ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 8 Ιούνη 1996
Σελ. /48
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
Εχουν δικαίωμα στο όνειρο...

Επιτακτική ανάγκη να βρεθεί τρόπος στέγασης των προσφύγων, που διαμένουν κάτω από άθλιες συνθήκες στην πλατεία Ωδείου

Εφυγαν από τον τόπο τους κυνηγημένοι, πολιτικοί πρόσφυγες, με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Η χώρα μας αποτέλεσε σταθμό διαμονής για τους περίπου 200 Κούρδους (από το Ιράκ, το Ιράν και την Τουρκία), που εδώ και ένα χρόνο στοιβάζονται κάτω από άθλιες συνθήκες μέσα σε ξύλινα κιβώτια, στην πλατεία Ωδείου, στην οδό Σοφοκλέους. Τα μικρά κιβώτια, σκεπασμένα με νάιλον και κουβέρτες, η βρύση στο μικρό πάρκο, που την έχουν "βαφτίσει" μπάνιο και το πρόχειρο μαγειρείο που έχουν στήσει, για να φτιάχνουν τα προς το ζην, είναι η εικόνα του μικρού οικισμού. Μιας "πολιτείας" προσφύγων που έχει στηθεί 300 μόνο μέτρα από το κέντρο της πρωτεύουσας.

Ομως, τα όνειρα για παραμονή στην Ελλάδα άρχισαν να χάνονται, αφού η Αστυνομία έστειλε τελεσίγραφο ότι τα παραπήγματα πρέπει να διαλυθούν μέχρι σήμερα. Αλλιώς, θα απομακρυνθούν διά της βίας. Το ενδεχόμενο αυτό αποτράπηκε προς το παρόν, μετά από παρέμβαση του δημοτικού συμβούλου και επικεφαλής της "Αγωνιστικής Συνεργασίας για την Αθήνα", Λεων. Αυδή,προς τον δήμαρχο Αθήνας Δ. Αβραμόπουλο.Ο τελευταίος διαβεβαίωσε ότι δε θα υπάρξει επέμβαση της Αστυνομίας, μέχρι να βρεθεί κάποια λύση.

Ο Λεων. Αυδής, που επισκέφτηκε χτες το πρωί τους πρόσφυγες Κούρδους, τόνισε στο "Ρ": "Η αντιμετώπιση απέναντι σ' αυτούς τους ανθρώπους, μόνο ανθρωπιστικό χαρακτήρα πρέπει να έχει. Ελπίζω να καταλήξουμε στο Δημοτικό Συμβούλιο σε κάποια λογική λύση για την αντιμετώπιση του συγκεκριμένου προβλήματος. Εξάλλου, σύντομα το υπουργείο Δημόσιας Τάξης θα καταθέσει νομοσχέδιο στη Βουλή σχετικά με τους μετανάστες".

Η όλη ιστορία ξεκίνησε την Τετάρτη το πρωί. Η Αστυνομία, αφού πήρε επίσημο έγγραφο από υπηρεσία του Δήμου της Αθήνας, που είχε δεχτεί παράπονα για διατάραξη της κοινής ησυχίας, έστειλε άνδρες της στον καταυλισμό. Οι αστυνομικοί έδωσαν τελεσίγραφο, ότι μέχρι σήμερα Σάββατο θα πρέπει να έχουν φύγει οι Κούρδοι από την πλατεία, αλλιώς θα διαλύσουν διά της βίας το μικρό καταυλισμό τους. Πάντως, αυτή η απόφαση ήρθε λίγες μέρες μετά από την επίσκεψη του Δ. Αβραμόπουλου στον καταυλισμό. Οπως μας είπαν οι μετανάστες, λίγες μέρες πριν ο δήμαρχος τους είχε επισκεφτεί - με τη συνοδεία μάλιστα τηλεοπτικών καναλιών - και τους είχε υποσχεθεί ότι θα στεγαστούν σε οργανωμένο οικισμό του Δήμου Αθηναίων, ενώ παράλληλα θα φροντίσει για να βρουν δουλιά.

Ο φόβος, χτες το πρωί που επισκεφτήκαμε την πλατεία, ήταν "ζωγραφισμένος" στα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων και οι λέξεις έβγαιναν δύσκολα από το στόμα... "Αν γυρίσουμε στο Ιράκ, μας περιμένουν βαριές ποινές, μπορεί ακόμα και να μας εκτελέσουν..." Ο 24χρονος Μωχάμεντ,που βρίσκεται από το Δεκέμβρη στη χώρα μας, με τα χαρακτηριστικά αυτά λόγια έδωσε το κλίμα τρομοκρατίας που τους περιμένει αν γυρίσουν στην πατρίδα τους. Σ' αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων έχουν καταδικαστεί στη χώρα τους για πολιτικούς λόγους και οι ποινές που θα τους επιβληθούν θα είναι πολύ βαριές.

"Το μόνο που θέλουμε είναι ένα μέρος για να μείνουμε και μια δουλιά για να ζήσουμε. Ηρθαμε από την πατρίδα μας, συνέχισε, με κάθε μέσο στη χώρα σας και κάτω από αντίξοες συνθήκες. Δεν ενοχλούμε κανέναν και παλεύουμε για να επιβιώσουμε", μας είπε ο Αμπντουλά από το Ιράκ. Βέβαια, ακόμα και η επιβίωσή τους είναι δύσκολη, αφού οι περισσότεροι δεν έχουν δουλιά, αλλά και αυτοί που εργάζονται "γεύονται" τη στυγνή εκμετάλλευση με μεροκάματα των 3.000 και σπάνια 5.000 δραχμών.

