ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κυνικές ομολογίες καπιταλιστών

Παπαγεωργίου Βασίλης

Δικαίωσε απόλυτα ο πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων Βορείου Ελλάδας (ΣΒΒΕ) και ιδιοκτήτης του ομίλου «Αλουμίλ» Γ. Μυλωνάς τη συμβολική ενέργεια του ΠΑΜΕ να προχωρήσει σε κατάληψη των γραφείων του ΣΒΒΕ στη Θεσσαλονίκη. Οι δικαιολογίες που επικαλέστηκε χτες σε ραδιοφωνικές συνεντεύξεις του, για τις μαζικές απολύσεις, τις μειώσεις μισθών κατά 20%, τις ατομικές συμβάσεις κ.ο.κ., διακρίνονταν για τον ωμό κυνισμό τους, αλλά κυρίως υπογραμμίζουν την απόφαση των καπιταλιστών να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης εξ ολοκλήρου στους εργαζόμενους. «Δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχει αυτή η τρομερή αντίδραση», αναρωτήθηκε δήθεν αφελώς ο Γ. Μυλωνάς, επικαλούμενος το επιχείρημα ότι κανένας εργαζόμενος δεν έχει καταγγείλει τίποτα στη διεύθυνση εργασίας και πως όλα έγιναν «χωρίς να διαμαρτυρηθούν», λες και δεν ξέρουν οι πάντες πώς εξασφαλίζεται η «συμφωνία» των εργαζομένων... Από την άλλη, παραδέχτηκε ότι τέτοια μέτρα έχουν πάρει όλες οι εταιρείες, αποκαλύπτοντας ότι «είμαστε η τελευταία εταιρεία που το έχουμε κάνει αυτό και όχι η πρώτη». Η αποθέωση της υποκρισίας ήταν η απάντησή του στο ερώτημα για τη μείωση κατά 20% στους μισθούς. «Και εγώ έχω κάνει μείωση των αμοιβών μου κατά 50% σε αυτή την προσπάθεια», είπε ανερυθρίαστα, συγκρίνοντας τη μείωση του μισθού που σε ρίχνει στα όρια της εξαθλίωσης με τη μείωση των υπερκερδών ύψους εκατομμυρίων ευρώ που αποκόμισε ο ίδιος τα προηγούμενα χρόνια... Η ειρωνεία είναι ότι, μετά απ' όλα αυτά, παραπονέθηκε γιατί «όλες οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα ασχολούνται με το ότι βγήκε χθες το ΠΑΜΕ και είπε γιατί η "Αλουμίλ" απέλυσε τρία άτομα και ξαφνικά εγώ στοχοποιούμαι»...

Ο ΣΥΝ θυμάται την ΕΦΕΕ...

Υποτιμώντας τη νοημοσύνη φοιτητών και σπουδαστών, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επιδίδεται σε κινήσεις κατασκευασμένες για να παίξουν στα κανάλια και μόνο: Ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ στέλνει επιστολές σε Καραμανλή και Παπανδρέου για να ταχτούν υπέρ της ανασυγκρότησης της ΕΦΕΕ!

Είναι τουλάχιστον κοροϊδία, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να παριστάνει τον υπερασπιστή των φοιτητικών συλλόγων και της ΕΦΕΕ, όταν οι δυνάμεις του στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ κάθε χρόνο αρνούνται ακόμα και να ορίσουν αντιπροσώπους για το Πανσπουδαστικό Συνέδριο. Είναι υποκρισία, οι - εδώ και δέκα χρόνια - απόντες από όλες τις προσπάθειες ανασυγκρότησης της ΕΦΕΕ, να παριστάνουν τους υπερασπιστές της. Εξάλλου, το ...πόση σημασία δίνουν στα όργανα του φοιτητικού κινήματος το απέδειξαν και πρόσφατα: Την περίοδο που βρισκόταν σε εξέλιξη η ισραηλινή εισβολή στη Γάζα, η ΠΚΣ συγκαλούσε ΔΣ, για να συζητήσουν και να αποφασίσουν την έκφραση της αλληλεγγύης του φοιτητικού συλλόγου στο λαό της Παλαιστίνης. Τότε, οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τα ΕΑΑΚ, «έγραφαν στα παλιά τους τα παπούτσια» τους συλλόγους και τα ΔΣ, αρνούνταν τη σύγκληση ΔΣ και τη συζήτηση για την Παλαιστίνη, δηλώνοντας ότι «τώρα έχουμε εξέγερση»...

... και το κίνημα

Στις ίδιες επιστολές ο Αλ. Αλαβάνος υποκριτικά επικαλείται το άσυλο και την υπεράσπισή του από το φοιτητικό κίνημα. Είναι νωπές ακόμα οι μνήμες από την απλόχερη κάλυψη που παρείχαν οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στους διάφορους κουκουλοφόρους, βαφτίζοντάς τους «εξεγερμένους» και στρώνοντας το έδαφος για να χτυπηθεί το άσυλο. Την ίδια στιγμή ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται υπέρ του νόμου - πλαισίου που ανοίγει το δρόμο για κατάργηση του ασύλου: Μόλις χτες ο ευρωβουλευτής του ΣΥΝ, Δ. Παπαδημούλης, είπε ότι με βάση το νόμο - πλαίσιο υπάρχει «η δυνατότητα να παρθούν αποτελεσματικά μέτρα»...

