Η φτώχεια στη Δυτική Ευρώπη, εδώ και πάρα πολλά χρόνια τώρα, αποτελεί όχι απλά και μόνο ένα μαζικό κοινωνικό φαινόμενο, αλλά, ταυτόχρονα, προσλαμβάνει όλο και δραματικότερες διαστάσεις... Το φαινόμενο, όμως, αυτό της σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας αδράχνει όλο και πιο ασφυκτικά πολλά εκατομμύρια παιδιά, ακόμα και στις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Σε ανάλογα συμπεράσματα έρχεται να καταλήξει τώρα και η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με την τελευταία της σχετική Εκθεση, που δόθηκε στη δημοσιότητα και φέρει τον τίτλο: "Ευρώπη χωρίς Σύνορα".

Σήμερα, στη μεγαλύτερη οικονομική ενότητα του κόσμου, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όπου πραγματοποιείται το ένα πέμπτο της παγκόσμιας παραγωγής, αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, υπάρχουν πάνω από 18 εκατομμύρια άνεργοι. Αυτοί, όχι μόνο αναζητούν μάταια κάποια θέση εργασίας, αλλά στην απέραντη στρατιά τους προστίθενται χρόνο με το χρόνο και νέα εκατομμύρια... Και το χειρότερο: Πρόκειται για ανέργους, που στην πλειοψηφία τους είναι κυρίως άνθρωποι νέοι στην ηλικία.

Κατά τα άλλα, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, για το ένα πέμπτο και πάνω της νεολαίας "δεν υπάρχουν καθόλου προοπτικές" εκμάθησης κάποιου επαγγέλματος. Σήμερα, σ' όλες ανεξαίρετα τις χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης το ζήτημα της επαγγελματικής εκπαίδευσης οξύνεται όλο και περισσότερο, αφού ο αριθμός των θέσεων στις επαγγελματικές σχολές κάθε άλλο, παρά αντιστοιχεί στον αριθμό των νέων, που διψούν για μάθηση...

Κατά τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε συνθήκες φτώχειας. Και δεν είναι μόνο το τραγικό αυτό γεγονός που κυριολεκτικά σοκάρει, αλλά και η ταυτόχρονη πρόκληση του πλούτου, που συγκεντρώνεται όλο και σε λιγότερα χέρια.

Από την άλλη πλευρά, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δημοσιεύει νούμερα - κλειδιά για το δραματικά αυξανόμενο πρόβλημα της φτώχειας: Σήμερα, περισσότεροι από 57 εκατομμύρια άνθρωποι στις χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης ζουν κάτω του ορίου της φτώχειας... Κατά συνέπεια λοιπόν, αυτή τη στιγμή, το 17% του συνόλου των νοικοκυριών των χωρών - μελών της ΕΕ, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, διαβιούν σε συνθήκες φτώχειας. Στην Πορτογαλία το ποσοστό αυτό φθάνει στο 29% και στην Ελλάδα στο 24%.

Από την άποψη αυτή, δραματική χαρακτηρίζεται η κατάσταση, που επικρατεί στη Μεγάλη Βρετανία, η οποία, όπως είναι γνωστό, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής της από την Μάργκαρετ Θάτσερ και τον Τζον Μέιτζορ, για πάρα πολλά χρόνια, προβαλλόταν σαν υπόδειγμα καπιταλιστικού κράτους με υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης και με μειούμενη ανεργία. Τώρα, όμως, έρχεται η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ν' αποκαλύψει μια άλλη πλευρά "του βρετανικού οικονομικού θαύματος...": Αυτή τη στιγμή το 23% του συνόλου των βρετανικών νοικοκυριών ζει σε συνθήκες φτώχειας...

Συγκριτικά, σε κάπως καλύτερη κατάσταση, θα έλεγε κανείς, βρίσκεται η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Παρ' όλα αυτά, όμως, και στην πιο πλούσια αυτή χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τα πράγματα, κάθε άλλο, παρά ευχάριστα είναι, αφού στη χώρα αυτή πάνω από 4,5 εκατομμύρια νοικοκυριά ζουν κάτω του ορίου της φτώχειας. Αυτό ισοδυναμεί με ένα ποσοστό της τάξης του 13%. Από την κοινωνική μάστιγα της φτώχειας έχουν πληγεί 9 εκατομμύρια Γερμανοί πολίτες.

