ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ψήφος ενάντια στο ξεκλήρισμα

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μέλλον φτώχειας και ξεκληρίσματος επιφυλάσσει για τη μικρομεσαία αγροτιά η πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και των κομμάτων του ευρωμονόδρομου. Για άλλη μια φορά επιχειρείται η υφαρπαγή της ψήφου της αγροτιάς για να «νομιμοποιηθεί» η συνέχιση της πολιτικής φτώχειας και ξεκληρίσματος και συγκέντρωσης της γης και των επιδοτήσεων σε λίγους μεγαλοαγρότες - επιχειρηματίες. Πίσω από τις προεκλογικές φιλοαγροτικές κορόνες των κομμάτων του ευρωμονόδρομου κρύβεται η σταθερή πορεία εφαρμογής των αντιαγροτικών αποφάσεων της ΕΕ, που οδηγούν στη συρρίκνωση του αγροτικού εισοδήματος και του αριθμού των απασχολουμένων στη γεωργία. Την προηγούμενη δεκαετία έβγαιναν εκτός αγροτικής παραγωγής 22.000 αγροτικά νοικοκυριά το χρόνο κατά μέσο όρο. Και αυτό έγινε βασικά επειδή δεν μπόρεσαν να αντέξουν στον ανταγωνισμό και το δυσβάσταχτο κόστος παραγωγής, σε συνάρτηση με τις εξευτελιστικές τιμές πώλησης των αγροτικών προϊόντων. Δυστυχώς, το κακό θα ενταθεί, γιατί στα δεινά του μνημονίου θα έρθουν να προστεθούν και τα νέα μέτρα της ΚΑΠ μετά το 2013. Το ΚΚΕ έγκαιρα είχε προειδοποιήσει για την τάση ξεκληρίσματος της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, εξαιτίας της αντιαγροτικής πολιτικής της ΕΕ που εφαρμόστηκε από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Η μικρομεσαία αγροτιά δεν έχει τίποτα να κερδίσει από την πολιτική των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, γιατί στηρίζουν την ΚΑΠ και συμφωνούν με τις βασικές κατευθύνσεις της. Και ενόψει της αναθεώρησης της ΚΑΠ, κόμματα όπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΛΑ.Ο.Σ., ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ κ.ά. θέτουν ως κεντρικό θέμα την καλύτερη διαπραγμάτευση. Ομως, η ΚΑΠ δε φτιασιδώνεται, μόνο ανατρέπεται. Τα κόμματα του ευρωμονόδρομου προσπαθούν να σπείρουν συγχύσεις και αυταπάτες. Το μόνο κόμμα που στέκεται στον αντίποδα αυτής της πολιτικής είναι το ΚΚΕ. Είναι το μόνο κόμμα που αντιπαλεύει την πολιτική φτώχειας και ξεκληρίσματος, δίνοντας την προοπτική για τη λαϊκή εξουσία. Και η μικρομεσαία αγροτιά θα αποκτήσει δύναμη αν προκύψει δυνατό ΚΚΕ στις εκλογές της 6ης Μάη!

«Ορθόδοξες» παγίδες...

Κοινές αγωνίες με το μεγάλο κεφάλαιο, που τρέμει μπροστά στην οργάνωση των εργατών κόντρα στην εξουσία και την αρπαγή του πλούτου που τους ανήκει, μοιράζονται οι δυνάμεις της «Ορθόδοξης Χριστιανικής Νεολαίας Αθηνών», η οποία ανακάλυψε πως «ο κομμουνισμός δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία, περιορίζει την ελευθερία σε ασύλληπτο βαθμό». Και πώς το τεκμηριώνει αυτό; Παραθέτοντας διαπιστώσεις «μαρξιστών» πρώτων... στον αντικομμουνισμό, διαπιστώνοντας πως «ο Χίτλερ με όλη του τη μανία, ούτε τα μισά δεν έκανε», καταγγέλλοντας τη «θρησκεία του υλισμού» και συνολικά με έναν οχετό προσβλητικών για το λαό «συμπερασμάτων» (αφού ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζουν όσους ακούν την πρόταση του ΚΚΕ ως... χαζούς). Μεταξύ άλλων εκφράζει την έγνοια της επειδή «ο μπολσεβικισμός τα τελευταία χρόνια μέσω της ΚΝΕ απλώνει με ιδιάζουσα βουλιμία τα δίκτυα του επί της απληροφόρητης νεολαίας, χρησιμοποιώντας και τα γνωστά αντιπολεμικά - φιλεργατικά συλλαλητήρια μέσω του ΠΑΜΕ στου οποίου το όνομα και τις αφίσες δεν αναφέρεται ότι είναι κομμουνιστικό! (αυτό από μόνο του δείχνει τον ύπουλο χαρακτήρα τους)».

