Μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα ενέκρινε το Γαλλικό Κοινοβούλιο, μόλις πριν από μερικές βδομάδες, την τελευταία συμφωνία ανάμεσα στο Εκτελεστικό Συμβούλιο της Νέας Καληδονίας και τη γαλλική κυβέρνηση, μια συμφωνία που το Παρίσι χαρακτηρίζει ως το πρώτο θεμελιώδες βήμα της αποικίας του προς την πλήρη ανεξαρτητοποίηση. Φυσικά, αυτή είναι η επίσημη εκτίμηση του Μεγάρου των Ηλυσίων Πεδίων και διαφέρει αρκετά από αυτή των πολιτικών αναλυτών, που εκτιμούν ότι ο δρόμος προς την ανεξαρτησία της Νέας Καληδονίας θα είναι, ίσως, πιο επίπονος ακόμη και από την ίδια την υπόταξή της.

Μετά από δεκάδες χρόνια αιματηρής καταπίεσης, το μεγάλο ερώτημα που τίθεται είναι: "ποιος είναι ο λαός της Νέας Καληδονίας;", όπως ορίζεται στην πρόσφατη συμφωνία, καθώς, όπως τονίζει και σε άρθρο του στην "Le Monde Diplomatique" ο ανθρωπολόγος Alban Bensa, οι αυτόχθονες Κάνακ αποτελούν, σήμερα, τη μειοψηφία του πληθυσμού του νησιού. Μάλιστα, ο Bensa, σχολιάζοντας ειρωνικά την κατάσταση, εκτιμά ότι στην περίπτωση της Νέας Καληδονίας, οι ίδιοι οι αποικιοκράτες φαίνεται να είναι αυτοί που θα επεξεργαστούν τη μέθοδο και το ρυθμό ανεξαρτητοποίησης της αποικίας τους.

Μια σύντομη ματιά στα γεγονότα που χαρακτηρίζουν την ιστορία του μακρινού αυτού νησιού, καθώς και την πορεία του υπό τη γαλλική κατοχή, καθιστά σαφές ότι, εκτός των όποιων άλλων παραγόντων, η γαλλική μητρόπολη εμφανίζεται διατεθειμένη να "απογαλακτίσει" την αποικία της, αφού πρώτα έχει ισχυρές ενδείξεις ότι την έχει, σε μεγάλο ποσοστό, καταστήσει μια "μικρή Γαλλία".

Η Νέα Καληδονία, που είναι ένα από τα πιο πλούσια νησιά του Ειρηνικού Ωκεανού, έχοντας στο υπέδαφός της μεγάλες ποσότητες νικελίου, χρωμίτη, κοβαλτίου, χαλκού, σιδήρου και μαγγανίου, ανακαλύφθηκε το 1774 από τον Αγγλο εξερευνητή Τζέιμς Κουκ. Το 1853 καταλήφθηκε από τη Γαλλία μαζί με τα, πέριξ, νησάκια Λόγιαλτι, Γουόλπολ, Μπέλεπ, Σαπράιζ, Ιόν, Τσέστερφιλντ και τα νησιά των Πεύκων. Από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στη Νέα Καληδονία, οι Γάλλοι κατέβαλλαν κάθε δυνατή προσπάθεια, αν όχι να εξαφανίσουν από προσώπου Γης, τουλάχιστον να εκμηδενίσουν την κυρίαρχη παρουσία των αυτοχθόνων Κανάκ, των οποίων η γη και η περιουσία εν ριπή οφθαλμού πέρασε στα χέρια των εποίκων. Οι έποικοι άρχισαν να φθάνουν στη Νέα Καληδονία κατά χιλιάδες ενώ από το 1895 και μετά το νησί χρησίμευε και ως τόπος εξορίας για όλους τους διαφωνούντες με την κυρίαρχη τάξη της μητρόπολής, με αποτέλεσμα πολλοί συμμετέχοντες στην Κομμούνα του Παρισιού να βρεθούν από τη γαλλική πρωτεύουσα στη Νουμέα.