Καλύτερη μόνο μπορεί να θεωρηθεί η κατάσταση που υπάρχει στη Δανία, η οποία με ένα ποσοστό της τάξης του 9% παρουσιάζει τα πιο χαμηλά επίπεδα φτώχειας. Κατά τα άλλα, ιδιαίτερα απελπιστική θα πρέπει να χαρακτηριστεί η οικονομική και κοινωνική θέση των ηλικιωμένων ανθρώπων, οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να ζουν από τις πενιχρές τους συντάξεις, καθώς και των γυναικών εκείνων, που είναι διαζευγμένες και συντηρούν μόνες τις οικογένειές τους, ενώ, παράλληλα, είναι εξαρτημένες από κάποιο επίδομα της Κοινωνικής Πρόνοιας. Στα κοινωνικά αυτά στρώματα, η φτώχεια εκτινάσσεται με απίστευτη ταχύτητα στα ύψη...

Ταυτόχρονα, κυριολεκτικά απελπιστική θεωρείται η κατάσταση στη Δυτική Ευρώπη, αναφορικά με τις συνθήκες διαβίωσης πάρα πολλών παιδιών: Σήμερα, περισσότερα από 13 εκατομμύρια παιδιά ζουν σε φτωχά νοικοκυριά, γεγονός που αντιστοιχεί στο 23% του συνόλου των παιδιών στις χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το ποσοστό αυτό θα πρέπει να χαρακτηριστεί σαν συγκλονιστικό και απάνθρωπο, αφού αντικατοπτρίζει την πιο τραγική πλευρά της σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας...

Οι πιο απάνθρωπες, όμως, συνθήκες διαβίωσης για παιδιά κυριαρχούν στη Μεγάλη Βρετανία: Το 32% των παιδιών στην υψηλά αυτή αναπτυγμένη καπιταλιστική χώρα ζει "σε συνθήκες οικονομικής αθλιότητας...". Στην Ιρλανδία το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο 28%, στην Ισπανία στο 25% και στην Ιταλία στο 24%. Ταυτόχρονα, στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, σε νοικοκυριά αδύνατα από οικονομική άποψη, ζουν σήμερα 1.800.000 παιδιά, δηλαδή πάνω από το 13% των παιδιών ηλικίας κάτω των 16 χρόνων.

Πάντως, κοινωνιολόγοι - ερευνητές εξέλιξης της φτώχειας στη Γερμανία, εδώ και πάρα πολύ καιρό προειδοποιούσαν ενόψει της δραματικά αυξανόμενης παιδικής φτώχειας στη χώρα αυτή. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90, από τη φτώχεια είχαν χτυπηθεί πάρα πολλές οικογένειες με μέσο εισόδημα. Κατά συνέπεια, λοιπόν, σήμερα στη Γερμανία το 40% αυτών που δέχονται κάποιο επίδομα από την Κοινωνική Πρόνοια, ήταν κυρίως παιδιά ή πολύ νέοι στην ηλικία άνθρωποι. Ακόμα πιο απελπιστικές είναι οι συνθήκες διαβίωσης στα μεγάλα αστικά κέντρα; Κάθε πέμπτο παιδί της πρώτης τάξης του Σχολείου στις γερμανικές μεγαλουπόλεις είναι εξαρτημένο από κάποιο κοινωνικό επίδομα.

