«Η αριστερά άφησε την ελπίδα να ξεφύγει απ' τα χέρια της (...) να παλεύει τώρα για ένα αξιοπρεπές ποσοστό (...) έχει ευθύνες (...) διαχειριζόμενη την εμπιστοσύνη - δημοσκοπική έστω - που της έδειξαν οι πολίτες προ έτους απέδειξε ότι όχι μόνο ρόλο πρωταγωνιστή δεν μπορεί να αναλάβει αλλά ούτε καν εκείνον του συνδιαμορφωτή των εξελίξεων».

Σε γενικές γραμμές, κάπως έτσι ξεκινά το άρθρο του Γρ. Ρουμπάνη στην κυριακάτικη «Αυγή» και εύλογα συμπεραίνει κανείς ότι αναφέρεται στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Η πρώτη φράση όμως της αμέσως επόμενης παραγράφου έχει ως εξής: «Τις πρώτες και κύριες ευθύνες έχει η παρέα του Περισσού». Γιατί; «Εξαπολύει τον πιο φρικαλέο εμφύλιο πόλεμο προς τους "συντρόφους" της αντίπερα όχθης. Επειδή έτσι. Επειδή υπάρχουν...»! Και συνεχίζει ο αρθρογράφος ότι η «παρέα του Περισσού» συμμαχεί και με το διάβολο αρκεί να ακυρώσει ό,τι δεν ελέγχει, «τον εμφύλιο τον έχουν στο αίμα τους οι ανεπάγγελτοι του Περισσού» που «αποστρέφονται όποιον δεν είναι δικός τους (...) όπως το ίνδαλμά τους εξαφάνιζε στη Σιβηρία εκατομμύρια που δεν καταλάβαιναν την πολιτική του».

Κάπου εδώ τελειώνει η περί ΚΚΕ παραληρηματική έξαρσή του και συνεχίζει με τα του ΣΥΝ, σε στοργικό ωστόσο τόνο, μην μπορώντας να κρύψει ούτε τις εμπάθειες ούτε τις συμπάθειές του... Κατά τον Γρ. Ρουμπάνη, λοιπόν, το ΚΚΕ φταίει για όλα, εκτός ίσως απ' το προπατορικό αμάρτημα. Φταίει ακόμα και για το ότι ο ΣΥΝ κατρακύλησε στις δημοσκοπήσεις. Προφανώς ο εντοπισμός κάποιου οποιουδήποτε υπεύθυνου απαλύνει κάπως την αγωνία του... Ο αρθρογράφος γνωρίζει καλά ότι το ΚΚΕ δεν εμπλέκεται σε κανέναν εμφύλιο, γιατί δεν ανήκει στην ίδια «φυλή» με τον ΣΥΝ. Θα έπρεπε να γνωρίζει, λόγω της ιδιότητάς του, ότι στην αντίπερα όχθη το ΚΚΕ δεν έχει και δεν μπορούσε να έχει συντρόφους, αφού η στρατηγική τους είναι υπονόμευση του κινήματος και διαχείριση του συστήματος. Τέλος, αυτό που αποκαλεί «παρέα» είναι το Κόμμα της εργατικής τάξης στη χώρα και αριθμεί χιλιάδες μέλη και στελέχη, που αγωνίζονται για έναν κόσμο που ο αρθρογράφος και η δική του παρέα κάνουν τα πάντα για να τον λοιδωρήσουν, γιατί τον εχθρεύονται.

Η είδηση όπως παρουσιάστηκε στα δελτία ειδήσεων έχει ως εξής:

Πρόπερσι, ένας μαθητής της Α΄ Λυκείου στη Λευκίμμη Κέρκυρας, λόγω σοβαρής ασθένειας και αθλητικών σχολικών δραστηριοτήτων, βρέθηκε στο τέλος της χρονιάς να έχει ξεπεράσει (για λίγο) το συνολικό επιτρεπόμενο όριο απουσιών και ο σύλλογος εκπαιδευτικών αποφάσισε να τον αφήσει στην ίδια τάξη. Ο γονέας του μαθητή προσέφυγε στη δικαιοσύνη, όπου πέτυχε την αναστολή εκτέλεσης της απόφασης και ο μαθητής συνέχισε κανονικά τη φοίτησή του, πέρσι στη Β΄ Λυκείου και φέτος στη Γ΄ Λυκείου. Τώρα ωστόσο, κι αφού ο μαθητής ετοιμάζεται να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις, προέκυψε η απόφαση από την εκδίκαση της υπόθεσής του σε δεύτερο βαθμό (από το Διοικητικό Εφετείο) η οποία δικαιώνει τις ενέργειες του διευθυντή του σχολείου και την προπέρσινη απόφαση να μείνει ο μαθητής στην ίδια τάξη.

Το τραγελαφικό είναι ότι κάποιοι (μπορούμε άραγε να πιστέψουμε ότι είναι παιδαγωγοί και να τους ονομάσουμε έτσι;) φαίνεται να επέμειναν να εκτελεστεί η απόφαση του Εφετείου και ...να ζητούν να επαναλάβει την Α΄ Λυκείου ο μαθητής που ετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις!

Και μετά από όλα αυτά, εμφανίζεται τώρα (μετά από τρία χρόνια) ως «σωτήρας» το υπουργείο Παιδείας να δίνει λύση απέναντι στις τραγελαφικές αξιώσεις «δικαιοσύνης» - «παιδαγωγών», λέγοντας ...το αυτονόητο: Οτι δεν μπορούμε να βάλουμε ξανά το μαθητή να παρακολουθήσει τις τάξεις που έχει ήδη ολοκληρώσει.