Στην προσπάθειά επιβολής της, η Γαλλία βρήκε σύμμαχο την Καθολική Εκκλησία, και από κοινού πέτυχαν να περιθωριοποιηθεί ο πολιτισμός, οι παραδόσεις, η κοινωνική και πολιτειακή δομή, η θρησκεία των Κανάκ και να επιβληθεί ως μοναδική εναλλακτική λύση το γαλλικό μοντέλο ανάπτυξης και λειτουργίας, όπως φυσικά και η γλώσσα, παραμερίζοντας εντελώς τις 36 γλώσσες των αυτοχθόνων. Οι Κανάκ δεν παρακολούθησαν διόλου παθητικά τις εξελίξεις και δημιούργησαν ισχυρά επαναστατικά κινήματα τόσο το 1878 όσο και το 1917. Τα κινήματα αυτά πνίγηκαν στο αίμα από το γαλλικό στρατό, ενώ εκατοντάδες Κανάκ εξορίστηκαν (!) στην Ταϊτή, χαρακτηριζόμενοι ως επικίνδυνοι για τη γαλλική κυριαρχία. Από τη δεκαετία του 1950, η Νέα Καληδονία χαρακτηρίστηκε "έδαφος εκτεταμένης αυτοδιοίκησης" και σήμερα, παρά την τυπική έναρξη της διαδικασίας ανεξαρτητοποίησής της, είναι το μόνο νησί του Μελανησιακού Αρχιπελάγους που παραμένει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, υπό καθεστώς αποικίας.

Η Νέα Καληδονία διοικείται από έναν ύπατο αρμοστή, που είναι πάντα Γάλλος, λογοδοτεί, μόνο, στη γαλλική κυβέρνηση και είναι αυτός που αποφασίζει για όλα τα μείζονα ζητήματα, όπως είναι η μετανάστευση, η αμυντική πολιτική, η δημόσια τάξη, το εμπόριο, η οικονομία, οι τηλεπικοινωνίες και τα ΜΜΕ, η παιδεία, η υγεία, μεταφέροντας, στην ουσία, τις επιλογές του Παρισιού στη Νουμέα. Οι κάτοικοι της Νέας Καληδονίας, δηλαδή και οι άποικοι, ψηφίζουν το Κοινοβούλιο, από το οποίο στη συνέχεια προκύπτει το Εκτελεστικό Συμβούλιο, στο οποίο προεδρεύει ο ύπατος αρμοστής. Σήμερα, στο πολιτικό σκηνικό της Νέας Καληδονίας κυριαρχούν δύο βασικές τάσεις, των ενωτικών και των αυτονομιστών. Οι ενωτικοί εκπροσωπούνται, κυρίως, από το ακροδεξιό κόμμα RPCR - Συγκέντρωση για την Καληδονία μέσα στη Δημοκρατία -, κόμμα που στηρίζεται κυρίως στους μεγαλογαιοκτήμονες και στους εποίκους που επιθυμούν να ονομάζονται Γάλλοι, αλλά και από το μετριοπαθέστερο NCPT - Νέα Καληδονία για Ολους -, κόμμα που στηρίζεται σε όσους απογόνους μεταναστών αυτοαποκαλούνται Καληδόνιοι ενώ ταυτοχρόνως θεωρούν εαυτούς και Γάλλους. Τα δύο αυτά κόμματα εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο με 22 έδρες.

Στην αντίπερα όχθη βρίσκεται το, μαρξιστικής κατεύθυνσης, FLNKS - Μέτωπο για την Εθνική Απελευθέρωση των Κανάκ -, το οποίο στους κόλπους του εμπεριέχει 5 διαφορετικά κόμματα, που στο σύνολό τους τάσσονται υπέρ της ανεξαρτησίας της Νέας Καληδονίας και των Κανάκ. Το FLNKS εκπροσωπείται στο Κοινοβούλιο με 14 έδρες.

