Αντί άλλης απάντησης να σημειώσουμε τούτο: Οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από κομματική τοποθέτηση, ξέρουν καλά ποιος είναι ποιος. Οσες συνδικαλιστικές και πολιτικές κωλοτούμπες και να κάνουν οι δυνάμεις του οπορτουνισμού - όπως συμβαίνει συχνά το τελευταίο διάστημα - δεν μπορούν να κρύψουν ότι αποτελούν φορέα στήριξης των αντεργατικών πολιτικών. Η τακτική του άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια και ιδιαίτερα στο ζήτημα της πώλησης μετοχών του ΟΤΕ στην «Ντόιτσε Τέλεκομ» δεν έχει αφήσει σε κανέναν την παραμικρή αμφιβολία ότι ο ΣΥΝ, το μόνο που υπερασπίζεται, μαζί με την ΕΕ και τις τέσσερις ελευθερίες, η πρώτη εκ των οποίων είναι η ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου, που επιβάλλει αυτό που γίνεται με τον ΟΤΕ, είναι το λεγόμενο «μάνατζμεντ» και καλεί τους εργαζόμενους να διαλέξουν αν αυτός που θα τους πετσοκόψει τα δικαιώματα θα είναι Ελληνας ή Γερμανός... Τα υπόλοιπα είναι μόνο ξοφλημένες φιοριτούρες για να σκεπάσει τις πομπές του.
Να μην αγοράσουν παστεριωμένο γάλα που πουλιέται πάνω από 1 ευρώ το λίτρο για έξι μέρες καλεί η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Καταναλωτών (ΠΟΜΕΚ) τους εργαζόμενους. Ετσι, μετά το ΙΝΚΑ, και η συγκεκριμένη καταναλωτική οργάνωση εξαντλεί το ρόλο της ως οργάνωσης που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τα συμφέροντα των καταναλωτών σε «μποϊκοτάζ» μερικών ημερών, στην προκειμένη περίπτωση, σε ένα προϊόν όπως είναι το γάλα. Ετσι, όμως, δεν αντιμετωπίζεται η ακρίβεια. Αποσιωπώντας τις αιτίες που γεννούν την ακρίβεια, την ίδια την πολιτική της «ελεύθερης αγοράς» που εξυπηρετεί τα κέρδη των μονοπωλίων, την πολιτική της συρρίκνωσης των λαϊκών εισοδημάτων και παπαγαλίζοντας την κυβερνητική προπαγάνδα ότι το πρόβλημα εντοπίζεται στην... έλλειψη «υγιούς ανταγωνισμού» ή ότι η «ελεύθερη αγορά» μπορεί να μην είναι ασύδοτη, το μόνο που καταφέρνει είναι να διευκολύνει τη διαιώνιση του προβλήματος προς όφελος των μονοπωλίων και της κυβέρνησης που τα εξυπηρετεί. Αραγε, γιατί να επιβράβευσε με την παρουσία του στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου της Ομοσπονδίας για το θέμα τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία ο Γενικός Γραμματέας Καταναλωτή;...
Είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίο ένας αρθρογράφος, εν προκειμένω ο Γ. Μαλούχος του «Ελεύθερου Τύπου», στην προσπάθειά του να εκθειάσει την αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση και να την υπερασπιστεί από «φασιστικές ομάδες» όπως λέει, των οποίων το Πανεπιστήμιο είναι «έρμαιο», αναφέρεται φυσικά στους τυχοδιωκτισμούς ομάδων που τελικά μάλλον συνδράμουν παρά εμποδίζουν το κυβερνητικό αντιεκπαιδευτικό έργο, καταλήγει να αναρωτιέται: «Ο Στάλιν πέθανε; ΄Η μήπως τελικά ζει;»! Κατανοούμε πλήρως τα αισθήματα που προκαλεί στους υπερασπιστές και απολογητές του συστήματος ο Ι. Στάλιν, αλλά ας επιδείξουν μια αυτοσυγκράτηση και έναν αυτοέλεγχο. Τους συνιστούμε να βουτάνε τη γλώσσα τους στο μυαλό τους περισσότερες από μία φορές, πριν επιχειρήσουν να συνδέσουν με οτιδήποτε φασιστικό εκείνους που είχαν τη μέγιστη συμβολή στο τσάκισμα του φασισμού. Δεν περιμέναμε βέβαια να τους αναγνωρίσουν την προσφορά τους, δε διαθέτουν οι διάφοροι Μαλούχοι τα προσόντα που απαιτούνται για να το κάνουν. Ισως γι' αυτό και ο τόσο χυδαίος αντικομμουνισμός...
Την Τετάρτη τα μεσάνυχτα (και χωρίς πολλή πολλή διαφήμιση) ετοιμάζονται οι κυβερνώντες (μαζί με το ΠΑΣΟΚ) να ψηφίσουν στη Βουλή την Ευρωσυνθήκη.
