Ο Πρόεδρος Κάρλος Μένεμ είναι από τους ανθρώπους που απολαμβάνουν υπερβολικά την καταιγίδα των "φλας" των φωτορεπόρτερς και γνωρίζει τον καλύτερο τρόπο για να προβληθεί στην τηλεόραση. Ωστόσο, ο Αργεντινός Πρόεδρος, που επιθυμεί να επανεκλεγεί στις εκλογές της 14ης Μάη, έχει προβλήματα με τα μέσα ενημέρωσης που τον κατακρίνουν. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο παραχώρησε ελευθερία κινήσεων στον υπουργό Δικαιοσύνης, ο οποίος θέλει να αλλάξει τρεις παραγράφους του Ποινικού Κώδικα, που αναφέρονται σε μέτρα κατά της συκοφάντησης και προσβολής μέσα από τα ΜΜΕ. Το νομοσχέδιο προβλέπει δραστικές αλλαγές: για δυσφήμιση στον Τύπο ποινές φυλάκισης μέχρι και 6 χρόνια, καθώς και πρόστιμο ύψους μέχρι 100.000 δολαρίων και ποσά αποζημίωσης που θα φτάνουν μέχρι τις 500.000 δολάρια. Ομως, παρόμοιες ποινές θα οδηγήσουν εφημερίδες και περιοδικά μικρότερης κυκλοφορίας, και ίσως όχι μόνο, στην καταστροφή.

"Την προηγουμένη δεκαετία, υπήρχε στην Αργεντινή εκτεταμένη ελευθερία του Τύπου", σημειώνει ο δημοσιογράφος Οράσιο Βερμπίτσκι της εφημερίδας "Πάχινα 12", σχολιάζοντας δυσμενώς το νομοσχέδιο που έγινε γνωστό με το όνομα "νόμος - φίμωτρο". "Ωστόσο, η κυβέρνηση πιστεύει ότι αυτή η ελευθερία του Τύπου είναι ένα δώρο προς την κοινωνία και όχι ένα θεμελιώδες δικαίωμα. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο θέλει να την περιορίσει".

Η δίωξη δημοσιογράφων, που τηρούν κριτική στάση απέναντι στην κυβέρνηση, έχει θλιβερή παράδοση στην Αργεντινή. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας, δολοφονήθηκαν πάνω από 100 δημοσιογράφοι. Μετά την πτώση της δικτατορίας, το 1983 "άνθισε" το τοπίο των ΜΜΕ. Ομως στην αρχή της δεκαετίας του '90 άρχισαν να πυκνώνουν και πάλι οι απειλές και οι επιθέσεις σε βάρος δημοσιογράφων. Η Ενωση Δημοσιογράφων (UTPBA) κατέγραψε τα τελευταία τέσσερα χρόνια 500 περιπτώσεις βίαιων επιθέσεων ενάντια σε ρεπόρτερ. Αποκορύφωμα αυτών των επιθέσεων ήταν η δολοφονία του δημοσιογράφου Μάριο Μπονίνο το Νοέμβρη του 1993. Ο δράστης παραμένει άγνωστος. Μία άμεση σχέση ανάμεσα στις επιθέσεις αυτές και στους πολιτικούς δύσκολα αποδεικνύεται. Ωστόσο, προκαλεί εντύπωση ακριβώς το γεγονός ότι ο αριθμός των επιθέσεων σε βάρος δημοσιογράφων έχει μειωθεί. Μήπως γιατί η κυβέρνηση αποφάσισε ότι ο καλύτερος και πιο ανώδυνος τρόπος αντιμετώπισης των ενοχλητικών δημοσιογράφων είναι η "νομική οδός"; Μια τέτοια σκέψη δεν είναι "εκτός πεδίου". Δε χρειάζονται βίαιες επιθέσεις σε βάρος δημοσιογράφων, όταν μπορεί κανείς και το στόμα να τους κλείνει και "λάδι" να βγαίνει.

