Η προχτεσινή διαμαρτυρία του ΠΑΜΕ στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου επιβεβαίωσε ότι η παρέμβαση του Γ. Σανιδά υπέρ της πολυεθνικής «Τζάμπο» ούτε τυχαία είναι, ούτε αποσπασματική. Ο Γ. Σανιδάς αναπαρήγαγε τις αιτιάσεις της «Τζάμπο» σε βάρος των εργαζομένων και πήγε ένα βήμα παραπέρα. Ισχυρίστηκε ότι το εργατικό κίνημα πρέπει να έχει όρια στη δράση του. Και αυτά τα όρια καθορίζονται από τους νόμους του κράτους. Σε μια αστική δημοκρατία, όπως χαρακτηριστικά είπε ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, αυτός που κρίνει το δίκαιο και το άδικο, πάντα στη βάση της ισχύουσας νομοθεσίας, είναι η δικαιοσύνη. Γι' αυτό συνέστησε στους συνδικαλιστές να σταματήσουν τις κινητοποιήσεις και να καταφύγουν στα δικαστήρια για όποια ένσταση έχουν σε σχέση με την απόλυση στα «Τζάμπο».

Στην πραγματικότητα, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, υπηρετώντας από τη θέση του την αστική εξουσία, επιχειρεί να βάλει το συνδικαλιστικό κίνημα στον πάγο, να ποινικοποιήσει και να καταστείλει τη δράση του, αφού, σύμφωνα με το αστικό δίκαιο, ξεπερνάει τα όρια και άρα είναι παράνομη. Τι λέει ο ανώτατος εισαγγελικός λειτουργός, μιλώντας εξ ονόματος της τάξης που υπηρετεί; Λέει ότι νόμος της αστικής δημοκρατίας είναι να δουλεύουν οι εργαζόμενοι μέχρι τα 75, να σκοτώνονται στη σκαλωσιά ή στην καλύτερη περίπτωση να παίρνουν μια σύνταξη πείνας, προκειμένου να «κοστίζουν» λιγότερο στον εργοδότη και έτσι να αυξάνονται τα κέρδη του. Κατά συνέπεια, το εργατικό κίνημα παρανομεί όταν αγωνίζεται ενάντια σε τέτοιους νόμους.

Λέει ακόμα ότι, εφόσον νόμος του κράτους είναι να δουλεύουν οι εργάτες όπως και όποτε θέλει ο εργοδότης, με τη διευθέτηση και τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, είναι παράνομο για το συνδικαλιστικό κίνημα να αντιπαλεύει αυτούς του νόμους και να ζητάει σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, μόνιμη δουλειά με πλήρη δικαιώματα. Με μια φράση, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου λέει το εξής: Στην αστική δημοκρατία, νόμος είναι το δίκιο του εργοδότη. Κατά συνέπεια, κάθε κινητοποίηση που αμφισβητεί αυτό το νόμο δεν μπορεί παρά να είναι παράνομη. Και η μόνη διέξοδος που δίνεται στους εργάτες στο πλαίσιο αυτής της αστικής δημοκρατίας είναι να διαμορφώνουν αιτήματα και να αξιοποιούν μορφές πάλης που κινούνται μέσα στα όρια αυτών των νόμων, δηλαδή στα πλαίσια των συμφερόντων της εργοδοσίας. Με άλλα λόγια, «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω».

Κανείς δε διαφωνεί ότι το αστικό δίκαιο είναι κομμένο και ραμμένο στα συμφέροντα της τάξης που έχει την εξουσία, της αστικής τάξης. Και επειδή ακριβώς η αστική τάξη είναι αντιδραστική, το ίδιο ισχύει και για το δίκαιό της, το οποίο αποσκοπεί στη διαιώνιση της εξουσίας της, της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Οσοι όμως οραματίζονται ένα συνδικαλιστικό κίνημα - συνεταίρο των εργοδοτών είναι βαθιά γελασμένοι. Τίποτα προοδευτικό δε θα μπορούσε να γεννηθεί χωρίς τη σύγκρουση με τις κοινωνικές δυνάμεις της οπισθοδρόμησης, των εκπροσώπων του παλιού. Ετσι και στις μέρες μας. Τίποτα καλό για την εργατική τάξη και το λαό δεν πρόκειται να προκύψει αν δεν ενισχυθεί η γραμμή της σύγκρουσης με τα μονοπώλια και την πολιτική που στηρίζει την κερδοφορία τους. Γιατί είτε τους αρέσει, είτε όχι, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη!