Η κρίση στο Κασμίρ μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν μπαίνει στην πιο αποφασιστική της φάση, καθώς καμία από τις δυο πλευρές δε μοιάζει διατεθειμένη να υποχωρήσει σε στρατιωτικό ή σε διπλωματικό επίπεδο.

Η μεν ινδική πλευρά συνεχίζει να προσπαθεί να ανακαταλάβει με στρατιωτικά μέσα τα εδάφη, που οι "εισβολείς", πριν από σχεδόν δύο μήνες, κατέλαβαν και κατέχουν. Την Παρασκευή, σύμφωνα με ειδησεογραφικά πρακτορεία, η ινδική αεροπορία σφυροκοπούσε το Λόφο της Τίγρης, ένα στρατηγικό σημείο για τον έλεγχο της Εθνικής Οδού, που οδηγεί στα ινδικά σύνορα με το Πακιστάν και την Κίνα. Ταυτόχρονα, το πεζικό είχε περικυκλώσει "από τρεις πλευρές" το Λόφο κι εντός του Σαββατοκύριακου αναμενόταν να πραγματοποιήσει μιας μαζικής κλίμακας επιχείρηση, για να απωθήσει τους αντάρτες.

Ωστόσο, όπως έδειξαν οι δύο τελευταίοι μήνες, η επιχείρηση "εκκαθάρισης" από τους εισβολείς είναι βασανιστικά αργή, ενώ αρκετοί αναλυτές σημειώνουν πως η οριστική εκδίωξη των "Μουτζαχεντίν" είναι πρακτικά αδύνατη.

Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση, δυναμώνουν εκείνες οι φωνές, που καλούν για μια "ευρύτερη" επιχείρηση της Ινδίας εναντίον του Πακιστάν, και ο Ινδός πρωθυπουργός Αταλ Μπιχάρι Βάτζπαϊ βρίσκεται σε δίλημμα. Το γεγονός ότι η Ινδία εξετάζει όλο και πιο σοβαρά το ενδεχόμενο επέκτασης του πολέμου επέκεινα της "Γραμμής Ελέγχου" δεν περνά απαρατήρητο στο Ισλαμαμπάντ: την Πέμπτη ο Πακιστανός πρωθυπουργός Ναουάζ Σαρίφ επέσεισε, για άλλη μια φορά, (αλλά με πολύ μεγαλύτερη ένταση) την απειλή χρήσης πυρηνικών.

Η Ινδία κατηγορεί το Πακιστάν ότι "ενορχήστρωσε" την εισβολή και ο Ναουάζ Σαρίφ βρίσκεται σε δεινή θέση σε διπλωματικό επίπεδο: οι ΗΠΑ, παραδοσιακά σύμμαχος χώρα, έχει πάρει αυτή τη φορά θέση ξεκάθαρα εχθρική προς την εισβολή του Κασμίρ και καλεί σε "διάλογο", χωρίς να αξιώνει καν- όπως στο πολύ πρόσφατο παρελθόν - δική της "διαμεσολάβηση".

Μα αν είναι έτσι, γιατί ο Σαρίφ δεν υποχωρεί; αναρωτιούνται πολλοί. Η απάντηση μοιάζει να έγκειται στην αστάθεια της εξουσίας του Πακιστανού πρωθυπουργού. Βρίσκεται υπό πίεση από στρατηγούς, φανατικούς ισλαμιστές και άλλους "μνηστήρες" της εξουσίας - η βρετανική εβδομαδιαία επιθεώρηση Economist, στο τελευταίο τεύχος της, δεν απέκλεισε ακόμη και το ενδεχόμενο να σχεδιάζεται πραξικόπημα. Οποιαδήποτε ένδειξη "υποχωρητικότητας" από πλευράς του θα είχε βαρύ πολιτικό κόστος στον ίδιο.

Ακόμη κι αν η σύγκρουση στο Κασμίρ συνεχίσει να είναι "περιορισμένη", το κόστος για τις οικονομίες της περιοχής θα είναι τρομακτικό. Η μεν Ινδία, που έχει σοβαρές πλουτοπαραγωγικές πηγές, μπορεί να αντεπεξέλθει, αλλά το Πακιστάν του Σαρίφ είναι ήδη μια υπερχρεωμένη χώρα, με πιστοληπτική ικανότητα καταβαραθρωμένη και δάνεια από το ΔΝΤ μόνο κατόπιν εντολής της Ουάσιγκτον.

