ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Στηρίζει το διάλογο - απάτη

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Μοναδική λύση αποτελεί ο ουσιαστικός διάλογος» σημειώνει σε χτεσινή ανακοίνωση η ΓΣΕΕ, εξηγώντας την αντίθεσή της με την απόφαση που βγάζει παράνομη την απεργία στον ΟΛΠ. Διευκρινίζει, μάλιστα, ότι κατά τη γνώμη της ο διάλογος θα αποκτήσει ουσία αν ασχοληθεί, αφενός με την πλήρη και χωρίς όρους κατοχύρωση της απασχόλησης και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, αφετέρου με το περιεχόμενο της σύμβασης, ώστε να διασφαλίζονται τα συμφέροντα του δημοσίου.

Αυτό όμως που απειλεί και τα δικαιώματα των εργαζομένων και τα συμφέροντα του δημοσίου, δηλαδή η ίδια η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού, δεν αναφέρεται πουθενά. Ούτε καν η λέξη «ιδιωτικοποίηση» δεν υπάρχει στην ανακοίνωση. Η ΓΣΕΕ όχι απλά συσκοτίζει αυτό που πραγματικά ανοίγει τον ασκό του Αιόλου αλλά και το «προσπερνά» ως τετελεσμένο. Βάζει έτσι πλάτη στην επίθεση που θα ξεσπάσει ακόμα πιο σφοδρά σε βάρος όλων ανεξαίρετα των εργαζομένων αλλά και των δικαιωμάτων του λαού. Συμπαρατάσσεται με όσους λένε πως, ενώ τα λιμάνια ανήκουν σε ιδιώτες και δεν είναι 100% δημόσια, υποταγμένα στα λαϊκά συμφέροντα, είναι δυνατόν τα δικαιώματα όσων δουλεύουν σ' αυτά να μην αντιμετωπίζονται ως «κόστος», όπως επίμονα τα χαρακτηρίζουν οι πολυεθνικές.

Μπορεί, λοιπόν, η ΓΣΕΕ να εμφανίζεται ανήσυχη για την επίθεση ενάντια στους απεργούς, αλλά μήπως τελικά με τη στάση της δίνει άλλοθι σ' εκείνους που συντονισμένα επιτίθενται στους εργάτες του ΟΛΠ; Η συμπαράσταση στους εκάστοτε αγώνες που κάνουν οι εργαζόμενοι κρίνεται καταρχήν από το πλαίσιο και τη βάση πάνω στην οποία αυτή εκφράζεται, από το αν υιοθετεί αιτήματα που απαιτούν οι ανάγκες των εργαζομένων. Διαφορετικά λειτουργεί ως προκάλυμμα όσων θέλουν να κρυφτούν.

Σάπιο ξεπερασμένο σύστημα

Είναι ευνόητο ότι βασικός στόχος των αντικομμουνιστικών εκδηλώσεων που διοργανώνουν οι ηγέτες των ιμπεριαλιστικών κρατών με αφορμή τα 20 χρόνια από την πτώση του Τείχους είναι να περάσουν στους λαούς του κόσμου το μήνυμα ότι ο καπιταλισμός είναι ανίκητος και αιώνιος. Ο λόγος είναι απλός. Φοβούνται τα «τείχη μέσα στα τείχη». Τις αγεφύρωτες και ανυπέρβλητες ταξικές διαφορές, που μπορούν να οδηγήσουν ακριβώς στην ανατροπή του σάπιου καπιταλισμού. Πίσω από τις θριαμβολογίες προσπαθούν ακριβώς να κρύψουν αυτές τις ανησυχίες τους. Ανησυχίες καθόλα δικαιολογημένες, αφού η αμφισβήτηση του καπιταλισμού από τους λαούς είναι πιο έντονη από ποτέ. Ενδεικτική είναι δημοσκόπηση του BBC που έγινε τους προηγούμενους μήνες σε 27 χώρες και στην οποία συμμετείχαν περισσότερα από 29.000 άτομα. Μόνο ένας τους δέκα (ποσοστό 11%) δηλώνει ικανοποιημένος από την οικονομία της ελεύθερης αγοράς και τον καπιταλισμό, ενώ το 23% χαρακτηρίζει το καπιταλιστικό σύστημα ολέθρια ελαττωματικό. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, η πλειοψηφία των ερωτηθέντων στις 22 από τις 27 χώρες υποστηρίζει σθεναρά το αίτημα για δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου. Ας έχουν το φόβο μας. Αργά ή γρήγορα οι λαοί θα βρουν ξανά το δρόμο τους για το «βασίλειο της ελευθερίας»...