Οσον αφορά, δε, τη δικαστική εξουσία διαχωρίζεται σε δικαιοσύνη "ειδικού καθεστώτος" και "κοινού καθεστώτος". Αυτό, πολύ απλά, σημαίνει ότι δεν ισχύει η ίδια νομοθεσία για τους Κανάκ και για τους εποίκους, αλλά αντίθετα οι δεύτεροι αντιμετωπίζονται ευνοϊκά και έχουν πρόσβαση σε όλους τους τομείς της διοίκησης. Μάλιστα, σύμφωνα με τη νομοθεσία, όποιος πολίτης "ειδικού καθεστώτος" υποπέσει στο λάθος να παντρευτεί αυτόχθονα αυτομάτως στερείται της ειδικής μεταχείρισης, κάτι που συμβαίνει και στα παιδιά του.

Ο πληθυσμός του νησιού δεν ξεπερνά τις 200.000, εκ των οποίων μόλις οι 60.000 είναι Κανάκ, οι 25.000 είναι απόγονοι των εποίκων και οι υπόλοιποι είναι αυτόχθονες άλλων γαλλικών αποικιών, όπως είναι η Μαρτινίκα, η Γουαδελούπη, η Ταϊτή που μεταφέρθηκαν στη Νέα Καληδονία για να αλλοιώσουν τους Κανάκ. Επίσης, είναι Γάλλοι υπήκοοι από την Αλγερία, το Βιετνάμ και το Βανουάτου που απομακρύνθηκαν μετά την ανεξαρτησία αυτών των πρώην αποικιών, και απόγονοι των μεταναστών από την Ιάβα, την Ιαπωνία και την Ινδονησία που μεταφέρθηκαν, από τη γαλλική ηγεσία, στη Νέα Καληδονία για να προσφέρουν φτηνή εργασία στους Γάλλους εποίκους.

Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, περίπου 130.000, κατοικούν στο νότιο τμήμα του νησιού, στην πρωτεύουσα Νουμέα και στην περιφέρειά της, όπου είναι και το κέντρο όλης της οικονομικής δραστηριότητας του νησιού. Στο Νότο, οι Κανάκ είναι, μόλις, το 25% του πληθυσμού και κατοικούν στοιβαγμένοι σε άθλιες εργατικές συνοικίες στην περίμετρο της Νουμέα. Αντίθετα, οι αυτόχθονες πλειοψηφούν συντριπτικά στον πλούσιο σε ορυκτό πλούτο (70% της συνολικής παραγωγής) αλλά υποανάπτυκτο Βορρά, και έχουν ως κύρια ενασχόληση την καλλιέργεια νοικιασμένης γης είτε από το γαλλικό κράτος είτε από κάποιο γαιοκτήμονα.

Μέχρι σήμερα, ο ύπατος αρμοστής είχε στη διάθεσή του, ετησίως, περίπου 6 δισεκατομμύρια φράγκα ως οικονομική βοήθεια από το Παρίσι, ποσό που επιβεβαιώνει την πλήρη οικονομική εξάρτηση της αποικίας από τη μητρόπολη. Αλλωστε, η μητρόπολη καρπωνόταν και το μεγαλύτερο μέρος των κερδών της ισχνής βιομηχανίας της Νέας Καληδονίας. Ταυτόχρονα, όλη η οικονομική ζωή, εμπόριο, μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά και όλες οι διοικητικές θέσεις είναι στα χέρια των εποίκων, καθώς είναι οι μόνοι που πληρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις.

Το υψηλό ποσοστό ανεργίας, που αγγίζει το 20%, αφορά κυρίως τους Κανάκ, οι οποίοι στερούνται βασικής και ειδικευμένης μόρφωσης και, όπως χαρακτηριστικά σχολιάζει ο ανθρωπολόγος Alban Bensa, βρίσκονται σε πλήρη κοινωνική και πολιτισμική σύγχυση, έχοντας αποκοπεί από τη δική τους παράδοση, ενώ την ίδια στιγμή είναι αποκλεισμένοι από την επιβεβλημένη γαλλική εκπαίδευση. Περιθωριοποιημένοι και αποπροσανατολισμένοι οι Κανάκ τείνουν να χάσουν την ταυτότητά τους, υπογραμμίζει ο Bensa, μην έχοντας παρελθόν αλλά ούτε και μέλλον. Η αύξηση των αυτοκτονιών, της χρήσης ναρκωτικών, της εγκληματικότητας και της υπογεννητικότητας στον πληθυσμό των αυτοχθόνων είναι, ίσως, η τελευταία πράξη της αλλοτρίωσης ενός λαού.

