Παπαγεωργίου Βασίλης

Εδώ και ένα μήνα, η «κοινή γνώμη» έγινε μάρτυρας, αρχικά, των αποκαλύψεων και «αλληλοκαρφωμάτων» για το σε ποια κότερα μεγαλοεπιχειρηματιών περνάνε τις διακοπές τους - και όχι μόνο - τα στελέχη της κυβέρνησης. Ακολούθησε η παραίτηση του πρωθυπουργικού «φίλου» και πρώην υπουργού Χρ. Ροκόφυλλου, ο οποίος κάνοντας επίδειξη κυνισμού και παχυδερμισμού έσπευσε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πλοιοκτήτρια εταιρία τού «Εξπρές Σαμίνα», σε μια στιγμή που ολόκληρη τη χώρα «έβραζε» από οργή για τους υπαίτιους του ναυτικού εγκλήματος. Ο σάλος που προκλήθηκε εξανάγκασε τον Χρ. Σαλαλέ, πρώην γενικό διευθυντή του ΟΠΑΠ, να ανακοινώσει την παραίτησή του από την ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, επειδή είχε ήδη προσληφθεί από εταιρία του ομίλου του Σωκρ. Κόκκαλη. Φυσικά, δεν είναι πρώτη φορά που στελέχη του ΠΑΣΟΚ που κατείχαν υψηλές θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, αμέσως μετά την αποχώρησή τους βρήκαν αμέσως δουλιά σε ομοειδείς ιδιωτικές εταιρίες ούτε βέβαια αποτελεί «ελληνικό φαινόμενο». Είναι σύμφυτο με τον καπιταλισμό και διογκώνεται όσο προχωράει η «ωρίμανσή» του.

Αυτό, όμως, που προκάλεσε αλγεινή εντύπωση ήταν η αντίδραση του ίδιου του πρωθυπουργού, ο οποίος σε όλες τις περιπτώσεις αυτό που πρόκρινε ήταν να υποβαθμίσει και συγκαλύψει τη σκανδαλώδη συμπεριφορά και διαπλοκή των στελεχών του κόμματός του. Γεγονός που επιβεβαιώνει με κατηγορηματικό τρόπο ότι ο Κ. Σημίτης θεωρεί ως φυσιολογική περίπου και αναπόφευκτη αυτή την κατάσταση και το ζήτημα είναι απλά «να μη βγαίνει προς τα έξω»!. Μάλιστα, δε δίστασε να ξεπλύνει τις κυβερνητικές ευθύνες στη... λαϊκή ετυμηγορία, ισχυριζόμενος, διά του εκπροσώπου του, ότι «ο ελληνικός λαός μάς έκρινε στις εκλογές»! Ταυτόχρονα, όμως, αποδεικνύεται ότι ούτε θέλει ούτε μπορεί να αντιμετωπίσει την ανυπόφορη οσμή σαπίλας, που εκπέμπεται από την κυβέρνηση. Προφανώς πιστεύει ότι η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας θα δείξει «κατανόηση», γιατί η διάβρωση έχει προχωρήσει και στη λαϊκή συνείδηση! Το σίγουρο είναι, πάντως, ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα να δίνει η κυβέρνησή του «σωστά» πρότυπα και να διαπαιδαγωγεί την κοινωνία «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή της»...

Ομως η πραγματικότητα βοά. Η κυβέρνηση είναι βουτηγμένη μέχρι το λαιμό στη διαπλοκή με το κεφάλαιο, ακριβώς λόγω του ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική της προσφέρει το κατάλληλο περιβάλλον για να αναπτυχθούν τέτοια φαινόμενα. Η συχνότητα που παρουσιάζονται αυτά τα φαινόμενα δεν είναι άσχετη από το γεγονός ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν ενισχυθεί σε τέτοιο βαθμό από τη συγκέντρωση του πλούτου, ώστε αναδεικνύονται ως τα πραγματικά αφεντικά που κάνουν το «γενικό κουμάντο» και δε φοβούνται τίποτα. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον οι διαφορές και τα «σύνορα» μεταξύ κρατικού και ιδιωτικού τομέα είναι δυσδιάκριτες, αφού τα μονοπώλια γίνονται πανίσχυρα και «κράτος», γεγονός που ασφαλώς διευκολύνει τη στρατολόγηση» στελεχών του κρατικού τομέα, ο οποίος διαρκώς συρρικνώνεται και αποδυναμώνεται. Από αυτή τη σκοπιά έχει μάλλον δίκαιο ο Κ. Σημίτης να διαπιστώνει ότι είναι αναπόφευκτο να «αυτομολούν» κατά διαστήματα κυβερνητικά στελέχη προς τα πραγματικά αφεντικά. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όλη αυτή η «κινητικότητα» σημειώνεται σε μια στιγμή που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η μοιρασιά της μεγάλης πίτας του Γ' ΚΠΣ, των ιδιωτικοποιήσεων, των Ολυμπιακών Εργων, των εξοπλιστικών προγραμμάτων, κλπ. Οι πολυεθνικές προκειμένου να ενισχύσουν τη θέση τους στον ανταγωνισμό και την άγρια φαγωμάρα, σπεύδουν, εκτός των άλλων, να προσλάβουν και «ικανά» και «έμπειρα» στελέχη για τις θυγατρικές εταιρίες που δημιουργούν στη θέση των αντίστοιχων κρατικών που «εξαϋλώνονται». Την ίδια στιγμή, δεν πρέπει να παραβλεφτεί ότι όλες οι μεταγραφές που έγιναν μέχρι τώρα σε ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι στελέχη του «εκσυγχρονισμού», εκλεκτοί του πρωθυπουργού, που υποτίθεται ότι είναι «αδιάφθοροι» και φέρνουν το «καινούριο».

Από την άλλη, είναι αστεία η προσπάθεια της ηγεσίας της ΝΔ να πείσει ότι τάχα οι παραπάνω εξελίξεις δικαιώνουν τη σταυροφορία της κατά της διαπλοκής, όταν η ίδια δεν μπορεί να αποκρύψει ότι είναι στοιχημένη πίσω από συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, αλλά κυρίως γιατί δεν μπορεί -ούτε θέλει - να διαφοροποιηθεί από την πολιτική εκείνη που εκτρέφει και γιγαντώνει τα φαινόμενα της διαπλοκής. Αυτό που ενδιαφέρει τη Ρηγίλλης είναι να εκμεταλλευτεί πολιτικά το θέμα της «διαφθοράς» και ταυτόχρονα να εμφανιστεί ως υπερασπιστής των επιχειρηματικών συμφερόντων που χάνουν στη μάχη για τη μοιρασιά της πίτας. Αυτός είναι και ο λόγος που η αντίδρασή της εξαντλείται στο αίτημα για σύσταση Εξεταστικών Επιτροπών, γεγονός βέβαια που βολεύει εξαιρετικά την κυβέρνηση.

Το ζητούμενο δεν είναι μια ηθικολογική αντιμετώπιση του φαινομένου, αν δηλαδή είναι καλό ή κακό να εξαγοράζονται κυβερνητικά στελέχη από τις πολυεθνικές, αλλά η εξάλειψη της σαπίλας με την ανατροπή της πολιτικής που την εκτρέφει. Σε μια λαϊκή εξουσία και οικονομία τέτοια φαινόμενα θα βρίσκονται υπό διωγμό και εξαφάνιση, γιατί τα πάντα θα βρίσκονται κάτω από τον εργατικό και κοινωνικό έλεγχο.