Καθώς ανακοινώνονται τα επίσημα τελικά αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών, που έγιναν στις 11.12.94, το Εργατικό Κόμμα της Ουγγαρίας μπορεί να είναι ικανοποιημένο από αυτά. Αλλωστε, αυτή η ικανοποίηση φαίνεται και στην ανακοίνωση του κόμματος με την εκτίμηση των αποτελεσμάτων, όπου σημειώνεται ότι το κόμμα "πέτυχε την πρώτη πραγματική του νίκη από την εποχή της ίδρυσής του το 1989".

Οι γνώστες των πολιτικών πραγμάτων στη Βουδαπέστη θεωρούν ότι αυτή η αναφορά στην περίοδο της ίδρυσης του κόμματος δεν είναι τυχαία. Το ΕΚΟ ιδρύθηκε σε συνθήκες αντεπαναστατικής υστερίας, που θύμιζαν τη δεκαετία του '30, αν όχι το ουγγρικό 1919. Οχι μόνο η προπαγανδιστική πίεση έφθασε στο μη περαιτέρω, αλλά και διατυπώθηκαν και απειλές, των οποίων η μη εφαρμογή οφείλεται, σε σημαντικό βαθμό, στο ότι μερικοί το θεώρησαν περιττό: Γιατί να ασχολείται κανείς με ένα κόμμα που έχει ήδη πεθάνει από φυσικό θάνατο;

Οι σκέψεις αυτές φάνηκαν να επαληθεύονται από τις μετέπειτα πολιτικές εξελίξεις. Θύμα της αντεπαναστατικής επίθεσης και μιας ιδεολογικής δολιοφθοράς χωρίς προηγούμενο, αλλά και του εκλογικού νόμου, που ήταν από την αρχή καλπονοθευτικός, αλλά τροποποιήθηκε για να γίνει ακόμη καλπονοθευτικότερος, το ΕΚΟ απέτυχε δυο φορές να φθάσει το ελάχιστο εκλογικό ποσοστό (4% την πρώτη φορά και 5% τη δεύτερη) και, έτσι, έμεινε εκτός του εθνικού Κοινοβουλίου. Ηταν, άραγε, ο θάνατος γεγονός τετελεσμένο;Οι δημοτικές εκλογές του Δεκέμβρη έδειξαν ότι ήταν απλώς μια ακόμη, ανάμεσα στις πολλές, υπερβολικά βιαστική διαπίστωση.

Στο κατ' εξοχήν "κομματικό" τμήμα των εκλογών αυτών, που είναι, όπως και στις τελευταίες ελληνικές δημοτικές εκλογές, το νομαρχιακό, τα ψηφοδέλτια με το σήμα του κόμματος συγκέντρωσαν, κατά συνολικό εθνικό μέσο όρο, το 5% περίπου των ψήφων. Από τις 19 τέτοιες περιφέρειες της χώρας, το ΕΚΟ κατόρθωσε να ξεπεράσει το αναγκαίο όριο του 4% στις 13. Ετσι, απέκτησε 27 εκπροσώπους στα 13 τοπικά κοινοβούλια. Ενα αξιόλογο αποτέλεσμα, αν σκεφθεί κανείς ότι, πριν τις εκλογές, διέθετε 1 μόνο τέτοιο εκπρόσωπο σε όλη τη χώρα.

Τα ψηφοδέλτια του ΕΚΟ δε σημείωσαν επιτυχία μόνο σε νομαρχιακό επίπεδο, αλλά και σε δημοτικό και κοινοτικό. Αυτό φαίνεται από τα συνολικά αποτελέσματα. Το σύνολο των αιρετών αρχόντων του ΕΚΟ στην Αυτοδιοίκηση αυξήθηκε από 25 σε 138.

Οι δημοτικές εκλογές είχαν ενδιαφέροντα αποτελέσματα και για τα άλλα κόμματα.

Τα ψηφοδέλτια που ανήκαν στο κυβερνητικό Σοσιαλιστικό Κόμμα ή συνδέονταν με αυτό, συγκέντρωσαν το ένα τρίτο των ψήφων. Μια αναντίρρητη επιτυχία, που επέτρεψε στο ΣΚ να διατηρήσει την πρώτη θέση, αλλά δεν επανέλαβε την επίδοση του κόμματος στις τελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές. Εξ ου και μια αίσθηση ενόχλησης στο κόμμα αυτό από τα αποτελέσματα.

Το Φιλελεύθερο Κόμμα κατόρθωσε να διατηρήσει τη δεύτερη θέση, αλλά με λιγότερους ψήφους από τις προηγούμενες δημοτικές εκλογές του 1990.

