Τα 50χρονα της αερογέφυρας του Βερολίνου

Στο χείλος ενός ατομικού πολέμου κατά της ΕΣΣΔ

Η 53η επέτειος της συνθηκολόγησης της χιτλερικής Γερμανίας και της απελευθέρωσης από το φασισμό, η 8 Μάη του 1945, πέρασε μέσα σε νεκρική σιγή. Το ίδιο και μια άλλη ιστορική ημερομηνία: 65η επέτειος του δημόσιου εμπρησμού από τις ορδές των φασιστών στην κεντρική πλατεία Μπέμπελ του Βερολίνου 20.000 μαρξιστικών και άλλων προοδευτικών βιβλίων της λογοτεχνίας και της επιστήμης και αρκετών άλλων χιλιάδων, την ίδια μέρα, 10 Μάη του 1933, σε άλλες γερμανικές πόλεις.

Οσο όμως - επίσημα - πέρασαν απαρατήρητες οι δύο αυτές ημερομηνίες, τόσο εκκωφαντικότερα ήχησαν οι σάλπιγγες για ένα άλλο μεταπολεμικό αξιομνημόνευτο γεγονός: Για την "Μπερλίνερ Λουφτμπρίκε" (την αερογέφυρα του Βερολίνου), που έστησαν οι αμερικανικές αρχές κατοχής (σε σύμπραξη ως ένα βαθμό με τους Αγγλους) από τον Ιούνη 1948 έως τις 12 Μάη του επόμενου χρόνου. Οπως είχαν διατυμπανίσει τότε, την επιχείρηση αυτή της μεταφοράς τροφίμων στο Δυτικό Βερολίνο από τον αέρα την έκαναν για να "σώσουν από την πείνα" τους Δυτικοβερολινέζους μια και οι Σοβιετικές Αρχές Κατοχής της Γερμανίας είχαν αποκλείσει τους δρόμους ανεφοδιασμού από τη στεριά.

Για τις κοινές γιορτές έφτασε στο Βερολίνο (την Τετάρτη και Πέμπτη αυτής της βδομάδας) και ο "πλανητάρχης" Μπιλ Κλίντον. Στο υπερατλαντικό ταξίδι πήρε μαζί του εκατοντάδες συνεργάτες και μυστικούς και φανερούς πράκτορες, που φρουρούσαν άγρυπνα για τη ζωή του. Μια βερολινέζικη εφημερίδα έγραψε ότι στο πρώτο του ταξίδι, το 1994, η κουστωδία αποτελούνταν από 800 συνεργάτες και ότι τώρα τα μέτρα προσωπικής ασφάλειας αυξήθηκαν κατά 100%. Για τη σουίτα του ξενοδοχείου δαπανήθηκαν για ενίσχυση των μέτρων ασφάλειας και ανετότερης διαμονής 1 εκατομμύριο μάρκα.

Σα να μην επαρκούσαν όλα αυτά, γερμανικά αστυνομικά και στρατιωτικά τμήματα ήταν ένα 48ωρο στο πόδι.

Η ιστορία όμως του αποκλεισμού του δυτικού τμήματος του Βερολίνου και της αερογέφυρας ακούγεται τελείως διαφορετικά όταν γράφεται από την αντίθετη πλευρά. Τότε πείθεται κανείς ότι πρόκειται για μια επιχείρηση συνέχισης από την αμερικανική πλευρά της αποφασισμένης πολιτικής τους για διάσπαση της Γερμανίας και έντασης του ψυχρού πολέμου σε ένα επικίνδυνο σημείο επαφής με τη Σοβιετική Ενωση. Στην ουσία τον ψυχρό πόλεμο τον είχαν αρχίσει ακόμα από τη στιγμή που ο Αμερικανός Πρόεδρος Χάρι Τρούμαν είχε προσπαθήσει να εντυπωσιάσει και επηρεάσει τον Στάλιν στη διάρκεια της διάσκεψης του Πότσνταμ, δηλώνοντάς του ότι οι ΗΠΑ κατέχουν το μονοπώλιο της ατομικής βόμβας. Τώρα, στο Βερολίνο, επρόκειτο για επίδειξη ισχύος, ένταση του ψυχρού πολέμου και ενός ακόμα βήματος προς τη γερμανική διάσπαση.