Υπάρχουν έντονες ενδείξεις ότι η αναταραχή στις σχέσεις κυβέρνησης - ΜΜΕ δεν είναι άσχετη από προσπάθειες παρέμβασης ξένων δυνάμεων και από προβλήματα διεθνούς έκτασης και εμβέλειας.

Πολλοί πιστεύουν ότι αυτό φάνηκε και από ένα επεισόδιο που όξυνε τα πνεύματα στο Μπουένος Αϊρες. Πέντε συνεργάτες του περιοδικού "Νοτίσιας" συνελήφθησαν κατά την προσπάθειά τους να φωτογραφίσουν μία σκηνοθετημένη επιχείρηση μπροστά από την έδρα του εβραϊκού τραπεζικού ομίλου "Μακαμπί". Με ένα φορτηγό και τέσσερα άτομα μεταμφιεσμένα σε "τρομοκράτες", προσπάθησαν να τεκμηριώσουν φωτογραφικά την πιθανότητα μιας ακόμα τρομοκρατικής ενέργειας ενάντια σε εβραϊκές εγκαταστάσεις στο Μπουένος Αϊρες. Η κατηγορία ήταν ότι απείλησαν τη δημόσια ασφάλεια. Η κράτηση των πέντε συνεργατών του "Νοτίσιας" διήρκεσε μέρες, παρά το γεγονός ότι είχαν γραπτή άδεια της αστυνομίας για την επιχείρηση. Ωστόσο, ο Πρόεδρος Μένεμ κατήγγειλε την επιχείρηση πριν ακόμα διασαφηνιστούν οι περιστάσεις.

Υπάρχει όμως και μία ακόμα ένδειξη της κυβερνητικής προσπάθειας φίμωσης. Σε πρόσφατο άρθρο της γνωστής εφημερίδας των ΗΠΑ "Νιου Γιορκ Τάιμς", που αναφερόταν στην απειλούμενη ελευθερία του Τύπου στην Αργεντινή, ο Αργεντινός Πρόεδρος απάντησε ακαριαία, επιβάλλοντας "χαλινάρι" όχι πια μόνο στα ΜΜΕ, αλλά και σε όλα τα μέλη της κυβέρνησης.

Γ. Καρ.

Αφοπλισμός και έλεγχος των εξοπλισμών, σαν "κεντρικό καθήκον γερμανικής πολιτικής", φαίνεται να ηχούν καλά στ' αυτιά... Στα πλαίσια, όμως, της καθημερινής πρακτικής του κυβερνητικού συνασπισμού της Βόννης, τα πράγματα κάθε άλλο, παρά ρόδινα μπορούν να θεωρηθούν, αν κρίνει κανείς από την Εκθεση για το 1994, που πρόσφατα έχει συνταχθεί στο υπουργείο Εξωτερικών και εγκρίθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο. Κι αν στην ίδια χρονική στιγμή εγκρινόταν μια ανάλογη Εκθεση από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, τότε εύκολα θα διαπίστωνε κανείς ότι οι δυο κύριες ιμπεριαλιστικές χώρες του ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΟΔΓ, στη διάρκεια του προηγουμένου χρόνου, βρίσκονταν στην κορυφή των κρατών με το μεγαλύτερο όγκο εξαγωγής όπλων.

Ετσι, ακόμα μια φορά, τα λόγια του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών Κλάους Κίνκελ αποδείχτηκαν σαν κάτι ξένο προς την πραγματικότητα. Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα των ναρκών ξηράς. Στην παραπάνω Εκθεση, αναφέρεται ότι "η Βόννη θα καταβάλει κάθε προσπάθεια, προκειμένου να τεθεί κάποιο τέρμα στους ύπουλους αυτούς καθημερινούς δολοφόνους αθώων ανθρώπων". Η οργάνωση "Γκρίνπις" μιλά για 1.200 θύματα από νάρκες το μήνα. Πώς, όμως, είναι δυνατόν να επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Μήπως με τη χορήγηση 340.000.000 μάρκων - χρημάτων, δηλαδή, των φορολογουμένων - στην πολεμική βιομηχανία, στη διάρκεια του προηγούμενου χρόνου για την ανάπτυξη μιας νέας γενεάς των παραπάνω δολοφονικών εργαλείων;