Εξάλλου, ο Δήμος Αθήνας με ανακοίνωσή του επισημαίνει ότι "στόχος είναι να λυθεί οριστικά το πρόβλημα, γι' αυτό το λόγο θα επιδιωχτεί συνάντηση με εκπροσώπους του δήμου, της νομαρχίας, της Αστυνομίας και των ενδιαφερόμενων. Ενας αυθαίρετος καταυλισμός, καταλήγει, στο κέντρο της πόλης δημιουργεί προβλήματα, που δεν πρέπει να αγνοηθούν".

Στο δρόμο της αξιοπρέπειας

Σιωπή. Ενας μόνιμος καθημερινός εξαναγκασμός. Σιωπή εκεί που τα μεγάλα λόγια δε μας αγγίζουν. Σιωπή σταλμένη στο άπειρο, το μόνο που μας αγκαλιάζει όταν οι "διαπρεπείς" της κοινωνίας φυλλομετρούν τις υποχρεώσεις μας, διεκδικώντας όλο και μεγαλύτερο ποσοστό από τη ζωή και τους κόπους μας. Σιωπή κρυμμένη στα λυπημένα βλέφαρα του μόχθου μας. Σιωπή. Το βαθύ μυστικό της αγανάκτησης. Της αγανάκτησής μας τα μόρια, πάνω από τη σκουριά του χαλασμένου κόσμου στροβιλίζοντας, δεν μπορεί, κάποια στιγμή, θα εκραγούν. Η "Πόλις" θα γκρεμίσει την πύλη για να περάσει το δικαίωμα του ανθρώπου. Δεν είναι δυνατόν ο άνθρωπος να έχει μόνο υποχρεώσεις. Δεν μπορεί να είναι πάντα χρεωμένος σε ένα άστοργο κράτος.

Το άστρο, που ψάχνεις να βρεις μέσα στην υπερχρεωμένη σου ζωή, αδιάκοπα χάνεται, και δεν κοιμάσαι. "Μάντεψε, κόπιασε, νιώσε... ", λέει ο ποιητής. Κι εσύ κοπιάζεις, κοπιάζεις, νιώθεις την κοροϊδία, την εκμετάλλευση, την αδικία, αλλά δε μαντεύεις, δεν μπορείς να μαντέψεις πως όλα πάνε χαμένα, γιατί πάντα ελπίζεις σε μια καλύτερη μέρα. Και φτάνει το "απόγευμα" της ζωής σου κι εσύ δεν έζησες ακόμη. Κι αναλογίζεσαι, γυρνάς το χρόνο πίσω, τότε που ξεκινούσες τη ζωή σου, τότε που με το κεφάλι ψηλά προσφέρθηκες να δώσεις τη ζωή σου για να κτίσεις έναν κόσμο. Εναν κόσμο για όλους, αλλά που θα χωράει μέσα του κι εσένα. Δόθηκες, έδωσες το χέρι, έβαλες την πλάτη, πότισες με ιδρώτα το δρόμο που έφτανε προς το "οικοδόμημα" που ονειρευόσουν. Σου υποσχέθηκαν τα καλύτερα υλικά κι εσύ έβαζες όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη. Για σένα και για όλους. Ολημερίς έχτιζες και ο "εργολάβος" το βράδυ το γκρέμιζε. Κι εσύ εξακολουθούσες να δίνεις, ελπίζοντας στον "νέο εργολάβο". Κι όλοι σε εξαπάτησαν. Και σήμερα, που δεν έχεις πια να δώσεις, γιατί τα έδωσες όλα, σήμερα, σε βγάζουνε στο δρόμο. Ο "εργολάβος της αντιπαροχής" δεν ήταν παρά ένας κοινός απατεώνας.

Δεν ξέρουν, όμως, ότι και στο δρόμο εσύ ξέρεις να αναπνέεις, ξέρεις να ελπίζεις. Γιατί ο δρόμος που σε πετάνε, γίνεται για σένα δρόμος αγώνα. Η φωνή σου είναι κραυγή μιας ολάκερης ζωής, που δε θέλεις να πιστέψεις ότι πήγε χαμένη. Τα χρόνια στην πλάτη σου, δε σε λύγισαν. Οι κίνδυνοι του κουρασμένου σώματός σου, δε σε τρομάζουν. Σε προστατεύει το δίκιο σου. Πιο δυνατός, από όταν ήσουν νέος, διεκδικείς. Οχι μόνο για το "ψωμί", που σου στερούν, "συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια", αλλά για την αξιοπρέπειά σου. Η μόνη που διέφυγε από τη "ληστεία" τους. Κι αν αντί για ψωμί σου πετάνε ψίχουλα, κι αν προσπαθούν με "ελεημοσύνες" να αποποιηθούν τις ευθύνες τους, εσύ κέρδισες το στοίχημα της ζωής. Της προσφοράς και της αξιοπρέπειας. Και τότε γίνεσαι παράδειγμα για μας, που η αισιοδοξία της νεότητάς μας και η πίστωση, που δίνουμε στο χρόνο, μας "βουλιάζει" στα "ψεύτικα, τα λόγια τα μεγάλα". Εδώ που είμαστε ήσουνα, κι εκεί που είσαι θα 'ρθουμε. Αλλά το όνειρο πρέπει να πάρει εκδίκηση, πριν είναι πολύ αργά για όνειρα.

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ

Με ξύλα και χαρτόνια έστησαν το "σπίτι" σου. Κοιτάνε στις μικρές αγγελ

Με ξύλα και χαρτόνια έστησαν το "σπίτι" τους. Κοιτάνε στις μικρές αγγελίες για μια δουλιά και εκλιπαρούν για ανθρώπινη μεταχείριση

Δε ζητάμε πολλά, μια πρόχειρη στέγη, ένα μεροκάματο, μια ελπίδα στη ζωή...



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