ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Σιωπά ο Θ. Πάγκαλος...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Δε λέμε, παιδιά είναι ακόμα οι φοιτητές της ΠΑΣΠ που οργάνωσαν το στριπτίζ - πάρτι στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, αλλά θα περίμενε κανείς να είναι σε θέση ν' αντιληφθούν τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην αίθουσα ενός μπαρ και ενός πανεπιστημίου. Να έχουν, δηλαδή, καταλάβει ότι αλλού πάει κανείς αν θέλει να σπουδάσει κι αλλού, αν του αρέσουν τα σχετικά με τα ανάλογα καταστήματα. Το περίεργο είναι γιατί δε βγήκε να πει δημοσίως κάτι επ' αυτού ο, κατά τα άλλα, λαλίστατος και καθ' ύλην αρμόδιος, εκ της τωρινής υπουργικής θέσης του, Θ. Πάγκαλος. Ως υπουργός Πολιτισμού θα μπορούσε να εξηγήσει στους φοιτητές του κόμματός του ότι η παιδεία και ο πολιτισμός «ντύνουν» τον άνθρωπο με γνώσεις, μόρφωση και καλαισθησία και δεν τον «ξεγυμνώνουν» για να χορτάσουν τα πεινασμένα σεξουαλικά ένστικτα.

Πώς εξηγείται η σιωπή του Θ. Πάγκαλου; Τρία τινά μπορεί να συμβαίνουν: `Η θεωρεί τη δημόσια συζήτηση επί του θέματος «κουτσομπολιό σεξουαλικού περιεχομένου», οπότε και καλώς δεν ασχολείται, ή δε θέλει να καταγγείλει τον «πολιτισμό» των στριπτίζ - πάρτι όπου πρωταγωνιστούν φοιτητές της ΠΑΣΠ, φοβούμενος μήπως κάποιος του υπενθυμίσει τα δικά του «σουξέ» όταν, σαν «ο μεγάλος τραγουδιστής», τραγουδούσε στην παράδοση Οτσαλάν, ή συμφωνεί με τους «νταβατζήδες» και τους «ματάκηδες», θεωρώντας ότι ο «πολιτικός εκσυγχρονισμός» της κυβέρνησης, που επιτρέπει το «ξεγύμνωμά» της μπροστά στ' αφεντικά των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, συνδέεται με τον «πολιτιστικό μοντερνισμό» κάποιων από τη φοιτητική παράταξη της νεολαίας ΠΑΣΟΚ, που επιτρέπει τη μεταφορά του στριπτίζ από τα ειδικά μαγαζιά, στις πανεπιστημιακές αίθουσες...

... κι αλλού «τραγουδάει»

Για μια άλλη, όμως, υπόθεση πολιτιστικού περιεχομένου - και συγκεκριμένα για το Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας - ο Θ. Πάγκαλος μίλησε δημοσίως. Ο υπουργός Πολιτισμού χαρακτήρισε «τοπικά καθάρματα» - πάντα περιέχουν την απαιτούμενη πολιτιστική αγένεια οι φράσεις που χρησιμοποιεί, αλλά, εν προκειμένω, ενοχλούν λιγότερο - τους Λαρισαίους που είχαν χτίσει πριν από χρόνια πάνω από το Αρχαίο Θέατρο της πόλης και τώρα, μετά την κατεδάφιση της πολυκατοικίας για ν' ανακαλυφτεί το θέατρο, ζητούν ν' αποζημιωθούν. Δείχνει, οπωσδήποτε, μια ευαισθησία για την αρχαία πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας και μια πολιτιστική ανωτερότητα - έναντι κάποιων Νεοελλήνων που διέπονται από απολίτιστα, κερδοσκοπικά ένστικτα - η παραπάνω δήλωση του Θ. Πάγκαλου. Πλην, όμως, είναι και εκ του πονηρού, αφού κάτι θέλει να κρύψει. Διότι, ενώ ο υπουργός κατηγορεί άλλους, καταλογίζοντάς τους τοπικό «πολιτιστικό έλλειμμα», ο ίδιος και το υπουργείο του συμβάλλουν τα μάλα ώστε να διευρυνθεί ακόμα περισσότερο το πανελλαδικό «πολιτιστικό έλλειμμα», καθυστερώντας, απαράδεκτα και προκλητικά, τη συνέχιση της χρηματοδότησης, για να ολοκληρωθεί η ανακάλυψη του αρχαίου θεάτρου της Λάρισας...

Λεία πολέμου

Πριν ενάμιση χρόνο το ΝΑΤΟ, κατέστρεφε τα πάντα, βομβαρδίζοντας τη γειτονική Γιουγκοσλαβία. Μετά το τέλος των βομβαρδισμών, έμειναν το εμπάργκο και οι οικονομικές κυρώσεις, μέχρι να ανατραπεί ο Μιλόσεβιτς. Μόλις επιτεύχθηκε και αυτό, σπεύδουν τώρα οι κάθε λογής «φιλεύσπλαχνοι» να «ανοικοδομήσουν» δήθεν, τη χώρα, το λαό της οποίας δολοφόνησαν.