Στις 5 του περασμένου Μάη η γαλλική κυβέρνηση, το FNLKS και το RPCR υπέγραψαν συμφωνία, που προβλέπει τη σταδιακή μεταβίβαση των κρατικών αρμοδιοτήτων της Νέας Καληδονίας σε μια νέα εκτελεστική εξουσία, που θα προκύψει από "τους πολίτες της Νέας Καληδονίας", το σταδιακό "απογαλακτισμό" της οικονομίας της χώρας μέσα από την ενίσχυση της γεωργίας και την ανάπτυξη της τοπικής βιομηχανίας. Η διαδικασία αυτή θα ολοκληρωθεί με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, μετά από 15 - 20 χρόνια, με το οποίο οι κάτοικοι της Νέας Καληδονίας θα αποφασίσουν για την πλήρη ανεξαρτητοποίησή τους ή όχι από τη μητρόπολη. Παράλληλα, για πρώτη φορά, το Παρίσι φαίνεται ότι αναγνωρίζει την ύπαρξη αυτοχθόνων Κανάκ στο νησί και γι' αυτό συμπεριέλαβε στο κείμενο της συμφωνίας παράγραφο που προβλέπει τη σύσταση "Γερουσίας Ηθών", που θα αναλάβει πρωτοβουλίες για την τόνωση της ταυτότητας των αυτοχθόνων και το σεβασμό της!

Στην ουσία η συμφωνία αυτή αποτελεί συνέχεια ανάλογης συμφωνίας που είχε υπογραφεί στο μέγαρο Ματινιόν τον Ιούνη του 1988 και η οποία, στην πράξη, απέτυχε παταγωδώς καθώς δεν κατάφερε να πετύχει την προβλεπόμενη "κοινωνική, πολιτισμική και οικονομική εξισορρόπηση" της Νέας Καληδονίας, ενώ ταυτόχρονα το χάσμα Βορρά - Νότου, εποίκων - αυτοχθόνων μεγάλωνε διαρκώς. Το Παρίσι, προφανώς γνωρίζοντας πολύ καλά τις αντιφατικές συνθήκες που έχει δημιουργήσει η ίδια η πολιτική του στην αποικία του, αποφάσισε στις 16 του περασμένου Ιούνη η εφαρμογή των ρυθμιστικών μεταρρυθμίσεων στην οικονομική και πολιτειακή δομή της Νέας Καληδονίας (που θα οδηγήσουν στην ανεξαρτητοποίηση) να μην εξαρτηθεί από την ψήφο του Κοινοβουλίου (στο οποίο οι έποικοι - ενωτικοί έχουν την πλειοψηφία), αλλά να επιβληθεί αξιωματικά από τη μητρόπολη ως νομοθεσία συνταγματικού χαρακτήρα!

Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά τα στοιχεία, είναι απολύτως κατανοητό το ερώτημα που τίθεται από τους περισσότερους πολιτικούς αναλυτές: "ποιος καληδονιακός λαός θα αποφασίσει για το μέλλον", όταν οι αυτόχθονες, θύματα μιας διαχρονικής καταπιεστικής τακτικής εξαφάνισης, μειοψηφούν και περιθωριοποιούνται διαρκώς από την οικονομική και πολιτική ζωή και οι πλειοψηφούντες έποικοι δεν επιθυμούν την ανεξαρτησία; Δύο δεκαετίες πριν τη στιγμή της κρίσιμης απόφασης, φαίνεται να δικαιώνεται η εκτίμηση όλων όσοι υποστήριζαν ότι στην περίπτωση της Νέας Καληδονίας η Γαλλία είναι, πάλι, αυτή που επιβάλλει τη διαδικασία ανεξαρτητοποίησης (ή δείχνει να επιθυμεί κάτι τέτοιο), γνωρίζοντας πολύ καλά το μέγεθος της σύγχυσης, της αλλοτρίωσης, της εκμετάλλευσης και του χάους, με το οποίο έχει στιγματίσει το πιο πλούσιο νησί του Μελανησιακού Αρχιπελάγους.