Συνήγοροι του ιμπεριαλισμού

Αν και έγινε με μια κάποια καθυστέρηση, η χτεσινή δήλωση του προέδρου του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρα για την πτώση του τείχους του Βερολίνου, ήταν απολύτως προβλέψιμη και αναμενόμενη: «20 χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου για τη δική μας αριστερά που διεκδικεί να γκρεμίσει τα τείχη που υψώνονται παντού γύρω μας ένα είναι το μήνυμα: ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει». Στο ίδιο πνεύμα μόνιμος αρθρογράφος της «Αυγής» τσουβαλιάζει το σοσιαλισμό με τον καπιταλισμό, γράφοντας πως «οικοδόμοι του τείχους δεν ήταν μόνο οι σημερινοί κατηγορούμενοι, αλλά και οι σημερινοί κατήγοροι».

Η ηγεσία του ΣΥΝ επέλεξε να σιγοντάρει το «τροπάρι» της αστικής προπαγάνδας που ξεδιπλώνεται και με αφορμή την επέτειο της πτώσης του τείχους. Προσθέτοντας και τη δική της φωνή σε εκείνες που κραυγάζουν περί της δήθεν «αντιδημοκρατικότητας» και «ανελευθερίας» του σοσιαλισμού, αποδίδοντας εκεί την κατ' αυτούς κατάρρευσή του. Δεν ξαφνιάζει. Ο οπορτουνισμός φρόντισε εγκαίρως πολλά χρόνια πριν να καταθέσει τα διαπιστευτήριά του, αποκηρύσσοντας μετά βδελυγμίας το σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα, μηδενίζοντας την προσφορά του. Ποιον ωφελεί μια τέτοια στάση είναι νομίζουμε προφανές. Αυτούς που επιστρατεύουν θεούς και δαίμονες για να αμαυρώσουν στις λαϊκές συνειδήσεις το σοσιαλισμό, να τον υπονομεύσουν ως προοπτική, ακριβώς γιατί αναγνωρίζουν σ' αυτόν το αντίπαλο δέος, ότι εξακολουθεί να εμπνέει, να συνεγείρει, να διδάσκει. Για το σύστημα της εκμετάλλευσης κάθε φωνή που συμβάλλει σ' αυτό είναι ευπρόσδεκτη. Ανεξαρτήτως της εμβέλειάς της. Και μια τέτοια είναι και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Που για μια ακόμα φορά αποδεικνύει ότι όχι μόνο δεν αμφισβητεί τα τείχη που υψώνει ο καπιταλισμός για να κρατά τους λαούς εγκλωβισμένους, αλλά αντικειμενικά τα ενισχύει. Ιδιαίτερα εκείνο που χτίζεται με λάσπη κατά του σοσιαλισμού.

Για τα περί «διαλόγου»

