Αλλεπάλληλες πολεμικές εκρήξεις και συγκρούσεις συγκλονίζουν, τα τελευταία χρόνια, ολόκληρο τον πλανήτη, με πιο πρόσφατη και κοντινή, τοπικά, στη χώρα μας την κρίση στο Κοσσυφοπέδιο. Πλείστοι όσοι σπεύδουν κατά καιρούς και κατά τόπους να ζητήσουν την παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας, μιας "διεθνούς κοινότητας", που, πλέον, τείνει να ταυτιστεί με τις ΗΠΑ και τους όποιους τρόπους προώθησης και επιβολής αυτές επιλέγουν για να προσφέρουν τις "ευγενείς υπηρεσίες" τους προς όφελος, πάντα, της ανθρωπότητας. H ταύτιση αυτή, φυσικά, δεν ήρθε από το πουθενά αλλά αποτελεί το απαύγασμα μιας πολύ καλά συντονισμένης και μεθοδικής προσπάθειας της Ουάσιγκτον να κυριαρχήσει (κερδίσει) άνευ ορίων, προσφέροντας ποικιλοτρόπως "προστασία". Αποκαλυπτική των προθέσεων, των απώτερων στόχων αλλά και των μεθόδων που είθισται να ακολουθεί η Ουάσιγκτον, ήταν και η πρόσφατη κρίση στον Περσικό Κόλπο, όπου, τελικά, παρά τις συμφεροντολογικές αντιρρήσεις που τόλμησαν να εκφράσουν ορισμένοι, το διπλωματικό παιχνίδι εξελίχθηκε με βάση τους κανόνες που επέβαλαν οι ΗΠΑ στο Συμβούλιο Ασφαλείας και μια σειρά από χώρες έσπευσαν να "εκφράσουν τη θεωρητική και πρακτική τους υποστήριξη" - υποτέλεια στο "φιλανθρωπικό έργο" της Ουάσιγκτον.

Η πορεία και η εδραίωση των ΗΠΑ στο ρόλο των απανταχού προστατών, μεσολαβητών, εγγυητών, διαγράφεται σαφώς μέσα από τις θέσεις, τις αντιλήψεις και τις επιδιώξεις που προέβαλε και προώθησε η Ουάσιγκτον μέσα σε έναν από τους βασικότερους, αν όχι τον κυριότερο, μοχλό δράσης και έκφρασης των αμερικανικών συμφερόντων, τη Βορειοατλαντική Συμμαχία - ΝΑΤΟ. Η αλλαγή των στόχων των ΗΠΑ μέσα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ έγινε εμφανής λίγα χρόνια μόνο μετά τη λήξη του "ψυχρού πολέμου". Φυσικά κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας ουδέποτε τέθηκε υπό αμφισβήτηση η ίδια η ύπαρξη του ΝΑΤΟ, παρά την κατάρρευση του μεγάλου "εχθρού", όπως παρουσιαζόταν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας,καθώς, όπως τονίζει σε σχετική του ανάλυση στη "Μοντ Ντιπλοματίκ" ο Πολ - Μαρί ντε λα Γκορς, η Βορειοατλαντική Συμμαχία παραμένει, ακόμη και σήμερα, "ένα αποφασιστικό εργαλείο εφαρμογής των αμερικανικών πολιτικών και στρατηγικών επιλογών".