Να τι διαβάζει κανείς σχετικά ανάμεσα σε πολλά άλλα σε έναν ογκώδη τόμο του εκδοτικού Diet Verlag Berlin 1987 με τον τίτλο "Βερολίνο 1945-1986": Ενώ ολόκληρο το Βερολίνο γεωγραφικά ήταν τότε μέσα στο έδαφος της Σοβιετικής Ζώνης Κατοχής και ενώ συμφωνημένα υπήρχαν κοινές δημοτικές και άλλες διοικητικές αρχές και ένα κοινό νόμισμα αυτό της σοβιετικής ζώνης κατοχής - ξαφνικά το καλοκαίρι του 1948 πρώτα οι Αμερικανοί και κατόπιν οι Αγγλοι και οι Γάλλοι τα ανατρέπουν όλα αυτά και αρχίζουν να εφαρμόζουν δικά τους μέτρα: ξεχωριστό νόμισμα, ξεχωριστές αρχές κλπ. Μόνο μετά απ' αυτά τα διασπαστικά μέτρα η Σοβιετική Στρατιωτική Διοίκηση της Γερμανίας (SMAD) απαγόρεψε στο διάστημα από 19 Ιούνη έως τις αρχές Ιούλη 1948 τη διέλευση προς το Βερολίνο από τις τρεις άλλες ζώνες κατοχής παντός είδους οχημάτων και προσώπων, συμπεριλαμβανομένης της μεταφοράς τροφίμων.

Οι σοβιετικές αρχές διακήρυξαν ταυτόχρονα την ετοιμότητα για διαπραγματεύσεις και λύσεις της κρίσης, με ταυτόχρονη προσφορά εξασφάλισης του ανεφοδιασμού του πληθυσμού του Δυτικού Βερολίνου με τρόφιμα. Αντί γι' αυτό τι έγινε; Διαβάζουμε: "Στις 25 Ιούνη 1948... ο ανώτατος διοικητής των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ στη Γερμανία, στρατιωτικός διοικητής στρατηγός Λούτσιους Δ. Κλέι επικοινώνησε με τον προϊστάμενό του υπουργό Στρατιωτικών στην Ουάσιγκτον. Ο Κλέι απαίτησε αυστηρά "αντίποινα" απέναντι στην ΕΣΣΔ. Μια ένοπλη συνοδεία αρμάτων μάχης να περάσει μέσω του αυτοκινητόδρομου από το Χέμστετ (σ. σ. σύνορο μεταξύ των τριών ζωνών κατοχής με τη σοβιετική) προς το Βερολίνο και να αναγκάσει έτσι τους σοβιετικούς στρατιώτες να ρίξουν τον πρώτο πυροβολισμό. Αυτό θα σήμαινε πόλεμο! Η Ουάσιγκτον δίστασε, ενθάρρυνε όμως τον Κλέι μέχρις εσχάτων, να μην υποχωρήσει ούτε μια σπιθαμή εδάφους από την προφυλακή του Βερολίνου. Λίγο μετά απ' αυτό ο Κλέι έδωσε τηλεφωνικά στοΒισμπάντεν αρχηγείο των αεροπορικών δυνάμεων των ΗΠΑ