Η ελληνική κυβέρνηση, που συμμετείχε πολύμορφα σαν μέλος του ΝΑΤΟ στην καταστροφή, επιδιώκει τώρα να γίνει και συμμέτοχος στην «ανοικοδόμηση», προκειμένου να αποσπάσει το δικό της μερίδιο από την πολεμική λεία. Αυτό το σκοπό έχει η επίσκεψη του υπουργού Ανάπτυξης στη γειτονική χώρα. Η μικροϊμπεριαλιστική υπεροψία όμως που επιδεικνύει η ελληνική κυβέρνηση στις γειτονικές χώρες, πήρε απάντηση από τους θιγόμενους γειτονικούς λαούς μας που έκαναν σύνθημα το «έξω οι Ελληνες». Βέβαια, τα «ελατήρια» μπορεί να είναι και «ταπεινά» ορισμένες φορές -μια και οι ανταγωνιστές πολλοί και πολλά τα «παιγνίδια» - όπως σωστά, όμως, λέει ο λαός «καπνός χωρίς φωτιά, δεν υπάρχει»...

Υπάλληλοι - άβουλα όργανα

Να αποκτήσουμε ένα προσωπικό καταρτισμένο και δεκτικό στις αλλαγές, που να πιστεύει στην αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων». Αυτή είναι η υπέρτατη αρχή, όπως διατυπώνεται με ευθύτητα στο περιβόητο πρόγραμμα «Πολιτεία», που καθοδηγεί τις ενέργειες της κυβέρνησης όσον αφορά τις «τομές» που σχεδιάζει σε επίπεδο προσωπικού στη δημόσια διοίκηση. Με άλλα λόγια η κυβέρνηση, προκειμένου να καταστήσει πιο αποδοτική και αποτελεσματική την κρατική μηχανή στην υπηρεσία των γενικότερων νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων, χρειάζεται όχι απλά υπαλλήλους - διεκπεραιωτές και «αδιάφορους» εκτελεστές, αλλά συνειδητούς «επαγγελματίες», που θα είναι αφοσιωμένοι στην άμεση εφαρμογή των πολιτικών της και μάλιστα θα είναι πεισμένοι ιδεολογικά και πολιτικά για την αναγκαιότητά τους.

Το στόχο αυτό επιχειρεί να επιτύχει με το πακέτο των μέτρων που προωθεί τον τελευταίο καιρό. Δεν πρόκειται βέβαια για σκόρπια και τυχαία μέτρα, αλλά για τμήματα ενός συνολικού σχεδιασμού που υπαγορεύεται από το στρατηγικό στόχο του λεγόμενου «ελάχιστου κράτους» και του «κράτους - επιτελείου». Το κυβερνητικό σχέδιο σε ό,τι αφορά τους δημόσιους υπάλληλους, σύμφωνα με τις υπάρχουσες ενδείξεις, είναι απλό. Η κυβέρνηση Σημίτη για την επιβολή της πολιτικής της, προπαγανδίζει ότι ο κρατικός μηχανισμός είναι «δυσκίνητος», «αναποτελεσματικός», «γραφειοκρατικός» προκειμένου να δημιουργήσει το υπόβαθρο στις λαϊκές συνειδήσεις για την αποδοχή του δραστικού περιορισμού του δημόσιου τομέα, μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις, την εκχώρηση διαφόρων λειτουργιών και υπηρεσιών στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Θέλει επίσης να δημιουργήσει δύο κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων. Η πρώτη, που θα αποτελεί στην πραγματικότητα τη δύναμη κρούσης του «εκσυγχρονισμού», θα δημιουργηθεί από τους πιο πρόθυμους και ένθερμους υποστηρικτές της πολιτικής της από το «υπηρετούν» προσωπικό. Το τμήμα αυτό, που ήδη έχει λάβει καίριες θέσεις και αξιώματα στην ιεραρχία, θα ενισχυθεί με τις χιλιάδες νέες προσλήψεις «εξειδικευμένου προσωπικού» που θα γίνουν τα επόμενα χρόνια, αλλά και με τη «συνεργασία» στελεχών από τον ιδιωτικό τομέα. Αυτή η κατηγορία των υπαλλήλων -στελεχών, θα απολαμβάνει τα «μπόνους» και τις υψηλές αποδοχές της σύνδεσης μισθού - αποδοτικότητας, ενώ θα προωθούνται και θα καταλαμβάνουν το σύνολο σχεδόν των διευθυντικών θέσεων και πόστων.