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

σποτ

Περιθωριοποιημένοι και αποπροσανατολισμένοι οι Κανάκ, τείνουν να χάσουν την ταυτότητά τους, μην έχοντας παρελθόν αλλά ούτε και μέλλον. Η αύξηση των αυτοκτονιών, της χρήσης ναρκωτικών, της εγκληματικότητας και της υπογεννητικότητας στον πληθυσμό των αυτοχθόνων είναι, ίσως, η τελευταία πράξη της αλλοτρίωσης ενός λαού

"Αυτή τη στιγμή όλη η υφήλιος θα σκέφτεται ότι δεν είμαστε σοβαρή χώρα γιατί ο καθένας αυτοανακηρύσσεται Πρόεδρος". Τάδε έφη Αμπντάλα Μπουκαράμ Ορτίζ, πρώην Πρόεδρος της χώρας και γνωστός με το παρατσούκλι "ο τρελός - El Loco", ο οποίος εκδιώχτηκε το 1997 για "πνευματική ανεπάρκεια".

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς πόσο ισχύ έχει η λαϊκή ρήση "από τρελό και από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια" γι' αυτή τη χώρα, που σπανίως απασχολεί τα διεθνή ΜΜΕ για κάποιο άλλο λόγο εκτός από την ανικανότητά της να "αποφασίζει" ποιος είναι ο Πρόεδρος της χώρας.

Μέχρι να γίνουν γνωστά τα επίσημα τελικά αποτελέσματα από το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών της 12ης Ιουλίου, και οι δύο υποψήφιοι είχαν αυτοανακηρυχτεί νικητές. Τελικά ο Τζαμίλ Μαχουάντ κατάφερε να κερδίσει τον αντίπαλό του με ελάχιστη διαφορά (51% - 49%) που αντιστοιχεί σε 110.938 ψήφους (εφημερίδα "Hoy" 16/7). Ο ηττημένος Αλβάρο Νομπόα,που για τέσσερις μέρες είχε με τη σειρά αυτοανακηρυχτεί Πρόεδρος, κατήγγειλε τον Μαχουάντ για απάτη. Πριν την επίσημη ανακοίνωση προηγήθηκαν σποραδικά επεισόδια στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, στο Γκουαγιακίλ,όταν ο Νομπόα που τα αμφισβητούσε είχε καλέσει τους οπαδούς του να περιφρουρήσουν τα εκλογικά τμήματα την ώρα της καταμέτρησης των ψήφων. Η επέμβαση του στρατού και της αστυνομίας κρίθηκε αναγκαία. "Μας ανάγκασαν να στρατιωτικοποιήσουμε τα εκλογικά τμήματα και τη διαδικασία, προκειμένου να προστατεύσουμε την ομαλή διεξαγωγή της καταμέτρησης", δήλωνε ο πρόεδρος της Εκλογικής Επιτροπής Πατρίσιο Βιβάνο για την "προστασία" που εξασφάλισε ο στρατός, ο οποίος απέτρεψε επίσης την επέκταση των επεισοδίων μεταξύ των οπαδών των δύο αντιπάλων που είχαν αρχίσει να κάνουν και αυτά την εμφάνισή τους. Η κίνηση αυτή όμως έφερε στο προσκήνιο άλλη μία μαύρη πτυχή του πολιτικού συστήματος της χώρας, αυτής της σκαιώδους πολιτικής διαχείρισης και διαιτησίας από το στρατό.

Ο στρατός ήταν αυτός που τελικά είχε καταφέρει να επιβάλει την τάξη και το Φεβρουάριο του 1997, όταν ξέσπασαν πολύ βίαια επεισόδια μετά την απόφαση του Κοινοβουλίου να απαλλάξει τον Μπουκαράμ από τα καθήκοντά του με το αιτιολογικό της "πνευματικής ανεπάρκειας". Ο ίδιος είχε κλειστεί στο Προεδρικό Μέγαρο παρακινώντας τμήματα του πληθυσμού σε στάση, ενώ την ίδια στιγμή η χώρα βρισκόταν με τρεις Προέδρους! Τον Μπουκαράμ που δεν ήθελε να αποδεχτεί την απόφαση της Βουλής, την αντιπρόεδρο Ροζαλία Αρτεάγκα Σεράνο ντε Κορδόβα και τον Πρόεδρο που εκλέχτηκε από το βουλευτικό σώμα, Φάμπιαν Αλαρκόν Ριβέρα.(1)