... για την «ελευθερία» και τη νεολαία

Πάντως, τέτοια ανησυχία για τη δυναμική της πρότασης του ΚΚΕ και της ΚΝΕ μόνο οι επιχειρηματίες και τα κόμματά τους έχουν... Ωστόσο, όποιος διαφωνεί με τις θέσεις και τη στρατηγική του ΚΚΕ μπορεί ανοιχτά και σταράτα να κάνει αντιπαράθεση. Και τότε να μιλήσουμε και για την «αληθινή δημοκρατία» και για την «αληθινή ελευθερία», να μιλήσουμε και για το αν αυτή μπορεί να υπάρξει στην κοινωνία όπου οι νέοι έχουν μισθούς 430 ευρώ ή 200 ευρώ για μερική απασχόληση (όταν βέβαια βρίσκουν δουλειά και όταν δεν τους απολύουν ή δε λήγουν οι συμβάσεις τους). Γιατί με τέτοια κατάσταση, σε λίγο οι νέοι δε θα μπορούν όχι οικογένεια να κάνουν αλλά ούτε ... εξετάσεις αίματος. Πάντως, γι' αυτά τα προβλήματα των νέων, αυτή η «Ορθόδοξη Χριστιανική Νεολαία Αθηνών» δε βγάζει άχνα. Μήπως τελικά αυτά είναι μέρος της «ελευθερίας» που οραματίζεται για τους νέους;

Η γαλλική εμπειρία διδάσκει

Με αφορμή τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία και τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου δυνάμωσε η προπαγάνδα περί της ανόδου της ακροδεξιάς. Η ακροδεξιά στη Γαλλία, που φτάνει το 18%, δεν είναι ένα ξαφνικό φαινόμενο, αλλά ανδρώθηκε μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα από τις αστικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τη σοσιαλδημοκρατία. Ο «σοσιαλιστής» Μιτεράν ήταν ο πρώτος που την προώθησε για να κόψει ψήφους από τη δεξιά. Αυτός ήταν ο ένας παράγοντας, όμως υπάρχει και ένας άλλος σημαντικός παράγοντας, αυτός της ενσωμάτωσης του εργατικού κινήματος στο σύστημα. Και εδώ κρίσιμο ζήτημα είναι το κόμμα της εργατικής τάξης και ο προσανατολισμός του.

Το παράδειγμα της Γαλλίας είναι αποκαλυπτικό. Το Γαλλικό ΚΚ είχε στρατηγική σαν του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στρατηγική που υποσχόταν «εύκολες» λύσεις στα προβλήματα της εργατικής τάξης μέσω κυβερνητικών λύσεων για έναν «ανθρώπινο» καπιταλισμό. Αυτή ήταν στρατηγική του στο εργατικό κίνημα, που ενσωμάτωνε εργατικές λαϊκές δυνάμεις στη στρατηγική του κεφαλαίου, ήδη από την περίοδο του λεγόμενου ευρωκομμουνισμού. Και το έκανε πράξη πότε σε κυβερνητική συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες, πότε με στήριξη τέτοιων κυβερνήσεων, από την κυβέρνηση Μιτεράν ως αυτή του Ζοσπέν (το 1981 και το 1997). Τι έκαναν αυτές οι κυβερνήσεις; Τι γραμμή είχε το κίνημα εφόσον το Γαλλικό ΚΚ συμμετείχε στις κυβερνήσεις; Αυτή η στρατηγική συνέβαλε στην ενσωμάτωση, καλλιέργησε αυταπάτες περί δυνατότητας φιλολαϊκής πολιτικής στον καπιταλισμό. Αυτή η στρατηγική τούς οδήγησε το 2002 να ψηφίζουν Σιράκ για να μη βγει ο Λεπέν! Στήριξε την ΕΕ, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη Στρατηγική της Λισαβόνας. Αν αυτό δεν είναι συμβολή στη συντηρητική στροφή του λαού τότε τι είναι;

