Στις χτεσινές εφημερίδες υπήρχε η φωτογραφία μιας ελιάς που την υπερασπίζουν από το κόψιμο παιδιά. Για πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια, η ελιά έδινε τον καρπό της στους ανθρώπους. Τώρα, η γη κάτω της αξίζει περισσότερο σαν οικοδομήσιμο οικόπεδο. Ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής καθορίζει τις αξίες. Τα παιδιά, που έκαναν κλοιό να προστατέψουν την ελιά, έχουν ήδη χάσει το δάσος, κατανοούν την αξία της μίας ελιάς μόνο ως «ιστορικό ελαιόδεντρο», στα πλαίσια ενός προγράμματος για τη «δημιουργία πάρκων ιστορικών δέντρων». Ούτε που τους περνά από το μυαλό πως αυτός που χρηματοδοτεί το πρόγραμμα είναι ο ίδιος που θέλει τη γη εμπόρευμα, άρα και το κόψιμο των δέντρων.

Για αξίες μιλά και η καθηγήτρια, εδώ παραδίπλα. Με καλή πρόθεση αναφέρεται στην «ηθική της ύπαρξης». Και υποψιάζει με το κείμενό της για την ατιμώρητη «θεσμικά αποδεκτή βία», την οποία και περιγράφει στη φτώχεια, στην ανεργία, στην απειλή της απόλυσης, στον τρόμο της επιβίωσης κ.ά. Πάλι κάτι λείπει.

Στις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες τους οι αστοί δεν αφήνουν κανένα περιθώριο να υποψιαστείς τι είναι αυτό που λείπει από τις κατά τ' άλλα δακρύβρεκτες περιγραφές. Οτι είναι ο καπιταλισμός (σε κρίση ή χωρίς κρίση) η αιτία για τη διαρκή αύξηση της δυστυχίας των πολλών, την ίδια ακριβώς ώρα που οι κεφαλαιούχοι κερδίζουν και εν μέσω κρίσης.

Ο ένας μετά τον άλλο διάφοροι δανειολήπτες που καθυστερούν τις δόσεις τους παίρνουν αυτόν τον καιρό μια ειδοποίηση που τους ενημερώνει ότι το δάνειό τους πια δεν το χρωστούν στην τράπεζα με την οποία υπέγραψαν, αλλά σε κάποιο αμοιβαίο κεφάλαιο διαχείρισης δανείων. Η Τράπεζα έχει πουλήσει το δάνειο αλλού. Η Τράπεζα δε χάνει. Ο δανειολήπτης θα χάσει το σπίτι του, πριν ακόμα καταλάβει πού και πόσα χρωστάει, πριν καταλάβει ότι τόσον καιρό που έψαχνε μέσα από διάφορες ΜΚΟ να βρει αν υπάρχουν άδικοι όροι στα συμβόλαια των τραπεζών, το σύστημα ήδη τού είχε σκάψει το λάκκο. Γιατί ο εργάτης δεν πάλεψε έγκαιρα και αποφασιστικά για να 'ναι αυτονόητο δικαίωμά του το κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι του.

Κι όμως, η εικόνα έχει δύο όψεις. Απέναντι στον πανικό που δημιουργούν για την καπιταλιστική κρίση - ώστε να περάσει στις συνειδήσεις ως κρίση την οποία η εργατική τάξη έχει χρέος να βοηθήσει στο ξεπέρασμά της - ορθώνονται αντιστάσεις. «Την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία», διακηρύσσει το Πανεργατικό Μέτωπο. Και οι κομμουνιστές που δουλεύουν στην πρώτη γραμμή αυτού του μετώπου κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους, ώστε όλο και περισσότεροι εργάτες να συσπειρώνονται σε αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική γραμμή. Να οργανώνουν τη διεκδίκηση της δικής τους εξουσίας, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια την αγωνία κάθε καπιταλιστή.