Σαφώς διατυπωμένος παρατίθεται ο στόχος της Ουάσιγκτον στην περίφημη, σχετικά πρόσφατη, έκθεση Wolfovitz, που φέρει το όνομα του παλιού υφυπουργού Αμυνας των ΗΠΑ. Σύμφωνα με όσα παρατίθενται στην έκθεση αυτή, "είναι ομοφώνως παραδεκτό ότι το ανώτερο συμφέρον της Ουάσιγκτον είναι να εμποδίσει κάθε ενδεχόμενη ανάδειξη δύναμης ικανής να ανταγωνιστεί τις ΗΠΑ, όπως ήταν η Σοβιετική Ενωση". Ως επίδοξες ανταγωνίστριες δυνάμεις, όπως φαίνεται μέσα από τα υπάρχοντα δημοσιευμένα επίσημα έγγραφα, οι ΗΠΑ βλέπουν τη Ρωσία, την Κίνα, την Ιαπωνία, την Ευρώπη, σε περίπτωση που μεταβληθεί σε πολιτική και οικονομική ενιαία οντότητα, αλλά σε ένα δεύτερο πλάνο και τη Γερμανία, οι οποίες αντιμετωπίστηκαν, όλες ανεξαιρέτως, με τις κλασικές μεθόδους του πολιτικού, οικονομικού και εμπορικού πολέμου, που, όπως φαίνεται, απέδωσαν τους καρπούς τους με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη σημερινή Ιαπωνία. Εκτός, όμως, από τις μεθόδους αυτές, καθοριστικό ρόλο στην κούρσα της κυριαρχίας διαδραματίζει, φυσικά, η στρατιωτική δύναμη, στοιχείο που οι ΗΠΑ έχουν εκμεταλλευτεί στο έπακρο.

Συγκεκριμένα, παρά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, οι ΗΠΑ διατηρούν, σε πολλές γωνιές του κόσμου, τα στρατεύματά τους σε μια αναλογία 80% - 90% όσων είχαν κατά τη διάρκεια του "ψυχρού πολέμου", και τα κονδύλια του αμερικανικού υπουργείου Αμυνας αγγίζουν, ετησίως, τα 250 με 270 δισεκατομμύρια δολάρια, έναν προϋπολογισμό που υπερκαλύπτει το σύνολο των αμυντικών προϋπολογισμών της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιαπωνίας, της Κίνας και Ρωσίας μαζί! Η Ουάσιγκτον επενδύει, σταθερά, στη στρατιωτική έρευνα και πέτυχε την κατασκευή και χρήση υπερσύγχρονων πολεμικών συστημάτων, ιδιαίτερα στους τομείς των επικοινωνιών και της πληροφορικής, που πρακτικά αφήνουν πολύ πίσω την πολεμική υπεροπλία των επίδοξων ανταγωνιστών της.

Η Ουάσιγκτον δε βλέπει, πλέον, "έναν μεγάλο εχθρό" ή το ενδεχόμενο μιας "μεγάλης πολεμικής σύρραξης". Βλέπει μεγάλες περιοχές του πλανήτη ως ενδεχόμενες "ζώνες επιρροής" και, όπως αποδεικνύεται στην πράξη, εκτίμησε ότι ο στόχος αυτός μπορεί να επιτευχθεί μέσω της παρέμβασης - επέμβασης των στρατευμάτων ή της διπλωματίας της στις ποικίλες περιφερειακές και τοπικές συγκρούσεις, που ξεσπούν με ή χωρίς την όποια ανάμειξή της. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ποιες είναι οι περιοχές - στόχοι, αν αναλογιστεί για λίγο πού βρίσκεται η πλειοψηφία των αμερικανικών στρατευμάτων και πού παρεμβαίνει και "προσφέρεται να βοηθήσει" με ιδιαίτερη ζέση η αμερικανική διπλωματία: στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, στην Απω Ανατολή και, φυσικά, στην Ευρώπη. Η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη Μέση Ανατολή έχει εδραιωθεί και αυξηθεί, ιδιαίτερα μετά τον πόλεμο του Κόλπου, ενώ ο αμερικανικός διπλωματικός δάκτυλος θεωρείται, πλέον, κάτι παραπάνω από αυτονόητος και απαραίτητος παράγοντας - μεσολαβητής για τις εξελίξεις στην περιοχή.

Εξίσου μεγάλη σημασία απέκτησε και η ζώνη της Απω Ανατολής, ιδιαίτερα εξαιτίας της δυναμικής εμφάνισης στο προσκήνιο της Κίνας. Δεν είναι διόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος, Μπιλ Κλίντον, αποφάσισε το 1996 να διατηρήσει ανέπαφο τον αριθμό των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή: 100.000 άνδρες στη Νοτιοανατολική Ασία, 47.000 στην Ιαπωνία και 37.000 στη Νότια Κορέα.