Συμμετείχε σε κυβερνήσεις που παρείχαν κάθε διευκόλυνση στους βομβαρδισμούς που αιματοκύλισαν το γιουγκοσλαβικό λαό. Στην πρόσφατη ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη κράτησε θέση ανοχής στο όνομα της «στήριξης της εξέγερσης», ενώ ο Μελανσόν, ο προεδρικός του υποψήφιος του «Αριστερού Μετώπου», ως ευρωβουλευτής είχε ταχθεί υπέρ «της εξόντωσης του Καντάφι για να μη σφάζει το λαό του»! Να γιατί ένα δημιούργημα των αστών, όπως το εθνικιστικό φασιστικό «Εθνικό Μέτωπο», μπορεί, εφόσον εξασθενήσει το ταξικό στοιχείο στο κίνημα και η στρατηγική της ρήξης με το κεφάλαιο, να βρει απήχηση σε λαϊκές μάζες.

Οι οπορτουνιστικές δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, συνοδοιπόροι του Γαλλικού ΚΚ στο λεγόμενο «Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς», ξαναζεσταίνουν την ίδια «σούπα» των «αριστερών συμμαχιών και κυβερνήσεων», στηρίζουν την «αλλαγή» στην ΕΕ με τον «σοσιαλιστή» Ολάντ. Οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις στη Γαλλία (όπως και σε Ιταλία και Ισπανία) ήταν δηλητήριο για το εργατικό κίνημα και τα λαϊκά συμφέροντα. Εξυπηρέτησαν το εκμεταλλευτικό σύστημα, κατακρεούργησαν δικαιώματα και κατακτήσεις, αποκοίμισαν τους εργαζόμενους στις αυταπάτες του «πιο ανθρώπινου καπιταλισμού», πισωγύρισαν το εργατικό λαϊκό κίνημα, έσπειραν την απογοήτευση. Γι' αυτό το ΚΚΕ και με αφορμή τη γαλλική εμπειρία καλεί τα λαϊκά στρώματα να βγάλουν συμπεράσματα. Να απορρίψουν τις αυταπάτες της διαχείρισης των δήθεν «αριστερών κυβερνήσεων», των «λύσεων» μέσα στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Να οργανώσουν την πάλη τους σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, για αποδέσμευση από την ΕΕ, για μονομερή διαγραφή του χρέους, για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής με εργατική λαϊκή εξουσία. Η συμπόρευση με το ΚΚΕ στην κάλπη της 6ης Μάη είναι ένα ακόμα αποφασιστικό βήμα σε αυτή τη μόνη φιλολαϊκή προοπτική.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Καπιταλιστική ανάπτυξη και... λαγοί με πετραχήλια

Γρηγοριάδης Κώστας

«Δρόμος σωτηρίας είναι ο δρόμος της ανάπτυξης, της απασχόλησης, της κοινωνικής συνοχής. Και αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί ακολουθώντας το μνημόνιο της χρεοκοπίας», δήλωσε ο Αλ. Τσίπρας.

Πόσο πιο καθαρά να το πει, αν και δε χρειάζεται γιατί οι ενδιαφερόμενοι, οι αστοί, έχουν καταλάβει πλήρως τι ακριβώς πρεσβεύει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τι θέλει να κάνει με την κυβέρνηση που ονειρεύεται να συγκροτήσει. Η ανάπτυξη ήταν, είναι και θα είναι των καπιταλιστών όσο αυτοί εξουσιάζουν στην οικονομία. Οποιος λοιπόν υπερασπίζεται το δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, υπερασπίζεται το σφαγιασμό των εργασιακών - ασφαλιστικών δικαιωμάτων που αυτός προϋποθέτει για να ανοιχτεί. Υπερασπίζεται την καπιταλιστική κρίση, αντικειμενική κατάληξη κάθε κύκλου καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οποιος υπερασπίζεται την κοινωνική συνοχή υπερασπίζεται την υποταγή των εργατών στους εκμεταλλευτές τους. Αυτό σημαίνει «κοινωνική συνοχή» σε μια κοινωνία ταξική. Σημαίνει ότι οι εργάτες θα κάθονται φρόνιμα και θα ανέχονται μια κάστα που τρέφεται απ' το μόχθο τους, που απομυζά τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του τόπου.

Αυτά υπερασπίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ολα τα άλλα είναι για ψηφοθηρία. Την ώρα της κάλπης οι άνθρωποι του μόχθου ας τα έχουν κατά νου. Η ψήφος τους στον οπορτουνισμό είναι ψήφος για την ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου και την «ανάπτυξη» της δικής τους φτώχειας.

Παπαγεωργίου Βασίλης