«Δείχνουν το δρόμο στα πανεπιστήμιά μας» έγραφαν, προχτές, τα «Νέα», στην πρώτη τους σελίδα και είχε εκτενές ρεπορτάζ για το «Κέμπριτζ, το φημισμένο βρετανικό πανεπιστήμιο», που «θα αρχίσει να εκδίδει 40ετή ομόλογα, για να συγκεντρώσει χρήματα που θα επενδύσει στην έρευνα». Στο δισέλιδο ρεπορτάζ ο τίτλος γίνεται πιο συγκεκριμένος:«Βρετανικό μάθημα στα ελληνικά ΑΕΙ». Ποιο είναι το μάθημα που πρέπει να πάρουν τα ελληνικά πανεπιστήμια; Να γίνουν Ανώνυμες Εταιρείες, όπως ακριβώς ορίζει ο νόμος - για το Πανεπιστήμιο ΑΕ!

Η λογική είναι «απλή»: Το πανεπιστήμιο είναι κι αυτό μια επιχείρηση που ψάχνει επενδυτές, εκδίδει ομόλογα και γενικά έχει μια δραστηριότητα που απευθύνεται σε κάθε είδους πελάτες. Πελάτες είναι οι φοιτητές και οι σπουδαστές που «αγοράζουν» σπουδές, πελάτες είναι και οι επενδυτές που ρίχνουν χρήμα στα πανεπιστήμια για να βγάλουν κέρδος. Είναι «λογικό» για ένα πανεπιστήμιο - επιχείρηση να έχει αδυναμία στους επενδυτές, οι οποίοι απ' την πλευρά τους προτιμούν τα πανεπιστήμια που παράγουν γνώση σύμφωνα με τις ορέξεις της «αγοράς».

Δεν κάνει εντύπωση πως τα «Νέα» προτείνουν στα ελληνικά πανεπιστήμια να πάρουν μάθημα απ' το Κέμπριτζ, ώστε να προωθηθεί και ο νόμος - πλαίσιο. Στα πανεπιστήμια ΑΕ, όμως, οι φοιτητές πληρώνουν με διάφορους τρόπους. Στα πανεπιστήμια ΑΕ πληρώνουν είτε μέσω των βιβλίων που δεν εγκρίνονται δωρεάν (οι φοιτητές δικαιούνται ένα βιβλίο ανά μάθημα), είτε με δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, είτε με κάποιο αντίτιμο στη σίτιση και τη στέγαση. Επιπλέον, στα πανεπιστήμια ΑΕ η γνώση και η έρευνα ορίζεται αποκλειστικά απ' αυτόν που κάνει μπίζνες, απ' αυτόν που θα αγοράσει τα ομόλογα...

Τέλος, στο ρεπορτάζ αναφέρεται πως η μόνη σχέση που έχουν τα πανεπιστήμια με τα ομόλογα ήταν το PSI (Πρόγραμμα Αναδιάρθρωσης του Ελληνικού Χρέους) και όπως γράφουν, σωστά, τα «Νέα», τα 120 εκατομμύρια ευρώ που είχαν καταθέσεις στην Τράπεζα της Ελλάδας, μετά το «κούρεμα» έγιναν 33 εκατ... Αυτό που προτείνεται, λοιπόν, είναι μεγαλύτερη σχέση με την «αγορά», με την έκδοση ομολόγων, με άμεσες σχέσεις με επενδυτές κ.ά. Η πρόταση, δηλαδή, είναι παιδεία - επιχείρηση, που η «τιμή» της θα εξαρτάται απ' τις «ανάγκες» της «αγοράς» και η μόρφωση των παιδιών θα «μετριέται» σε ομόλογα. Εάν πάει καλά η «αγορά» έχει καλώς, εάν όχι θα αφήνουν τους φοιτητές στο έλεος των «δυσκολιών» του «ελεύθερου ανταγωνισμού»... Πάντως, το σίγουρο είναι και στις δύο περιπτώσεις πως οι φοιτητές κερδισμένοι δε θα είναι ούτε στη γνώση που θα λαμβάνουν, ούτε στις παροχές που θα έχουν...