Αντε, να δούμε τι άλλο θα κάνουν. Σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα «Τάιμς» και το χτεσινό «Βήμα», ορισμένες βρετανικές επιχειρήσεις, κυρίως στον κλάδο της τροφοδοσίας και μεταφοράς προϊόντων, υποχρεώνουν τους εργαζόμενους να φορούν ένα ειδικό βραχιόλι, το οποίο είναι στην ουσία ένας δορυφορικός πομπός. Εχουν έτσι τη δυνατότητα να παρακολουθούν συνεχώς τους εργαζόμενους και τη δραστηριότητά τους, να τους δίνουν συνεχώς εντολές και να ελέγχουν την παραγωγικότητά τους, μεγιστοποιώντας, βέβαια, τόσο το βαθμό εκμετάλλευσης όσο και την κερδοφορίας τους.

Μόνο τους τελευταίους μήνες έχει ζητηθεί να φορέσουν τέτοια βραχιόλια από 5.000 και περισσότερους εργαζόμενους, καταγγέλλει το βρετανικό συνδικάτο GMB, που εκπροσωπεί τους εργαζόμενους στο βιομηχανικό και τον εμπορικό κλάδο, δηλώνοντας κατηγορηματικά αντίθετο στη μετατροπή των εργαζομένων σε ρομπότ.

Μπόλικη είναι η συζήτηση τις μέρες αυτές για τη μονιμότητα στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Κι επειδή γράφονται και λέγονται διάφορα, σκόπιμο είναι να βάλουμε ορισμένα -τουλάχιστον - πράγματα στη θέση τους.

Στο λεγόμενο ευρύτερο δημόσιο τομέα (πρώην ΔΕΚΟ, κλπ.) δεν υπήρχε ποτέ μονιμότητα. Υπάρχει, όμως, μια ορισμένη διασφάλιση της σταθερότητας στη δουλιά κι ένας κάποιος περιορισμός του «εργοδοτικού δικαιώματος» για απολύσεις. Οροι, που έχουν κατοχυρωθεί σε συλλογικές συμβάσεις κι έχουν αποτυπωθεί στους αντίστοιχους Γενικούς Κανονισμούς Προσωπικού. Δεν έχουμε, επομένως, καμιά κατάργηση της ανύπαρκτης - έτσι ή αλλιώς - μονιμότητας, αλλά μια επίθεση της κυβέρνησης στο δικαίωμα της σταθερής δουλιάς, στις εργασιακές σχέσεις και τα ασφαλιστικά δικαιώματα. Αλλωστε, ορισμένοι υπουργοί είναι αρκετά αποκαλυπτικοί, όταν ισχυρίζονται, ότι θέλουν να εξισώσουν τους εργαζόμενους των πρώην ΔΕΚΟ με τον ιδιωτικό τομέα, για λόγους... ισότητας και... δικαιοσύνης. Στην πραγματικότητα θέλουν να επεκτείνουν το καθεστώς της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και τρομοκρατίας, αβεβαιότητας και ανασφάλειας του ιδιωτικού τομέα στις πρώην ΔΕΚΟ. Τόση και τέτοια είναι η... ισότητα και η... δικαιοσύνη που πρεσβεύουν. Η εξίσωση των εργαζομένων στο χειρότερο δυνατό επίπεδο. Κι αφού γίνει αυτό, έρχονται για όλους και τα ακόμη χειρότερα. Αλλωστε, πάντα θα υπάρχει ο παράγοντας της ανταγωνιστικότητας και πάντα θα απαιτεί το ακόμη μεγαλύτερο ξεζούμισμα των εργαζομένων...

Σε αντίθεση με τις πρώην ΔΕΚΟ και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν καθεστώς μονιμότητας, το οποίο είναι κατοχυρωμένο συνταγματικά. Ετσι κι αλλιώς, δηλαδή, η οποιαδήποτε αλλαγή του προϋποθέτει την ανάλογη αναθεώρηση του Συντάγματος. Βέβαια, οι κυβερνώντες δηλώνουν ότι δεν τίθεται σήμερα θέμα για το καθεστώς αυτό. Βεβαίωση, όμως, που έχει μικρή αξία, όπως καταλαβαίνει ο καθένας, αφού, την ίδια στιγμή, σχεδιάζουν να θέσουν θέμα νέας αναθεώρησης του Συντάγματος από την επόμενη Βουλή. Πολύ γρήγορα, επομένως, η λογική της «εξίσωσης προς τα κάτω» θα επιχειρήσει να επεκταθεί και στο «στενό» δημόσιο τομέα.

Τέλος, σε όσους ισχυρίζονται ότι η κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο θα κάνει το τελευταίο φιλικό, εξυπηρετικό και αποτελεσματικό, για τον απλό πολίτη και το λαό, έχουμε να πούμε τα εξής: Το σημερινό κράτος έχει το σημερινό και γνωστό σε όλους ρόλο, λειτουργία και ιδιαίτερα καθημερινή πρακτική, γιατί έτσι οικοδομήθηκε και οικοδομείται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Για να εξυπηρετεί τους κεφαλαιοκράτες και την πλουτοκρατία, όπως και τις «ιδιαίτερες» κομματικές σκοπιμότητες και συμφέροντα των κομμάτων, που εναλλάσσονται στις κυβερνητικές καρέκλες. Οι όποιες «αμαρτίες» του είναι άρρηκτα συνυφασμένες με τα παραπάνω. Κι αυτά θα συνεχιστούν και αύριο. Οι προωθούμενες από τους κυβερνώντες «μεταρρυθμίσεις» στοχεύουν σ' ένα κράτος περισσότερο αποτελεσματικό και εξυπηρετικό, αλλά για το μεγάλο κεφάλαιο και όχι για το λαό. Και, βέβαια, ακόμη «φτηνότερο»...