Στη ζώνη της Ευρώπης, όμως, είναι που η Ουάσιγκτον κατάφερε τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, χρησιμοποιώντας, σαφώς απροκάλυπτα, πια, ως μέσο επιβολής της τη Βορειοατλαντική Συμμαχία. Οι αμερικανικές θέσεις και ενέργειες στους κόλπους του ΝΑΤΟ είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές των προθέσεων των ΗΠΑ, που δεν επιθυμούν μόνο να διατηρήσουν την παρουσία τους στην Ευρώπη, αλλά, αν καταστεί εφικτό, να την εδραιώσουν χρησιμοποιώντας τις δικές τους στρατιωτικές δυνάμεις λιγότερο και αξιοποιώντας ως καθαρά αμερικανικό στράτευμα τις δυνάμεις των συμμάχων - υποτελών τους. Παράλληλα, δε, ως στόχος τέθηκε και η "ανανέωση" της εικόνας του ΝΑΤΟ, έτσι ώστε να μην αντιμετωπίζεται ως ένα σύμβολο του "ψυχρού πολέμου", αλλά ως δύναμη σταθερότητας και ασφάλειας, που σκοπό του θα έχει την υλοποίηση των σχεδίων της "διεθνούς κοινότητας", στο όνομα, πάντα, της "διεθνούς νομιμότητας" και προς όφελος της "ανθρωπότητας".

Τους στόχους αυτούς, η Ουάσιγκτον φαίνεται, από τα γεγονότα, ότι κατάφερε να τους υλοποιήσει με αργά και σταθερά βήματα. Το πρώτο και κομβικό βήμα ήταν η υιοθέτηση από τις χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ της αμερικανικής πρότασης για δυνατότητα παρέμβασης των συμμαχικών δυνάμεων, "όταν αυτό κρίνεται αναγκαίο", ακόμα και σε περιοχές εκτός των ορίων που προβλέπει η αρχική συμφωνία της Συμμαχίας. Με τον τρόπο αυτό το ΝΑΤΟ, αυτομάτως, αναλαμβάνει ένα ρόλο "ρυθμιστή - χωροφύλακα" στην ευρύτερη περιοχή, αποκτώντας το δικαίωμα της άμεσης επέμβασης οπουδήποτε, αρκεί να κριθεί αναγκαίο για "τη διεθνή ύφεση, ειρήνη και ισορροπία" από το ίδιο το ΝΑΤΟ.

Αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει, χωρίς σχετικότητες, την έννοια της απόλυτης επιτυχίας, τότε σίγουρα οι ΗΠΑ την άγγιξαν στο συγκεκριμένο επίπεδο, καθώς κατάφεραν το απίστευτο (τουλάχιστον κάποια χρόνια πριν): το ΝΑΤΟ, υπό την κυριαρχία τους, να δράσει ως "στρατιωτικό σκέλος" του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, υλοποιώντας τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, κατά τη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Ο ρόλος που διαδραμάτισε το ΝΑΤΟ στη γιουγκοσλαβική κρίση έθεσε, πλέον, σε εφαρμογή το θεωρητικό σχήμα του "χωροφύλακα", που είχε υιοθετηθεί κάποια χρόνια πριν και μάλιστα με τις ευλογίες του "επίσημου εκφραστή" της διεθνούς κοινότητας, του ΟΗΕ. Δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί αναλυτές που εκτιμούν, όπως υποστηρίζει και στο άρθρο του στη "Μοντ Ντιπλοματίκ" ο Πολ Μαρί ντε λα Γκορς, ότι από το σημείο αυτό και μετά αρχίζει η περίοδος της απροκάλυπτης κυριαρχίας των ΗΠΑ επί του ΟΗΕ.