Πάντως, εδώ και πέντε χρόνια, μετά το τέλος της αντιπαράθεσης Ανατολής - Δύσης στο πεδίο των αφοπλισμών, όπως υπογράμμιζαν τις μέρες αυτές έμπειροι πολιτικοί παρατηρητές, "αυτό που κυριολεκτικά ανθίζει είναι η ακατάσχετη φλυαρία και οι τσιρίδες...". Βέβαια, ποτέ στη διάρκεια των τελευταίων 25 χρόνων, τα έξοδα για τους εξοπλισμούς δεν ήταν τόσο χαμηλά, όπως είναι σήμερα. Ωστόσο, πρέπει να πούμε ότι αυτό οφείλεται στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη, τα οποία έχουν δραστικά μειώσει τους στρατιωτικούς τους προϋπολογισμούς. Αλλά επίσης και μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, οι κρατικοί έμποροι όπλων από την Ουάσιγκτον μέχρι τη Βόννη, έχουν, όχι μόνο υψηλά εξοπλίσει, αλλά και εκσυγχρονίσει ακριβώς τα οπλοστάσια της Εγγύς Ανατολής και της Ασίας.

Το Πεντάγωνο ξοδεύει κάθε χρόνο 35.000.000.000 δολάρια μόνο για την ανάπτυξη νέων οπλικών συστημάτων. Τα χρήματα για το πυρηνικό πρόγραμμα των ΗΠΑ θα πρέπει ν' αυξηθούν κατά 8,5% και να επαναληφθεί η παραγωγή του Τριτίου, προκειμένου με τον τρόπο αυτό να μεγαλώσει η καταστροφική ικανότητα. Παρά τις Συμφωνίες που έχουν υπογραφεί, σήμερα σε παγκόσμια κλίμακα είναι ακόμα αποθηκευμένες 22.000 πυρηνικές κεφαλές σε εν ενεργεία οπλοστάσια. Μεγάλος αριθμός, ακόμα και στην περίπτωση που θα καταβληθούν προσπάθειες για να μειωθούν κατά το ήμισυ το 2003, αφού η καταστροφική τους ικανότητα, κάθε άλλο, παρά μικρή θα είναι...

Και, φυσικά, στον τομέα αυτό, η Γερμανία σε καμιά περίπτωση δε θα θελήσει να μείνει πίσω... Ετσι, από κοινού με τους συμμάχους του ΝΑΤΟ, επενδύονται 3.000.000.000 μάρκα σε ένα νέο πυραυλικό σύστημα και σχεδόν τα δεκαπλάσια χρήματα θα κοστίσει ένα είδος ευρωπαϊκού SDI (Πόλεμος των Αστρων), που τόσο πολύ ονειρεύονται οι στρατοκράτες. Και στην περίπτωση που οι ΗΠΑ τώρα εκδηλώσουν την "επίθεσή" τους στις αγορές του Τρίτου Κόσμου και ελπίζουν σε ευνοϊκές ελαφρύνσεις για πωλήσεις, που θα ξεπερνούν τα 130.000.000.000 δολάρια, τότε είναι φυσικό και οι Γερμανοί να μετατρέψουν σε "σούπερ μάρκετ όπλων" το εμπόριό τους με τις βόμβες. Ετσι λοιπόν, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, θα υπάρξουν διευκολύνσεις στους όρους εξαγωγής, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εστίες κρίσης. Από την άποψη αυτή, η γειτονική μας Τουρκία, στη διάρκεια του 1994, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους εισαγωγείς όπλων σε παγκόσμια κλίμακα. Και εδώ, όπως είναι γνωστό, η Γερμανία "εξεπλήρωσε ένα από τα κεντρικά της καθήκοντα...".

Ν. Η.

