ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οι συνέπειες μιας νεροποντής και...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ανυπολόγιστες ήταν οι συνέπειες από την πρόσφατη νεροποντή στην Αθήνα. Ενας 34χρονος άνδρας νεκρός, χιλιάδες διαμερίσματα και καταστήματα πλημμυρισμένα, ακινητοποιημένος ο Ηλεκτρικός, όπως και το Μετρό, μεγάλο μέρος της Αθήνας και του Πειραιά χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, κυκλοφοριακό χάος, έως και ολική αδυναμία μετακίνησης για χιλιάδες και χιλιάδες ανθρώπους, πολλές επιμέρους βλάβες και προβλήματα σε νοσοκομεία και άλλα δημόσια κτίρια. Και μπορεί, οι κυβερνώντες, να μίλησαν και πάλι για ακραία φαινόμενα, λες και είναι πρωτοφανές γεγονός μια καλοκαιριάτικη μπόρα. Μπορεί, κάποιοι άλλοι, να περιόρισαν το πρόβλημα στις ελλείψεις κάποιων έργων, στα παρατημένα μπάζα, στις παράνομες συνδέσεις, κλπ., κλπ. Η πραγματική και βαθύτερη αιτία, όμως, βρίσκεται στο γεγονός, πως το πολεοδομικό συγκρότημα της πρωτεύουσας χτίζεται και αναπτύσσεται, δεκαετίες τώρα, με βασικό και κύριο - αν όχι αποκλειστικό - γνώμονα, το καπιταλιστικό κέρδος και όχι τις ανάγκες των εργαζομένων. Και όσο αυτή θα συνεχίσει να υπάρχει και να λειτουργεί, τα τέτοια ή παρόμοια φαινόμενα θα επαναλαμβάνονται και, μάλιστα, με μεγαλύτερη σφοδρότητα και πολλαπλάσιες συνέπειες σε βάρος του λαού.

... το μήνυμα κινδύνου

Δε χτίζεται, όμως, μόνον η πρωτεύουσα με βασικό και κύριο γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και για όλη τη χώρα. Ο ίδιος ακριβώς «ιερός και απαραβίαστος κανόνας» χαρακτηρίζει και την περιβόητη σημερινή ανάπτυξη, για την οποία συχνά-πυκνά κορδώνονται οι κυβερνώντες. Και μπορεί, βέβαια, οι άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας, και ακόμη περισσότερο οι μικρότερες, όπως και η ύπαιθρος, να μην έχουν πάρει την εξωφρενική και απάνθρωπη μορφή της ... υδροκέφαλης πρωτεύουσας, αλλά οι αντίστοιχες πολύμορφες συνέπειες της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν είναι λιγότερες, ούτε μικρότερης σημασίας, τόσο για τους εργαζόμενους και τους κατοίκους των περιοχών αυτών γενικότερα, όσο και για τη χώρα συνολικά.

Ουσιαστικά, τόσο οι εργαζόμενοι της πρωτεύουσας, όσο και της περιφέρειας, βράζουν στο ίδιο καζάνι και πραγματικός, μεγάλος αντίπαλός τους είναι ο καπιταλιστικός τρόπος ανάπτυξης της χώρας. Αυτό το ίδιο το κοινωνικό σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Το γεγονός, πως τα πάντα καθορίζονται από την ολιγαρχία του πλούτου και της εξουσίας και, βέβαια, τα καθορίζει σύμφωνα με τα δικά της συμφέροντα και όχι σύμφωνα με όσα επιτάσσουν οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και του λαού γενικότερα.

Τα παράδοξα των «διαρροών»

Σωρός είναι τα ονόματα των υποτιθεμένων αρχηγών ή πρωτοκλασάτων στελεχών της «17Ν», που κυκλοφορούν στα δημοσιογραφικά γραφεία, διοχετευόμενα «καταλλήλως» από τις αστυνομικές αρχές, στη μεγάλη τους πλειοψηφία. Κάθε μέρα προστίθενται και καινούρια. Και όχι μόνον ονόματα, αλλά και στοιχεία για τον καθένα. Π.χ. η ηλικία του, το ύψος του, πότε και πού σπούδασε, κλπ., κλπ. Το μόνο όνομα, που δεν έχει «διαρρεύσει», δεν κυκλοφορεί πουθενά και κανείς φαίνεται, να μη το γνωρίζει, είναι αυτό του νυν συντρόφου της πρώτης συζύγου του Σ. Ξηρού. Και αυτό, παρότι - όπως γράφει το χτεσινό «Βήμα» - πρόκειται για «επιχειρησιακό στέλεχος της τρομοκρατικής οργάνωσης», αφού «ο άνθρωπος αυτός φέρεται να ήταν ο ενοικιαστής της γιάφκας της οδού Δαμάρεως στο Παγκράτι», ενώ «οι Αρχές τον θεωρούν πολύ σημαντικό, ενδεχομένως και το δεύτερο κρίσιμο κρίκο στην αλυσίδα της οργάνωσης».