Οσο λιγότερα μάθει ο κόσμος, όσο λιγότερο ασχοληθεί, τόσο το καλύτερο. Τι κι αν το δικό του μέλλον θα επηρεαστεί; Ούτε καν τους απασχολεί.
Για δημοψήφισμα, ούτε λόγος φυσικά. Το έχουν απορρίψει δεκάδες φορές μετά βδελυγμίας.
Θέλουν, βλέπετε, να μας παρουσιάσουν ως φανατικούς και πρόθυμους Ευρωπαίους, έτοιμους για μια ...νέα «μεγάλη πατρίδα», όπως λέει και η Ντ. Μπακογιάννη.
Οπότε, αφού είμαστε τέτοιοι, δεν είναι δυνατόν να κάνουμε δημοψήφισμα. Πόσο δε μάλλον να καταψηφίσουμε την Ευρωσυνθήκη αφού ενημερωθούμε γι' αυτήν.
Αυτή η τελευταία εκδοχή είναι πραγματικά ο εφιάλτης τους. Το σκέφτονται και τρελαίνονται.
Μάλιστα - όπως είπε κι η Λ. Κανέλλη χτες στη Βουλή - η ημερομηνία ψήφισης της Συνθήκης στην Ελλάδα ορίστηκε λίγες ώρες πριν από το δημοψήφισμα που θα γίνει για το θέμα στην Ιρλανδία.
Προφανώς ...δε μας νοιάζει το εκεί αποτέλεσμα. Περίεργο για μια χώρα που διαθέτει πρωθυπουργό, ο οποίος κάθε λίγο και λιγάκι μας μιλάει για το «ιρλανδικό θαύμα».
ΟΤΑΝ ΕΙΠΕ ο Γ. Σουφλιάς ότι «δεν υπάρχουν αυθαίρετα στην Πάρνηθα», θεωρεί ότι υπήρξε έστω ένας Ελληνας πολίτης που τον πίστεψε;
Αν η απάντηση είναι θετική, τότε ο χαρακτηρισμός που του έχει αποδοθεί ως «έξυπνου πολιτικού» ελέγχεται.
Εκτός πια κι αν είναι ...πολύ «έξυπνος πολιτικός». Γιατί τα αυθαίρετα είναι παράνομα χτίσματα την ίδια ώρα που στην Πάρνηθα (όπως και σε κάθε δασική έκταση) μπορούν ωραιότατα να υπάρξουν ...νόμιμα «αυθαίρετα».
Γιατί όλοι έχουμε καταλάβει πού το πάνε. Η εμπορευματοποίηση και «αξιοποίηση» της γης από επιχειρηματίες και μεγαλοσχήμονες είναι το πρώτο τους μέλημα.Ο Ακ. Τσοχατζόπουλος αφού πρώτα απέδωσε την «έντονη εκμετάλλευση» που βιώνουν οι λαοί στο «νεοφιλελεύθερο παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό», τον οποίο μάλιστα χαρακτήρισε ...«νέο» και «χρηματιστηριακό καπιταλισμό», ο οποίος δε λειτουργεί «με την παραδοσιακή λογική της σταθερής κερδοφορίας του κεφαλαίου, αλλά με στόχο μια διαρκή υπερμεγιστοποίηση των κερδών των επενδυμένων κεφαλαίων», στη συνέχεια ισχυρίστηκε ότι μια «σύγκλιση όλων των αριστερών, σοσιαλιστικών, σοσιαλδημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων» μπορεί να δώσει ...«μια άλλη καλύτερη πολιτική»!
Μια «άλλη πολιτική» που φυσικά δε θα θίγει την «ελεύθερη αγορά», την κερδοφορία του κεφαλαίου, τις ευρωενωσιακές κατευθύνσεις, αφού όπως ξεκαθαρίζει ο Ακ. Τσοχατζόπουλους, «τα σύγχρονα πεδία δράσης και αγώνα για την Αριστερά σε όλη την Ευρώπη», είναι «η διεύρυνση της δημοκρατίας, η κατοχύρωση των δικαιωμάτων των πολιτών και η προάσπιση των δημόσιων αγαθών», μόνο που ακόμη και ως συνθήματα έχουν καταντήσει κενά περιεχομένου αφού δε συνάδουν με την ύπαρξη και δράση των μονοπωλίων. Στα οποία ο Ακ. Τσοχατζόπουλος όχι μόνο δεν είναι αντίθετος αλλά φανατικός τους υποστηρικτής. Γι' αυτό φροντίζει να αποσυνδέσει τις προτάσεις του από την οικονομική βάση του εκμεταλλευτικού συστήματος, όπως ακριβώς και ο γερμανικός συνασπισμός «Αριστερά», τον οποίο χρησιμοποιεί σαν παράδειγμα, ο οποίος φορώντας «αριστερό προσωπείο» είχε την πλειοψηφία στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Βερολίνου εφαρμόζοντας την ίδια πολιτική του κεφαλαίου...