Σιωπή. Ενας μόνιμος καθημερινός εξαναγκασμός. Σιωπή εκεί που τα μεγάλα λόγια δε μας αγγίζουν. Σιωπή σταλμένη στο άπειρο, το μόνο που μας αγκαλιάζει όταν οι "διαπρεπείς" της κοινωνίας φυλλομετρούν τις υποχρεώσεις μας, διεκδικώντας όλο και μεγαλύτερο ποσοστό από τη ζωή και τους κόπους μας. Σιωπή κρυμμένη στα λυπημένα βλέφαρα του μόχθου μας. Σιωπή. Το βαθύ μυστικό της αγανάκτησης. Της αγανάκτησής μας τα μόρια, πάνω από τη σκουριά του χαλασμένου κόσμου στροβιλίζοντας, δεν μπορεί, κάποια στιγμή, θα εκραγούν. Η "Πόλις" θα γκρεμίσει την πύλη για να περάσει το δικαίωμα του ανθρώπου. Δεν είναι δυνατόν ο άνθρωπος να έχει μόνο υποχρεώσεις. Δεν μπορεί να είναι πάντα χρεωμένος σε ένα άστοργο κράτος.

Το άστρο, που ψάχνεις να βρεις μέσα στην υπερχρεωμένη σου ζωή, αδιάκοπα χάνεται, και δεν κοιμάσαι. "Μάντεψε, κόπιασε, νιώσε... ", λέει ο ποιητής. Κι εσύ κοπιάζεις, κοπιάζεις, νιώθεις την κοροϊδία, την εκμετάλλευση, την αδικία, αλλά δε μαντεύεις, δεν μπορείς να μαντέψεις πως όλα πάνε χαμένα, γιατί πάντα ελπίζεις σε μια καλύτερη μέρα. Και φτάνει το "απόγευμα" της ζωής σου κι εσύ δεν έζησες ακόμη. Κι αναλογίζεσαι, γυρνάς το χρόνο πίσω, τότε που ξεκινούσες τη ζωή σου, τότε που με το κεφάλι ψηλά προσφέρθηκες να δώσεις τη ζωή σου για να κτίσεις έναν κόσμο. Εναν κόσμο για όλους, αλλά που θα χωράει μέσα του κι εσένα. Δόθηκες, έδωσες το χέρι, έβαλες την πλάτη, πότισες με ιδρώτα το δρόμο που έφτανε προς το "οικοδόμημα" που ονειρευόσουν. Σου υποσχέθηκαν τα καλύτερα υλικά κι εσύ έβαζες όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη. Για σένα και για όλους. Ολημερίς έχτιζες και ο "εργολάβος" το βράδυ το γκρέμιζε. Κι εσύ εξακολουθούσες να δίνεις, ελπίζοντας στον "νέο εργολάβο". Κι όλοι σε εξαπάτησαν. Και σήμερα, που δεν έχεις πια να δώσεις, γιατί τα έδωσες όλα, σήμερα, σε βγάζουνε στο δρόμο. Ο "εργολάβος της αντιπαροχής" δεν ήταν παρά ένας κοινός απατεώνας.

Δεν ξέρουν, όμως, ότι και στο δρόμο εσύ ξέρεις να αναπνέεις, ξέρεις να ελπίζεις. Γιατί ο δρόμος που σε πετάνε, γίνεται για σένα δρόμος αγώνα. Η φωνή σου είναι κραυγή μιας ολάκερης ζωής, που δε θέλεις να πιστέψεις ότι πήγε χαμένη. Τα χρόνια στην πλάτη σου, δε σε λύγισαν. Οι κίνδυνοι του κουρασμένου σώματός σου, δε σε τρομάζουν. Σε προστατεύει το δίκιο σου. Πιο δυνατός, από όταν ήσουν νέος, διεκδικείς. Οχι μόνο για το "ψωμί", που σου στερούν, "συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια", αλλά για την αξιοπρέπειά σου. Η μόνη που διέφυγε από τη "ληστεία" τους. Κι αν αντί για ψωμί σου πετάνε ψίχουλα, κι αν προσπαθούν με "ελεημοσύνες" να αποποιηθούν τις ευθύνες τους, εσύ κέρδισες το στοίχημα της ζωής. Της προσφοράς και της αξιοπρέπειας. Και τότε γίνεσαι παράδειγμα για μας, που η αισιοδοξία της νεότητάς μας και η πίστωση, που δίνουμε στο χρόνο, μας "βουλιάζει" στα "ψεύτικα, τα λόγια τα μεγάλα". Εδώ που είμαστε ήσουνα, κι εκεί που είσαι θα 'ρθουμε. Αλλά το όνειρο πρέπει να πάρει εκδίκηση, πριν είναι πολύ αργά για όνειρα.