Ε, ακριβώς αυτή η αντίσταση (που αγκαλιάζει κάθε έκφραση της ζωής, από την παραγωγή του λαδιού, ως το χτίσιμο ενός σπιτιού) είναι το πρόβλημα για τους καπιταλιστές. Τη δυναμική που περιέχεται σ' αυτό το μέτωπο θέλουν να προλάβουν. Εδώ κολλάει όλη αυτή η οργανωμένη επιχείρηση, που καιρό τώρα προσπαθεί να πείσει ότι ο κόσμος κινδυνεύει από μια ...κουκούλα. Οι ασφαλίτες που χώνονται χωρίς κουκούλα στις διαδηλώσεις και οι ασφαλίτες που με κουκούλα παριστάνουν τα «μπάχαλα» εκτελούν την ίδια αποστολή: Να προβοκάρουν το κίνημα, να εξασφαλίσουν όρους αποφασιστικού χτυπήματος του κινήματος, που δυνητικά αναπτύσσεται με όρους ταξικής αντιπαράθεσης. Εκεί που έχεις ήδη 60.000 κρατικούς αστυνόμους, να έχεις απέναντι ένοπλους κι άλλους 100.000 «δημοτικούς» και ποιος ξέρει αύριο, άλλους τόσους ένοπλους ιδιωτικούς «σεκιούριτι».

Το σχέδιό τους είναι καλά επεξεργασμένο. Πρόσεξε με πόση επιμέλεια ακριβώς τώρα πιπιλάνε το μυαλό των ανθρώπων για τη ...βία που «θα» ασκούσαν οι κομμουνιστές, αν ο καλός θεός του ιμπεριαλισμού είχε αφήσει αβοήθητη τη χώρα κι είχαν καταφέρει να κυβερνήσουν.

Τα πράγματα είναι σοβαρά.

Εχουν κάνει βήματα με τα μαθητοδικεία, τα αγροτοδικεία, με τις διαταράξεις οικιακής γαλήνης όπου γίνεται απεργία. Θέλουν ακόμα περισσότερο στρατό, για να αντιμετωπίσουν το εργατικό κίνημα. Θέλουν ακόμα περισσότερο στρατό, για να αντιμετωπίσουν τις οργισμένες μάζες των λαϊκών στρωμάτων, που, πριν ακόμα ξεσπάσει η κρίση, δεινοπαθούν.

Τα διάφορα πολιτικά αναχώματα δεν μπόρεσαν ως τώρα να παίξουν το ρόλο τους κι όλα δείχνουν πως όσο υπάρχει ΚΚΕ με τη συγκεκριμένη στρατηγική και τακτική του δε θα μπορούν να παίξουν το ρόλο τους όλοι αυτοί. Να δυναμώσουμε το ΚΚΕ, για να χαλάσουμε και αυτά τα σχέδια και κάθε αντιλαϊκά σχέδια. Να τους γκρεμίσουμε οριστικά.

Αρκετά καίρια, διάφοροι του συστήματος εντοπίζουν το πρόβλημα. Οτι το πολιτικό σύστημα δεν έχει καταφέρει να απορροφά τους κραδασμούς, πρέπει να οργανωθεί έτσι που να μπορεί να καναλιζάρει τις αντιδράσεις εντός των τειχών. Οι μηχανισμοί που χτίζονται δεν είναι μόνο για άμεση κατασταλτική δράση, παράγουν ιδεολογία. Οχι μόνο τρόμου, αλλά απόδειξης ότι το σύστημα λειτουργεί, μπορεί να τα βγάλει πέρα με τους κακούς που δε βρίσκονται στην κορυφή του συστήματος αλλά στο δρόμο.

Η ένταση της ιδεολογικής καταστολής αναδεικνύεται σε κυρίαρχο στοιχείο, κατά συνέπεια κυρίαρχη πρέπει να 'ναι και η ιδεολογική αντεπίθεση. Κι εδώ το κίνημα έχει λαμπρές σελίδες να επιδείξει.