Λέτε, να οφείλεται αυτό, στο γεγονός, πως ο προαναφερόμενος άνθρωπος - πάλι σύμφωνα με χτεσινές εφημερίδες - αναζητείται από τις αστυνομικές αρχές..;

Τηλε-τρόμος

Το παραμύθι

σύννεφο πάει

απ' τα κανάλια,

ξέρουν μας λένε

τους «μικρούς»

κι όλα

τα «κεφάλια»

και ζωγραφίζουν

πρόσωπα

«τρομοκρατών»

ποικίλα,

(στον πάτο

η ενημέρωση,

στα ύψη

η ξεφτίλα)!

* * *

Το παραμύθι

σύννεφο,

το ψέμα

κατά κόρον,

οι «ειδήσεις» πια

συντάσσονται

σαφώς υπό

... πρακτόρων

και τα κανάλια

μοιάζουνε

σαν της... ΕΥΠ

γραφεία

(θαυμάστε

«ενημέρωση»

και

δημοσιογραφία)!

Ο οίστρος

Η «μεταρρύθμιση» αποκαλύπτεται

Τα αποτελέσματα με τη γενική βαθμολογία των μαθητών της Γ΄ Λυκείου, που είναι ταυτόχρονα και υποψήφιοι για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, αντικατοπτρίζουν χωρίς αμφιβολία την αποτυχία του ίδιου του εκπαιδευτικού συστήματος που έφερε η γνωστή αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Αυτό που επιβεβαιώθηκε είναι ότι πρόκειται για εξοντωτικό σύστημα, που με σημείο αναφοράς τις εξετάσεις αφαιρεί κάθε ίχνος παιδαγωγικής λειτουργίας από το σχολείο και κατάκτησης γνώσεων από τους μαθητές. Ολα περιστρέφονται γύρω από τους βαθμούς και όχι βέβαια την ουσιαστική μόρφωση. Αυτή η στρέβλωση του σχολείου είναι που οδηγεί στη δραματική μείωση τα τελευταία χρόνια του μορφωτικού επιπέδου της νεολαίας.

Και μόνο το στοιχείο ότι σχεδόν 38.000 μαθητές από τους 93.000, το 40% αυτών που πήραν μέρος στις εξετάσεις, έχουν γενικό βαθμό πρόσβασης κάτω από τη βάση, δείχνει το μέγεθος της ζημιάς που έχει προξενήσει η αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση στους νέους. Αφού αυτοί που θα πάρουν απολυτήριο με πολύ χαμηλό βαθμό, τόσο στον ψυχολογικό τομέα όσο και στην επαγγελματική επιλογή, θα έχουν ιδιαίτερα προβλήματα. Είναι δε χαρακτηριστική η συντριπτική αποτυχία - με ποσοστά που προσεγγίζουν το 50% των υποψηφίων - στη θεωρητική και την τεχνολογική κατεύθυνση, δηλαδή στις κατευθύνσεις που οδηγούν σε κοινωνικές και παιδαγωγικές σχολές ή στην πλειοψηφία των ΤΕΙ και επιλέγονται κυρίως από παιδιά λαϊκών στρωμάτων. Η μικρότερη αποτυχία στις σχολές θετικής κατεύθυνσης σημαίνει ότι σ' αυτές προσανατολίζονται κυρίως παιδιά εύπορων οικογενειών που έχουν την οικονομική δυνατότητα και μέσω φροντιστηρίων να εξασφαλίσουν την εισαγωγή τους σ' αυτές τις σχολές. Αυτή είναι η κατάντια της απόλυτης σύνδεσης του σχολείου με την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, που βέβαια πλήττει πρώτα και κύρια τα λαϊκά στρώματα.

Ταυτόχρονα με την καταγραφή αυτής της αποτυχίας ενυπάρχει το στοιχείο που οι στατιστικές του υπουργείου φροντίζουν να «θάψουν». Οτι χιλιάδες μαθητές δεν έφτασαν καν σε αυτές τις εξοντωτικές εξετάσεις, έμειναν στο δρόμο, βγήκαν στα παραπεταμένα ΤΕΕ ή εγκατέλειψαν την προσπάθεια. Και όχι μόνο αυτό, τα κυβερνητικά στελέχη διατυμπανίζουν ότι τα φετινά αποτελέσματα οφείλονται στα κλιμακούμενης δυσκολίας θέματα για να γίνει η επιλογή των καλύτερων. Και έχουν με μια έννοια δίκιο. Παραδέχονται ότι οι εξετάσεις είναι ακριβώς εξετάσεις επιλογής και ταξινόμησης στα διάφορα τμήματα και σχολές και όχι εξετάσεις που έχουν ως στόχο την πιστοποίηση και αξιολόγηση των γνώσεων.

Το υπουργείο επιχειρεί να πείσει ότι το μόνο που δε φταίει για αυτή την αποτυχία είναι το ίδιο και η πολιτική του και επομένως οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί έχουν το κύριο βάρος της ευθύνης. Ενα ακόμη στοιχείο που πρέπει να «πεισμώσει» τις λαϊκές δυνάμεις ενάντια στην αντιεκπαιδευτική πολιτική. Γιατί αυτό που αναδεικνύεται και από τα πρόσφατα στοιχεία είναι ότι η παιδεία πρέπει να γίνει δική τους υπόθεση. Για να μπορέσει να είναι δημόσιο αγαθό για όλο το λαό και όχι εμπόρευμα που χρυσοπληρώνεται, απαιτείται η συλλογική κοινωνικοπολιτική πάλη για την ανατροπή της σημερινής πολιτικής.