Στις εκλογές αυτές, έκανε αισθητή την εμφάνισή του και ένας νέος παράγων: Ο συνασπισμός των συντηρητικών κομμάτων Ουγγρικό Δημοκρατικό Φόρουμ, Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα και Νέοι Δημοκράτες. Ο συνασπισμός αυτός δεν είχε τα αποτελέσματα που πολλοί, πιθανότατα, περίμεναν, αλλά, χάρις στην κοινή του εμφάνιση, απέσπασε 156 έδρες σε διάφορα τοπικά Κοινοβούλια.Ενα άλλο χαρακτηριστικό των εκλογών αυτών, που δεν παρουσιάστηκε μόνο στις εκλογές αυτές και που αξίζει να μελετηθεί σε μεγαλύτερο βάθος, είναι η έκταση της αποχής. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η αποχή έφθασε το 57%. Αν, τώρα, πάρουμε υπ' όψη το ότι, στην Ουγγαρία, παρουσιάζεται μεγάλη αποχή και σε κοινοβουλευτικές εκλογές (σε αναπληρωματικές εκλογές για χηρεύουσες έδρες το ποσοστό συμμετοχής έφθασε το 1,5%), είναι φανερό ότι υπάρχει ένα σοβαρό πολιτικό πρόβλημα.

Από την άλλη πλευρά, το ότι αυτή η αποχή, όπως δείχνουν τα στοιχεία, θίγει λιγότερο τις δυνάμεις του ΕΚΟ, αποτελεί απόδειξη και για κάτι άλλο πολύ πιο σοβαρό από την έκβαση μιας απλής εκλογικής αναμέτρησης: Για το ότι, στις σημερινές συνθήκες της Ουγγαρίας, το ΕΚΟ αποτελεί πραγματικά πρωτοπορία, δηλαδή, το κόμμα των πολιτικά πιο συνειδητών τμημάτων του πληθυσμού.

Το πληροφοριακό άρθρο "Επιχείρηση σιωπής" ("Ρ" 25.12.94, σελ. 45) είχε γραφτεί με πολύ καρδιοχτύπι. Ηταν, άραγε, τα στοιχεία, που δεν ήταν εύκολο να ελεγχθούν, εγγυημένα; Μήπως υπήρχε ο κίνδυνος μετάδοσης εσπευσμένων συμπερασμάτων ή ακόμη και εσφαλμένων πληροφοριών στον αναγνώστη;

Δυστυχώς, η συνέχεια των γεγονότων φαίνεται να επιβεβαιώνει μάλλον παρά να διαψεύδει το άρθρο.

Το τελωνείο της γερμανικής πόλης Βούπερταλ πήρε μια σοβαρή απόφαση: Να μην αποδοθεί στους παραλήπτες - συγκεκριμένα, στον εκδοτικό οίκο "Διάδοχοι Παλ - Ρούγκενσταϊν" - μια παραγγελία βιβλίων που είχαν τυπωθεί στην Ουγγαρία για λογαριασμό του. Η παραγγελία αυτή περιείχε δυο τίτλους, το βιβλίο της Σ. Βάγκενκνεχτ "Αντισοσιαλιστική Στρατηγική στην εποχή της αντιπαράθεσης των συστημάτων. Δυο τακτικές στην πάλη ενάντια στον σοσιαλιστικό κόσμο" και το βιβλίο του ιστορικού από το Ροστόκ Καρλ - Χάιντς Γιάνκε "Τα πρώτα χρόνια - Εργατική νεολαία ενάντια στον καπιταλισμό και τον πόλεμο (1904-1919)". Και ο λόγος είναι ότι, όπως λέει η σχετική απόφαση, τα δυο αυτά βιβλία, και ιδιαίτερα το πρώτο, έχουν "περιεχόμενο που ενδέχεται να είναι αξιόποινο". Η υπόθεση παραπέμφθηκε στο Τμήμα Κρατικής Προστασίας της Εισαγγελίας του Ντίσελντορφ με το ερωτηματικό της παραβίασης του άρθρου 86 του Ποινικού Κώδικα.

Τι αφορά αυτό το άρθρο; Το άρθρο αυτό απαγορεύει τη "διάδοση προπαγανδιστικών μέσων αντισυνταγματικών οργανώσεων". Ποιας, όμως, οργάνωσης και, μάλιστα, αντισυνταγματικής προπαγανδιστικό μέσο αποτελεί το το βιβλίο της Σ. Βάγκενκνεχτ;

Αυτό δεν έχει, μέχρι στιγμής, διευκρινιστεί. Υπάρχει, όμως, μια όχι αβάσιμη εικοτολογία. Η Χ. Βάγκενκνεχτ είναι οπαδός του επιστημονικού σοσιαλισμού και καθόλου δεν το κρύβει. Είναι μέλος της ηγεσίας του Κόμματος του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και γνωστή από άρθρα της που έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα (μεταξύ των οποίων και η ΚΟΜΕΠ 3/94). Καθώς, λοιπόν, και το ΚΚΓ, που έχει απαγορευτεί τον Αύγουστο του 1956, ήταν και αυτό οπαδός του επιστημονικού σοσιαλισμού, δεν αποκλείεται να χαρακτηριστεί το βιβλίο "προπαγανδιστικό μέσο" του και να απαγορευτεί.