Παράλληλα, με το νέο προσωπείο του ΝΑΤΟ, η Ουάσιγκτον προώθησε και το δεύτερο στόχο της, δηλαδή την αποκομιδή όσο το δυνατόν μεγαλύτερων κερδών με όσο το δυνατόν λιγότερο κόστος. Η αλήθεια είναι ότι ο αριθμός των αμερικανικών στρατευμάτων που στρατοπεδεύουν στην Ευρώπη έχει μειωθεί δραστικά τα τελευταία χρόνια, π.χ., στην Ισπανία οι Αμερικανοί στρατιώτες αριθμούσαν 2.653 το 1996 από 8.600 το 1989, στη Βρετανία 11.626 το 1996 από 27.900 το 1989, στη Γερμανία 61.946 άνδρες το 1996 από 210.200 το 1989. Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον έπαψε να κυριαρχεί των συμμάχων της στο ΝΑΤΟ. Μάλιστα, η ηγεμονία της αποδείχτηκε περίτρανα από την κάθετη άρνησή της, που τελικά υιοθετήθηκε ως απόφαση, να μη διοριστεί Ευρωπαίος διοικητής, τουλάχιστον, στη Νότια Πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Αντίθετα, ένας Αμερικανός διοικητής κατευθύνει τις ενέργειες των στρατευμάτων του ΝΑΤΟ, που, σε μεγάλο πλέον βαθμό, δεν είναι Αμερικανοί.

Οι φιλοδοξίες της Ουάσιγκτον, όμως, δε σταματούν στην επίτευξη του απόλυτου ελέγχου του ΝΑΤΟ και των περιοχών που ανήκουν σε αυτό. Αντίθετα, ξεπερνούν τα όρια της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, εκτείνονται προς ανατολάς και φτάνουν στις πύλες, αν όχι μέσα στο κάστρο, του πάλαι ποτέ "μεγάλου εχθρού" του Βορειοατλαντικού Συμφώνου. Οι ΗΠΑ δεν έκρυψαν τις προθέσεις τους να επεκταθεί το ΝΑΤΟ προς ανατολάς και να συμπεριλάβει στους κόλπους του όλες τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και, γιατί όχι, ακόμη και τη Ρωσία. Με τον τρόπο αυτό αποσαφηνίζεται, όσο ποτέ άλλοτε, η αμερικανική αντίληψη για τις περίφημες ζώνες επιρροής και την πολυσυζητημένη "ασφάλεια": πλήρης έλεγχος είναι ο στόχος.

Οι προσπάθειες αυτές της Ουάσιγκτον βρέθηκαν αντιμέτωπες με την άρνηση του Ρώσου Προέδρου, Μπορίς Γιέλτσιν, όχι φυσικά γιατί διαφωνεί με την αμερικανική πολιτική, αλλά επειδή, όπως υποστηρίζει και ο Πολ Μαρί ντε λα Γκορς, φαίνεται ότι ο Ρώσος Πρόεδρος εξέλαβε την πράξη αυτή ως ένδειξη έλλειψης εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του από έναν από τους καλύτερους και ισχυρότερους συμμάχους του. Τις καλές της σχέσεις με τη Μόσχα, φυσικά, δεν ήθελε να χαλάσει ούτε η Ουάσιγκτον γι' αυτό και μοιάζει να προτίμησε τη χρήση χαμηλότερων τόνων στην επέλασή της.

Επιδίωξε και πέτυχε να καθησυχάσει τις ανησυχίες του Μπορίς Γιέλτσιν, αλλά και ταυτόχρονα να του δώσει επιχειρήματα για τους όποιους διαφωνούντες στο εσωτερικό της Ρωσίας, μέσα από την υπογραφή της Συνθήκης του Παρισιού στις 27 Μάη του 1997,μετά και από την επίπονη και καρποφόρα παρέμβαση και του τότε Γάλλου υπουργού Εξωτερικών, Ερβέ ντε Σαρέτ. Παρά τις μεγαλόστομες δηλώσεις, στην ουσία, η Συνθήκη του Παρισιού αφορά πολύ συγκεκριμένα ζητήματα και σαφώς λύνει τα "χέρια" της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Συγκεκριμένα, προβλέπει τη συμμετοχή της Ρωσίας σε ορισμένες συνεδριάσεις και διαδικασίες του ΝΑΤΟ, τη δημιουργία ενός διαρκούς κοινού συμβουλίου μέσα στους κόλπους του οποίου ΝΑΤΟ και Ρωσία ανταλλάσσουν απόψεις και τη δέσμευση του ΝΑΤΟ ότι δε θα αποστείλει επιπλέον στρατεύματα στην Ανατολική Ευρώπη. Εντούτοις, σε περιόδους κρίσεων μόνο τα μέλη του ΝΑΤΟ έχουν δικαίωμα λήψης σημαντικών αποφάσεων και επιπλέον η Βορειοατλαντική Συμμαχία μπορεί να μετακινήσει τα υπάρχοντα στρατεύματά της όπου και όπως θεωρεί ότι είναι αναγκαίο.