Ηδη, ακόμα στις θέσεις για μια "Ευρώπη - Πυρήνα", ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αρχηγός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Χριστιανοδημοκρατικής και Χριστιανοκοινωνικής Ενωσης στην Μπούντεσταγκ, είχε προβάλει την απαίτηση να καταρτιστεί ένα άμεσο πρόγραμμα για τη στρατιωτικοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τώρα, όμως, υπάρχει στα χέρια της Επιτροπής Εξωτερικής Πολιτικής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου η σχετική Εκθεση: "Οι προϋποθέσεις για μια αξιόπιστη κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας (GASP) μέχρι το 2000". Η Εκθεση αυτή, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, αποκαλύπτει με εντυπωσιακό τρόπο για το πώς η Ευρωπαϊκή Ενωση στα επόμενα χρόνια θα πρέπει να μετατραπεί σε μια γιγάντια στρατιωτική δύναμη.

Η επεξεργασία του ντοκουμέντου αυτού έγινε με ευθύνη του Ολλανδού Επιτρόπου της Ευρωπαϊκής Ενωσης Χανς Βαν ντεν Μπρουκ, αρμοδίου για εξωτερικές υποθέσεις, ενόψει της προετοιμασίας της Αναθεωρητικής Συνδιάσκεψης για το Μάαστριχτ, που θα πραγματοποιηθεί το 1996, καθώς και της ανανέωσης του Συμφώνου της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης (1998). Σύμφωνα, λοιπόν, με την Εκθεση αυτή, η κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας που αποφασίστηκε στο Μάαστριχτ, καθώς και ο στρατιωτικός της βραχίονας, η Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση, μέχρι σήμερα έχουν μείνει χωρίς επίδραση. Αυτό που τώρα χρειάζεται, είναι ένας "ανάλογος συνδυασμός της διπλωματίας και της ικανότητας σχεδιασμού στρατιωτικής βίας", όπως έδειξαν ο πόλεμος του Κόλπου και η κρίση της Γιουγκοσλαβίας.

Στα πλαίσια της συζήτησης, αναφορικά με την προς Ανατολάς διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ, η "αμυντική πολιτική" της Ευρωπαϊκής Ενωσης χάνει σε ουσία, παρά το γεγονός ότι, στο μεταξύ, θα υπήρχαν "ευνοϊκές προϋποθέσεις" για μια "ευρωπαϊκή ταυτότητα στον τομέα της άμυνας". Ετσι, η Διάσκεψη Κορυφής του ΝΑΤΟ το 1994 έχει αποφασίσει, ώστε "να επιτρέπεται οι Ευρωπαίοι να χρησιμοποιήσουν μέσα και δομές του ΝΑΤΟ για τις ιδιαίτερες ανάγκες τους"... Κατά τα άλλα, το Ευρωπαϊκό Σώμα Στρατού, το οποίο αριθμεί 50.000 στρατιώτες από πέντε χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θα πρέπει να τεθεί κάτω από τις διαταγές της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης. Ετσι, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας θα μπορεί ν' αναπτύσσει στρατιωτικές δραστηριότητες έξω από τα πλαίσια του ΝΑΤΟ.

Προκειμένου, λοιπόν, να αιτιολογηθεί η στρατιωτικοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στις θέσεις του ντοκουμέντου γίνεται επίκληση εξωτερικών κινδύνων... Ετσι, λοιπόν, η Ευρώπη βρίσκεται στο κέντρο μιας "γεωπολιτικής αλλαγής", η οποία δημιουργεί μια "νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων"... Οι δε ΗΠΑ θα επανακαθόριζαν "την παγκόσμια πολιτική τους στάση με το βλέμμα στραμμένο σε έναν υποθετικά ολοκληρωτικό ανταγωνισμό, ο οποίος θα μπορούσε να οδηγήσει σε αντιπαραθέσεις μεταξύ μεγάλων περιφερειακών συνασπισμών".

