Τι έγινε, βρε παιδιά; Γιατί τόσο «μούγκα» σχετικά με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Ολλανδία; Ετσι εκτιμήσατε τη σημασία του; Μετά τους πρωτοσέλιδους τίτλους για το γαλλικό «όχι», πέσαμε σε κάτι μικρά αναγγελτικά, μικρότερα κι απ' το «βαθύ λαρύγγι» και την παραίτηση Μπάγεβιτς από τον Ολυμπιακό, ενώ κάποιες προγραμματισμένες τηλεοπτικές εκπομπές, για προχτές βράδυ, τελικά δεν πραγματοποιήθηκαν.

Τι έγινε; Τόσο μεγάλη είναι η ανησυχία;

Μα δεν μπορούμε να έχουμε εργαζόμενους δύο ή τριών κατηγοριών ή ταχυτήτων. Αλλο καθεστώς στον ιδιωτικό τομέα κι άλλο στον ΟΤΕ ή τη ΔΕΗ. Πρέπει να υπάρχουν ίσα δικαιώματα και καθεστώς δικαιοσύνης για όλους. Αυτά λένε οι κυβερνώντες, επιχειρηματολογώντας υπέρ της κατάργησης της μονιμότητας στον ΟΤΕ και προετοιμάζοντας το κλίμα, για την επέκταση του μέτρου στις άλλες πρώην ΔΕΚΟ και το δημόσιο τομέα γενικότερα.

Τι σημαίνουν αυτά; Να επεκταθεί το σημερινό και συνεχώς χειρότερο καθεστώς εργοδοτικής αυθαιρεσίας, τρομοκρατίας, ανασφάλειας και αβεβαιότητας του ιδιωτικού τομέα στους χώρους των πρώην ΔΕΚΟ και του δημόσιου τομέα. Ετσι ώστε, μαζί, δημόσιος και ιδιωτικός τομέας, χωρίς «εξαιρέσεις» και παρασπονδίες, να προχωρήσουν στην εφαρμογή του σύγχρονου Μεσαίωνα, όπως επιβάλλουν οι κατευθύνσεις της Λισαβόνας, η «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, τα ευλύγιστα ωράρια, η μερική απασχόληση, τα διευθυντικά δικαιώματα, η «απελευθέρωση» των απολύσεων, κλπ., κλπ. Κι όλ' αυτά - ισχυρίζονται - για να γίνει η οικονομία περισσότερο ανταγωνιστική. Με άλλα λόγια, για να γίνουν οι λίγοι πλούσιοι πολύ πλουσιότεροι και οι φτωχοί ακόμη περισσότεροι και φτωχότεροι.

Οσοι, δε, νομίζουν ότι η κυβέρνηση ανοίγει πόλεμο στην «τεμπελιά», είναι - δυστυχώς - βαθιά νυχτωμένοι. Το στοιχειώδες και αναφαίρετο δικαίωμα στη σταθερή και πλήρη δουλιά, με ό,τι δικαιώματα αυτό συνεπάγεται, βρισκόταν και βρίσκεται στο στόχαστρο, τόσο των κυβερνώντων, όσο και των υπολοίπων οπαδών της αγοράς και του «ευρωμονόδρομου».

Βέβαια, λένε κι άλλα οι κυβερνώντες - όπως και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Συχνά - πυκνά αναφέρονται στα «βαρίδια» του δημόσιου τομέα, το κυρίαρχο σ' αυτόν καθεστώς ανοργανωσιάς και χάους, την πολυπλόκαμη γραφειοκρατία, τα φαινόμενα αδιαφορίας, διαφθοράς, κλπ., κλπ.

Δε θα αντικρούσουμε τα παραπάνω. Ετσι και χειρότερα έχουν τα πράγματα. Αλλωστε, το ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του και μέχρι σήμερα, θεωρούσε και θεωρεί, ως βασική και αναντικατάστατη προϋπόθεση, για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, το γκρέμισμα του σημερινού κράτους των κεφαλαιοκρατών και την αντικατάστασή του απ' αυτό της εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Το σημερινό κράτος, όμως, είναι δικό τους δημιούργημα. Δικές τους είναι και οι αμαρτίες, που το σφραγίζουν. Οσο, για τα όσα σχετικά εξαγγέλλουν και προωθούν τώρα, μόνο τους εργαζόμενους και το λαό δε θα ωφελήσουν. Στον καπιταλιστικό εκσυγχρονισμό του κράτους στοχεύουν οι κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις και μέτρα. Να γίνει περισσότερο παραγωγικό και αποτελεσματικό στη διασφάλιση και εξυπηρέτηση των επιδιώξεων και των συμφερόντων της πλουτοκρατίας και των πολυεθνικών. Και, βέβαια, ακόμη «φτηνότερο», ώστε να διευρυνθεί ακόμη περισσότερο ο αναδιανεμητικός του ρόλος, προς όφελος των κεφαλαιοκρατών.