Δηλαδή, με λίγα λόγια, από τη μία μεριά 236 οικογένειες κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς μεροκάματο κι από την άλλη, ο όμιλος της «Lafarge» (στον οποίο ανήκει εδώ και χρόνια η ΑΓΕΤ) αυξάνει την παραγωγικότητά της και μειώνει το κόστος παραγωγής βάζοντας πλώρη για νέες αγορές στη Μεσόγειο. Παίρνει μέτρα για να εξασφαλίσει μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά και να επικρατήσει έναντι των ανταγωνιστών της, προσπαθώντας να αξιοποιήσει τις συνθήκες της κρίσης (όπου μαζικά κλείνουν ή εκτοπίζονται εταιρείες) για να ενισχυθεί.

Αυτός είναι ο καπιταλισμός, αυτές είναι και οι συνέπειες των κρίσεων που τον χαρακτηρίζουν: καταστροφή για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες (ανεργία, μειώσεις μισθών, ελαστική «απασχόληση» κτλ.) κέρδη για το κεφάλαιο. Κεφάλαιο που γίνεται όλο και πιο επιθετικό, καθώς η συγκέντρωση και συγκεντροποίησή του μεγιστοποιεί τη μανία με την οποία οι αστοί ως τάξη πολεμούν για να αρπάξουν τον κοινωνικό πλούτο που παράγουν οι εργάτες - πλούτος που μεγαλώνει διαρκώς - αλλά ταυτόχρονα και το μένος με το οποίο ορμούν στην εργατική τάξη, λεηλατώντας τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις και τις ανάγκες της.