Η λύση δόθηκε με τον εξοστρακισμό του Μπουκαράμ από τη χώρα, ο οποίος βρήκε άσυλο στον Παναμά, ενώ η Αρτεάγκα κάτω από πιέσεις και από την ασάφεια του Συντάγματος για το θέμα της διαδοχής δέχτηκε να υποχωρήσει.

Η πολιτική ασάφεια, τα οικονομικά προβλήματα και ο συνεχιζόμενος βιασμός του δημοκρατικού πολιτεύματος, που σχεδόν καταλύθηκε το 1997, είναι τα κυρίαρχα στοιχεία της πολιτικής σκηνής του Εκουαδόρ, τα οποία γνώρισαν την κορύφωσή τους όλο το πρόσφατο διάστημα. Η πολιτική ελίτ της χώρας, η οποία καθόρισε την αλλαγή της κατεύθυνσης της κυβέρνησης προς την "οικονομία της αγοράς" με την εκλογή στην Προεδρία του Ντουράν Μπαλέν,το 1992, δεν μπόρεσε να καθυποτάξει τα αντιδημοκρατικά φαινόμενα, να δώσει έστω και ψευδεπίγραφα την αίσθηση μιας πολιτικής σταθερότητας. Η οικονομική πολιτική που ακολούθησε διεύρυνε ακόμα περισσότερο το χάσμα μεταξύ των φτωχών και των πλούσιων, με αποτέλεσμα από το κόμμα των Ρολδολιστών απ' όπου προέρχονται τόσο ο έκπτωτος Μπουκαράμ όσο και ο φετινός υποψήφιος Νομπόα, να βρουν το κατάλληλο έδαφος για να αυτοανακηρυχτούν Πρόεδροι του λαού και των φτωχών. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Νομπόα, ο πλουσιότερος άνθρωπος της χώρας και βασιλιάς της μπανάνας - με την υποστήριξη και του Μπουκαράμ από τον Παναμά - κατάφερε να αποσπάσει τις ψήφους του από τα κατώτερα και κατώτατα οικονομικά στρώματα με υποσχέσεις για τη δημιουργία ενός εκατομμυρίου θέσεων εργασίας και την υπόσχεση ότι θα "δώσει το πιο σκληρό χτύπημα του αιώνα" στην αναξιόπιστη πολιτική ελίτ της χώρας. Ο πολιτικός επιστήμονας Κάρλος Λαρεατέγκι θα ερμηνεύσει αυτή την πρόθεση ψήφου προς το Νομπόα "σαν πράξη διαμαρτυρίας και απόγνωσης για την πλήρη εγκατάλειψη του πολίτη από το κράτος. Είναι ένα ισχυρό προειδοποιητικό σήμα για το πολιτικό μας σύστημα", θα καταλήξει ο Λαρεατέγκι.

Ο Νομπόα ήταν τελικά ο χαμένος παρά τις δικές του αντιρρήσεις και έτσι το χαϊδεμένο παιδί της πολιτικής ελίτ, με σπουδές στο Χάρβαρντ και εξαετή θητεία ως δήμαρχος της πρωτεύουσας Κίτο,ο Μαχουάντ, θα αναλάβει ένα "πολύ δύσκολο έργο", αφού θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει τα κυβερνητικά οικονομικά πλάνα που διεκόπησαν βιαίως από την άνοδο του Μπουκαράμ στην ηγεσία της χώρας και να συνεχιστεί το πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων. (2)

Ηδη έχει αρχίσει τις επαφές για τη μελλοντική σύνθεση του κυβερνητικού σχήματος του οποίου θα ηγηθεί και θα ορκιστεί στις 10 Αυγούστου, αφού ο Πρόεδρος της χώρας ηγείται και της κυβέρνησης.