Ανοιχτός διάλογος σημαίνει ανοιχτά λιμάνια» επαναλαμβάνουν τις τελευταίες μέρες στελέχη της κυβέρνησης, σχετικά με την απεργία των εργαζομένων στον ΟΛΠ και απαντώντας (μεταξύ άλλων και) στο αίτημα των πλειοψηφιών στη διοίκηση ΟΜΥΛΕ και Ενωσης Λιμενεργατών. Βέβαια, για να μην υπάρξει καμία παρεξήγηση για το μέχρι πού «ανοίγει» ο διάλογος, συμπληρώνουν ότι τα αποτελέσματα του διαλόγου μεταξύ ΟΛΠ και ΣΕΠ (της εταιρείας που εκπροσωπεί την COSCO) που θα ξεκινήσει «δεν μπορούν ούτε να προαναγγελθούν ούτε να προεξοφληθούν, ιδιαίτερα μάλιστα όταν υπάρχει διεθνής σύμβαση κυρωμένη από την προηγούμενη κυβέρνηση, με ισχύ νόμου». Δηλαδή, η κυβέρνηση καλεί μεν σε διάλογο, αποκλείει δε από το περιεχόμενο του διαλόγου την απομάκρυνση της COSCO από το λιμάνι. Οπως και συνολικά των πολυεθνικών, αφού η απελευθέρωση των λιμενικών υπηρεσιών και το ξεπούλημα των λιμανιών έχει εδώ και καιρό συναποφασιστεί στις Βρυξέλλες με τη συμβολή όλων των κυβερνήσεων και δυνάμεων του ευρωμονόδρομου, μεταξύ αυτών και των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ- ΣΥΝ. Φαίνεται γι' αυτό και τα δικαστήρια και η καταδίκη της απεργίας. Για το διάλογο και αυτά!

Για διάλογο κάνουν συνέχεια λόγο και οι ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, συνδικαλιστικές οργανώσεις, ονομάζοντας «κοινωνικούς εταίρους» των εργατών εκείνους που κουρελιάζουν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους μεγαλεμπόρους. Διάλογος, βέβαια, που ποτέ δεν ασχολείται με π.χ. το πώς η 12ωρη και 4ωρη δουλειά θα καταργηθεί και θα διασφαλιστεί σταθερή και μόνιμη εργασία με 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο για όλους, όπως επιτρέπουν τα σύγχρονα μέσα παραγωγής. Τέτοιοι «διάλογοι» περιστρέφονται και εξαντλούνται αποκλειστικά στο μέγιστο κέρδος της πλουτοκρατίας.

Ενας είναι ο πραγματικός για τους εργαζόμενους και το λαό διάλογος: αυτός που έχει αποκλειστική αφετηρία και επιδίωξη την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικών τους δικαιωμάτων. Ούτε μία σπιθαμή απόκλιση από αυτήν τη γραμμή δεν πρέπει να διαπραγματευτούν οι εργάτες. Ολοι οι υπόλοιποι «διάλογοι» είναι προσχηματικοί και αξιοποιούνται ως εργαλεία ενσωμάτωσης των εργαζομένων.

Καμιά αυταπάτη. Ποτέ και για τίποτα το κεφάλαιο δε θα διαπραγματευτεί με τους εργάτες τη δική του κερδοφορία. Με ποιους και τι «διάλογο» να κάνουν οι εργάτες με εκείνους που πουλάνε π.χ. τα ναυπηγεία, υποθηκεύοντας μεταξύ άλλων την αμυντική ικανότητα της χώρας, υπονομεύοντας τις ίδιες τις παραγωγικές της δυνατότητες; Να συζητήσουν πόσα και πότε εργατικά δικαιώματα θα πετσοκοπούν; Να συζητήσουν, αν ο λαός θα πληρώσει σε μια ή περισσότερες δόσεις την προίκα του νέου αγοραστή; Για τι πράγμα οι λαοί να κάνουν διάλογο με τους ιμπεριαλιστές; Για το ποια χώρα θα ματοκυλήσουν πρώτα ή τι τεχνολογίας όπλα θα χρησιμοποιήσουν; Τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις δε συνιστούν διάλογο αλλά εξαπάτηση και χειροπόδαρο εκβιασμό των εργαζομένων και των λαών.

Γι' αυτό και διαδηλώνοντας για τις σύγχρονες ανάγκες τους οι εργάτες βροντοφωνάζουν: «Ο διάλογός τους είναι μια απάτη, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Σύνθημα βαθιά ταξικό που είναι οδηγός για την οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης. Γιατί ο μόνος τρόπος που έχουν οι εργάτες για να «συζητήσουν» με εκείνους που τους ξεζουμίζουν είναι η ταξική πάλη και ό,τι αυτή υπαγορεύει.