Από την άλλη πλευρά, όμως, τα γερμανικά συνδικάτα φαίνεται ν' αδράχνουν αποτελεσματικότερα το πρόβλημα της φτώχειας: Στα πλαίσια μιας πρόσφατης δημοσκόπησης που έκαναν τα ίδια, είχε διαπιστωθεί ότι, κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, έχει παρατηρηθεί μια τέτοια ταχύτητα εξάρτησης ατόμων από τα επιδόματα Κοινωνικής Πρόνοιας, ώστε το ποσοστό αυτών να έχει φτάσει ήδη στο 50%. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι στη Γερμανία, προκειμένου να επιβιώσουν έστω και στοιχειωδώς, προσφεύγουν συνεχώς στο "έλεος" της Κοινωνικής Πρόνοιας. Κι εδώ γίνεται λόγος για τα επίσημα στατιστικά στοιχεία και σε καμιά περίπτωσηγια εκείνους τους Γερμανούς εργαζόμενους, οι οποίοι όταν μένουν άνεργοι διστάζουν να δηλωθούν στα Γραφεία Ευρέσεως Εργασίας, ενώ πολύ περισσότερο δε θέλουν να προσφύγουν σε επιδόματα. Στη διάρκεια του περασμένου χρόνου, είχε διαπιστωθεί ότι πάνω από 2.800.000 Γερμανοί πολίτες ήταν εντελώς εξαρτημένοι από την Κοινωνικά Πρόνοια.

Αισθητά χειρότερη είναι η κατάσταση στην πρώην Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, όπου ο αριθμός αυτών που έχει αφεθεί στο έλεος των επιδομάτων της Κοινωνικής Πρόνοιας από το 1991 και μετά έχει αυξηθεί κατά 28%, ενώ στη Δυτική Γερμανία κατά 10%. Ετσι, λοιπόν, ορισμένοι κοινωνιολόγοι είναι σε τέτοιο βαθμό απαισιόδοξοι και ανήσυχοι, που, κατά την άποψή τους, η συνεχιζόμενη αύξηση της μαζικής ανεργίας, η δραματική μείωση των γεννήσεων, η ραγδαία αύξηση των διαζυγίων, καθώς και πολλά άλλα καυτά κοινωνικά προβλήματα "θα ήταν δυνατόν να οδηγήσουν σε κοινωνικό κρημνό...".

Νίκος ΗΛΙΑΔΗΣ - ΗΛΙΟΥΔΗΣ

Σχεδόν κάθε μέρα, αρχίζοντας από τις 21 Σεπτέμβρη, πραγματοποιούνται στη Μόσχα διάφορες εκδηλώσεις για τα τραγικά γεγονότα του Σεπτέμβρη - Οκτώβρη 1993. Συγγενείς και φίλοι των νεκρών υπερασπιστών του Συντάγματος κάνουν πένθιμες πικετοφορίες στο τηλεοπτικό κέντρο "Οστάνκινο", όπου το βράδυ στις 3 Οκτώβρη το καθεστώς προκάλεσε αιματοχυσία, και στο Λευκό Οίκο, όπου το αιματηρό δράμα άρχισε το πρωί της 4ης του Οκτώβρη. Αυτή ακριβώς την ώρα οι υπερασπιστές του Σπιτιού των Σοβιέτ, οι βουλευτές του Ανώτατου Σοβιέτ της Ρωσίας, οι οποίοι βρίσκονταν επί δυο βδομάδες σε αποκλεισμό, περικυκλωμένοι με τριπλό κλοιό από επίλεκτες εσωτερικές δυνάμεις, από ειδικές δυνάμεις της Αστυνομίας, ξύπνησαν από το θόρυβο των ερπυστριών και τη βροντή των κανονιών των τανκς. Ετσι άρχισε η τελική πράξη της πρωτοφανούς στην ιστορία τραγωδίας, που θα μπορούσε να αποκαλεστεί το έγκλημα του αιώνα.

