ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Διαχείριση ή ρήξη;

Με αφορμή το εξωτερικό χρέος και την ξεκάθαρη θέση των κομμουνιστών ότι «δεν αναγνωρίζουμε το χρέος και από αυτή την άποψη δεν πρέπει να πληρώσει ο λαός», εμφανίστηκαν ορισμένοι αναλυτές να υποστηρίζουν ότι στο διά ταύτα, δηλαδή στο τι προτείνει το ΚΚΕ αφού δεν αναγνωρίζει το χρέος, δε λέει τίποτα, δεν έχει συγκεκριμένη λύση. Μόνο που το ΚΚΕ έχει συγκεκριμένη πρόταση και πολιτική διέξοδο, την προβάλλει κατ' επανάληψη, αλλά φαίνεται ότι αυτοί οι αναλυτές ή δεν αντιλαμβάνονται τι λέει το Κόμμα, ή εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να περάσουν στις λαϊκές συνειδήσεις ότι το ΚΚΕ κάνει σωστές διαπιστώσεις αλλά δεν έχει φιλολαϊκές λύσεις. Και εννοούν, φυσικά, λύσεις στα πλαίσια διαχείρισης της οικονομικής κρίσης του συστήματος συνολικά και μιας παράγωγης συνέπειας του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης, όπως είναι τα ελλείμματα.

Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι το δημόσιο χρέος αυτό καθεαυτό. Ούτε καν τα δημοσιονομικά ελλείμματα, για την κάλυψη των οποίων αυξάνεται διαρκώς το χρέος. Αυτά είναι το αποτέλεσμα. Το πρόβλημα βρίσκεται στην πολιτική που δημιουργεί τα χρέη και υποθηκεύει το μέλλον των εργαζομένων στους δανειστές. Γάγγραινα της κοινωνίας, που δεν την αφήνει να φύγει προς τα μπρος, είναι η πολιτική που τόσες δεκαετίες οδηγεί στην υπερχρέωση, που περιοδικά καλούνται, μέσα από σκληρά μέτρα και αντιλαϊκές πολιτικές, να καλύψουν οι εργαζόμενοι. Με αυτή την έννοια εκείνο που μπαίνει στο στόχαστρο είναι οι πολιτικές αφαίμαξης του κοινωνικού πλούτου, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί, να ενισχυθεί και να ισχυροποιηθεί το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του. Αυτό είναι το πρόβλημα της κοινωνίας. Οτι ένας ολόκληρος λαός παράγει τον πλούτο της χώρας, αλλά αυτός ο πλούτος, ελέω καπιταλιστικού συστήματος, ανήκει σε μια μικρή ομάδα κεφαλαιοκρατών. Αρα αυτούς και το εκμεταλλευτικό τους σύστημα πρέπει να βάλουμε σημάδι.

Ας το σκεφτούμε και κάπως αλλιώς. Αν υποθέσουμε ότι ήταν δυνατόν να εξασφαλιστεί ακόμα και η διαγραφή των χρεών. Σε περίπτωση που μια τέτοια εξέλιξη δε συνοδευόταν από ολοκληρωτικό αναπροσανατολισμό της κοινωνίας και με συγκεκριμένες κοινωνικοπολιτικές ανατροπές προς όφελος του λαού, αν, δηλαδή, και μετά τη διαγραφή εξακολουθούσε να κυριαρχεί η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, αργά ή γρήγορα θα βρισκόμασταν και πάλι στον ίδιο παρονομαστή. Με βάση τη θέση της χώρας στην ευρωένωση των καπιταλιστικών χωρών και υπό το βάρος των νομοτελειών της ανισόμετρης ανάπτυξης, θα διευρύνονταν και πάλι τα ελλείμματα, θα αυξάνονταν ξανά τα χρέη και οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου θα συνέχιζαν το πάρτι της κερδοφορίας τους σε βάρος των εργαζομένων και του λαού.

