ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τελευταίοι μπήκαν, πρώτοι βγήκαν

Γρηγοριάδης Κώστας

Οι αγροτοσυνδικαλιστές των Ενώσεων της Πελοποννήσου (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ) που είχαν ηγετικό ρόλο στο στήσιμο του ...μπλόκου στον Ισθμό της Κορίνθου, το οποίο, μάλιστα, έγινε με θορυβώδη τρόπο τη Δευτέρα το πρωί, την Τρίτη το απόγευμα το ξέ...στησαν. Η αγωνιστική παράσταση έλαβε τέλος μετά τη συνάντηση με τον αρμόδιο υπουργό. Κι αυτό, παρά τη θέληση των μικρομεσαίων αγροτών να παραμείνουν στο μπλόκο, αφού η κυβέρνηση ουσιαστικά δε δεσμεύτηκε για τίποτα.

Το «θετικό μάτι» με το οποίο θα δει τα προϊόντα της Πελοποννήσου, όπως ανέφερε ο υπουργός, αποτέλεσε τη σανίδα σωτηρίας για το απόλυτο ξεσκέπασμα των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών που πρόσκεινται σε ΝΔ - ΠΑΣΟΚ αλλά και ΣΥΝ, που έδωσαν εντολή για άμεση αποχώρηση.

Φαίνεται, πως οι συγκεκριμένοι συνδικαλιστές ήταν οι πιο πρόθυμοι - φευγάτοι «λαγοί» της κυβέρνησης, προκειμένου να την εξυπηρετήσουν στην προσπάθειά της να πείσει ότι μετά τις ανακοινώσεις για τα αμφισβητούμενα ψίχουλα, τα μπλόκα δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Και να σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για μια περιοχή που τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, πέρα από τη ραγδαία πτώση των τιμών πώλησης των αγροτικών προϊόντων, χτυπήθηκε ανελέητα από τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007 και τους παγετούς.

«Προϋποθέσεις» συμμετοχής στο διάλογο

Τρεις «προϋποθέσεις» θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ, για να συμμετάσχει στο διάλογο για το σύστημα πρόσβασης: Να σταματήσει η διαδικασία δικαιόχρησης των ΚΕΣ, να «παγώσει» ο νόμος - πλαίσιο και να αναλάβει η κυβέρνηση «δέσμευση» για άμεση αύξηση των χρηματοδοτήσεων για την εκπαίδευση. Στην πραγματικότητα, οι «προϋποθέσεις» είναι απλά στάχτη στα μάτια. Για το νόμο - πλαίσιο δε ζητάει κατάργηση, απλά...«πάγωμα», που κατά μία έννοια η κυβέρνηση προτίθεται να το κάνει λέγοντας ότι συζητιούνται πλευρές του νόμου. Ακόμα και για τη χρηματοδότηση εκείνο που ζητάει είναι απλά μια ...«δέσμευση» αντί για άμεση αύξηση, κάτι που η κυβέρνηση προεκλογικά είχε «τάξει» και προφανώς δεν έχει κανένα πρόβλημα να (ξανα)δεσμευτεί. Η δέσμευση ...τζάμπα είναι!

Δεν αμφισβητεί όμως την ουσία, δηλαδή την πολιτική ΕΕ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, πλευρές και εκφράσεις της οποίας είναι τόσο ο νόμος - πλαίσιο όσο και η υποχρηματοδότηση. Ακόμα και για τα κολέγια, ο ΣΥΝ δεν τολμάει να ζητήσει από την κυβέρνηση να μην ενσωματώσει την κοινοτική οδηγία που αναγνωρίζει τα πιστοποιητικά των ΚΕΣ. Εκείνο που ζητάει είναι να σταματήσει η δικαιόχρηση των ΚΕΣ. Ισως για να έχει και μια πρόφαση για να μη συμμετάσχει τελικά στο «διάλογο», παρ' όλο που είναι πολύ πιθανό ο διάλογος αυτός να έχει ως αποτέλεσμα ακριβώς τη θέση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ...

Βάλτε πλάτη

Πρόστιμα ύψους 600.000 ευρώ επέβαλε το υπουργείο Ανάπτυξης σε 17 τράπεζες, επειδή, σύμφωνα με την επίσημη αιτιολογία συνέχιζαν παράνομα να χρεώνουν τους καταναλωτές με προμήθεια για αναλήψεις μετρητών με πιστωτική κάρτα.

Ομως, σε μια δεύτερη ανάγνωση των βαρύγδουπων δηλώσεων με τις οποίες φρόντισε να συνοδεύσει ο υφυπουργός Ανάπτυξης Γ. Βλάχος τις σχετικές ανακοινώσεις, αλλά και με βάση τα όσα ευρέως ψιθυρίζονται στα γραφεία των υπουργικών επιτελείων, στην πραγματικότητα τα πρόστιμα αυτά - έτσι κι αλλιώς ψίχουλα για τα τραπεζικά κέρδη - δεν είναι καμιά... ξαφνική απόφαση της κυβέρνησης, να ...πατάξει την τραπεζική ασυδοσία και τις ληστρικές πρακτικές που εφαρμόζουν.