Χειρότερα, το Πακιστάν θα μπορούσε να ωφεληθεί τα μέγιστα από μια πορεία εξομάλυνσης των σχέσεών του με την Ινδία, μια δυνητικά τεράστια αγορά για τα εξαγώγιμα προϊόντα του - όπως η ηλεκτρική ενέργεια, που χρειάζεται πολύ η Δυτική Ινδία -, αλλά η κρίση στο Κασμίρ τού αφαιρεί αυτή τη δυνατότητα. Ο Σαρίφ, στην πορεία, απομονώνεται όλο και περισσότερο, κλείνεται σε έναν"στενό κύκλο" συγγενών, πολιτικών συμμάχων και θαυμαστών του, χρησιμοποιώντας τη Σαρία, για να επιβάλει τη θέληση του.

Πλην, όμως, η Σαρία (ο ιερός νόμος του Ισλάμ) και το Τζιχάντ (ο Ιερός Πόλεμος των Πιστών του Ισλάμ) δε λύνουν τα πραγματικά προβλήματα στο Πακιστάν - αντίθετα, τα επιδεινώνουν σε υπερθετικό βαθμό. Και αυτό είναι κάτι που δίνει στην παρούσα κρίση ακόμη πιο επικίνδυνες διαστάσεις.

Μπ. Γ.

ΜΠΕΛΦΑΣΤ - ΛΟΝΔΙΝΟ.-

Πέντε μερόνυχτα αφόρητων πιέσεων διαμέσου των συνομιλιών, ένα τελεσίγραφο το οποίο πέρασε ως μη γενόμενο και τα πάντα επανήλθαν στο σημείο - μηδέν. Η ειρηνευτική συμφωνία, που 14 μήνες πριν δημιούργησε ένα απίστευτο κλίμα ευφορίας, είχε την κατάληξη που έχουν όλες οι συμφωνίες, οι οποίες επιβάλλονται διά της βίας της "πειθούς".

Ωστόσο, και πάλι βρέθηκε μία φόρμουλα, ώστε να μην υπάρξει το οριστικό κατρακύλισμα στην πρότερη κατάσταση, που είχε γίνει γνωστή ως οι "ταραχές" και διήρκεσε 30 ολόκληρα χρόνια. Δίνοντας δύο βδομάδες προθεσμία και στα κόμματα - κλειδιά της Βόρειας Ιρλανδίας να καθορίσουν τη στάση τους, οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Ιρλανδίας ανακοίνωσαν τη νύχτα της Παρασκευής ότι ελπίζουν να εγκαθιδρύσουν μια "κυβέρνηση συνεργασίας" στη Βόρεια Ιρλανδία από τις 15 Ιούλη και να προχωρήσουν "εντός των ημερών" στον αφοπλισμό του "Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού", θέτοντας ...τις βάσεις για μια λύση για τον τερματισμό του αδιεξόδου που έχει ατονήσει τη συμφωνία ειρήνευσης της "Μεγάλης Παρασκευής του 1998". Οπως ο Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ δήλωσε μετά το πέρας των άκαρπων συνομιλιών, "όλα τα μέρη συμφώνησαν να εξετάσουν αυτές τις προτάσεις", ενώ στο κοινό ανακοινωθέν αναφέρεται ότι οι κυβερνήσεις αισθάνονται "ότι τόσο οι προτεστάντες, όσο και οι καθολικοί ηγέτες θα στηρίξουν ανάλογα τη συμφωνία". Ωστόσο, οι προσδοκίες τους να μπορέσουν να φέρουν τα τέσσερα κύρια κόμματα σε μία συνεννόηση είναι η ικανότητά τους, όχι να πείσουν τον ΙΡΑ να προχωρήσει σε αφοπλισμό - όπως τεχνηέντως υπερτονίζεται τις τελευταίες μέρες - αλλά από τη δυνατότητα του μετριοπαθή προτεστάντη ηγέτη του "UUP", Ντέιβιντ Τριμπλ να πείσει τη δύσπιστη προτεσταντική κοινότητα να υποστηρίξει ένα ειρηνευτικό σχέδιο, που ο ίδιος χαρακτήρισε "θεμελιωδώς άδικο". Ενα σχέδιο, που προβλέπει ότι οι υπουργοί οι οποίοι θα διοριστούν στις 15 Ιούλη θα έχουν περιορισμένες αρμοδιότητες στη Βόρεια Ιρλανδία, ενώ οι εξουσίες θα μεταβιβαστούν από το Λονδίνο στο Μπέλφαστ μέχρι τις 18 Ιούλη.