Η άποψη του ΚΚΕ «δεν αναγνωρίζουμε το χρέος» έχει αξία μαζί με τη θέση «δεν πρέπει να πληρώσει ο λαός». Και από αυτή τη σκοπιά μπορεί να αποκτήσει άμεση υπόσταση μόνο και εφόσον εξασφαλιστεί ταυτόχρονα διέξοδος για τους εργαζόμενους και ολόκληρο το λαό. Η πρόταση του ΚΚΕ δεν απευθύνεται στην κυβέρνηση και στους άλλους θιασώτες του συστήματος. Αποδέκτες της είναι οι εργαζόμενοι και όλα τα άλλα θύματα της φιλομονοπωλιακής πολιτικής, όλοι όσοι συνειδητοποιούν ότι οι θετικές και σε φιλολαϊκή κατεύθυνση εξελίξεις μπορούν να επιβληθούν μέσα από τους αγώνες, την κοινή δράση εργατών, αυτοαπασχολούμενων, φτωχών αγροτών, μέσα από τη λαϊκή συμμαχία για τον άλλο, τον αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Η διεθνής αξιοπιστία...

Γρηγοριάδης Κώστας

Μια πρόγευση για τη θύελλα που επέρχεται στο σύνολο του δημόσιου χώρου και των κοινωνικών δομών, εισπράττουν τις τελευταίες μέρες οι ασθενείς και οι οικογένειές τους, που επισκέπτονται τα δημόσια νοσοκομεία, με σκοπό να θεραπευτούν από κάποιο, μικρότερο ή μεγαλύτερο, πρόβλημα υγείας που έχουν. Τις τελευταίες μέρες, ολοένα και περισσότερο, οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό απεγνωσμένα ζητούν άμεσες λύσεις για τα σοβαρά προβλήματα, που έχουν προκύψει εξαιτίας των ελλείψεων υγειονομικού και ιατρικού υλικού και προειδοποιούν ότι πλέον κινδυνεύουν καθημερινά ανθρώπινες ζωές.

Την ίδια στιγμή, τα συγκροτήματα του Τύπου κάνουν εκτενείς αναφορές στα χειροκροτήματα των τραπεζιτών, που απέσπασε ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του σε διεθνές οικονομικό συνέδριο στη Βιέννη. Και πώς να μην αποσπάσει τα εύσημα της διεθνούς τοκογλυφίας άλλωστε, όταν για μια ακόμη φορά δεσμεύτηκε, επί της ουσίας, ότι η χώρα και ο πλούτος που παρήγαγε όλα αυτά τα χρόνια ο εργαζόμενος λαός είναι στην πλήρη διάθεσή της...

Ο δημόσιος τομέας Υγείας, λοιπόν, όπως και η Παιδεία, και οι μεταφορές, και η γη, και ο ορυκτός πλούτος, ακόμα και το νερό και ο αέρας που αναπνέουμε, απλώνονται στα πόδια των «επενδυτών», για να γεμίσουν ακόμα πιο πολύ τα ήδη ξέχειλα σεντούκια τους.

Αυτό εννοεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όταν μιλάει για «ανάκτηση της διεθνούς αξιοπιστίας της χώρας».