Είναι, λένε, ένα μήνυμα προς το τραπεζικό κεφάλαιο, που φαίνεται να μη βάζει ακόμα πλάτες στην προσπάθεια της κυβέρνησης να τονώσει τη ροή κεφαλαίων προς τις επιχειρήσεις, παρά την κρατική επιχορήγηση και τις εγγυήσεις που έχουν πάρει απλόχερα, προκειμένου να αυξήσουν τα δάνεια και τις διευκολύνσεις προς άλλες επιχειρηματικές ομάδες.

«Η κυβέρνηση - είπε χαρακτηριστικά ο Γ. Βλάχος - ανάμεσα στα άλλα φρόντισε έγκαιρα να θωρακίσει και να ενισχύσει το τραπεζικό σύστημα της χώρας, προκειμένου αυτό να στηρίξει την πραγματική οικονομία».

Ε, «τι κάνει νιάου - νιάου...». Μέχρι τώρα κάναμε τα στραβά μάτια ακόμα και στις παρανομίες σας, αλλά αν θέλετε να συνεχίσουμε στον ίδιο ντορό, βάλτε και εσείς λίγο πλάτη έστω και για τα προσχήματα...

Περί ... πατριωτικού αισθήματος!!!

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΤΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ μας τα είπε χτες ο Σωτήρης Χατζηγάκης. Οποιοι αγρότες - λέει - εγκαταλείψουν τις κινητοποιήσεις θα επιδείξουν ...«πατριωτικό αίσθημα»!

Προφανώς, κατά τους κυβερνώντες, όταν διεκδικείς το να μπορούν να επιβιώσουν οι κάτοικοι της υπαίθρου (στην πλειοψηφία τους εργατοαγρότες), δεν είσαι ...πατριώτης.

Αντιθέτως, αν αποδέχεσαι τις κατευθύνσεις της ΕΕ που ζητάνε την εξαφάνιση των αγροτών (και κατ' επέκταση των κατοίκων της υπαίθρου), τότε λειτουργείς για το ...«καλό της πατρίδας».

Οχι, βέβαια, πως μας προξενεί καμία έκπληξη. Οτιδήποτε βάζει ο νους σας (ακόμη και αυτά που δε βάζει) θα επιστρατεύσουν, προκειμένου να συκοφαντήσουν και να υπονομεύσουν τις αγροτικές κινητοποιήσεις.

Ακόμη κι αν αυτά που λένε φθάνουν στα όρια του αστείου ή του γελοίου.

ΠΕΡΙΠΟΥ 51 εκατομμύρια άνεργους θα έχουμε μέσα στο 2009, διαμηνύει η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας του ΟΗΕ, λόγω της οικονομικής κρίσης. Ετσι ...νέτα σκέτα.

Μας ανακοινώνουν τέτοια πράγματα σαν να κάνουν μετεωρολογική πρόβλεψη. «Αύριο θα βρέχει από το πρωί και θα γίνουν 25.000 απολύσεις».

Και, το κυριότερο, απαιτούν κι από εμάς να το αντιμετωπίζουμε σαν ...φυσικό φαινόμενο.

Ακόμη χειρότερα, να συναισθανθούμε την ευθύνη μας και να σκεφθούμε να περιορίσουμε λίγο τα ...πάμπολλα εργασιακά δικαιώματά μας για τους άνεργους συνανθρώπους μας.

Μόνο που οι άνεργοι δεν είναι ...μανιτάρια, για να φυτρώνουν από μόνα τους. Κάποιοι, τους απολύουν ή τους χρησιμοποιούν για να εκβιάσουν τους ήδη εργαζόμενους.

Είναι αυτοί οι κάποιοι, που, είτε υπάρχει είτε όχι «κρίση», βλέπουν τα κέρδη τους να πολλαπλασιάζονται, έστω κι αν πρέπει εκατομμύρια άνθρωποι να οδηγηθούν στην ανέχεια και την απόγνωση.

Γιατί η ανεργία, βλέπετε, δεν είναι απλά ένας «δείκτης» σε ετήσιες εκθέσεις οργανισμών και οίκων...