στην Ευρώπη διαταγή, όλα τα διαθέσιμα αεροπλάνα να μεταφέρουν την άλλη μέρα τρόφιμα στη φρουρά των ΗΠΑ στο Βερολίνο και επιπλέον να απαιτήσει πρόσθετα αεροπορικά σμήνη από τη Δυτική Ευρώπη και πέραν του Ατλαντικού. Ετσι, άρχισε η "επιχείρηση Vittles" όπως ήταν το κωδικό όνομα της διαβόητης αερογέφυρας του Βερολίνου από τον Ιούνη 1948 έως το Σεπτέμβρη 1949. Οταν το πρωί της 26 Ιούνη 1948 έφτασαν στο αεροδρόμιο του Τέμπελχοφ τα πρώτα δικινητήρια Ντακότα τύπου C-47 με δυναμικό μεταφοράς 3 τόνων, άρχιζε ένα νέο κεφάλαιο του ψυχρού πολέμου, τον οποίο διεξήγαγε ο ιμπεριαλισμός του δολαρίου που επιδίωκε την παγκόσμια κυριαρχία. Είχε επιτύχει την αρχικά τοπική νομισματική σύγκρουση να τη μετατρέψει σε διεθνή κρίση. Οι ανώτατοι στρατιωτικοί στην Ουάσιγκτον συζητούσαν στα σοβαρά τη δυνατότητα ενός πολέμου κατά της Σοβιετικής Ενωσης. Μετά από συζήτηση μαζί τους ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν σημείωσε στο ημερολόγιό του: "Ο Φόρεσταλ, ο Μπράντλεϊ, ο Βάντενμπεργκ (ο στρατηγός, όχι ο γερουσιαστής) και ο Σίμινγκτον με ενημέρωσαν σύντομα για αεροπορικές βάσεις, για βόμβες, για τη Μόσχα, το Λένινγκραντ κλπ. Κατόπιν είχα το φριχτό αίσθημα, ότι βρισκόμαστε εντελώς σιμά στον πόλεμο. Το Βερολίνο είναι μια μπαρουταποθήκη".

Στο βιβλίο διαβάζουμε στη συνέχεια: "Ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός Τσόρτσιλ σύστησε στην κυβέρνηση των ΗΠΑ να θέσει τελεσίγραφο στην ΕΣΣΔ: ή αποσύρεται ταχύτατα από το Βερολίνο ή οι πόλεις της θα ξεγραφτούν με ατομικές βόμβες. Με βροντερή πεποίθηση για τη στρατιωτική τους δύναμη η βρετανική εφημερίδα ΟΜΠΣΕΡΒΕΡ έγραφε: Εχουμε καταπληκτικά ατού στα χέρια. Η δική μας μεριά και όχι η σοβιετική κατέχει το ατομικό όπλο και θα μπορούσε, αν ερεθιστεί αρκετά, να εξαφανίσει... τη δύναμη της Σοβιετικής Ενωσης κυριολεκτικά από το πρόσωπο της Γης". Τον Ιούλη του 1948 η Ουάσιγκτον μετέφερε επιδεικτικά στη Δυτική Ευρώπη 60 στρατηγικά βομβαρδιστικά μεγάλων αποστάσεων του τύπου Β-29ικανά για μεταφορά ατομικών βομβών. Μια δυτικοβερολινέζικη εφημερίδα ("Ο Σοσιαλδημοκράτης", 17/8/48) τύπωνε την τερατώδη φράση: "Το Βερολίνο αξίζει έναν πόλεμο".

Εννοείται, όπως αναφέρεται στο βιβλίο, ότι ο στόχος της αερογέφυρας να ανεφοδιάσει τους κατοίκους με τρόφιμα και κάρβουνα δεν πέτυχε ούτε κατά προσέγγιση, γιατί τα περισσότερα μεταφερόμενα είδη προορίζονταν για τις στρατιωτικές δυνάμεις των Δυτικών.