Ο Μπορίς Γιέλτσιν, παραβιάζοντας το Σύνταγμα, εξέδωσε στις 21 Σεπτέμβρη 1993 το περιβόητο Διάταγμα 1400 για τη διάλυση του Συνεδρίου των Λαϊκών Βουλευτών και του Ανώτατου Σοβιέτ της Ρωσικής Ομοσπονδίας, δηλαδή διενήργησε πραξικόπημα. Οταν το 10ο έκτακτο Συνέδριο των Λαϊκών Βουλευτών πήρε απόφαση αποπομπής του Γιέλτσιν για τις αντισυνταγματικές του ενέργειες, αυτός αποφάσισε να θέσει τέρμα στη σύγκρουση με τη νομοθετική εξουσία σύμφωνα με τη δική του αντίληψη περί δημοκρατίας, βομβαρδίζοντας με τα τεθωρακισμένα το εκλεγμένο από το λαό Κοινοβούλιο και τους ειρηνικούς ανθρώπους που υπερασπίζονταν το νόμο και το δίκιο. Μιλάω από προσωπική πείρα, διότι πέρασα στο πολιορκημένο Σπίτι των Σοβιέτ 13 μέρες και 8 νύχτες, είχα την ευτυχία να γνωρίσω δεκάδες και εκατοντάδες ατρόμητους, ευγενικούς ανθρώπους, αληθινούς πατριώτες, οι οποίοι στο κάλεσμα της καρδιάς και της τιμής τους υπερασπίζονταν εκείνες τις μέρες το καταπατημένο από τον Γιέλτσιν Σύνταγμα. Ηταν άοπλοι. Η όλη δύναμή τους βρισκόταν στη βαθιά πεποίθηση ότι δεν επιτρέπεται σε κανέναν να παραβιάσει το Σύνταγμα, ούτε στον απλό πολίτη, ούτε στον Πρόεδρο.

Η ιστορία μάς έδωσε τις μέρες εκείνες την ευκαιρία - είτε η Ρωσία θα ακολουθήσει το δρόμο του δικαίου, είτε πάλι για πολλά χρόνια θα βυθιστεί στην άβυσσο της ανομίας και της αυθαιρεσίας. Οι υπερασπιστές του Σπιτιού των Σοβιέτ επέλεξαν τον πρώτο δρόμο και πολλοί θυσίασαν τη ζωή τους. Ο δε Πρόεδρος της Ρωσίας παραβίασε το Σύνταγμα και έδωσε εντολή για την έφοδο, να βομβαρδίσουν με τα τανκς, να σκοτώσουν εκείνους που υπερασπίζονταν το νόμο, παρουσιάζοντάς τους, παράλληλα, μπροστά σε όλο τον κόσμο ως συμμορίτες, οπλισμένους σαν αστακούς, φασίστες, κομμουνιστές, ρεβανσιστές.

Και μολονότι εκείνες τις μέρες είχαν καταπατηθεί, όχι μόνο η αξιοπρέπεια, αλλά και τα δικαιώματα των ανθρώπων, το βασικότερο, το δικαίωμα στη ζωή, η Δύση και πριν απ' όλα οι ΗΠΑ και ο Πρόεδρός τους, που κόπτονται για τη δημοκρατία τους, επιδοκίμασαν αυτή την τερατώδικη σφαγή.

Στις πικετοφορίες και τις συγκεντρώσεις, όπου οι συγγενείς έρχονται με τα πορτρέτα των πατεράδων, γιων, κοριτσιών, εγγονών, κοιτάζοντάς τα δεν μπορείς να απαλλαγείς από την αίσθηση ότι έχουν αποτυπωμένη τη σφραγίδα της τραγωδίας, λες και όταν τους φωτογράφισε ο φωτογράφος, έβλεπαν το τραγικό τους τέλος. Και νομίζω ότι ο θάνατος επιλέγει πολύ συχνά τους καλύτερους και τους νεαρούς. Αυτό φαίνεται και από τα ονόματα στις φωτογραφίες: Κόστια Καλίνιν - 14 χρόνων, Ρομάν Ντενίσοφ - 15 χρόνων, Μαρίνα Κουρίσεβα - 16 χρόνων, Σεριόζα Κουζμίν - 17 χρόνων, Ρομάν Βεριόβκιν - 17 χρόνων, Ντμίτρι Αρταμόνοφ - 17 χρόνων, Ολέγκ Αρταμόνοφ - 17 χρόνων, Σλάβα Μπονταρένκο - 18 χρόνων, Κιρίλ Ματιούχιν - 18 χρόνων... Είναι δύσκολο να απαριθμηθούν όλα τα ονόματα των πεσόντων, ο πένθιμος κατάλογος είναι μακρύς, αλλά υπάρχουν και πολλές κενές σελίδες, διότι δεν έχουν εξακριβωθεί όλοι οι νεκροί. Εχουν γραφεί τα τελευταία χρόνια στις εφημερίδες, ακόμα και στις λεγόμενες ελεύθερες και ανεξάρτητες, πολλές μαρτυρίες για το ότι οι αρχές κουβαλούσαν τότε τα πτώματα με τα φορτηγά, τα μεταφέρανε με μαούνες στο Μόσκοβο ποταμό και μετά τα εξαφάνιζαν για να κρύψουν το μέγεθος του διαπραχθέντος εγκλήματος.