Τώρα, λοιπόν, που η «εξέγερση»... τελείωσε και πλησιάζουν οι φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές, οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν ότι δεν τους βγήκε το σχέδιο εγκλωβισμού της νεολαίας και παίρνουν νέες πρωτοβουλίες: Παριστάνουν τους υπερασπιστές του οργανωμένου κινήματος τη στιγμή που στην πράξη πριονίζουν τα πόδια του. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θέλει κίνημα γονατισμένο, που να μην αντιδρά στις επιδιώξεις του κεφαλαίου για το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, γιατί και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αυτό το πανεπιστήμιο προτείνει. Και πέρα από τις φραστικές κορόνες, στην πράξη εκείνο που πραγματικά τρέμουν οι οπορτουνιστές είναι η οργάνωση του φοιτητικού κινήματος και η συμπόρευσή του με τους φυσικούς του συμμάχους, τους εργαζόμενους.

Κόντρα στο «δίκιο» της πλουτοκρατίας

Η προχτεσινή διαμαρτυρία του ΠΑΜΕ στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου επιβεβαίωσε ότι η παρέμβαση του Γ. Σανιδά υπέρ της πολυεθνικής «Τζάμπο» ούτε τυχαία είναι, ούτε αποσπασματική. Ο Γ. Σανιδάς αναπαρήγαγε τις αιτιάσεις της «Τζάμπο» σε βάρος των εργαζομένων και πήγε ένα βήμα παραπέρα. Ισχυρίστηκε ότι το εργατικό κίνημα πρέπει να έχει όρια στη δράση του. Και αυτά τα όρια καθορίζονται από τους νόμους του κράτους. Σε μια αστική δημοκρατία, όπως χαρακτηριστικά είπε ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, αυτός που κρίνει το δίκαιο και το άδικο, πάντα στη βάση της ισχύουσας νομοθεσίας, είναι η δικαιοσύνη. Γι' αυτό συνέστησε στους συνδικαλιστές να σταματήσουν τις κινητοποιήσεις και να καταφύγουν στα δικαστήρια για όποια ένσταση έχουν σε σχέση με την απόλυση στα «Τζάμπο».

Στην πραγματικότητα, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, υπηρετώντας από τη θέση του την αστική εξουσία, επιχειρεί να βάλει το συνδικαλιστικό κίνημα στον πάγο, να ποινικοποιήσει και να καταστείλει τη δράση του, αφού, σύμφωνα με το αστικό δίκαιο, ξεπερνάει τα όρια και άρα είναι παράνομη. Τι λέει ο ανώτατος εισαγγελικός λειτουργός, μιλώντας εξ ονόματος της τάξης που υπηρετεί; Λέει ότι νόμος της αστικής δημοκρατίας είναι να δουλεύουν οι εργαζόμενοι μέχρι τα 75, να σκοτώνονται στη σκαλωσιά ή στην καλύτερη περίπτωση να παίρνουν μια σύνταξη πείνας, προκειμένου να «κοστίζουν» λιγότερο στον εργοδότη και έτσι να αυξάνονται τα κέρδη του. Κατά συνέπεια, το εργατικό κίνημα παρανομεί όταν αγωνίζεται ενάντια σε τέτοιους νόμους.

Λέει ακόμα ότι, εφόσον νόμος του κράτους είναι να δουλεύουν οι εργάτες όπως και όποτε θέλει ο εργοδότης, με τη διευθέτηση και τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, είναι παράνομο για το συνδικαλιστικό κίνημα να αντιπαλεύει αυτούς του νόμους και να ζητάει σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, μόνιμη δουλειά με πλήρη δικαιώματα. Με μια φράση, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου λέει το εξής: Στην αστική δημοκρατία, νόμος είναι το δίκιο του εργοδότη. Κατά συνέπεια, κάθε κινητοποίηση που αμφισβητεί αυτό το νόμο δεν μπορεί παρά να είναι παράνομη. Και η μόνη διέξοδος που δίνεται στους εργάτες στο πλαίσιο αυτής της αστικής δημοκρατίας είναι να διαμορφώνουν αιτήματα και να αξιοποιούν μορφές πάλης που κινούνται μέσα στα όρια αυτών των νόμων, δηλαδή στα πλαίσια των συμφερόντων της εργοδοσίας. Με άλλα λόγια, «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω».

Κανείς δε διαφωνεί ότι το αστικό δίκαιο είναι κομμένο και ραμμένο στα συμφέροντα της τάξης που έχει την εξουσία, της αστικής τάξης. Και επειδή ακριβώς η αστική τάξη είναι αντιδραστική, το ίδιο ισχύει και για το δίκαιό της, το οποίο αποσκοπεί στη διαιώνιση της εξουσίας της, της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Οσοι όμως οραματίζονται ένα συνδικαλιστικό κίνημα - συνεταίρο των εργοδοτών είναι βαθιά γελασμένοι. Τίποτα προοδευτικό δε θα μπορούσε να γεννηθεί χωρίς τη σύγκρουση με τις κοινωνικές δυνάμεις της οπισθοδρόμησης, των εκπροσώπων του παλιού. Ετσι και στις μέρες μας. Τίποτα καλό για την εργατική τάξη και το λαό δεν πρόκειται να προκύψει αν δεν ενισχυθεί η γραμμή της σύγκρουσης με τα μονοπώλια και την πολιτική που στηρίζει την κερδοφορία τους. Γιατί είτε τους αρέσει, είτε όχι, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη!