Ηδη η ανακοίνωση της ΚΕ για το εκλογικό αποτέλεσμα του 2012 δεν οδήγησε σε μια πλατιά συζήτηση και αναζήτηση των αιτιών μέσα στους κόλπους του Κόμματος, και πολύ περισσότερο σε μια σε βάθος ανάλυση της πορείας του τα τελευταία χρόνια μέσα στην εργατική τάξη συνολικά.

Οι τυχόν αδυναμίες στην καθοδήγηση και την οικοδόμηση του Κόμματος που ιδιαίτερα προβλήθηκαν έφεραν, απεναντίας, σε δεύτερη θέση την εκλογική ήττα, που οπωσδήποτε υποδήλωνε τόσο την απομάκρυνση φίλων, οπαδών, ακόμη και μελών, αλλά κυρίως την πτώση της επιρροής του Κόμματος σε ευρύτερες λαϊκές μάζες, όταν ο βασικός στόχος του 17ου Συνεδρίου ήταν η δημιουργία του αντιμονοπωλιακού - αντιιμπεριαλιστικού μετώπου.

Αυτή η τοποθέτηση διαπερνά και τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο. Στη διαπίστωση της ΚΕ ότι το εργατικό κίνημα δεν ήταν προετοιμασμένο να αντεπιτεθεί στην ολομέτωπη επίθεση της αστικής τάξης δεν δίνεται απάντηση. Δεν ερευνώνται οι λόγοι για την αδυναμία του Κόμματος «να δρα σε ευρύτερες λαϊκές μάζες (θέση 49)» και είναι λάθος να συμπυκνώνεται το πρόβλημα σε πρόβλημα ιδεολογικοπολιτικής διαπαιδαγώγησης και μη ωρίμανσης των στελεχών, ούτε μπορεί να χρησιμοποιείται πλέον αυτό ως αιτία δυσμενών αποτελεσμάτων.

Και τούτο γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τόσο η κομματική οικοδόμηση όσο και η βελτίωση των στελεχών στην καθοδηγητική δουλειά αναφέρονται ήδη στις Θέσεις για το 18ο Συνέδριο (Οχτώβρης 2008) - αλλά και παλαιότερα - όπου επίσης προβάλλεται σαν κύριο καθήκον η δράση στο μαζικό κίνημα, για την οικοδόμηση του κοινωνικοπολιτικού μετώπου των αντικαπιταλιστικών, αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, ΑΑΔΜ, το οποίο ελάχιστα αναφέρεται.

Πέρα απ' αυτό, η στοχοπλήρωση σ' αυτήν την άποψη οδηγεί κατ' ευθείαν στην περιθωριοποίηση του αποτελέσματος των εκλογών (θέση 29, μιάμιση σελίδα όλη κι όλη), το οποίο αποτυπώνει, έτσι κι αλλιώς, την επιρροή του Κόμματος στην εργατική τάξη και γενικά στους εργαζόμενους που ήδη πτωχοποιούνται.

Στο «γενικό συμπέρασμα» (θέση 48, 49), οι λόγοι που προβάλλονται δεν εξηγούν την αδυναμία αυτή του Κόμματος και μάλιστα σε περίοδο που οι αντικειμενικές συνθήκες (κρίση, κλπ.) θα μπορούσε να ήταν και ευνοϊκές.

Για παράδειγμα, οι κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας ενός μεγάλου μέρους των εργαζομένων (μικρομεσαία στρώματα, που εκ των πραγμάτων ανήκουν στην εργατική τάξη) αντιμετωπίστηκαν εξ αρχής με δυσπιστία, έτσι ώστε η λαϊκή οργή να διοχετεύει σε άλλους πολιτικούς σχηματισμούς ή να αδρανοποιηθεί. Ακόμα, η συγκυρία της κατάρρευσης του δικομματισμού, που είχαμε και επανάληψη προβάλλει ως σημαντικό στόχο για την πολιτική συνειδητοποίηση ευρύτερων στρωμάτων του λαού (έστω και που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είχε μερικώς πραγματοποιηθεί, όπως σημείωσε η ΓΓ του Κόμματος σε παρέμβασή της στην εκδήλωση για τη ναυτιλία στης 7/2), δεν έφερε τα αποτελέσματα που προσδοκούσε το Κόμμα.

Το ερώτημα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση», όπως αναφέρεται στη θέση 27, αν και η επανάσταση εμπεριέχεται, έτσι κι αλλιώς, στις δυνατότητες ή την προοπτική επικράτηση του σοσιαλισμού, προϋποθέτει ισχυρό λαϊκό κίνημα.

Ομως στη σημερινή συγκυρία, δυσκολεύει, αν δεν αποτρέπει, τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας με τα φτωχά και ενδιάμεσα στρώματα, την ενότητα δράσης του κινήματος την κοινωνική συμμαχία σε μαζικό επίπεδο εφ' όσον λέμε (ΓΓ της ΚΕ) ότι, σε συνθήκες καπιταλισμού, ολόκληρη η εργατική τάξη δεν είναι εύκολο να ευθυγραμμιστεί με το πολιτικό πρόγραμμα του Κόμματος. Εν λίγοις, όπως λέει ο λαός, «βάζουμε το αλέτρι μπρος από τα βόδια».

Οι συμμαχίες - το γνωρίζουμε και το διακηρύττουμε - σφυρηλαντούνται μέσα από τους αγώνες, όμως είναι στην πορεία τους που συνειδητοποιείται και πραγματώνεται σταδιακά η ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος και η ανοδική συμπαράταξη στον τελικό στόχο, που είναι ο Σοσιαλισμός.

Συμπερασματικά, αν θέλουμε το 19ο Συνέδριο να αποτελέσει σταθμό για μια τέτοια πορεία του λαϊκού κινήματος, θα πρέπει αυτή η προβληματική να μπει σε συζήτηση στον προσυνεδριακό διάλογο και σε όλο το Κόμμα, ώστε πλατιά στρώματα της εργατικής τάξης να οδηγηθούν σε συστράτευση μαζί μας.