Αφού διέπραξε το μακελειό, ο Γιέλτσιν απένειμε στους εκτελεστές της απάνθρωπης εντολής του παράσημα και μετάλλια, ενώ αυτούς που διακρίθηκαν ιδιαίτερα στη σφαγή τούς κήρυξε ήρωες της Ρωσίας. Τα ονόματα αυτά είναι αναθεματισμένα από το λαό.

Ο λαός, όμως, τιμά εκείνους που στα θλιβερά και δοξασμένα χρόνια υπερασπίστηκαν το δίκιο. Να, και τώρα στον τόπο του θανάτου είναι αναμμένα κεριά, ανεμίζουν στον αέρα, πλαισιωμένες με μαύρη κορδέλα, κόκκινες μεσίστιες σημαίες. Στο βομβαρδισμένο τοίχο του Λευκού Οίκου, όπου σκοτώθηκαν πολλοί υπερασπιστές της σοβιετικής εξουσίας και του Συντάγματος, έχουν πάλι αναρτηθεί πλακάτ: "Ο Γιέλτσιν είναι αιμοβόρος δολοφόνος", "Ο στρατός πρόδωσε το λαό", "Η ΕΣΣΔ θα ζήσει!", "Μητέρα, συγχώρεσέ με, με σκότωσαν γιατί αγαπούσα την πατρίδα"...

Αυτός ο αποχαιρετισμός με τη μητέρα του 17χρονου Ρ. Βεριόβκιν είναι γραμμένος πάνω σε μια πέτρα, η οποία δείχνει το μέρος που σκοτώθηκε. Εκεί συνάντησα τους γονείς του - Τατιάνα και Βλαντίμιρ Βεριόβκιν. Αν και πέρασαν τέσσερα χρόνια, η θλίψη τους είναι απαρηγόρητη. "Κάθε βράδυ μιλάμε για τον Ρόμα, αναπολούμε όλη τη ζωή του από τη γέννησή του μέχρι εκείνη τη μαύρη μέρα. Ούτε λεπτό δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τον τρομερό θάνατό του", είπε η μητέρα του. Ο Ρόμα ήταν από γερή εργατική οικογένεια, με καλή ανατροφή, είχε πολλά όνειρα για τη ζωή. Σπούδαζε στο 3ο έτος της ανώτερης ραδιοτεχνικής σχολής και ετοιμαζόταν να μπει στο Αεροπορικό Ινστιτούτο της Μόσχας. "Σκέφτομαι τώρα ότι, ίσως, θα έπρεπε να διαπαιδαγωγήσω διαφορετικά το γιο μου; Να μην αγαπάει την πατρίδα, αλλά τα χρήματα και τον εαυτό του, ίσως, τότε να ζούσε", με πικρία έλεγε ο πατέρας του και αμέσως τρόμαξε. "Οχι, ο γιος μου δεν μπορούσε να είναι τέτοιος. Μεγάλωσε σε οικογένεια, όπου οι λέξεις "πατρίδα" και "εντιμότητα" σημαίνουν πολλά. Γι' αυτό και ο Ρόμα βρισκόταν στις 4 Οκτώβρη στο Σπίτι των Σοβιέτ. Αυτόπτες μάρτυρες μου διηγήθηκαν ότι, όταν τα τανκς άνοιξαν πυρ ενάντια στους ανθρώπους, ένας τραυματίας ζητούσε βοήθεια και ο Ρόμα έτρεξε αμέσως. Δεν πρόκειται για ηρωισμό. Απλώς δεν ήταν αδιάφορος. Ηταν μια φυσιολογική πράξη. Κάποιος όμως παλιάνθρωπος άδειασε ολόκληρη δέσμη πάνω του". "Τι θηρία ήταν αυτά! Ο λαιμός, τα πόδια, το κορμί, τα πόδια του, όλα ήταν θερισμένα από τις σφαίρες. Από τη μέρα εκείνη, που θάψαμε τον μεγαλύτερο αγαπημένο αδερφό του, ο μεσαίος γιος μας έπαψε να γελάει", παρεμβαίνει η μητέρα.