Το ως πού θα φτάσουν τα πράγματα θα φανεί εάν ο εκδοτικός οίκος αποφασίσει, όπως και το συζητά, να εκδώσει αυτό το βιβλίο στην ίδια την ΟΔΓ. Θα κατασχεθεί, άραγε, αυτή τη φορά χωρίς να εισαχθεί από το εξωτερικό;Πέρα από το ότι το ίδιο το άρθρο 86 μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν "ετοιμοπαράδοτη" Δαμόκλειος Σπάθη...

"Μπορεί"; Δυστυχώς, όχι. Ηδη χρησιμοποιείται. Ας δούμε μερικά παραδείγματα.

Στις 10 Νοέμβρη, στο Μαγδεμβούργο, μια ομάδα της Υπηρεσίας Κρατικής Προστασίας εισβάλλει ένοπλη στο σπίτι του Χέρμπερτ Π., που είναι γνωστός σαν κομμουνιστής. Τι χρειάζονταν το όπλα σε ένα τελείως άοπλο κτίριο; Μέχρι στιγμής, άγνωστο. Το βέβαιο είναι ότι το συνεργείο αποχώρησε, μεταφέροντας μαζί του υλικά που θα μπορούσε να βρει και χωρίς όπλα και, μάλιστα, χωρίς την παραβίαση της κατοικίας του ενδιαφερομένου: Αντίτυπα της εφημερίδας "Κόκκινη Αυγή", που εκδίδει το ιδρυμένο μετά το 1989 ΚΚΓ, έντυπα της ομάδας"Θέσεις εργασίας για εκατομμύρια" κλπ. Φυσικά, η αιτία της όλης επιχείρησης ήταν και πάλι η "διάδοση προπαγανδιστικών μέσων αντισυνταγματικών οργανώσεων".

Η επιχείρηση έχει και το δίδυμο αδελφό της. Στο Βερολίνο, ο Χάνφριντ Μίλερ, εκδότης των "Φύλλων του Βάισενζεε", επίσης γνωστός και από δημοσιεύσεις στην ΚΟΜΕΠ (1/94), έλαβε από την Εισαγγελία του Βερολίνου την ειδοποίηση ότι ο ομοσπονδιακός γενικός εισαγγελέας έχει αρχίσει ανακρίσεις σε βάρος του με την κατηγορία ότι ήταν "ανεπίσημος συνεργάτης" του υπουργείου Ασφαλείας της ΓΛΔ. Αποδείξεις δεν αναφέρονται και, πιθανότατα, δεν είναι και δυνατό να αναφερθούν. Είναι πασιφανές ότι ανεπίσημος (!) συνεργάτης μπορεί να κατηγορηθεί ότι είναι και, πολύ περισσότερο, ότι ήταν ο καθένας. Πέραν του ότι οι αρχές της Βόννης δεν κάνουν, βέβαια, καμία τέτοια έρευνα στην ΟΔΓ. Γιατί, αν έκαναν, Κύριος οίδε τι θα αποκαλυπτόταν, όχι για ανεπίσημους, αλλά για επίσημους συνεργάτες τέτοιου είδους.

Η πραγματική αιτία της ανάκρισης είναι ολοφάνερη: Το ότι τα "Φύλλα της Βάισενζεε" περιέχουν πολλές κομμουνιστικές και σοσιαλιστικές απόψεις, πράγμα που, για μερικούς, έχει καταντήσει ενοχλητικό.

Ενδιαφέρουσα, όμως, είναι και η συνέχεια της υπόθεσης Οπερσκάλσκι.

Ο Γερμανός συνάδελφος πήρε πίσω το μεγαλύτερο μέρος των υλικών που του είχαν κατασχεθεί. Το μέρος των υλικών που δεν επιστράφηκε (υλικά δημοσιευμένα στο περιοδικό που εκδίδει ο ενδιαφερόμενος, αλλά και σε άλλα περιοδικά και αλληλογραφία) είναι άγνωστο πώς θα χρησιμοποιηθούν. Ενδιαφέρον έχει ότι η Γενική Εισαγγελία δηλώνει ότι δεν υπάρχουν στοιχεία για τον Μ. Οπερσκάλσκι πέρα από τα λεγόμενα ενός καταδότη, ο οποίος δεν αναφέρει τον Μ. Οπερσκάλσκι ονομαστικά. Ο Οπερσκάλσκι, μάλιστα, έμαθε και μια νέα κατηγορία που του γνωστοποιήθηκε μετά την κατάσχεση: Οτι, αν δε βρέθηκαν γι' αυτόν στοιχεία, είναι γιατί ήταν και, ίσως, ακόμη είναι πράκτορας των κουβανικών μυστικών υπηρεσιών. Ετσι, είναι πιθανό όσα υλικά υπήρχαν να καταστράφηκαν με κουβανική αίτηση.

Με άλλα λόγια, είτε βρεθούν, είτε δε βρεθούν, την "έχεις βαμμένη".

Ενδιαφέρον δεν είναι;

Η εικόνα του ανατολικού Σιδηροδρομικού Σταθμού της Βουδαπέστης στις 13.12.94, τη μέρα της απεργίας, που γίνεται την ίδια σχεδόν μέρα των δημοτικών εκλογών, εξηγεί, ίσως, τη μεγάλη αποχή