«Ο προϋπολογισμός "γεννά τα χρέη των νοσοκομείων"» έχει ομολογήσει ο ίδιος ο υπουργός Υγείας Αλ. Παπαδόπουλος. Φαίνεται, λοιπόν, ότι το 2002 θα υπάρχουν πολλές ...πρόωρες εξελίξεις στα νοσοκομεία, καθώς ο προϋπολογισμός, που αποτελεί ένα βασικό εργαλείο για την εφαρμογή της πολιτικής σε κάθε χώρο, εκφράζει με τον πιο σκληρό τρόπο τις προσπάθειες της κυβέρνησης για τη μεταφορά των βαρών στα ασφαλιστικά ταμεία ή κατ' ευθείαν στους ίδιους τους ασθενείς, ώστε τα νοσοκομεία να λειτουργήσουν ως ανταποδοτικές επιχειρήσεις.
Σε αυτό το φόντο έρχεται ο Σύνδεσμος Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδας (ΣΦΕΕ) και πιέζει για «ανακοστολόγηση όλων των κυκλοφορούντων φαρμάκων, δεδομένου ότι οι τιμές των φαρμάκων από το 1997 παραμένουν "παγωμένες", παρά την αύξηση του κόστους των πρώτων υλών και του κόστους παραγωγής».
Βέβαια οι τιμές που έχουν τώρα τα φάρμακα είχαν -σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς- διαμορφωθεί τουλάχιστον στο πενταπλάσιο της πραγματικής τους αξίας. Από το σύνολο των δαπανών για την κυκλοφορία ενός καινούριου φαρμάκου, το 5% ξοδεύεται για την ανακάλυψη της νέας χημικής ουσίας, το 15-20% για κλινικές μελέτες και το 75-80% ξοδεύεται για την προώθηση του φαρμάκου στην αγορά (ουσιαστικά δηλαδή για διαφήμιση παρότι απαγορεύεται). Δηλαδή οι φαρμακοβιομήχανοι συσσώρευαν όπως κάνουν όλοι οι επιχειρηματίες τα υπερκέρδη τους που τώρα δεν τα βρίσκουν όσα τα θέλουν και ζητούν ανακοστολόγηση.
Αυτά όμως δε θα συνέβαιναν αν τις κυκλοφορίες των φαρμάκων δεν τις όριζαν οι δίνες της αγοράς, αλλά οι πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων για την αντιμετώπιση των ασθενειών τους.
Η κυβέρνηση έχει εξαιρέσει μια σειρά κλάδους εργαζομένων από την τωρινή αντιασφαλιστική της επίθεση. Ανάμεσα σ' αυτούς είναι και οι δημοσιογράφοι. Βέβαια, οι λόγοι, που το κάνει αυτό, είναι κατανοητοί στον καθένα. Αμφιβάλλει κανείς, όμως, ότι κάποια στιγμή θα στρέψει και σ' αυτούς τα πυρά της; Θα λέγαμε πως όχι. `Η, μήπως, έχει κανείς αμφιβολίες, για το χαρακτήρα και το περιεχόμενο του κυβερνητικού «ενδιαφέροντος», όταν αυτό αποφασίσει να ασχοληθεί και με το Ασφαλιστικό των δημοσιογράφων; Και πάλι θα λέγαμε πως όχι.
Προκαλεί, επομένως, πάμπολλα ερωτηματικά και απορίες η στάση των ΔΣ των δημοσιογραφικών συνδικαλιστικών οργανώσεων και, ιδιαίτερα, αυτού της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας (ΠΟΕΣΥ), τα οποία αποφεύγουν συστηματικά να πάρουν θέση σχετικά με όσα εξελίσσονται αυτές τις μέρες. Πολύ περισσότερο, που, στο τελευταίο Συνέδριο της ΠΟΕΣΥ, υπήρξαν συγκεκριμένες αποφάσεις και θέσεις, σχετικά με το Ασφαλιστικό, οι οποίες βρίσκονται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από την αντεργατική λογική της κυβέρνησης. Τι σημαίνει, λοιπόν, αυτή η σιωπή; Γιατί η ΠΟΕΣΥ δε συμπαρατάσσεται με όσες συνδικαλιστικές δυνάμεις βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση με τις δικές της θέσεις και αποφάσεις; Με ποιο ηθικό - τουλάχιστον - δικαίωμα, θα ζητά αύριο συμπαράσταση και αλληλεγγύη, όταν σήμερα κρατά αυτήν τη στάση;
Μια ΓΣΕΕ
που βάζει πλάτη
στο «διάλογο»
απάτη,
που ευλογεί
και βάζει βούλα
στης κυβέρνησης
τη ζούλα,
μια ΓΣΕΕ
με τέτοια θέση
είναι αίσχος,
είναι «φέσι»!
* * *
Μια ΓΣΕΕ
που «ναι» σε όλα
λέει στο μαύρο
νόμο, φόλα,
που στα ίσια
δίνει χέρι
στη «σφαγή»
και το «μαχαίρι»
στους εργάτες
δεν ανήκει,
άλλων είναι
δεκανίκι!
* * *
Μια ΓΣΕΕ
που 'πιασε πάτο,
κροίσων είναι
συνδικάτο,
και γι' αυτό
η βιοπάλη
απ' αυτή γραμμή
έχει άλλη,
την αντίσταση,
την πάλη!