«Ακραίο παραλογισμό» του ΚΚΕ χαρακτήρισε σε συνέντευξή του ο πρόεδρος του ΣΥΝ Ν. Κωνσταντόπουλος «ότι το ΚΚΕ αρνήθηκε να υποστηρίξει την πρόταση του ΣΥΝ για το 35ωρο»! Φυσικά, είπε και άλλα αντι-ΚΚΕ, δακρύβρεχτα φυσικά, για άλλη μια φορά.

Ετσι απλά και... αθώα. Χωρίς να σκεφτεί καν ότι ως αρχηγός, υποτίθεται ενός κόμματος κι αυτός, θα έπρεπε τουλάχιστον να γνωρίζει στοιχειωδώς τις θέσεις των άλλων κομμάτων στα οποία αναφέρεται. Του ΚΚΕ, εν προκειμένω. Οταν, μάλιστα, χρησιμοποιεί παραδείγματα για τα οποία έχουν γραφεί άρθρα επί άρθρων, έχουν γίνει επίσημες τοποθετήσεις στη Βουλή, σε συνεντεύξεις Τύπου, στα μαζικά κινήματα. Οταν έχουν δημοσιευτεί θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το συγκεκριμένο, αλλά τα άλλα προβλήματα στα οποία αναφέρεται στη συνέντευξή του και τα γνωρίζουν όχι μόνον τα μέλη και οι οπαδοί του ΚΚΕ, αλλά ευρύτερα ο ελληνικός λαός...

Οχι. Δεν πρόκειται για άγνοια ή πολιτική ανικανότητα του προέδρου του ΣΥΝ. Πρόκειται περισσότερο για έκφραση της αδυναμίας του για δικαιολόγηση των πολιτικών του ΣΥΝ, οι οποίες - ιδιαίτερα μετά το Συνέδριό του - βρίσκονται στην ίδια τροχιά με τις κυβερνητικές επιλογές της αντιλαϊκής διαχείρισης των ζητημάτων, ακριβώς όπως τα επιβάλλει η ευρωενωσιακή πολιτική και οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου στη χώρα μας.

Πρόκειται για την ίδια δυσκολία των κομμάτων τύπου ΣΥΝ και των πολιτικών τύπου Κωνσταντόπουλου, που θέλουν να μιλούν «αριστερά», «ενωτικά», για να μην ξεκόβονται εντελώς από το πολιτικό και κομματικό τους ακροατήριο, αλλά να πράττουν «εκσυγχρονιστικά», «δεξιά», με βάση τις προγραμματικές τους θέσεις, για να μπορούν να συνυπάρχουν και με τη Δαμανάκη, και με τον Μπίστη, και με άλλους και να μπορούν να «κλείνουν και το μάτι» στο ΠΑΣΟΚ για το κεντροαριστερό κυβερνητικό τους «όραμα»...

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι δεν «της βγήκε» της κυβέρνησης η ιστορία με τα «πόθεν έσχες» των δημοσίων υπαλλήλων. Παρά τις απειλές και τους εκβιασμούς που χρησιμοποίησε, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο δεν έχαψαν το παραμύθι περί «διαφθοράς» και μαζικά αρνήθηκαν να υποβάλουν τις επαίσχυντες δηλώσεις, οι οποίες, εκτός των άλλων, τους προσβάλλουν, αφού τους θεωρούν ως «εν δυνάμει διεφθαρμένους». Επειδή, ακριβώς η κυβέρνηση υπέστη στην πραγματικότητα μια πολιτική ήττα, έχει επιστρατεύσει όλα τα μέσα, προκειμένου να «σπάσει τον τσαμπουκά» των εργαζομένων και να τους καθυποτάξει. Σε αυτό αποσκοπεί η τρομοκρατική μεθόδευση, που ξεκινά με την κλήτευση σε απολογία του κάθε υπαλλήλου που δεν κατέθεσε «πόθεν έσχες», ώστε να πειθαναγκαστεί να καταθέσει συμπληρωμένη τη δήλωση, διαφορετικά θα «στιγματιστεί» και θα παραπεμφθεί στο Πειθαρχικό! Η μεθόδευση αυτή, που θυμίζει τις αλήστου μνήμης μεθόδους της Ασφάλειας, δεν πρόκειται βέβαια να έχει τα προσδοκώμενα από την κυβέρνηση αποτελέσματα, γιατί ήδη η ΑΔΕΔΥ και οι Ομοσπονδίες έχουν δεσμευτεί ότι θα καλύψουν τους υπαλλήλους που τόλμησαν να αχρηστεύσουν το αυταρχικό μέτρο στην πράξη.

Η έλλειψη νερού απειλεί με απερήμωση το θεσσαλικό κάμπο κι όλοι πια αναγνωρίζουν πως η μόνη λύση του προβλήματος είναι η κατασκευή των έργων, που θα συγκεντρώσουν το διαθέσιμο προς διαχείριση από το υπάρχον νερό και θα φέρουν επιπλέον ποσότητες στη θεσσαλία, για να εμπλουτιστεί ο υδροφόρος ορίζοντάς της. Βασικό έργο που θα συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση είναι η εκτροπή του άνω ρου του Αχελώου που θα φέρει περί τα 600 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού στη Θεσσαλία και μαζί με τα άλλα αναγκαία έργα - ταμιευτήρας της Κάρλας, φράγματα Σμόκοβου, Μουζακίου, Πύλης, Ενιππέα κ.ά. - θα λύσουν το μέγα παραγωγικό, και ταυτόχρονα, περιβαλλοντικό πρόβλημα της περιοχής. Κι ενώ το πρόβλημα είναι τεράστιο, η προφανής λύση του σκοντάφτει στην κυβέρνηση και, ιδιαίτερα, στον υπουργό ΠΕΧΩΔΕ, Κ. Λαλιώτη, ο οποίος μπορεί και να χαρακτηριστεί ως «βασανιστής» των Θεσσαλών, αφού υποβάλλει στο μαρτύριο της δίψας τις καλλιέργειες, αλλά οσονούπω και ανθρώπους. Διότι ο Κ. Λαλιώτης σταμάτησε τη χρηματοδότηση των έργων εκτροπής του Αχελώου κι ενώ το έργο θα έπρεπε να ολοκληρωθεί τον ερχόμενο Αύγουστο, θα τελειώσει - αν, φυσικά, ισχύει η νέα υπόσχεση του υπουργού ότι θα επαναρχίσει η χρηματοδότηση από του χρόνου - σε πέντε χρόνια. «Ζήσε μαύρε μου», δηλαδή...