Ο Χ. Σολάνα, λοιπόν, πήγε στα Σκόπια, ονομάτισε σε δημόσια τοποθέτησή του την ΠΓΔΜ με το όνομα «Μακεδονία» και μετά δήλωσε ότι το θέμα της ονομασίας δεν απασχόλησε τις συναντήσεις του με την ηγεσία της γειτονικής χώρας. Μετά, ήρθε στην Αθήνα - παρότι τούτο δε συμπεριλαμβανόταν στο αρχικό πρόγραμμα του ταξιδιού του - και συναντήθηκε με τον Ελληνα υπουργό Εξωτερικών, Π. Μολυβιάτη, χωρίς να γίνουν μετά δηλώσεις από καμιά πλευρά, για το περιεχόμενο της συζήτησης.
Με άλλα λόγια, δεν «παίζουν» μόνον οι ΗΠΑ με την ονομασία της γειτονικής χώρας, στα πλαίσια της πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε». Το ίδιο κάνουν και οι ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ. Αυτά, για όσους έχουν ακόμη αυταπάτες...
Στην ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ στήριζαν - και συνεχίζουν να στηρίζουν, παρά τα όσα έχουν μεσολαβήσει - οι εγχώριοι θιασώτες της ευρωένωσης την αντιμετώπιση και επίλυση του Κυπριακού. Και, βέβαια, δεν έχαναν ευκαιρία για να υπογραμμίσουν ότι τούτο αναγόρευε την πορεία ένταξης της Κύπρου σε μονόδρομο. Τελικά, βέβαια, η Κύπρος πορεύτηκε και πορεύεται στον δήθεν μονόδρομο, αλλά το Κυπριακό παραμένει άλυτο και, μάλιστα, σε ακόμη χειρότερη κατάσταση απ' ό,τι προηγούμενα.
Τα ίδια έλεγαν και λένε για την Τουρκία και όλα όσα προβλήματα σχετίζονται με την πολιτική της Αγκυρας (Κυπριακό, ελληνοτουρκικές σχέσεις κλπ.). Μονόδρομος, επομένως, και η στήριξη της λεγόμενης ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας. Πόσο μάλλον - συμπληρώνουν - όταν η προοπτική αυτή εξαρτάται και από την Ελλάδα και η πορεία σύνδεσης και ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ «περνά» από την Αθήνα.
Τα ίδια ισχυρίζονται τώρα και για τα όποια προβλήματα με τον βόρειο γείτονά μας. Η πορεία ένταξης της ΠΓΔΜ - λένε - στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ «περνά» από την Αθήνα. Μονόδρομος, επομένως, η στήριξη της πορείας αυτής, αφού στα πλαίσιά της θα αντιμετωπιστεί και το πρόβλημα του ονόματος και όποια άλλα.
Η ζωή, βέβαια, και οι μέχρι σήμερα εξελίξεις κάθε άλλο παρά δικαιώνουν τις πολιτικές αυτές και τις ανάλογες αντιλήψεις. Τα μόνα αποτελέσματα από την εναπόθεση των όποιων προβλημάτων της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας στους όποιους «συμμάχους» και «εταίρους» μας, όπως και στις αντίστοιχες ευρω-ΝΑΤΟικές ενώσεις, είναι η δημιουργία ακόμη προσφορότερου εδάφους για το ξεδίπλωμα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε», ο ακόμη μεγαλύτερος εγκλωβισμός της χώρας μας στους εντεινόμενους ανταγωνισμούς των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και στα επικίνδυνα «παιγνίδια» τους στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή. Και μπορεί, βέβαια, η πολιτική του ευρω-ΝΑΤΟικού εγκλωβισμού να αποτελεί πράγματι «μονόδρομο» για την εγχώρια ολιγαρχία και τα συμφέροντά της, αλλά τούτο κάθε άλλο παρά ισχύει για τους εργαζόμενους και το λαό. Πόσο μάλλον, όταν μόνον αρνητικές συνέπειες και κάθε λογής κινδύνους και απειλές ήταν, είναι και θα είναι η «ανταμοιβή» του.
Τον επιθετικό προσδιορισμό «εξωφρενικές» χρησιμοποίησε προχτές ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας για να χαρακτηρίσει τις αυξήσεις μεροκάματων και μισθών. Και σε ό,τι αφορά στο επίθετο δεν έκανε λάθος. «Μπέρδεψε», όμως, τα... ουσιαστικά. Πράγματι, είναι εξωφρενικά χαμηλοί οι μισθοί, τα μεροκάματα και οι συντάξεις και εξωφρενικά υψηλά τα κέρδη των τραπεζών και των άλλων μεγάλων επιχειρήσεων. Κάνουμε λάθος;