Πόσο όμως όλα αυτά πραγματικά ενδιαφέρουν το λαό αυτής της πάμπτωχης χώρας; Αν κρίνει κανείς από το ποσοστό συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία που μόλις ξεπέρασε το 50%, μάλλον λίγο. Πολλοί προτίμησαν να παρακολουθήσουν τον τελικό του Μουντιάλ αλλά οι περισσότεροι γνώριζαν εκ των προτέρων ότι τίποτα στην ουσία δεν πρόκειται να αλλάξει, ότι το μέλλον μάλλον θα είναι χειρότερο για τους ίδιους.

Ο δείκτης οικονομικής ανάπτυξης της χώρας με δυσκολία θα αγγίξει το 1% για το 1998 (3), ενώ το χάσμα μεταξύ των πλούσιων, που αποτελούν σχεδόν μηδαμινό κομμάτι αυτής της κοινωνίας και της συντριπτικής πλειοψηφίας των εξαθλιωμένων και φτωχών, συνεχώς θα διευρύνεται. Το 1994 το 35% του πληθυσμού βρισκόταν κάτω από το όριο της φτώχειας ενώ ένα ακόμα 17% βρισκόταν στο μεταίχμιο. Από τότε χωρίς να υπάρχουν πρόσφατα στατιστικά στοιχεία η κατάσταση έχει επιδεινωθεί και έχουν πληθύνει οι φτωχοί, αποτέλεσμα της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, που από το 1992 προχώρησε σταδιακά στην προώθηση νέων νομοσχεδίων για τον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας του κράτους. Ο εκσυγχρονισμός που χαιρετίστηκε από τους γνωστούς διεθνείς οργανισμούς σήμαινε την ελαχιστοποίηση του δημόσιου τομέα με αθρόες περικοπές στο προσωπικό, την αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα και την προοδευτική ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων, καθώς επίσης και την αλλαγή των δαπανών του προϋπολογισμού όπου η κοινωνική πρόνοια δέχτηκε μεγάλο πλήγμα. (4)

Τα συγκεκριμένα οικονομικά μέτρα σε συνδυασμό με την καταστροφή μεγάλου τμήματος της αγροτικής καλλιέργειας - που αποτελεί μεν το 13% της εγχώριας οικονομίας αλλά απασχολεί το 29% του ενεργού πληθυσμού που είναι 3,4 εκατομμύρια (5) - λόγω του φαινομένου "Ελ Νίνιο", που έπληξε με δριμύτητα τη χώρα τα δύο προηγούμενα έτη, και της πτώσης της τιμής του πετρελαίου, του κύριου εξαγώγιμου προϊόντος της χώρας, έχουν διαμορφώσει μία δραματική κατάσταση για το λαό.

Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τα 11,9 εκατομμύρια του πληθυσμού που ανήκουν κυρίως σε ιθαγενείς πληθυσμούς; Πιθανά τίποτα καλύτερο αν όχι χειρότερο. Εκτός εάν οι σποραδικές αντιδράσεις με απεργίες και διαμαρτυρίες, το 1997, όντως γιγαντωθούν σε αυτή τη χώρα που τη χαρακτηρίζει η απάθεια.

(1) "Ecuador clashes escalate as state of emergency is declared". CNN, 7/2/1997

(2) "Noboa defiant as early results favor Mahuad in ecuador election". CNN, 13/7/1998

(3) Asociated Press, 15/7/98

(4) Ecuador: country overview. World Bank - Trends in developing Economies, 1996

(5) Ecuador - CIA World factbook.

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

σποτ

Η πολιτική ασάφεια, τα οικονομικά προβλήματα και ο συνεχιζόμενος βιασμός του δημοκρατικού πολιτεύματος, που σχεδόν καταλύθηκε το 1997, είναι τα κυρίαρχα στοιχεία της πολιτικής σκηνής του Εκουαδόρ, τα οποία γνώρισαν την κορύφωσή τους όλο το πρόσφατο διάστημα

Ο "μέγας προστάτης του έθνους", ο στρατός, κατέβασε πολύ ισχυρές δυνάμεις για να εξασφαλιστεί η ομαλή εκλογική διαδικασία...