«Γηράσκω αεί διδασκόμενος», έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, αλλά η κυβέρνηση το 'χει ...καταλάβει διαφορετικά το γνωμικό και χτες ο Δ. Ρέππας εξάγγειλε το «γηράσκω αεί εργαζόμενος». «Ενας νέος παράγοντας έχει τεθεί στο τραπέζι των συζητήσεων, σημείωσε ο υπουργός, εξαγγέλλοντας τους άξονες του νέου Εθνικού Σχεδίου Δράσης για την Απασχόληση και συνέχισε: Ολοι συμφωνούν ότι για λόγους οικονομικούς, κοινωνικούς, αλλά πρωτίστως ανθρώπινους, η απάντηση στην πρόκληση της δημογραφικής γήρανσης και της επιμήκυνσης της ζωής είναι η ενεργός γήρανση. Να μην αισθάνεται ο πολίτης ότι "ξόφλησε"».

Λίγη ώρα πριν, στην ημερίδα του ιδρύματος Κόκκαλη, ο εκπρόσωπος του ΣΕΒ, μιλώντας για το Ασφαλιστικό, υπογράμμιζε ότι δεν τελειώνει εδώ η ιστορία. Δεν είναι αυτή η τελική λύση. Πρέπει να ακουμπήσουμε και πιο δύσκολα θέματα. Και προχωρούσε στην ανάλυση του νέου δόγματος της μεγαλοεργοδοσίας, περί «εργασιοθεραπείας» για ν' αντιμετωπίσουν την ανία τους οι συνταξιούχοι, οι οποίοι πλέον ζουν περισσότερα χρόνια.

Κάθε σύμπτωση είναι απολύτως τυχαία...

Για το σκάνδαλο του Χωριού Τύπου της Ολυμπιάδας στο Μαρούσι, γράφαμε τις προάλλες. Και μπορεί η συγκεκριμένη περίπτωση να αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα προκλητικά απλόχερης ενίσχυσης του μεγάλου κεφαλαίου από την κυβέρνηση, αλλά δεν είναι και η μοναδική. Η κυβέρνηση, με πρόσχημα την προσέλκυση του μεγάλου κεφαλαίου στην ανάληψη έργων ή τομέων, προχωρά σε συνεχώς και μεγαλύτερες παραχωρήσεις, κάθε είδους και μορφής. Μπορεί, για το Ασφαλιστικό, να μη βρίσκει παρά μόνον ψίχουλα στον κρατικό κορβανά ο Ν. Χριστοδουλάκης. Μπορεί ο Δ. Ρέππας να μη βρίσκει ούτε καν ένα μικρό μέρος όσων έχουν καταληστεύσει από τα ασφαλιστικά ταμεία, μέχρι σήμερα. Μπορεί να κινδυνολογούν ασύστολα οι κυβερνώντες και οι μεγαλοεργοδότες, μόλις ακούσουν για την ανάγκη ικανοποιητικών αυξήσεων σε μεροκάματα, μισθούς και συντάξεις. `Η, να μιλούν για άδεια κρατικά ταμεία, όταν αντιμετωπίζουν τα δίκαια αιτήματα των αγροτών, κλπ., κλπ. Οταν, όμως, πρόκειται για δημόσια έργα και γενικότερα, για δουλιές, που αφορούν στην εισροή χρημάτων στα ταμεία των μεγάλων επιχειρήσεων, τότε τα δισεκατομμύρια και τα τρισεκατομμύρια ρέουν άφθονα. Κι όλ' αυτά γίνονται σε όλο και μεγαλύτερη έκταση και βάθος, ενώ έχουν πάρει, ήδη, ασύλληπτες, προκλητικές διαστάσεις.

Αυτή είναι η αλήθεια.

Αποκαλυπτικά των αυξανόμενων συνεχώς ταξικών ανισοτήτων είναι τα στοιχεία, για τους βαθμούς των τελειοφοίτων Μέσης Εκπαίδευσης της περσινής χρονιάς, που έδωσε προχτές στη δημοσιότητα το Ινστιτούτο Στατιστικής Τεκμηρίωσης του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 11,56% των μαθητών της περσινής Γ` Λυκείου, που φοιτούσε σε ιδιωτικά σχολεία, αποφοίτησε με βαθμό απολυτηρίου μεγαλύτερο του 19, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό των δημοσίων σχολείων βρίσκεται στο 4,74%. Ποσοστό, που συνήθως γίνεται ακόμη μικρότερο στα δημόσια λύκεια της περιφέρειας. Ακόμη, βαθμό απολυτηρίου ανάμεσα στο 15 και το 19 έλαβε το 53,41% των τελειοφοίτων ιδιωτικών λυκείων και μόνον το 35,32% των τελειοφοίτων των δημοσίων λυκείων. Αποκαλυπτικό είναι το γεγονός, επίσης, πως το χάσμα μεταξύ δημοσίων και ιδιωτικών σχολείων διευρύνεται κάθε χρόνο προς όφελος των τελευταίων.

Οπως καταλαβαίνει ο καθένας, τα αποτελέσματα αυτά δίνουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα στους τελειοφοίτους των ιδιωτικών σχολείων, στη διεκδίκηση μιας θέσης στις πανεπιστημιακές σχολές «υψηλής ζήτησης», περιορίζοντας τα παιδιά των δημοσίων λυκείων στις «χαμηλής ζήτησης» πανεπιστημιακές σχολές ή τα ΤΕΙ, τα πτυχία των οποίων έχουν περιορισμένο «αντίκρισμα».

Αραγε, τι λέει ο υπουργός Παιδείας; Πιστεύει ότι τα προαναφερόμενα στοιχεία είναι άσχετα με την πολιτική του υπουργείου του και της κυβέρνησης, γενικότερα;