"Σκεφτόμουνα καμιά φορά ότι, πιθανόν, και ο Γιέλτσιν να νιώθει τύψεις ως ένοχος για το θάνατο εκατοντάδων ανθρώπων", λέει ο Βλαντίμιρ Ρομάνοβιτς. "Είναι άνθρωπος κι αυτός! Είναι πατέρας, παππούς, τέλος, εγγυητής του Συντάγματος, όφειλε να φυλάξει τη ζωή του Ρόμα, αυτός όμως τον σκότωσε. Γιατί λέω ότι σκότωσε το γιο μου ο Γιέλτσιν; Διότι αυτός έδωσε την εντολή, την έγκριση να σκοτώσουν. Τώρα ξέρω καλά ότι ο Γιέλτσιν δεν είχε καθόλου τύψεις ούτε τότε ούτε τώρα. Πρόσφατα διάβασα στα απομνημονεύματα του Κορζακόφ, πρώην σωματοφύλακα του Γιέλτσιν, με τίτλο "Γιέλτσιν: από την αυγή έως τη δύση", ότι, αφού οδήγησε στη φυλακή "Λεφόρτοβο" τους Χασμπουλάτοφ και Ρουτσκόι, επέστρεψε στο Κρεμλίνο, όπου είχαν στήσει γλέντι. Φαντάζεστε; Οταν ο γιος μου, νεκρός με εντολή του Γιέλτσιν, βρισκόταν στο νεκροτομείο, κι εγώ με τη σύζυγό μου, τρελοί από τον πόνο, τον αναζητούσαμε σε όλη την πόλη, ο Γιέλτσιν με την παρέα του "έβρεχαν" τη νίκη τους. Ούτε τύψεις, ούτε εντιμότητα κι ούτε συνείδηση έχουν αυτοί".

Η Τατιάνα λέει ότι μετά το θάνατο του γιου της επισκέφτηκε όλους τους ηγέτες, και από τη μια, και από την άλλη πλευρά, μόνο τον Γιέλτσιν δεν της επέτρεψαν να δει. Εθετε ένα ερώτημα, γιατί σκότωσαν το γιο τους; "Ολοι όμως κοιτούσαν κάπου αλλού και ρωτούσαν, γιατί βρέθηκε εκεί. Μα πού έπρεπε να είναι ένας έντιμος άνθρωπος όταν κρίνεται η τύχη της πατρίδας;", αναρωτιέται η Τατιάνα.