Η Ρωσία, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, θέλει να ξανακερδίσει το πρώην γεωπολιτικό της βάρος, καθώς και τμήματα προηγουμένων περιοχών επιρροής της. Στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια, ξεσπούν εθνικιστικές κρίσεις. Στο χώρο της Μεσογείου, δημογραφικές, οικονομικές και οικολογικές "ανισορροπίες" μοιάζουν με πραγματικές ωρολογιακές βόμβες. Απειλές προέρχονται από την τρομοκρατία, το εμπόριο ναρκωτικών και από την παράνομη μετανάστευση.

Ενόψει, λοιπόν, αυτών των αιτιών, το βασικότερο καθήκον συνίσταται στη διαπίστωση ότι η κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα πρέπει να εφοδιαστεί με "στρατιωτικά όργανα". Αυτό απαιτεί την ύπαρξη "μιας ευρωπαϊκής οργάνωσης για το στρατιωτικό σχεδιασμό", που θα πρέπει ν' αποφασιστεί το 1996, στα πλαίσια των θεσμικών μεταρρυθμίσεων. Προκειμένου να επιτευχθεί σχετικά μια πρωτοπορία, είναι απαραίτητο να ιδρυθεί μια "οργάνωση ανάλυσης και εκτίμησης", η οποία θα αποτελείται από εκπροσώπους του Υπουργικού Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης, με έδρα της τις Βρυξέλλες. Αυτή θα ήταν σε θέση να προετοιμάζει αποφάσεις, οι οποίες θα αφορούν την εξωτερική πολιτική για το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, καθώς και για το Υπουργικό Συμβούλιο. Επικεφαλής θα έπρεπε να είναι μια επιλεγμένη προσωπικότητα σαν αυτήν του προέδρου της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Για την προσωπικότητα αυτή, θα υπάρχει ένας καθορισμένος χρόνος θητείας και θα έχει συγκεκριμένες πολιτικές δικαιοδοσίες. Παράλληλα, διατυπώνεται η πρόταση, ώστε, αναφορικά με το στρατιωτικό τομέα, να ιδρυθεί μια μόνιμη επιτροπή του Γενικού Επιτελείου της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης.

Πάντα κατά το ντοκουμέντο, το Ευρωπαϊκό Σώμα Στρατού θα έπρεπε να χρησιμεύσει σαν βάση για την ομόφωνη συμφωνία, αναφορικά με μια "ευρωπαϊκή ένοπλη ομάδα επέμβασης". Η μονάδα αυτή θα διαθέτει δική της διοικητική δομή και μηχανισμό πληροφοριών και ανεφοδιασμού, καθώς και μια δύναμη, η οποία θα φθάνει στους 150.000-200.000 στρατιώτες. Και επειδή, μετά τη Συνάντηση της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης του Πέτερσμπεργκ τον Ιούνη του 1992, όπου αποφασίστηκε η μετατροπή της σε ένα Ευρωπαϊκό Στρατιωτικό Σύμφωνο, η στρατιωτική οργάνωση θα πρέπει να δημιουργήσει "το θεμέλιο για μια επιχειρησιακή εξέλιξη μιας κοινής άμυνας", στα πλαίσια συμμετοχής οικοδόμησης της Ομάδας Επέμβασης κατ' αρχήν εκείνων των μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τα οποία ανήκουν επίσης και στη Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση. Ανεξάρτητα απ' αυτά, το σύνολο της Κοινότητας θα πρέπει να εγγυηθεί τη σχετική χρηματοδότησή της.

Κατά τα άλλα, όπως προβλέπεται στο γερμανικό Σχέδιο για μια "Ευρώπη - Πυρήνα", στο μέλλον, οι αποφάσεις σχετικά με την εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας δε θα πρέπει να λαμβάνονται ομόφωνα, αλλά με μια "εξειδικευμένη πλειοψηφία". Ετσι, με τον τρόπο αυτό, χώρες με μεγάλο πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό βάρος θα παίζουν έναν κυρίαρχο ρόλο στη λήψη αποφάσεων. Στη λήψη δε αποφάσεων με "στρατιωτική επίδραση" θα επιτρέπεται να συμβάλλουν εκείνες οι χώρες - μέλη, οι οποίες συμμετέχουν στην "Ομάδα επέμβασης", πράγμα που θα οδηγούσε ολοφάνερα σε μια κυρίαρχη θέση των δυο κυρίων ιμπεριαλιστικών κρατών, της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και της Γαλλίας.

