Κάτι λιγότερο από δύο βδομάδες τώρα, έξαλλοι Αλβανοί πολίτες συρρέουν στις πλατείες των Τιράνων και δεκάδων άλλων πόλεων και κραυγάζουν "Ο Σαλί είναι κλέφτης! Το ίδιο κι ο Μέξι! Δώστε μας πίσω τα λεφτά μας!". Η εικόνα έκανε το γύρο του κόσμου - ήταν η πρώτη φορά στο (σωτήριον...) 1997 που η προσοχή στράφηκε στη "χώρα των Αετών" με τόση ένταση. Οχι χωρίς λόγο: η υπόθεση που προκάλεσε τις βίαιες ταραχές, στις οποίες υπολογίζεται ότι έχουν τραυματιστεί σχεδόν 100 άνθρωποι, αφορά τη μεγαλύτερη οικονομική δραστηριότητα (απάτη, αν προτιμάτε) του ιδιωτικού τομέα της Αλβανίας, σχεδόν τους μισούς πολίτες της χώρας, και το 11% του ΑΕΠ της, ή 260 εκατομμύρια δολάρια (κατά την εβδομαδιαία επιθεώρηση "Economist", το συνολικό ποσό πιθανώς προσεγγίζει το 1 δισ. δολάρια).

Τα όσα ακολούθησαν είναι λίγο - πολύ γνωστά. Χιλιάδες εξαπατημένοι από τις γυαλιστερές τηλεοπτικές διαφημίσεις (στην κρατική τηλεόραση, μάλιστα, κάτι που έδωσε την επίφαση έγκρισης από την κυβέρνηση της δραστηριότητας) και από τις υποσχέσεις γρήγορου πλουτισμού Αλβανοί βγήκαν στους δρόμους διαδηλώνοντας, συγκρούστηκαν με τους αστυνομικούς, έκαψαν κρατικά κτίρια και γραφεία του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος, ένα πρωτόγονο διυλιστήριο, απήγαγαν και απελευθέρωσαν τον υπουργό Εξωτερικών, Τρίταν Σιέχου, απαίτησαν παραίτηση της κυβέρνησης.

Σε απάντηση, η κυριαρχούμενη από βουλευτές του Δημοκρατικού Κόμματος Βουλή έδωσε διά ενός (το λιγότερο, βιαστικά συνταχθέντος) νομοθετήματος υπερεξουσίες στον Πρόεδρο, για να επαναφέρει την τάξη. Και ο Μπερίσα (ο οποίος, κατά πληροφορίες του πρακτορείου "Ρόιτερ", εξέταζε ακόμη και το ενδεχόμενο αποχώρησής του από τη χώρα) έβγαλε το στρατό στους δρόμους.

Σε μια παράλληλη κίνηση κατευνασμού των παθών, τόσο ο πρωθυπουργός Αλεξάντρ Μέξι όσο και ο ίδιος ο Μπερίσα υποσχέθηκαν επιστροφή των καταθέσεων που έχουν δεσμευτεί στις τράπεζες στους επενδυτές, τις προσεχείς μέρες.

Ο Μπερίσα και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης Μέξι, όμως, γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν είναι σε θέση να εκπληρώσουν την υπόσχεση επιστροφής των χρημάτων στους καταθέτες, από τα δεσμευθέντα κεφάλαια ή και τον κρατικό προϋπολογισμό. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού είναι χαοτικό, και παρουσιάζει σαφώς ανοδική τάση. Ο πληθωρισμός καλπάζει ανεξέλεγκτος. Το εμπορικό έλλειμμα διευρύνεται. Υφίσταται πρόσφατη κυβερνητική δέσμευση για πάγωμα των - ήδη υψηλών - φόρων. Η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας βρίσκεται χαμηλότερα από ποτέ. Ακόμα χειρότερα, οι επιχειρήσεις - πυραμίδες είχαν όχι μόνο τεράστια συμμετοχή στην ανάπτυξη της αλβανικής οικονομίας, αλλά και στενούς δεσμούς με κρατικές και κυβερνητικές δομές.