Από την άλλη, θα υπάρχει η πλειοψηφία των εργαζομένων στο δημόσιο, οι οποίοι με χιλιάδες νήματα θα πειθαναγκάζονται να «ακολουθούν» όπως μπορούν. Γι' αυτή ακριβώς την κατηγορία των υπαλλήλων θεσπίζονται μια σειρά μέτρα (υπαλληλικός κώδικας, κώδικας δεοντολογίας, σύνδεση μισθού - παραγωγικότητας, πάγωμα αποδοχών, ασφυκτικά ελεγχόμενη υπηρεσιακή κατάσταση, μεταβολές κ.ά.). Με άλλα λόγια, πάνω από το κεφάλι της πλειοψηφίας των εργαζομένων θα επικρέμαται διαρκώς η δαμόκλειος σπάθη της απόλυσης, της χειροτέρευσης των αποδοχών και της υπηρεσιακής κατάστασής τους, η παραπομπή στο πειθαρχικό κ.ο.κ. Ταυτόχρονα, θα υπόκειται σε διαρκή πλύση εγκεφάλου για τις «αξίες» και τα «πρότυπα» που «πρέπει» να τον διακρίνουν ως πιστό «όργανο του κράτους». Ο υπαλληλικός κώδικας και το «ηθικό» συμπλήρωμά του, ο κώδικας δεοντολογίας, εκεί αποσκοπούν. Η φιλοσοφία τους είναι απλή και ταυτόχρονα βαθιά συντηρητική. Ο υπάλληλος πρέπει να «αποστασιοποιηθεί» από τα λαϊκά στρώματα και τις ανάγκες του, να στέκεται απέναντί τους, να εκτελεί άψογα και αποτελεσματικά τις άνωθεν εντολές και βέβαια να μην ασκεί κριτική στην κυβερνητική πολιτική!

Από τα παραπάνω προκύπτει αβίαστα ότι η αντιδραστική μεταρρύθμιση στη δημόσια διοίκηση, αφορά όλους τους εργαζόμενους. Η απόκρουσή της εντάσσεται στη γενικότερη πάλη για την οικοδόμηση του Μετώπου, την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών με στόχο την ανάδειξη της λαϊκής εξουσίας. Αυτή είναι η μοναδική εναλλακτική λύση και η καλύτερη απάντηση.

Προκλητικοί αποκλεισμοί

Καθόλου καλές σχέσεις με τη δημοκρατία δεν έχει ο Γ. Παπαντωνίου. Ο βίος και η πολιτεία του σαν υπουργού Εθνικής Οικονομίας, μάλλον διακρίνεται από υψηλές δόσεις αυταρχισμού, ευνοιοκρατίας και τη δημιουργία αυλοκολάκων που τον περιβάλλουν.

Τελευταίο κρούσμα το ταξίδι του υπουργού σε βαλκανικές πρωτεύουσες, όπου εκτός από τους... απαραίτητους μεγαλοεπιχειρηματίες, θα τον συνοδέψει και ομάδα δημοσιογράφων. Και το θέμα δεν είναι ότι υπήρξε και πάλι επιλογή συγκεκριμένων δημοσιογράφων της αρεσκείας του, ή της αρεσκείας του περιβάλλοντός του (υπεύθυνος φέρεται ο κ.Λουκοπουλος που έχει εκλεγεί και στο ΔΣ του μορφωτικού ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ) με αποκλεισμό εφημερίδων μη αρεστών στον υπουργό. Το θέμα είναι ότι ούτε καν ανακοινώθηκε ότι θα συνοδέψουν δημοσιογράφοι τον υπουργό. Ολα δηλαδή οργανώθηκαν στη σκιά, μια και το φως δεν πολυαρέσει στον υπουργό. Και δεν είναι η πρώτη φορά που αποκλείονται εφημερίδες με το έτσι θέλω και με τον «Ρ» πρώτο και καλύτερο.

Στην τελευταία σύνοδο του ΔΝΤ στην Πράγα, παρατηρήθηκε το φαινόμενο από τον ίδιο εκδοτικό οργανισμό να συμμετέχουν τρεις δημοσιογράφοι (ένας του ημερήσιου φύλλου, ένας του κυριακάτικου και ένας του οικονομικού φύλλου), ενώ αποκλείστηκαν τελείως πολλές εφημερίδες, και ο «Ρ» φυσικά. Η πρακτική του υπουργού δίνει την εντύπωση ότι έχει παρά το πλευρό του ομάδα δημοσιογράφων, η οποία νέμεται, από τις ειδήσεις του υπουργείου μέχρι και τα ταξίδια, τα οποία φαίνεται ότι χρησιμοποιούνται σαν στοιχείο συναλλαγής και υποταγής στο μεγάλο φεουδάρχη.

Επάνω τους!

Ως εδώ

και μη παρέκει

πάρτε όλοι

το «ντουφέκι»,

βγείτε σύσσωμοι

στους δρόμους

και «φωτιά»

στους νέους νόμους!

Ως εδώ,

και μη πιο πέρα,

ας υψώσουμε