ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Γρηγοριάδης Κώστας

Καλά, η ΕΕ δεν καταδικάζει την τουρκική κυβέρνηση, που αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας;

***

Πού βρίσκεται το κοινοτικό κεκτημένο; Ισως γνωρίζουν εκεί στον ΣΥΝ...

***

Ευρωπαϊκό προφίλ, είπαν, έχει ο Ταλάτ! Αμφέβαλε κανείς; Ευρωπαϊκή μούρη, κοινώς...

***

Αν η Γαλλία πει «όχι» στο «ευρωσύνταγμα», θα απομονωθεί!!!! Το είπε ο Σιράκ! Απομόνωση!!

***

Υπάρχει λύση: Να πούνε «όχι» στο «ευρωσύνταγμα» όλες οι χώρες, οπότε δε θα απομονωθεί καμία...

***

Αλαβάνο: Κακό πράγμα οι τάσεις; Γιατί; Οπως λέγατε τότε, όταν ήσασταν στο ΚΚΕ, οι τάσεις είναι πλούτος! Φάτε μπόλικο πλούτο, να χορτάσετε...

***

Αμάν! Αγώνες ζήτησε ο Πάγκαλος, για να νικηθεί η Δεξιά!!! Δεξιά κατά της Δεξιάς! Καλύτερα: Πλουτοκρατία κατά της πλουτοκρατίας! Πιο σωστά: Κόμμα του κεφαλαίου εναντίον κόμματος του κεφαλαίου!...

***

Δίκιο έχουν οι Κινέζοι που διαδηλώνουν για το γιαπωνέζικο βιβλίο της ιστορίας, που κρύβει τα εγκλήματα του γιαπωνέζικου ιμπεριαλισμού κατά του κινεζικού λαού!...

***

Με τη διαφορά ότι δεν έχουν δίκιο, αν διαδηλώνουν γενικώς κατά της Ιαπωνίας και όχι κατά του γιαπωνέζικου κεφαλαίου και των υπηρετών του...

***

Χάσαμε τον Ειρηναίο (μονιμοποιήθηκε), χάσαμε τον Βαβύλη (τον κρύψανε), χάσαμε και την αυτοκάθαρση (την έκαναν γαργάρα), καιρός να βγούμε όλοι στους δρόμους...

***

Υπέρ της Παπαρίζου (Χέλενας) και οι ελληνικές πρεσβείες; Μπράβο τους! Και ξανά προς τη δόξα τραβούν!...

***

Και οι διαθέσιμοι δεν πολυμαθαίνουμε (πολυβλέπουμε) τι κάνουν...

***

Προς παπάδες: Τώρα που έρχεται το Πάσχα, θα δούμε κανένα θαύμα ή θα τη βγάλουμε έτσι, δίχως θαύμα;

Γρηγοριάδης Κώστας

***

Κεκτημένον ευρωπαϊκόν!...

Η Μήτσαινα

Από τότε που παντρεύτηκε και πήγε στο χωριό του άντρα της, άλλαξε όχι μόνο επίθετο, αλλά και όνομα. Ολοι εδώ τη φωνάζουν Μήτσαινα. Δημήτρη τον είχε βαφτίσει ο νονός του το μακαρίτη, Μήτσιο τον μετονόμασε η σχωρεμένη η πεθερά της, έτσι τον έλεγαν και οι συγχωριανοί. Ως γυναίκα του Μήτσιου και «τιμής ένεκεν» στο πρόσωπο του συζύγου και κύρη της, «μεταβαπτίστηκε». Αλλά και για να την αναγνωρίζουν οι χωριανοί, μιας και λίγοι ήξεραν ότι ο δικός της νονός τη βάφτισε Αικατερίνη κι η μάνα της τη φώναζε Ρινούλα. Στην αρχή την ενοχλούσε αυτή η αυθαίρετη μετονομασία. Οσο, όμως, περνούσε ο καιρός τη συνήθιζε, την αποδεχόταν και με τα χρόνια και η ίδια, Μήτσαινα αποκαλούσε τον εαυτό της.

Με τον άντρα της ζούσε φτωχικά. Ο αγροτικός κλήρος μικρός και το εισόδημα πενιχρό. Το συμπλήρωναν με καμιά δουλιά στην οικοδομή που έβρισκε εκείνος και με μεροκάματα σε ξένα χωράφια που έκαμε αυτή. Με τα χωραφάκια και την ξενοδουλιά, κατάφεραν να χτίσουν το δικό τους σπίτι και να σπουδάσουν τα δυο τους παιδιά. Τα κουτσοβόλευαν. Ο Μήτσιος, ως άντρας, περνούσε καλύτερα. Μετά τη δουλιά πήγαινε στο καφενείο να πιει ένα τσίπουρο, να παίξει μια «κολτσίνα», κατέβαινε και στην πόλη. Η Μήτσαινα, σπίτι - χωράφι κι έξω μόνο σε κάνα γάμο, ή στο πανηγύρι. Ηταν, όμως, ευχαριστημένη κι έκανε όνειρα για μια καλύτερη ζωή, μαζί με τον άντρα της και κοντά στα παιδιά τους.

Αλλιώς ήρθαν, όμως, τα πράγματα κι έμεινε χήρα, λίγο πριν βγει στη σύνταξη. Η μοναξιά με την ανέχεια, «μείγμα» αφόρητο. Τον πρώτο χρόνο δούλεψε μόνη της τα χωράφια, αλλά, σα βγήκε στη σύνταξη, τα νοίκιασε. Πρέπει, τώρα, να ζήσει με τα 400 ευρώ το χρόνο που παίρνει από το νοίκι και τα 200 ευρώ το μήνα της αγροτικής «σύνταξης». Κι έχει να πληρώσει φως, νερό τηλέφωνο, συμμετοχή στα φάρμακα. Το μεγαλύτερο μέρος της τροφής το παίρνει από τον μπαχτσέ της και τις κότες, αλλά χρειάζεται ν' αγοράσει το λάδι, το αλάτι, το ξίδι, απορρυπαντικά, ξύλα για τη σόμπα, κάνα ρούχο, παπούτσια. Πού να βρει τα λεφτά; Είναι και «ψωροπερήφανη», δε θέλει να ζητάει συχνά απ' τα παιδιά της.

Νιώθει αδικημένη, η Μήτσαινα. Μια ζωή ξοδεμένη στη δουλιά και στα γεράματα βάσανα πολλά. Αδικημένοι νιώθουν και εκατοντάδες άλλοι απόμαχοι της αγροτικής δουλιάς, που ζουν στη φτώχεια. Τα ψίχουλα της αγροτικής σύνταξης δε φτάνουν για την επιβίωση. Το κράτος, αντί να αναγνωρίσει την προσφορά τους και να τους εξασφαλίσει «καλά γεράματα», τους θεωρεί «φύρα» και τους σπρώχνει στο θάνατο. Αλλά, μια Πολιτεία που «σκοτώνει» τους γέροντες, κάνει εχθρό την κοινωνία. Κι έρχονται στιγμές που ένα φτερούγισμα αισιοδοξίας έρχεται στα θλιμμένα μάτια της Μήτσαινας. Ιδιαίτερα όταν βλέπει στην τηλεόραση τα τρακτέρ των αγροτών να βγαίνουν στους δρόμους του αγώνα...

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