Ο Μπερίσα θα πρέπει να διαλέξει τι θα θυσιάσει: τους φίλους του στις παρατράπεζες (τα στελέχη της αντιπολίτευσης κατηγορούν τον ίδιο και το Δημοκρατικό Κόμμα του ότι υπέθαλψε το σύστημα των παρατραπεζών, με αντάλλαγμα γενναίες προεκλογικές ενισχύσεις), το οικονομικό πρόγραμμα της κυβέρνησής του, ή τις καταθέσεις των πολιτών.

Κατά πόσο οι εκλογές του Απριλίου θα επηρεάσουν την απόφαση του Μπερίσα; Με δεδομένο ότι Πρόεδρο εκλέγει η (κυριαρχούμενη από τους "δικούς του") Βουλή της χώρας, και όχι οι πολίτες, θα μπορούσε κανείς να προβλέψει ότι ο Πρόεδρος θα επιλέξει να αγνοήσει την επιταγή αποκατάστασης των εξαπατηθέντων. Αλλά ενδεχόμενη υιοθέτηση τέτοιας τακτικής εμπεριέχει τον κίνδυνο κοινωνικής έκρηξης. Δε "θα νικήσουν όλοι", όπως έλεγε ένα πανό του Δημοκρατικού Κόμματος στις βουλευτικές εκλογές...

Μπάμπης ΓΕΩΡΓΙΚΟΣ

ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ.-

Από τον περασμένο Αύγουστο, τόσο τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης, αλλά και όλη η κοινωνική ζωή στο Βέλγιο περιστρέφεται γύρω από τα γνωστά περί των παιδεραστών - απαγωγών και δολοφόνων μικρών παιδιών, παράλληλα και παρά το "αργό" ψάξιμο και σκάψιμο βγαίνουν στην επιφάνεια νέες υποθέσεις όπου και πολιτικά και άλλα πρόσωπα ενοχοποιούνται.

Τα διάφορα Κοινοβούλια, (το Βέλγιο διαθέτει: μια κεντρική κυβέρνηση και 3 περιφερειακές, μια Βουλή, μια Γερουσία και τρία "γλωσσικά" Κοινοβούλια με παράλληλες κυβερνήσεις) όλ' αυτά και το καθένα χωριστά συγκροτούν ερευνητικές επιτροπές και έχουν πέσει στο ψάξιμο και στο σκάψιμο.

Παράλληλα, οι απολύσεις, η ανεργία και η φτώχεια μεγαλώνουν καθημερινά. Δυνάμεις και φορείς για τη σωστή ενημέρωση του λαού δεν υπάρχουν. Αν ρωτήσεις κάποιον πολίτη για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ... μπορεί να πάρεις απάντηση πως πρόκειται για κάποια "σπεσιαλιτέ" της ομώνυμης ολλανδικής πόλης... και όσο για το "Σένγκεν"... ούτε που γνωρίζουν τη λέξη!

Για την ανεργία και την αβεβαιότητα... σηκώνουν βαριά και αδιάφορα τους ώμους τους. Τα συνδικάτα, με πρώτο υπεύθυνο και συνυπεύθυνο το σοσιαλδημοκρατικό "ABYY - FGTB", ζώντας στο πνεύμα της συνεργασίας και συγκυβέρνησης και χρεωμένα με πολλά σκάνδαλα, έχουν από χρόνια ξεχάσει τον προορισμό τους.

Γι' αυτό οι αγώνες που και έστω μικροί, γίνονται, αυτοί αποφασίζονται και καθοδηγούνται από συντονιστικές εργοστασιακές επιτροπές που δείχνουν και μπαίνουν μπροστά στο δρόμο του αγώνα.

Ετσι καθημερινά γίνονται κινητοποιήσεις εργοστασιακές συνήθως, αλλά και κλαδικές... που τα ΜΜΕ τις θάβουν και αποσιωπούν. Η ανάγκη όμως γενικότερων κινητοποιήσεων συζητιέται, οι κινητοποιήσεις είναι το ζητούμενο. Λείπει όμως η υλοποίηση, λόγω έλλειψης ζωντανών δυνάμεων - ταξικών δυνάμεων, αλλά και η παντελής έλλειψη ενημέρωσης, όλα τα ΜΜΕ είτε ελέγχονται από το κεφάλαιο και τα κόμματα που το υπηρετούν, είτε δέχονται τις αρχές της παραπληροφόρησης και της συγκάλυψης των πάντων.