Σήμερα πολλοί πρώην ηγέτες της αντίστασης το Σεπτέμβρη - Οκτώβρη 1993 δεν έχουν πλέον το δικαίωμα να κοιτάξουν στα μάτια τους συγγενείς των νεκρών, διότι ο καιρός ξεκαθάρισε τι εστί ο καθένας. Για παράδειγμα, ο Αλεξάντρ Ρουτσκόι, που το 10ο έκτακτο Συνέδριο των Λαϊκών Βουλευτών τον είχε εκλέξει ως εκτελούντα χρέη προέδρου και που έστειλε στις 3 Οκτώβρη τους άοπλους πολίτες να επιτεθούν στο τηλεοπτικό κέντρο "Οστάνκινο", είναι τώρα κυβερνήτης της περιοχής Κουρσκ. Στις εκλογές για τη θέση του κυβερνήτη είχε ως αντίπαλο υποψήφιο τον γραμματέα της Περιοχής Κουρσκ του ΚΚΡΟ Αλεξάντρ Μιχάιλοφ, άνθρωπο με κύρος, που είχε πιθανότητες να εκλεγεί. Αλλά ο Γκενάντι Ζιουγκάνοφ τον ανάγκασε να αποσύρει την υποψηφιότητά του και ο Ρουτσκόι έγινε κυβερνήτης. Πρώτη απόφαση του Ρουτσκόι ήταν η απαγόρευση των απεργιών και άλλων εκδηλώσεων διαμαρτυρίας στην περιοχή. Και αυτή ήταν μόνο η αρχή.

Τώρα ο ρωσικός Τύπος βρίθει από σκανδαλώδη υλικά για το γιορτασμό με βασιλική λαμπρότητα των 50χρονων του Ρουτσκόι στο πρώην τσιφλίκι των πριγκίπων Μπαρατίνσκι, όπου είχε στρωθεί τραπέζι για 300 "εκλεκτά" άτομα: Για τα δώρα που του έκανε η περιοχή. Για την τρίτη νεαρή γυναίκα του, που την "άρπαξε" από έναν ανθυπολοχαγό. Οτι κατά το γιορτασμό από ελικόπτερο ρίχτηκαν στα πόδια της συζύγου του, που να τη νυμφευτεί αρνούνται οι ντόπιοι ιερείς, διότι δεν έχει διαζύγιο με την προηγούμενη σύζυγο, ένα ολόκληρο φορτηγό λουλούδια. Για τα αναρίθμητα ταξίδια του κυβερνήτη στο εξωτερικό, ο οποίος, από καιρό μεταμελήθηκε και ζήτησε συγνώμη από τον Γιέλτσιν για τη συμμετοχή του στα γεγονότα του Οκτώβρη 1993.

Γράφω όλα αυτά με μεγάλη πικρία. Τέτοιοι "ηγέτες" ήταν επικεφαλής πριν από 4 χρόνια της λαϊκής αντίστασης και γι' αυτό εξαρχής ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία. Μόνο ο Ρόμα Βεριόβκιν και χιλιάδες άλλοι υπερασπιστές του νόμου και της δικαιοσύνης ούτε καν υποψιάζονταν ότι εκεί "πάνω" παίζονταν χαρτιά και παρτίδες, στις οποίες είχαν καθορίσει σ' αυτούς το ρόλο τουπιονιού και τη μοίρα να σκοτωθούν.

Ο κύριος ένοχος της τραγωδίας, όπως είναι γνωστό, επανεκλέχτηκε για δεύτερη θητεία Πρόεδρος της Ρωσίας. Και πάλι, στις 3 Οκτώβρη, τη μέρα της τέταρτης "επετείου" της σφαγής στη Μόσχα, εξοργίστηκε, γιατί η Κρατική Δούμα απορρίπτει τα αντιλαϊκά νομοσχέδια της κυβέρνησής του για την αγοραπωλησία της γης και την περικοπή των κοινωνικών δαπανών και απείλησε με διάλυση της Δούμας.

Ναντιέζντα ΓΚΑΡΙΦΟΥΛΙΝΑ

Από τις φετινές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας

Οταν το 10ο έκτακτο Συνέδριο των Λαϊκών Βουλευτών πήρε απόφαση για την αποπομπή του Γιέλτσιν εξαιτίας των αντισυνταγματικών του ενεργειών, αυτός αποφάσισε να θέσει τέρμα στη σύγκρουση με τη νομοθετική εξουσία σύμφωνα με τη δική του αντίληψη περί δημοκρατίας: βομβάρδισε με τα τεθωρακισμένα το εκλεγμένο από το λαό Κοινοβούλιο και τους ειρηνικούς ανθρώπους που υπερασπίζονταν το νόμο και το δίκιο