Γρηγοριάδης Κώστας

Περί δίκιου και αγώνων

Δε μας ξενίζει η άποψη γνωστού αρθρογράφου πρωινής εφημερίδας που χαρακτηρίζει «πρωτότυπη την αντίληψη ότι οι κοινωνικοί αγώνες είναι εξ ορισμού δίκαιοι», καταλήγοντας στα περί «εμπορίου της κοινωνικής ευαισθησίας σε βάρος της κοινωνίας». Σημασία δεν έχει η αφορμή που παίρνει. Αλλωστε, δε βρίσκεται εδώ το πρόβλημα, αφού ο συγκεκριμένος γενικεύει, δημιουργώντας συνειρμούς ότι οι «κοινωνικοί αγώνες» είναι σε βάρος της κοινωνίας. Αυτό επιδιώκει να κάνει, ακριβώς γιατί αυτός και η τάξη που υπηρετεί θέλουν το λαό χειραγωγημένο στην πολιτική της εκμετάλλευσης και του κέρδους. Βεβαίως, ιστορικά έχουν αναπτυχθεί και αγώνες σπρωγμένοι από τα ίδια τα αφεντικά, για να διατηρήσουν και να ενισχύσουν την ιδιοκτησία τους, αλλά δε μιλά για αυτό.

Η άποψή του, επομένως, δεν επιχειρεί να ξεκαθαρίσει ποιος αγώνας είναι δίκαιος. Αυτό το ξέρει καλά. Αλλά έχει τη θέση των καπιταλιστών περί δικαίου. Που σημαίνει δίκαιο είναι το δίκαιο των καπιταλιστών, άδικο είναι το δίκιο του λαού, η πάλη για τα δικά του συμφέροντα. Και μ' αυτήν την έννοια προβάλλει την άποψη περί «εμπορίου του δίκιου» σε βάρος της κοινωνίας, δηλαδή των αφεντικών, και συκοφαντεί τους κοινωνικούς αγώνες, απογυμνώνοντας σκόπιμα τις λαϊκές διεκδικήσεις ενάντια στους καπιταλιστές, συσκοτίζοντας τα αίτια που παράγουν τα προβλήματα και τον ταξικό υπέρ του κεφαλαίου χαρακτήρα της ασκούμενης πολιτικής.

Το μαζικό λαϊκό κίνημα είναι σταθερά στο στόχαστρο της αστικής προπαγάνδας και αυτό εκφράζεται με πολλούς τρόπους και με κάθε ευκαιρία. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι αποτελεί απειλή για την κυρίαρχη πολιτική η ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα και η οικοδόμηση ενός ταξικού κινήματος διεκδίκησης των λαϊκών και εργατικών δικαιωμάτων που όχι μόνο θα αντιπαλεύει αποσπασματικά τις συνέπειες της κυριαρχίας του κεφαλαίου, αλλά θα διαμορφώνει συνειδήσεις και θα κατευθύνει στην ανατροπή της κρατούσας τάξης.

Το «δίκαιο» σαν έννοια και περιεχόμενο διαμορφώνεται ανάλογα με το ποια τάξη κατέχει την πολιτική εξουσία. Οι κοινωνικοί αγώνες είναι το μόνο μέσον που διαθέτουν οι εκμεταλλευόμενοι για να αποκρούσουν τις συνέπειες της πολιτικής της άρχουσας τάξης. Και η πάλη των τάξεων, είτε την παραδέχονται κάποιοι είτε όχι, υπάρχει και είναι παράγωγο του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Και αναπτύσσεται ενάντια στα μονοπώλια και την πολιτική που τα υπηρετεί. Αυτό είναι και το πραγματικό πεδίο αντιπαράθεσης, η πολιτική της άρχουσας τάξης.

Στην άποψη επίσης που με την ταχτική του παράλογου εκφράζει ο αρθρογράφος ότι «η αγωνιστική δικαιοσύνη είναι νοσηρή και βαθιά αντιδημοκρατική», αντιπαραθέτει «τη συνεχή διαπραγμάτευση στο όνομα της επιθυμητής συνδιαλλαγής». Δηλαδή, ο εργάτης να συνδιαλέγεται με τον εργοδότη για το πόσα θα χάνει. Λέγοντας ταυτόχρονα ότι αναπτύσσεται τάχα αντιπαράθεση μεταξύ των επιμέρους κοινωνικών αγώνων, κρύβοντας ότι συνήθως αυτή επίσης είναι στοχευμένη και υποβάλλεται από τις δυνάμεις του συστήματος, προκειμένου να εμφανίζουν το λεγόμενο «κοινωνικό αυτοματισμό» ως παράγωγο των αγώνων που αξιοποιείται στη συνέχεια για το χτύπημα των λαϊκών αγώνων και την απομαζικοποίησή τους.

Απάντηση απέναντι σε αυτές τις τακτικές είναι η ένταση των κοινωνικοπολιτικών λαϊκών αγώνων και η ανάδειξη των ταξικών τους χαρακτηριστικών. Παράλληλα, η ανάπτυξη της λαϊκής αλληλεγγύης, ο συντονισμός των αγώνων και η κοινή πάλη ενάντια στον κοινό αντίπαλο, αφαιρεί το έδαφος από όλους αυτούς τους προπαγανδιστές της σύγχυσης και του αποπροσανατολισμού.

Κυριάκος ΖΗΛΑΚΟΣ