Οπως και στην περίπτωση του ΝΑΤΟ, η άμυνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα έπρεπε να διαμορφώνεται "συλλογικά". Και για το λόγο αυτό, έχει κατοχυρωθεί στη Συνθήκη του Μάαστριχτ μια "κοινή αμυντική πολιτική" και μια "κοινή άμυνα". Ετσι, το 1996, θα πρέπει ν' αποσαφηνιστεί "ποιος δρόμος" θα ήταν δυνατόν να"οδηγήσει σε μια συλλογική άμυνα", λαμβανομένων υπόψη "της ευρωπαϊκής αμυντικής ταυτότητας" και του "Ευρωπαϊκού Τόξου" στο ΝΑΤΟ. Μετά και μέχρι το 2000, θα ήταν δυνατόν να συμπεριληφθούν στη Συνθήκη "οι υποχρεώσεις αμοιβαίας συμβολής όλων των μελών - κρατών", αφού, μετά, όλα τα μέλη της Ενωσης θα ανήκουν επίσης στη Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση.

Στις θέσεις του ντοκουμέντου, όμως, προβάλλεται επίσης η απαίτηση "να ξεπεραστεί η τωρινή διασπορά των αγορών εξοπλισμών", που παρατηρείται στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η ισχυρή αμερικανική βιομηχανία εξοπλισμών και ο ανταγωνισμός, σχετικά με την κατάκτηση εξαγωγικών αγορών, που οξύνεται όλο και περισσότερο, απαιτούν "μια αποτελεσματική και ανταγωνιστική βάση" της ευρωπαϊκής παραγωγής εξοπλισμών, η οποία, ακριβώς για το λόγο αυτό, θα πρέπει να "δομηθεί εκ νέου...". Το καθήκον αυτό θα πρέπει να το αναλάβουν "ειδικά Γραφεία" για το σχεδιασμό των εξοπλισμών σε ξηρά, αέρα και θάλασσα και τα οποία θα βρίσκονται κάτω από τις διαταγές της Μόνιμης Επιτροπής του Γενικού Επιτελείου της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης. Η Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ενωσης και η Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση, με τη βοήθεια του Ευρωπαϊκού Πρακτορείου Διαστημικών Πτήσεων, να δώσει εντολή για Μελέτη, προκειμένου να ενθαρρυνθούν"τεχνολογίες διπλής χρήσης", όπως συστήματα δορυφορικών φορέων, μεταφορά στοιχείων στην κατάλληλη στιγμή ή τεχνολογίες "Στελθ" για αεροσκάφη, πυραύλους και πλοία.

Νίκος ΗΛΙΑΔΗΣ - ΗΛΙΟΥΔΗΣ

Oι δυο κύριες ιμπεριαλιστικές χώρες του ΝΑΤΟ (ΗΠΑ και Ομοσπονδιακή Δημοκρατία Γερμανίας, στη διάρκεια του προηγουμένου χρόνου, βρίσκονταν στην κορυφή των κρατών με το μεγαλύτερο όγκο εξαγωγής όπλων

Οι γαλλογερμανικές επαφές για τη δημιουργία κοινού στρατιωτικού σώματος αποτέλεσαν τον πιο σημαντικό άξονα στρατιωτικής ολοκλήρωσης της ΕΕ

Τα νέα οπλικά συστήματα παραμένουν πάντα ένα από τα είδη της μεγαλύτερης ζήτησης

Oι δυο κύριες ιμπεριαλιστικές χώρες του ΝΑΤΟ (ΗΠΑ και Ομοσπονδιακή Δημοκρατία Γερμανίας, στη διάρκεια του προηγουμένου χρόνου, βρίσκονταν στην κορυφή των κρατών με το μεγαλύτερο όγκο εξαγωγής όπλων