Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, το σχέδιο Προγράμματος, καθώς και το σχέδιο Καταστατικού, με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο ως προς το κύριο, δηλαδή ως προς την κατεύθυνσή τους, παρά τις κάποιες επιμέρους, δευτερεύουσας σημασίας, κατά την άποψή μου ελλείψεις τους.

Στον πρόλογο των Θέσεων αναφέρεται ότι η αναγκαιότητα σύγχρονης επεξεργασίας του Προγράμματος απορρέει από το γεγονός ότι στο μεταξύ κύλησε «αρκετό νερό στο αυλάκι». Η αναγκαιότητα όντως υπάρχει, άλλοι όμως είναι οι λόγοι που την επιβάλλουν. Το ισχύον Πρόγραμμα αποτελεί μια αντιδιαλεκτική συρραφή «ανάμεσα σε κομμουνιστικές, οπορτουνιστικές και σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις, οι οποίες, ελέω κομματικής κρίσης και μεθόδων επίλυσής της, συστεγάζονται στα ανώτατα καθοδηγητικά μας όργανα» όπως σημείωνα στον τότε προσυνεδριακό διάλογο. Η θέση για κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων που θα προέκυπτε με βάση το κοινοβούλιο και η οποία μάλιστα θα συνέβαλε στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας, έμπαζε απ' το παράθυρο τη θεωρία του σκαλοπατιού, ενώ οι στόχοι πάλης του ΑΑΔΜ (περιφερειακό σύστημα ασφάλειας, θεσμοί εργατικού και λαϊκού ελέγχου, υποστήριξη μικρομεσαίων επιχειρήσεων, εκδημοκρατισμός της δημόσιας διοίκησης, των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας κ.λπ.) ήταν άλλες οπορτουνιστικού και άλλες σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα, με εξαίρεση την αποδέσμευση απ' την ΕΕ, η οποία ωστόσο ήταν αποσυνδεμένη από την ανατροπή του καπιταλισμού. Αντίθετα, το προτεινόμενο Πρόγραμμα συνδέει την όλη διαδικασία, από τη συγκέντρωση δυνάμεων και τους στόχους πάλης της Λαϊκής Συμμαχίας, μέχρι την αποδέσμευση από την ΕΕ, με την επαναστατική ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, τη σοσιαλιστική επανάσταση δηλαδή, μέσα από μια κυριολεκτικά λενινιστική ανάλυση της σημερινής κατάστασης και όλου του προτσές ως την επίτευξή της, αλλά και μετά απ' αυτήν.

Μέσα από το πρίσμα αυτής της σύνδεσης πρέπει να εξετάζεται και το ζήτημα της φύσης και της μορφής των συμμαχιών. Ετσι, κατά την προεπαναστατική εποχή, κατά το διάστημα δηλαδή της δράσης μας μέσα στους κόλπους του καπιταλιστικού συστήματος με στόχο την ανατροπή του, δεν χωράει καμία πολιτική συμμαχία, αφού τα πολιτικά κόμματα μπορούν να χωριστούν σε δύο μόνο κατηγορίες, με βάση την ταξική τους τοποθέτηση: σ' αυτά που επιδιώκουν τη διαιώνιση του καπιταλισμού (νεοφιλελεύθερα, σοσιαλδημοκρατικά, οπορτουνιστικά κ.λπ.) και σ' αυτά που επιδιώκουν την ανατροπή του. Από δω απορρέει η απόλυτη αδυναμία πολιτικών συμμαχιών του Κομμουνιστικού Κόμματος καθ' όλο το διάστημα προετοιμασίας της επαναστατικής ανατροπής, αφού μόνο αυτό την έχει σαν στόχο. Ηταν, λοιπόν, λαθεμένη η επιδίωξη του ισχύοντος Προγράμματος για συμμαχία με πολιτικές δυνάμεις και λαθεμένη η επισήμανση της εισήγησης της ΚΕ στο 15ο Συνέδριο, στο σημείο Δ΄ του κεφαλαίου «Ορισμένα ζητήματα που τέθηκαν στην προσυνεδριακή συζήτηση», όπου ανέφερε ότι «οι σύντροφοι που εξέφρασαν επιφυλάξεις για την πολιτική συμμαχία έβλεπαν μονόπλευρα προς την κοινωνική συμμαχία, περιορίζοντας τη σημασία των ανακατατάξεων και των διεργασιών που θα ασκούσαν επίδραση και στο πολιτικό επίπεδο». Η ζωή απέδειξε ότι οι σύντροφοι αυτοί είχαν δίκιο και το σχέδιο Προγράμματος σωστά το αποδέχεται, επαναπροσδιορίζοντας τη φύση της συμμαχίας σε κοινωνική.