Ατέλειωτα πακέτα στήριξης των τραπεζών

Την εκτίμηση ότι το πακέτο των 750 δισ. ευρώ που ενέκριναν πρόσφατα οι ηγέτες της Ευρωζώνης είναι στην πραγματικότητα ένα δεύτερο πακέτο διάσωσης και στήριξης των τραπεζών, κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας, έρχονται να επιβεβαιώσουν τα χθεσινά στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS). Σύμφωνα λοιπόν με αυτά τα στοιχεία οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες παραμένουν οι περισσότερο εκτεθειμένες στις «αδύναμες» οικονομίες της ΕΕ, καθώς κατέχουν 958 δισ. δολάρια χρέους από την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα και την Ιρλανδία. Το ποσό αυτό αναλογεί στο 61% της συνολικής έκθεσης των διεθνών τραπεζών στην Ευρωζώνη, που ανερχόταν στα 1,58 τρισ. δολάρια στα τέλη του 2009. Στις τράπεζες της Ευρωζώνης αναλογούν περίπου τα δύο τρίτα της συνολικής έκθεσης των διεθνών πιστωτικών ιδρυμάτων στις τέσσερις αυτές χώρες. Σύμφωνα με την BIS, από τη συνολική έκθεση των γαλλικών και των γερμανικών τραπεζών, περίπου 174 δισ. δολάρια αφορούν δάνεια προς κυβερνήσεις, ενώ το υπόλοιπο ποσό αφορά δάνεια προς ιδιώτες και επιχειρήσεις. Είναι ολοφάνερο ότι τα όργανα της ΕΕ θα κάνουν ό,τι μπορούν για να στηρίξουν τις «δικές τους» τράπεζες, στέλνοντας βέβαια το λογαριασμό στους λαούς της ΕΕ. Την ίδια στιγμή όμως οι ενδοευρωπαϊκές-ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις είναι ισχυρές, καθώς οι μεγάλες χώρες της ΕΕ θέλουν να βγουν πιο ενισχυμένες από την κρίση, εννοείται σε βάρος των ανταγωνιστών τους. Συμπέρασμα; Φιλολαϊκή διέξοδος εντός της ΕΕ και του καπιταλισμού, δεν υπάρχει.

Προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα

«Με διαδικασίες - εξπρές», όπως διαβάζουμε στο χτεσινό «Εθνος», «θα επιχειρήσει το υπουργείο Οικονομικών να εισπράξει φόρους από 150.000 μισθωτούς, οι οποίοι για τη χρήση του 2008 απέκρυψαν 206 εκατ. ευρώ, καθώς δήλωσαν χαμηλότερα εισοδήματα από αυτά που προέκυψαν από τις δηλώσεις των εργοδοτών τους». Είναι η πολλοστή φορά που η παραπάνω είδηση «ανακυκλώνεται» το τελευταίο διάστημα και ο προπαγανδιστικός στόχος είναι προφανής. Να φανεί ότι οι πάντες φοροδιαφεύγουν, άρα οι πάντες ευθύνονται για την κρίση και άρα είναι αναπόφευκτα και αναγκαία τα μέτρα της κυβέρνησης... Οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα, βέβαια, της ελληνικής οικονομίας δεν είναι τα 200 εκατ. ευρώ που έχουν αποκρύψει οι 150.000 μισθωτοί - μάλιστα 38.000 από αυτούς έχουν αποκρύψει έως...100 ευρώ(!), ενώ ακόμα 40.000 έχουν αποκρύψει έως 500 ευρώ. Καμία αντίρρηση να εισπραχθούν τα οφειλόμενα, αλλά είναι ολοφάνερο ότι σκόπιμα διογκώνεται και αναπαράγεται το παραμύθι με τους μισθωτούς που φοροδιαφεύγουν. Ομως, άλλη είναι η απορία μας. Γιατί η κυβέρνηση και το υπουργείο Οικονομικών δεν επιχειρούν «με διαδικασίες εξπρές» να εισπράξουν τα 32 δισ. ευρώ που βεβαιωμένα οφείλουν (μόνο) 6.000 μεγαλοοφειλέτες στο δημόσιο; Γιατί αυτούς τους έχει «ξεχάσει»; Γιατί συνεχώς μειώνουν τα φορολογικά βάρη στο κεφάλαιο και αυξάνουν τους έμμεσους - αντιλαϊκούς - φόρους; Εννοείται ότι τα ερωτήματα είναι ρητορικά, αφού τα λαϊκά στρώματα γνωρίζουν ποια συμφέροντα υπηρετούν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.