Τέλος, με πρωτοβουλία της ΕΣΣΔ έγινετετραμερής διάσκεψη στη Μόσχα που στις 30 Αυγούστου 48 κατέληξε σε συμφωνία και έδινε κατευθυντήριες γραμμές στους ανώτατους στρατιωτικούς διοικητές των τεσσάρων δυνάμεων μέσα σε μια βδομάδα: α) να αρθούν τα σοβιετικά μέτρα αποκλεισμού και β) να ισχύσει σαν μοναδικό νόμισμα σε όλο το Βερολίνο το γερμανικό μάρκο της σοβιετικής ζώνης κατοχής. Στις 31 Αυγούστου συνήλθαν οι τέσσερις στρατιωτικοί διοικητές... αλλά παρεμβλήθηκαν τεχνητά εμπόδια το ένα μετά το άλλο, ώστε ο στρατηγός Κλέι, τρίβοντας τα χέρια, να μπορεί να δηλώσει ότι οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν και φυσικά υπεύθυνοι γι' αυτό ήταν οι Ρώσοι. Η κρίση του Βερολίνου συνεχίστηκε, γιατί οι ΗΠΑ θεώρησαν ότι δεν είχαν επιτευχθεί ακόμα οι στόχοι της επιθετικής πολιτικής τους για τη Γερμανία και την Ευρώπη. Το Γενάρη του 1949 ο Τζον Φόστερ Ντάλες, ο αργότερα ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, είπε σε στενό κύκλο συνομιλητών: "Η τωρινή θέση είναι για τις ΗΠΑ για προπαγανδιστικούς λόγους πολύ πλεονεκτική. Εμείς αποκτούμε υπόληψη ότι προφυλάξαμε τον πληθυσμό του Βερολίνου από το θάνατο της πείνας, οι Ρώσοι όμως παίρνουν όλη την ευθύνη, λόγω των μέτρων αποκλεισμού. Αν συμφωνήσουμε στο ζήτημα του Βερολίνου, τότε πρέπει να καταπιαστούμε με τη Γερμανία στο σύνολό της. Τότε, όμως, πρέπει να υπολογίζουμε αμέσως με ρωσική πρόταση με το αίτημα απόσυρσης των στρατών κατοχής και επιστροφής της Γερμανίας στους Γερμανούς" (τσιτάτο από το βιβλίο του George S. Wheeler: "Η αμερικανική πολιτική στη Γερμανία" (1945 - 1950), Βερολίνο 1958, σελ. 223). Η αποτυχία των διαπραγματεύσεων για το νόμισμα... αποτελούσε το πράσινο φως για τους διασπαστές στο Βερολίνο... Από δω και πέρα όλα έγιναν γρήγορα το ένα μετά το άλλο". (Στο βιβλίο αναφέρονται: χωριστή δυτική αστυνομία, χωριστό δημαρχείο, οι τρεις δυτικές δυνάμεις δημιούργησαν χωριστή στρατιωτική διοίκηση κλπ. Αντίστοιχα, επακολούθησαν μέτρα στο Ανατολικό Βερολίνο)...

Ετσι έγιναν τα πράγματα. Η αερογέφυρα κάποια στιγμή σταμάτησε, αλλά στο μεταξύ διασπάστηκε ολόκληρη η Γερμανία με την ίδρυση πρώτα του κράτους της Δυτικής Γερμανίας και κατόπιν (στις 7 Οκτώβρη 1949) του κράτους της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας (DDR - ΓΛΔ) και το Βερολίνο; όπως γράφει το βιβλίο: "Από το τέλος του 1948 το Βερολίνο ήταν μια διασπασμένη πόλη. Σύμφωνα με τη θέληση των δημιουργών της διάσπασης, το Δυτικό Βερολίνο εξελίχθηκε σε "πόλη μετώπου στον ψυχρό πόλεμο", σε "πάσσαλο στη σάρκα" της ΓΛΔ". Το ίδιο επιβεβαιώνει τώρα και η "Berliner Jeimung (11 Μάη / 98): "Και τι δεν ήταν το Βερολίνο; Πόλη μετώπου και ταυτόχρονα φωτεινός φάρος της ελευθερίας, βιτρίνα των συστημάτων, κάλλος της Δύσης, πάσσαλος στη σάρκα της Ανατολής, στόχος, εργαλείο, τόπος μάχης - με λίγα λόγια πρωτεύουσα του ψυχρού πολέμου στην Ευρώπη, που εδώ ήταν πιο θερμός από παντού αλλού".