Είναι εμφανές, λοιπόν, ότι οι ΗΠΑ, και σε αυτόν το στόχο, πέτυχαν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα γιατί, και καθησύχασαν τη ρωσική ηγεσία, και άνοιξαν τις πύλες του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, και επέβαλαν τις δικές τους επιλογές για είσοδο στους κόλπους της Συμμαχίας: των Πολωνίας, Τσεχίας και Ουγγαρίας, παρά τις επίμονες πιέσεις άλλων χωρών - μελών του ΝΑΤΟ που επιθυμούσαν να ενταχθούν, ταυτοχρόνως, στο ΝΑΤΟ η Ρουμανία και η Σλοβακία. Για πολλούς πολιτικούς αναλυτές ο επόμενος στόχος των ΗΠΑ θα είναι η ένταξη στο ΝΑΤΟ των χωρών της Βαλτικής και αργότερα και η ίδια η Ρωσία. Σχέδιο μεγαλεπήβολο, που εμπεριέχει πολύ ρίσκο, γιατί κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια την, τότε, διάθεση των λαών των χωρών - στόχων αλλά και το μεγάλο κέρδος αν επιτευχθεί.

Παρά τα όποια προβλήματα, που έχουν παρουσιαστεί στην πορεία, η Ουάσιγκτον δε δείχνει διόλου διατεθειμένη να εγκαταλείψει το όραμα της παγκόσμιας ηγεμονίας της. Μάλιστα, δε χάνει ευκαιρία να υπενθυμίζει την παντοδυναμία της, σε όλους τους τομείς, και να καλλιεργεί την εικόνα της υπερδύναμης, που μπορεί και θα δρα "με γνώμονα τη διεθνή νομιμότητα και το όφελος του πλανήτη", στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης. Μέχρι σήμερα δείχνει να έχει πετύχει τους στόχους της με μεθοδικά και σταθερά βήματα σε έναν πολύ ικανοποιητικό βαθμό. Οι εξελίξεις στο εσωτερικό της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας αποτελούν μια μικρογραφία στο στρατιωτικό τομέα των στρατηγικών κινήσεων της Ουάσιγκτον σε παγκόσμιο επίπεδο και σε όλους τους τομείς και, αν μη τι άλλο, είναι σαφείς και αποκαλυπτικές των προθέσεων των "υπερασπιστών της παγκόσμιας ισορροπίας και ευημερίας".

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

Πολύ πριν ακόμα καθιερωθεί το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, το Ευρώ, γνωστά ιμπεριαλιστικά κοντσέρν της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, δυνάμωσαν και ενισχύουν τώρα περισσότερο τις δραστηριότητές τους, προκειμένου να επεκτείνουν τις ηγετικές τους οικονομικές θέσεις στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Αδιαμφισβήτητο είναι πλέον το γεγονός ότι, με την καθιέρωση του Ευρώ, οι διαδικασίες συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίου και παραγωγής θα επιταχυνθούν ακόμα περισσότερο... Στα μεγάλα αυτά σχέδια, τα οποία ως ένα βαθμό είχαν κρατηθεί μυστικά από τη δημόσια κοινή γνώμη, συμπεριλαμβάνεται και η επικείμενη ίδρυση ενός γιγάντιου κοντσέρν στη βιομηχανία αεροπορικών εξοπλισμών. Τα σχέδια αυτά εντάσσονται στα πλαίσια "της κοινής ευρωπαϊκής άμυνας", τα οποία προβλέπονται από τις Συμφωνίες του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ. Ενα απ' αυτά, είναι και η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού μεγαθηρίου κατασκευής στρατιωτικών αεροπλάνων και ελικοπτέρων.