Η εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, η πορνεία, με τη μέρα και την ώρα δυναμώνουν. Τα "Ιντεριμ" (ιδιωτικά γραφεία απασχόλησης) έχουν αντικαταστήσει και υποβαθμίσει τα συνδικάτα και έχουν μεταβληθεί σε δουλεμπορικά κέντρα.

Κατά εκατοντάδες καθημερινά βγαίνουν στην ανεργία, κατά χιλιάδες οι λαθρομετανάστες κατακλύζουν την εργασιακή αγορά, μέσω των μεσαζόντων όπου ασκούν μαύρη και πολύωρη εργασία.

Ενώ έντεχνα τα εθνικιστικά και ρατσιστικά κόμματα εκμεταλλεύονται έντεχνα τα παραπάνω, και ασκούν πολιτική από υπαρκτά επιχειρήματα και παριστάνοντας τους ηθικολόγους και σωτήρες, αυξάνουν επικίνδυνα τις δυνάμεις τους, ιδιαίτερα τα εκλογικά ποσοστά στις εκλογές, από τους απληροφόρητους αγανακτισμένους πολίτες.

Η μεγάλη λευκή πορεία (πριν τρεις μήνες) των Βρυξελλών, έχει βάλει σε ανησυχία συμπολίτευση και αντιπολίτευση, ακόμα και το Διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, φοβούμενοι μήπως το πολύμορφο αγανακτισμένο πλήθος (των 300 και πάνω χιλιάδων διαδηλωτών της λευκής πορείας και των τεσσάρων εκατομμυρίων υπογραφών καταδίκης και διαμαρτυρίας για τα σκάνδαλα και τη σήψη) προχωρήσουν σε κάποια οργανωμένη βάση με συντονισμό ικανό να φτάσει και στο να ζητήσει την ψήφο του λαού.

Φυσικά είναι πρόωρο τέτοιο ενδεχόμενο. Οι τελευταίες όμως εξελίξεις δείχνουν ότι άρχισαν να συγκροτούνται κατά πόλεις λευκές συντονιστικές επιτροπές.

Στα εργατικά άρχισαν να δίνονται απαντήσεις με τη συγκρότηση "συνδικαλιστικών συντονιστικών επιτροπών" κατά εργοστάσιο αλλά και κλάδο όταν είναι δυνατόν. Ετσι πρώτη έγινε η συντονιστική από τους απολυμένους του χρεοκοπημένου μεταλλουργικού εργοστασίου "Forges de Clabeeq" στην περιοχή της Βαλωνίας, λίγα χιλιόμετρα νότια των Βρυξελλών, όπου καλεί για τις 2 Φλεβάρη σε παμβελγική πορεία με σύνθημα κεντρικό "Πορεία για δουλιά" από το χρεοκοπημένο εργοστάσιο στις Βρυξέλλες. Τα συνθήματα: "Οχι στα φαλιμέντα και τις απολύσεις", "Ενάντια στη φτώχεια και την ανεργία", "περιφρούρηση των κοινωνικο - ασφαλιστικών δικαιωμάτων", καταλήγουν: "Εμείς πρέπει όλοι μαζί να πάρουμε αυτά που μας ανήκουν και που αποκτήθηκαν από την εργασία μας και τα οποία προσπαθούν να τα δώσουν στους τραπεζίτες". Στην πορεία έχουν θέση εργαζόμενοι, απολυμένοι και μη, άνεργοι - από το δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, και όλοι οι πολίτες της χώρας μαζί και οι μετανάστες.

Νίκος ΠΑΝΤΑΖΗΣ

Ο Αλβανός Πρόεδρος Μπερίσα (στη φωτογραφία απομακρύνεται σχεδόν "σηκωτός" από συγκέντρωση οπαδών του) πρέπει να αποφασίσει τι θα θυσιάσει: τους "φίλους" του στις παρατράπεζες, την οικονομική του πολιτική, ή τις καταθέσεις των πολιτών...

Αριστερά:

Διαδηλωτής σπάει το παρμπρίζ αστυνομικού φορτηγού στην πόλη Λούσνια, η οποία είδε τις χειρότερες ταραχές από την αρχή του σκανδάλου των "πυραμίδων"

Από παλιότερη κινητοποίηση Γερμανών εργαζομένων