Θ. ΒΟΡΕΙΟΣ

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ (του ανταποκριτή μας ΧΡ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ). -

Καθώς ξανάρχισαν οι εχθροπραξίες ανάμεσα στις αντιμαχόμενες δυνάμεις του Αφγανιστάν - της τυραννικής κυβέρνησης των ισλαμιστών Ταλιμπάν και των αντιπάλων της, που ελέγχουν το 15% των βορείων περιοχών της χώρας - μετά την αποτυχία της ειρηνευτικής μεσολάβησης του ΟΗΕ, θα ήταν χρήσιμη μια σύντομη αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν της πολυβασανισμένης αυτής χώρας.

Οι Ταλιμπάν ισχυρίζονται σήμερα ότι η όλη πρακτική τους βασίζεται στο Κοράνιο και ότι οι αντίπαλοί τους διατηρούν κάποια κατάλοιπα "από το κομμουνιστικό καθεστώς", που κυβέρνησε τη χώρα από το 1978 έως το 1992, όταν οι φανατικοί ισλαμιστές, γνωστοί ως μουτζαχεντίν, με την αμέριστη υποστήριξη των ΗΠΑ - και ιδιαίτερα της CIA - επικράτησαν στη χώρα. Από τότε, οι ένοπλες συγκρούσεις ανάμεσα στις διάφορες παρατάξεις είχαν αποτέλεσμα την εξόντωση 50.000 ατόμων, σύμφωνα με δημοσιευμένα στοιχεία.

Επί χρόνια, η επίσημη γραμμή της Ουάσιγκτον ήταν ότι η CIA άρχισε να χρηματοδοτεί τις αντεπαναστατικές δυνάμεις από το 1980, επειδή η Σοβιετική Ενωση είχε στείλει στρατό στο Αφγανιστάν στις 24 Δεκέμβρη 1979, για τη στήριξη της λαϊκής κυβέρνησης.

Ο ισχυρισμός αυτός, όμως, ήταν ένα κατασκευασμένο ψέμα. Μόλις πρόσφατα, ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, σύμβουλος του Προέδρου Τζίμι Κάρτερ σε θέματα εθνικής ασφάλειας, ομολόγησε δημόσια πως η μυστική αμερικανική επέμβαση άρχισε πολύ πριν η ΕΣΣΔ στείλει στρατό.

Συγκεκριμένα, δήλωσε στην εβδομαδιαία γαλλική εφημερίδα "Νουβέλ Ιμπσερβατόρ" ότι η CIA άρχισε να υποστηρίζει υλικά τις αντεπαναστατικές δυνάμεις στα μέσα το 1979. "Δε σπρώξαμε τους Ρώσους στο να επέμβουν αλλά εσκεμμένα αυξήσαμε την πιθανότητα ότι θα το έκαναν", είπε αυτοχειροκροτούμενος ο Ζ. Μπρεζίνσκι. Και πρόσθεσε κυνικότατα: "Η μυστική αυτή επιχείρηση ήταν μια εξαίσια ιδέα. Το αποτέλεσμα ήταν να πιαστούν οι Ρώσοι στην αφγανική παγίδα".

Αναφερόμενη στα γεγονότα αυτά, η εβδομαδιαία εφημερίδα "Ουόρκερς Ουόρλντ" (WW) της Νέας Υόρκης υπενθυμίζει ότι την περίοδο εκείνη ορισμένοι εξομοίωναν τις ΗΠΑ με την ΕΣΣΔ, αποκαλώντας τες "υπερδυνάμεις". Στην πραγματικότητα, όμως, επρόκειτο για δυο διαμετρικά αντίθετες ενέργειες. Η ΕΣΣΔ έστειλε στρατό για να διασωθεί η επανάσταση, ενώ οι ΗΠΑ επενέβησαν για να τη συντρίψουν.