Το σχέδιο Προγράμματος κάνει μια πράγματι λενινιστική ανάλυση των προϋποθέσεων για την έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας, κύρια στη θέση 76 για την επαναστατική κατάσταση, η οποία, όπως σημειώνει ο Λένιν, αποτελεί τον βασικό νόμο της επανάστασης. Εδώ νομίζω πως πρέπει να λάβουμε υπ' όψη μας τα εξής: στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, ήδη οι πάνω εν μέρει δεν μπορούν, πράγμα που προκύπτει, μεταξύ άλλων και από τα παρακάτω: Σε πλείστους τομείς η δημόσια διοίκηση δυσλειτουργεί όλο και περισσότερο. Ο εισπρακτικός μηχανισμός βρίσκεται σε κατάσταση παράλυσης, οι υπέρογκες αυξήσεις σε φόρους (π.χ. πετρέλαιο, ΦΠΑ εστίασης, ΕΕΤΗΔΕ κ.λπ.), σε συνδυασμό με τη σημαντική μείωση της κατανάλωσης και τον εκμηδενισμό της φοροδοτικής ικανότητας των λαϊκών μαζών, οδηγούν σε δραματική μείωση των κρατικών εσόδων, κομβικές δυνάμεις του κρατικού μηχανισμού αντιστέκονται, έστω συντεχνιακά (π.χ. δικαστές, αστυνομία κ.λπ.), η σημαντική μείωση των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων με αντίστοιχη αύξηση του εργασιακού ωραρίου τους και του εργασιακού τους βίου, τους οδηγούν σε σημαντικά μειωμένη παραγωγικότητα, υποβαθμίζοντας έτσι την αποδοτικότητα του κρατικού μηχανισμού, ο οποίος, με τα λαμβανόμενα σχετικά μέτρα, μειώνεται συνεχώς σημαντικά από αριθμητική άποψη, κ.λπ. Επίσης, ήδη οι κάτω εν μέρει δεν θέλουν, παρά το γεγονός ότι δεν μπορούν ακόμα να διακρίνουν τη διέξοδο ή τη βλέπουν σε λαθεμένη κατεύθυνση. Αυτή η συνοπτικά περιγραφείσα κατάσταση, την οποία εξ άλλου όλοι τη διαπιστώνουμε καθημερινά, σε συνδυασμό με την ωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών, νομίζω πως μπορεί να χαρακτηρισθεί ως προεπαναστατική, αφού η συνεχής όξυνσή της θα οδηγήσει νομοτελειακά σε επαναστατική κατάσταση.

Δεδομένου ότι δεν μπορεί κανείς εκ των προτέρων να προσδιορίσει τη χρονική στιγμή, κατά την οποία «χτες θα ήταν νωρίς, ενώ αύριο θα είναι αργά», το κύριο καθήκον που πρέπει να μπει μπροστά σε ολόκληρο το Κόμμα, είναι η καθημερινή, εντατική και μεθοδευμένη προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα, ώστε να καταστεί ικανός να διεξαγάγει την επαναστατική ανατροπή, όταν αυτή η χρονική στιγμή θα ταυτισθεί με το παρόν. Να δουλεύουμε δηλαδή με ρυθμούς τέτοιους, σαν να πρόκειται η επανάσταση να ξεκινήσει αύριο το πρωί.

Αν δεχτούμε ότι δύο είναι οι αναγκαίες υποκειμενικές συνθήκες για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, η ύπαρξη δηλαδή επαναστατικής θεωρίας και η ύπαρξη επαναστατικού κόμματος νέου τύπου που να καθοδηγείται απ' αυτήν και να δρα με βάση αυτήν, πρέπει επίσης να δεχθούμε ότι τη μεν πρώτη, η οποία έτσι κι αλλιώς υπάρχει εδώ και πάνω από 150 χρόνια και την οποία οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο δείχνουν ότι σήμερα πλέον, μετά από πολλές δεκαετίες, την προσαρμόζουμε δημιουργικά στην ελληνική πραγματικότητα, όσον αφορά όμως τη δεύτερη, έχουμε μπροστά μας την αναγκαιότητα εφαρμογής συγκεκριμένου σχεδίου μετατροπής των εν πολλοίς χαλαρών κομματικών οργανώσεων σε επαναστατικά κύτταρα συσπείρωσης και επαναστατικοποίησης της εργατικής τάξης. Στην κατεύθυνση αυτή, ένα πρώτο βήμα είναι το προτεινόμενο Καταστατικό. Επειδή, όμως, δεν αρκούν οι γραφές, νομίζω πως το Συνέδριο πρέπει να αποφασίσει άμεση σύγκληση Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για τη λειτουργία και τη δράση του Κόμματος σε συνδυασμό με την κομματική οικοδόμηση, η οποία θα εκπονήσει συγκεκριμένο πλάνο επαναστατικής ανασυγκρότησης των κομματικών οργανώσεων, στην κατεύθυνση της μετατροπής τους σε επαναστατικά στρατηγεία στο χώρο τους, ικανά να συσπειρώσουν γύρω τους την εργατική τάξη, δημιουργώντας τον επαναστατικό στρατό της σοσιαλιστικής επανάστασης, μέσα από τη δράση τους για τη συγκρότηση της κοινωνικής Λαϊκής Συμμαχίας.