Επίσημα, η τεράστια αυτή επιχείρηση θα ονομάζεται "Ευρωπαϊκή Εταιρία Αεροπορίας και Αμυνας" (EADC) και θα αποτελείται από τα τέσσερα μεγαλύτερα κοντσέρν κατασκευής αεροπλάνων της Ευρώπης: Το γερμανικό DASA, την Ντέμλερ Μπεντζ δηλαδή, που είναι το μεγαλύτερο πολεμικό κοντσέρν όχι μόνο της Γερμανίας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης, το βρετανικό "Μπρίτις Αεροσπίς", το γαλλικό "Αεροσπατιάλε" και το ισπανικό CASA.

Κεντρικός στόχος της νέας αυτής κορυφαίας επιχείρησης της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι μετά το 2000 να ξεπεράσει τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής στον τομέα των αεροπορικών εξοπλισμών. Οι ΗΠΑ, μετά την πρόσφατη συνένωση των γνωστών μεγάλων κοντσέρν "Μπόινγκ", "Μακ Ντόναλντ" και "Ντούγκλας", συγκεντρώνουν στα χέρια τους το 70% περίπου της παγκόσμιας παραγωγής στον τομέα αυτό.

Στην πραγματικότητα, όμως, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, ο νέος αυτός βιομηχανικός γίγαντας της ΕΕ δε θα κατασκευάζει μόνο αεροπλάνα προοριζόμενα για την πολιτική αεροπορία. Αντίθετα, βασικός πυρήνας θα είναι η οικοδόμηση μιας αυτόνομης ευρωπαϊκής αεροπορικής βιομηχανίας ,ικανής ν' ανταγωνιστεί αποτελεσματικά την αντίστοιχη αμερικάνικη.

Τον περασμένο Δεκέμβρη, οι κυβερνήσεις των τεσσάρων κρατών, οι οποίες συμμετέχουν στο "Αίρμπους", είχαν δώσει εντολή στα στελέχη της κοινής αυτής επιχείρησης, προκειμένου να προβληματιστούν και να καταστρώσουν σχέδια αναφορικά με τη δημιουργία ενός μεγάλου ευρωπαϊκού κοντσέρν στον τομέα της πολιτικής αεροπορίας και πτήσης στο διάστημα και με ποιο τρόπο αυτό θα ήταν δυνατόν ν' ανταγωνιστεί το αντίστοιχο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

Ετσι, λοιπόν, στα μέσα του προηγούμενου Μάρτη, οι εταίροι του "Αίρμπους" παρέδωσαν στους πρωθυπουργούς των κυβερνήσεων των τεσσάρων χωρών ένα σχετικό κείμενο. Το αργότερο μέχρι τον ερχόμενο Ιούνη, οι αρχηγοί των κυβερνήσεων καλούνται ν' αποφασίσουν αναφορικά με τις σκέψεις και τα σχέδια που έχουν καταγραφεί στο παραπάνω κείμενο και να εκφράσουν τις πολιτικές τους επιθυμίες και όρους. Πριν απ' όλα, όμως, να διατυπώσουν συγκεκριμένες προτάσεις σχετικά με τις παραγγελίες παραγωγής και ιδιαίτερα τις στρατιωτικές και να καταρτίσουν τα σχετικά προγράμματα.

Σύμφωνα με το 20σέλιδο αυτό κείμενο, του οποίου οι λεπτομέρειες, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, κρατούνται μυστικές, το γιγάντιο αυτό κοντσέρν, αμέσως μετά τη δημιουργία του, θα πραγματοποιεί έναν τζίρο ύψους 60 δισεκατομμυρίων μάρκων και σε πανευρωπαϊκή κλίμακα θα απασχολεί 130.000 άτομα. Το αντίστοιχο αμερικάνικο κατά τη διάρκεια του 1997 είχε κάνει τζίρο της τάξης των 80 δισεκατομμυρίων δολαρίων με 236.000 εργαζόμενους.