Και αφού εγείρει το ερώτημα, ποια ήταν η κατάσταση που βρήκε η αφγανική επανάσταση το 1978, γράφει σε γενικές γραμμές:

Το Αφγανιστάν ήταν βυθισμένο στο τέλμα του φεουδαρχισμού επί αιώνες. Το πρώτο πράγμα που έκαμε η επανάσταση, ήταν η ακύρωση των συντριπτικών χρεών των φτωχών αγροτών, των κολίγων και των μικρών ιδιοκτητών γης. Κατόπιν άρχισε να εκπαιδεύει δασκάλους για νέα δημόσια σχολεία και νηπιαγωγεία. Καθιέρωσε τάξεις για την εκμάθηση της γλώσσας για το 90% του πληθυσμού που δεν μπορούσαν να διαβάσουν ή να γράψουν - ιδιαίτερα οι γυναίκες.

Κατάργησε το πούλημα της γυναίκας στο γάμο. Στις πόλεις, όπου η νέα κυβέρνηση ήταν ισχυρή, οι νέες γυναίκες μπορούσαν να βγάλουν το τσαντόρ, να κινούνται ελεύθερα σε δημόσιους χώρους, να φοιτούν σε σχολεία και να εργάζονται.

Σε αντίθεση, η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ ήθελε να μετατρέψει το Αφγανιστάν σε ένα γεωπολιτικό πιόνι κατά της Κίνας και της Σοβιετικής Ενωσης. Η CIA στρατολόγησε τους έκπτωτους φεουδάρχες πολέμαρχους για έναν "ιερό πόλεμο" κατά της λαϊκής κυβέρνησης. Η Ουάσιγκτον διοχέτευσε δισεκατομμύρια δολάρια σ' αυτόν το μισθοφορικό στρατό.

Στους υποστηριζόμενους από τη CIA "μαχητές της ελευθερίας" επιτράπηκε ν' αποχτήσουν και πρόσθετο χρήμα από την καλλιέργεια και τη διακίνηση οπίου για το εμπόριο ναρκωτικών.

Αντιδραστικές συμμορίες στην ύπαιθρο άρχισαν να δολοφονούν εθελοντές δασκάλους και γυναίκες που αρνούνταν να φορέσουν το τσαντόρ. Τελικά, πάνω από 2 εκατομμύρια Αφγανοί σκοτώθηκαν σ' αυτόν τον πόλεμο και εκατομμύρια άλλοι έγιναν πρόσφυγες.

Μια από τις χρηματοδοτούμενες από τη CIA κλίκες - συνεχίζει το "WW" - ήταν οι Ταλιμπάν, που σήμερα εξουσιάζουν το 85% του εδάφους της χώρας. Από τη στιγμή που βάδισαν νικητές στην πρωτεύουσα της χώρας το 1996, έδειξαν όλο το βρώμικο πρόσωπό τους. Πολιτικοί αντίπαλοί τους λιντσαρίστηκαν χωρίς δίκη, ανάμεσά τους και ο τελευταίος Πρόεδρος της κυβέρνησης, Νατζιμπουλάχ, που κατακρεουργήθηκε και κρεμάστηκε σε φανοστάτη ενός κεντρικού δρόμου αυτής της πόλης. Στις γυναίκες και στα κορίτσια απαγορεύτηκε να εργάζονται ή να μορφώνονται. Οσες, δε, διαθέτουν άρρενες συγγενείς αντιμετωπίζουν την πείνα ή την πορνεία. Σήμερα, οι γυναίκες μπορούν να βγουν από τα σπίτια τους μόνο αν συνοδεύονται από συγγενείς άνδρες. Ουσιαστικά, βρίσκονται σε "κατ' οίκον κράτηση", σύμφωνα με πρόσφατη ανακοίνωση της αμερικανικής προοδευτικής Εθνικής Οργάνωσης Γυναικών.

Σχολεία και νοσοκομεία, που έχτισε η λαϊκή κυβέρνηση, έχουν γίνει ερείπια. Από φτωχά άτομα, που κατηγορήθηκαν ότι έκλεψαν τρόφιμα, αποκόπηκαν τα χέρια.

