ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δυνατά, μαζικά στα συλλαλητήρια

Συνεχίζεται ο αγώνας για την Παιδεία. Με τους δασκάλους να συμπληρώνουν ένα μήνα κινητοποιήσεων, τους γονείς να συμπαρατάσσονται και να συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις, τους μαθητές να ξεχύνονται στους δρόμους της διεκδίκησης, τους φοιτητές - σπουδαστές να βάζουν πλώρη για τις δικές τους συλλογικές διαδικασίες για νέες κινητοποιήσεις. Μαζί και εργαζόμενοι από πολλούς κλάδους, με αγωνιστικές αποφάσεις ταξικών σωματείων, με σκληρή αντιπαράθεση με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό μέσα στα συνδικάτα και τις ομοσπονδίες για την προκήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων, καλώντας σε κοινό αγώνα για τη μόρφωση των παιδιών του λαού, αλλά και για να γίνει το εκπαιδευτικό ζήτημα υπόθεση της εργατικής τάξης, γιατί αντικειμενικά δικό της ζήτημα είναι, αυτή πρέπει «να το πάρει πάνω της».

Σε όλους αυτούς, στους χιλιάδες που κινητοποιούνται για την Παιδεία των σύγχρονων αναγκών, η κυβέρνηση απαντά με την απόφασή της να προχωρήσει ακάθεκτη στην υλοποίηση της αντιεκπαιδευτικής της πολιτικής. Αρνείται να ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματα των δασκάλων, γυρίζει την πλάτη σε χιλιάδες μαθητές που φωνάζουν ότι θέλουν αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σχολείο. Θέλει να κάμψει τον αγώνα των εκπαιδευτικών, των μαθητών, όλων όσοι εντάσσονται σ' αυτήν τη μάχη. Είναι αποφασισμένη να περάσει την αντιδραστική πολιτική της. Γι' αυτό και πρέπει μαζί με τον αγώνα, που συνεχίζεται, να βγαίνουν συμπεράσματα. Να συνειδητοποιείται η ανάγκη να γίνει παλλαϊκή υπόθεση το ζήτημα της Παιδείας, αλλά και να «χτυπηθεί» πολιτικά η αντιεκπαιδευτική πολιτική. Που εφαρμόζει η κυβέρνηση συνεχίζοντας στα χνάρια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που και σήμερα έχει την ίδια πολιτική.

Γι' αυτό πρέπει να ορθωθεί μαζική και δυναμική η αγωνιστική απάντηση. Στα σχολειά, στις γειτονιές, στους εργατικούς κλάδους, παντού. Δυνατά, μαζικά και σήμερα στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Με σημαία την απαίτηση για ενιαίο, αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σχολείο, για ουσιαστική μόρφωση για τα παιδιά του λαού, χωρίς ταξικούς φραγμούς, για αξιοπρεπείς μισθούς και σχέσεις εργασίας των εκπαιδευτικών. Κι αυτή η φωνή πρέπει να γίνει ακόμα πιο δυνατή. Να εκφράσει την αποφασιστικότητα δασκάλων, καθηγητών, μαθητών, φοιτητών, γονιών και όλων των εργαζομένων. Μια δυνατή γροθιά στο στομάχι της κυβερνητικής πολιτικής.

Ο αγώνας για την Παιδεία πρέπει να ισχυροποιηθεί σε μαζικότητα και δυναμική. Να γίνει μια σφιχτή αγκαλιά όλων όσοι έχουν συμφέρον να παλέψουν για την Παιδεία των σύγχρονων αναγκών. Και είναι πολλοί αυτοί. Βρίσκονται σε κάθε σπίτι. Είναι τα παιδιά που πάνε στο σχολείο, ο αδελφός που σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο, ο πατέρας που νιώθει στο πορτοφόλι του ότι δεν μπορεί να αντέξει το (οικονομικό) βάρος της μόρφωσης. Είναι ο απόφοιτος που του έταζαν «λαγούς με πετραχήλια», αλλά γίνεται μακροχρόνια άνεργος, ενώ όταν βγαίνει στην παραγωγή, δεν έχει δικαιώματα. Είναι όλοι αυτοί γύρω μας που δεν τα βγάζουν πέρα με το μεροκάματο, με το μισθό, με τη σύνταξη, με το επίδομα ανεργίας, με το δελτίο παροχής υπηρεσιών. Και πρέπει να συναντηθούν. Να συμπαραταχτούν σε ένα κοινό μέτωπο Παιδείας. Να υψώσουν και αυτοί τη γροθιά τους μαζί με το παιδί τους, το δάσκαλο και το συνάδελφο σε έναν αγώνα δίκαιο. Γιατί κρίνεται το σήμερα και το αύριο. Γιατί κρίνεται το δικαίωμα στη μόρφωση και τη ζωή.

Δολοφονική πολιτική

Ο οικοδόμος που σκοτώθηκε προχτές στην Κρήτη (το σχετικό ρεπορτάζ στη σελίδα 21 του σημερινού «Ρ») ήταν το 97ο θύμα των εργοδοτικών εγκλημάτων για το 2006. Το ίδιο διάστημα ο κλάδος μετράει 26 νεκρούς. Η συγκεκριμένη περίπτωση αναδεικνύει και μια ακόμα πλευρά της επικίνδυνης και βαθιά αντιδραστικής πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ο νεκρός οικοδόμος ήταν 62 χρόνων. Παρά το γεγονός ότι εδώ και τέσσερα χρόνια θα έπρεπε να βρίσκεται σπίτι του και να απολαμβάνει μια σύνταξη στο ύψος των πραγματικών του αναγκών και της εργασίας του όλα αυτά τα χρόνια, ήταν υποχρεωμένος να κρέμεται σε μαδέρια και σκαλωσιές για να επιβιώσει.