Κατά τα άλλα, η επιχειρηματική δραστηριότητα του νέου αυτού βιομηχανικού κολοσσού της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα αποτελείται από τέσσερις τομείς, όπου θα κατασκευάζονται πολεμικά αεροπλάνα, ελικόπτερα, καθώς και σκάφη της πολιτικής αεροπορίας. Ενας από τους κόμβους παραγωγής θα είναι η κατασκευή και πώληση του διαβόητου "Ευρωκαταδιωκτικού" και του γαλλικού "Ραφάλε".

Βέβαια, υπάρχουν ακόμα μερικά αδιευκρίνιστα ζητήματα, τα οποία έχουν εξεταστεί σ' ένα σχετικό σεμινάριο, που έχει διοργανώσει η γνωστή γαλλική εφημερίδα "Λες Εχος", στις αρχές του περασμένου Απρίλη. Ενα από τα βασικά θέματα που συζητήθηκαν, ήταν η συμμετοχή στο νέο αυτό κοντσέρν και του αντίστοιχου γαλλικού "Αεροσπατιάλε", αφού η μεγάλη αυτή επιχείρηση ανήκει ακόμα κατά 98% στο γαλλικό κράτος.

Οι μέτοχοι του αντίστοιχου βρετανικού κοντσέρν, όπως χαρακτηριστικά τόνισε στη διάρκεια των εργασιών του σεμιναρίου ο διευθυντής του, Μάικ Τάρνερ, θα δυσκολευτούν πάρα πολύ να αναγνωρίσουν την ίδρυση μιας μεγάλης επιχείρησης, στην οποία μια οποιαδήποτε κυβέρνηση θα ασκούσε πολιτική επιρροή... Από την πλευρά του, ο διευθυντής της γερμανικής DASA, Χάιντζμαν, δήλωνε ότι στη νέα αυτή επιχείρηση δε θα πρέπει να υπάρχει καμιά κρατική συμμετοχή. Σχετικά μ' όλα αυτά, ο Γάλλος υπουργός Αμυνας, Αλέν Ρίχαρντ, μια μέρα πριν, στο γαλλικό Κοινοβούλιο, διαβεβαίωνε ακόμα μια φορά ότι η σημερινή κυβέρνηση, στην οποία ηγετική δύναμη είναι το Σοσιαλιστικό Κόμμα, δε είναι δυνατόν να κάνει καμιά συζήτηση αναφορικά με τη συμμετοχή κρατικού κεφαλαίου στην "Αεροσπατιάλε".

Είναι εντελώς ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι τόσο το βρετανικό, όσο και το γερμανικό κοντσέρν, με την κάλυψη βέβαια των κυβερνήσεων των χωρών τους, ασκούν ασφυκτική πίεση στη γαλλική κυβέρνηση, προκειμένου να ιδιωτικοποιηθεί το αντίστοιχο γαλλικό, το οποίο κατά 98% ανήκει στο κράτος. Πάντως, δεν παρέλειψαν ν' αφήσουν για τους Γάλλους μια πορτούλα ανοιχτή... Ετσι, οι Γερμανοί και Βρετανοί μέτοχοι δήλωσαν ότι είναι έτοιμοι να δώσουν τη δυνατότητα στο γαλλικό κοντσέρν να συμμετέχει στη νέα αυτή μεγάλη επιχείρηση χωρίς προηγούμενα να γίνει αμέσως η ιδιωτικοποίησή του. Με την προϋπόθεση, όμως, να καθοριστεί συγκεκριμένα ένα σύντομο χρονικό διάστημα, στο οποίο θα ιδιωτικοποιηθεί.

Στην περίπτωση βέβαια, που δεν καταστεί δυνατό να εκπληρωθούν με ακρίβεια οι όροι αυτοί, τότε θα πρέπει να αναζητηθούν άλλες "συμμαχίες", ακόμα και με πολυεθνικές εταιρίες. Οι απειλές αυτές ήταν ιδιαίτερα έντονες από πλευράς των Γερμανών μάνατζερ.

Νίκος ΗΛΙΑΔΗΣ - ΗΛΙΟΥΔΗΣ