Ολα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο, παρά επάνοδος στη δουλεία, κάτι, τονίζει το "WW", που μηχανεύτηκε η πιο σύγχρονη καπιταλιστική δύναμη. Και γι' αυτό πανηγυρίζει το αμερικανικό ενεργειακό μονοπώλιο UNOCAL CORP., το οποίο, όπως και η "Πετρελαϊκή Εταιρία Δέλτα" της Σαουδικής Αραβίας, επενδύει δισεκατομμύρια δολάρια στον αγωγό φυσικού αερίου και πετρελαίου, που από το Αφγανιστάν καταλήγει στο Τουρκμενιστάν και το Πακιστάν.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να προσθέσουμε ότι σε ένα άλλο ανάλογο άρθρο, του γνωστού δημοσιογράφου Αλεξάντρ Κόκμπερν, στην εβδομαδιαία εφημερίδα "Νιου Γιορκ Πρες" (6/5), αναφέρεται ότι τελικά η CIA διέθεσε, από το μυστικό προϋπολογισμό της, για την υποστήριξη των μουτζαχεντίν, συνολικά 3,2 δισεκατομμύρια δολάρια, πράγμα που, όπως υπογραμμίζει, ήταν "η πιο δαπανηρή μυστική επιχείρηση στην ιστορία της".

Ο ίδιος αποκαλύπτει ότι ένα μέλος του Στρατηγικού Συμβουλίου για την Κατάχρηση Ναρκωτικών του Λευκού Οίκου, ο Ντέιβιντ Μάστο, είχε προειδοποιήσει την κυβέρνηση ότι η απόφαση για τον εξοπλισμό των μουτζαχαντίν θα αστοχήσει. "Είπα στο Συμβούλιο, ανέφερε ο Μάστο, ότι πηγαίνουμε στο Αφγανιστάν για να υποστηρίξουμε τους καλλιεργητές οπίου στην ανταρσία τους κατά των Σοβιετικών. Δε θα έπρεπε να προσπαθήσουμε ν' αποφύγουμε ό,τι είχαμε κάνει στο Λάος; Δε θα έπρεπε να προσπαθήσουμε να πληρώσουμε τους καλλιεργητές, να σταματήσουν την παραγωγή οπίου; Πλήρης σιγή ακολούθησε", κατέληξε.

Ας προσθέσουμε ακόμα εδώ ότι, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, το 1994, το Αφγανιστάν είχε ξεπεράσει τη Βιρμανία ως τον υπ' αριθμόν 1 εφοδιαστή ακατέργαστου οπίου.

Ομως, παρά τις θριαμβολογίες της CIA, οι καταχθόνιες αυτές υπερατλαντικές δραστηριότητες έχουν αποτέλεσμα την ολοένα μεγαλύτερη κατακραυγή σε διεθνή κλίμακα. Είναι χαρακτηριστικό, σχετικά, ότι ακόμα και ο Μιλτ Βέρντεν, καθοδηγητικό στέλεχος της CIA στη διάρκεια των μυστικών επιχειρήσεών της σε Πακιστάν και Αφγανιστάν από το 1986 έως το 1989, με άρθρο του στους "Νιου Γιορκ Τάιμς" (2/3) βεβαίωνε πως η Ουάσιγκτον είναι τόσο πολύ απομονωμένη σήμερα, που είναι αδύνατο να καταφύγει σε μια τέτοια προσπάθεια στο Ιράκ.

Και από την πλευρά του, ένας αναγνώστης της ίδιας εφημερίδας, ο Ανιλκουμάρ Σιβακουμαράν, κάτοικος της πολιτείας Νιου Τζέρσεϊ, που φαίνεται να είναι αφγανικής ή παραπλήσιας καταγωγής, κατάγγελλε σε επιστολή του (17/4): "Ωστόσο, η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών συνεχίζει να ευνοεί αντιδημοκρατικές πολιτικές οντότητες σε όλο τον κόσμο".