Φανατικοί μουσουλμάνοι μαχητές προσεύχονται, στον τομέα του Καργκίλ. Οι συγκρούσεις των "μουτζαχεντίν" - ανάμεσά τους, υποστηρίζει η Ινδία, είναι μισθοφόροι μαχητές Ταλιμπάν, αλλά και Πακιστανοί τακτικοί στρατιώτες - με ινδικά στρατεύματα συνεχίζονται

Τουρκία

Στη χώρα της εξελισσόμενης πραγματικότητας

Οδοιπορικό στη χώρα, όπου το διολισθαίνον εθνικό νόμισμα, το εξωτερικό έλλειμμα με τις καταθλιπτικές διαστάσεις, η τερατώδης ανεργία, ο πληθωρισμός, σε συνδυασμό με την ανοικονόμητη οικονομία, χορεύουν έναν τρελό χορό, γύρω από την "ελεύθερη αγορά", υπό το μονότονο ήχο των σκανδάλων και της διαφθοράς

Σελίδες 44 - 45

ΗΠΑ

"Αναγεννησιακό κλίμα" για το κίνημα

Μπορεί, άραγε, ο αμερικανικός λαός να ξεφύγει από τον στρόβιλο που τον έχουν πετάξει και να διακρίνει πίσω από τις ροζ ιστοριούλες το αίτιο και το αιτιατό; Ισως... όταν η πραγματικότητα γίνεται κόλαση, θα τονίσουν στη συνέντευξή τους τα δύο ηγετικά στελέχη του ΚΚ των ΗΠΑ, Λι Ντλούγκιν και Σκοτ Μάρσαλ, που προσπαθούν να ξεμπερδέψουν το κουβάρι που λέγεται αμερικανική πραγματικότητα

Σελίδες 46 - 47

ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟΥ.-

Περισσότερες από 40 ψυχές, μετανάστες από χώρες της Κεντρικής Αμερικής, χάθηκαν στο "αφρό της θάλασσας" του Ειρηνικού.

Το τραγικό περιστατικό συνέβη, όταν δύο πλοιάρια συγκρούστηκαν στα ανοιχτά των ακτών της επαρχίας Τσιάπας, στο νότιο Μεξικό, ανέφερε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Χούλιο Σέζαρ Αντούνες, επικεφαλής της ακτοφυλακής στην πόλη Τονάλα, ο οποίος τόνισε επίσης ότι τα δύο σκάφη συγκρούστηκαν λόγω των κακών καιρικών συνθηκών και των δυνατών βροχοπτώσεων που επικρατούσαν στην περιοχή. Σύμφωνα με τον Αντούνες, τα δύο πλοιάρια είχαν τη δυνατότητα να μεταφέρουν το ανώτερο 20 άτομα, αλλά στο καθένα είχαν επιβιβαστεί το λιγότερο 40, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι αγνοούνται τα ακριβή στοιχεία και οι εθνικότητες των θυμάτων.

Εκπρόσωπος του υπουργείου Ναυτιλίας από την Πόλη του Μεξικού διευκρίνισε ότι το ναυάγιο σημειώθηκε τη νύχτα της Πέμπτης προς την Παρασκευή. Ενα ελικόπτερο που ερεύνησε τη θαλάσσια περιοχή βρήκε άδεια τα δύο πλοιάρια, ενώ είναι πιθανόν να υπάρχουν επιζώντες, αλλά, επειδή πέρασαν λαθραία στο Μεξικό, ενδέχεται να προτίμησαν να κρυφτούν, παρά να παρουσιαστούν στις αρχές, πρόσθεσε ο ίδιος.