Το σημειώνουμε για τρεις λόγους: Πρώτον, επειδή αποδεικνύεται περίτρανα ότι η ηλικία και η ένταση της εκμετάλλευσης «βαραίνουν» τα πόδια στη δουλιά με αποτέλεσμα - σε συνδυασμό με την κραυγαλέα έλλειψη μέτρων ασφάλειας - να αυξάνονται κατακόρυφα οι κίνδυνοι εργατικών ατυχημάτων. Δεύτερον, επειδή επιβεβαιώνεται ότι οι πενιχρές συντάξεις είναι ο βασικότερος λόγος για τον οποίο χιλιάδες εργαζόμενοι συνεχίζουν να τσακίζονται στη δουλιά μετά τη συνταξιοδότησή τους. Και τρίτον, επειδή τα κόμματα του ευρωμονόδρομου θεωρούν την ηλικία των 62 ετών μια ιδιαίτερα «παραγωγική» ηλικία, γι' αυτό και μεθοδεύουν την αύξηση των γενικών ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης (ενδεχόμενα μέχρι και τα 71 χρόνια), αλλά και τη συρρίκνωση των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων, στην κατηγορία των οποίων ανήκουν και οι οικοδόμοι, που είχαν δικαίωμα συνταξιοδότησης στα 58 χρόνια και τους το ανέβασαν μέχρι στιγμής στα 60. Αντιλαμβάνεται κανείς τις συνέπειες που θα έχει μια τέτοια εξέλιξη και στον αριθμό των εργοδοτικών εγκλημάτων που καταγράφονται κάθε χρόνο...

«Παράγουν» περισσότερη φτώχεια

Γρηγοριάδης Κώστας

Πάλι αναμάσησε το γνωστό φιλελεύθερο παραμύθι ο πρωθυπουργός ότι τάχα οι «μεταρρυθμίσεις», η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας θα φέρει επενδύσεις και αυτές με τη σειρά τους θα φέρουν «κοινωνική ευημερία» και θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της ανεργίας και της φτώχειας, κοκ. «Δημιουργούμε τους όρους και τις προϋποθέσεις για τη διαρκή αύξηση του παραγόμενου προϊόντος, για διαρκή αύξηση του κοινωνικού μερίσματος, για ουσιαστική και σταθερή στήριξη των οικονομικά ασθενέστερων», είπε χαρακτηριστικά μιλώντας, χτες στο Πολιτικό Συμβούλιο του κόμματός του.

Φυσικά η πραγματικότητα είναι σε κραυγαλέα αντίθεση τα λεγόμενα του Κ. Καραμανλή. Η στήριξη της επιχειρηματικότητας φέρνει περισσότερα κέρδη για τα μονοπώλια και περισσότερη φτώχεια για ολοένα και περισσότερα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων. Την εξάπλωση της φτώχειας στη χώρα μας επιβεβαιώνουν και τα επίσημα στοιχεία. Σύμφωνα με αυτά, 800.000 οικογένειες ή 2.126.750 άτομα, δηλαδή το 21% του πληθυσμού, βρίσκονταν το 2004 κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας, αυξημένο από το 2003 που ήταν 20%... Το συμπέρασμα είναι χιλιοειπωμένο: Ο καπιταλισμός έχει αποτύχει παταγωδώς να επιλύσει τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Και ούτε πρόκειται να το καταφέρει ποτέ.

«Υφαρπαγή» και «αξιοποίηση» της ψήφου

Προκειμένου να αποτρέψει την έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας στις κάλπες των δημοτικών εκλογών, η κυβέρνηση της ΝΔ προσπάθησε συστηματικά σε όλη την προεκλογική περίοδο να «υποβαθμίσει» το πολιτικό περιεχόμενό τους. Ανέδειξε ως κυρίαρχο ζήτημα την ανάδειξη «άξιων και ικανών» δημάρχων και νομαρχών, διαμορφώνοντας «αυτοδιοικητικά κριτήρια» για τις κάλπες.(Είναι ευνόητο ότι αν οι γαλάζιοι συνδυασμοί δεν πήγαιναν καλά, η κυβέρνηση τότε θα ισχυριζόταν πως «θα είχαν ηττηθεί οι γαλάζιοι συνδυασμοί», θα είχε όμως διασωθεί, όσο ήταν δυνατόν, η γενικότερη πολιτική)... Από τη στιγμή όμως που διαπίστωσαν ότι το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν «καλό» για τα μέτρα τους, από τότε άλλαξε το τροπάρι. Αίφνης το μήνυμα έγινε: «Νίκησε η ΝΔ, επιβραβεύτηκε η πολιτική της κυβέρνησης των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων». Πρόκειται, βέβαια, για επιχείρηση υφαρπαγής της λαϊκής ψήφου, την οποία στη συνέχεια τη στρέφει ενάντια στα συμφέροντα των λαϊκών μαζών. Από την άλλη είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση δεν έκρυψε την πολιτική της ούτε τις τελευταίες μέρες πριν από τις εκλογές, επιμένοντας στην επίδειξη αδιαλλαξίας και πυγμής απέναντι στα αιτήματα των δασκάλων. Ενα μήνα νωρίτερα στη ΔΕΘ ο Κ. Καραμανλής είχε αφορίσει τις παροχές στους «οικονομικά ασθενέστερους» περίπου ως έγκλημα κατά της οικονομίας... Ας έχει καθαρό η κυβέρνηση ότι η ψήφος των λαϊκών στρωμάτων προς τους γαλάζιους συνδυασμούς δεν είναι ψήφος επιδοκιμασίας των αντιλαϊκών επιλογών.