ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Καβγαδάκια...

Γρηγοριάδης Κώστας

Πριν από λίγες μέρες, ήταν η ΔΑΚΕ στον ΟΤΕ που κάρφωνε τους ΠΑΣΚίτες συναδέλφους της και τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ για τη δήθεν αγανάκτησή τους σχετικά με την πώληση μετοχών του ΟΤΕ στην «Ντόιτσε Τέλεκομ». Η παράταξη της ΝΔ, που σήμερα συνεχίζει το έγκλημα της ιδιωτικοποίησης, κυκλοφόρησε ένα έγγραφο με δηλώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ, η οποία τελικά ξεκίνησε επί κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το 1996. Προχτές, ήταν η σειρά της ΠΑΣΚΕ να καρφώσει το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για την - εκ των υστέρων - κριτική στη σύμβαση του αίσχους και το πόρισμα Κουκιάδη. Για το μεν πόρισμα ισχυρίζεται ότι στην επιτροπή που το συνέταξε συμμετέχει και μέλος προσκείμενο στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ για την Εθνική Γενική Συλλογική, η ΠΑΣΚΕ υπενθυμίζει ότι ανάμεσα σε αυτούς που την υπογράφουν είναι και το στέλεχος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ Ν. Σκορίνης, ΓΓ της ΓΣΕΒΕΕ. Καμιά εντύπωση δεν προκαλούν τα αλληλοκαρφώματα και τα καβγαδάκια μεταξύ των δυνάμεων εκείνων που όταν πρόκειται να χαράξουν τη στρατηγική της ΓΣΕΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε ελάχιστα και επουσιώδη βρίσκουν να διαφωνήσουν. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν οι πομπές τους ξεμπροστιάζονται στους εργαζόμενους. Τότε είναι που ο καθένας προσπαθεί να τα φορτώσει στον άλλο, για να γλιτώσει την κατακραυγή. Και εκεί γελάει μέχρι και το παρδαλό κατσίκι...

«Παγιδευμένος» στη ΣΥΝ-κυβέρνηση

Ποιο ήταν το συμπέρασμα που έβγαλε από τη χτεσινή συζήτηση στη Βουλή ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Οτι πρέπει να φύγει η κυβέρνηση της ΝΔ και βλέπουμε... Ιδού, με τα δικά του λόγια: «Και λέω με πλήρη συναίσθηση αυτών που λέω ότι το συμπέρασμα που θα ήθελα να δώσω εγώ από την ομιλία μου είναι ότι πρέπει να πέσει η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και πρέπει να πέσει το συντομότερο δυνατόν. Πρέπει να αναδειχτεί μια άλλη επιλογή». Βέβαια, την «άλλη επιλογή» ο Α. Αλαβάνος δεν την προσδιόρισε με σαφήνεια και ίσως να ήταν περιττό αφού η στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπερβαίνει τον ορίζοντα του καπιταλισμού και εξαντλείται στην «ανθρώπινη» διαχείρισή του. Φρόντισε όμως να κρατήσει αποστάσεις από το σενάριο της συνεργασίας ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας ότι «για μας το θέμα δεν είναι απλώς να αλλάξουμε το σχήμα». Στη συνέχεια όμως άφησε να διαφανεί ότι αυτό το κάνει κάτω από την επήρεια των εκλογικών αποτελεσμάτων στην Ιταλία: «Δεν πρόκειται κανείς επομένως να επαναλάβει στην Ελλάδα παγίδες, οι οποίες οδήγησαν σ' αυτά τα αποτελέσματα», είπε χαρακτηριστικά. Το ζήτημα είναι ότι είναι ήδη μέσα σε αυτές τις «παγίδες»...

Συναίνεση και κοκορομαχίες

«Γιατί, λοιπόν, αφού συμφωνούμε στους ίδιους στόχους (σ.σ. στην οικονομία), αρνούνται κάθε συνεννόηση; Γιατί ενώ ομολογούν, έστω και τώρα, την αναγκαιότητα της δημοσιονομικής εξυγίανσης, αρνούνται τη συναίνεση σε κοινές πολιτικές; Γιατί εάν και εφόσον έχουν κάτι να πουν, δεν τολμούν να το πουν; Τι επιτέλους προτείνουν;». Αναμφίβολα τα παραπάνω ερωτήματα που έθεσε απευθυνόμενος προς το ΠΑΣΟΚ, χτες στη Βουλή, ο Κ. Καραμανλής, έχουν ρητορικό και δημαγωγικό χαρακτήρα. Επιπλέον τα έθεσε εκ του ασφαλούς αφού γνωρίζει ότι το ΠΑΣΟΚ στηρίζει στην πράξη τις αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» που προωθεί η κυβέρνηση. Το επιβεβαίωσε άλλωστε περίτρανα αμέσως μετά στην ομιλία του ο Γ. Παπανδρέου, με την κριτική και τις εποικοδομητικές προτάσεις που έκανε για όλα: από το Ασφαλιστικό, μέχρι την αντιμετώπιση των καρτέλ, της ακρίβειας, των στεγαστικών δανείων κοκ. Παρόλο που η μοναδική έγνοια του προέδρου του ΠΑΣΟΚ ήταν να πείσει ότι η πολιτική του διαφέρει από την ταξική πολιτική της ΝΔ, το μόνο που κατάφερε να δείξει είναι ότι διαφέρει μόνο στη δημαγωγία των κοινότοπων διαπιστώσεων πάνω στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Βέβαια το ίδιο έκανε και ο Κ. Καραμανλής στην «αντιπολίτευση», αρνούμενος τη συναίνεση που ο ίδιος τώρα ζητάει... Οι σικέ κοκορομαχίες είναι όρος ύπαρξης του δικομματισμού...

Και η ΕΤ3 στον αντικομμουνισμό

Πολύ παλιό το κόλπο των συνειρμών στις τηλεοπτικές συζητήσεις. Για παράδειγμα, τάχα στήνουμε μια συζήτηση «περί αυταρχικών καθεστώτων» και εκεί γενικά αφήνουμε να διαχέεται η εξίσωση σοσιαλισμού και των «κομμουνιστικών καθεστώτων» με το φασισμό ντυμένο με διανοουμενίστικες περικοκλάδες. Για άλλη μια φορά η ΕΤ3 προχτές το βράδυ έστησε μια τέτοια παράσταση. Θαρρούν πως το καμουφλάρισμα της ψευτοδιανόησης δεν αποκαλύπτει τους σκοπούς τους; Τους έχουμε πάρει είδηση και από προηγούμενες προσπάθειες...

Μπροστά σε νέους αγώνες

Η σημασία της προχτεσινής απεργίας είναι μεγάλη. Η επιτυχία της, η μάχη για την προετοιμασία και την περιφρούρησή της αποτελούν παρακαταθήκη στους αγώνες του ταξικού κινήματος, στην πάλη για ικανοποιητικές κλαδικές συμβάσεις, συνολικά για τα δικαιώματα των εργαζόμενων. Επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά η ικανότητα του πλαισίου του ΠΑΜΕ να συσπειρώνει πλατιές εργατικές και λαϊκές δυνάμεις. Αποδείχτηκε ο πρωτοπόρος ρόλος των ταξικών συνδικάτων στην οργάνωση της πάλης των εργαζομένων ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου και των κομμάτων του. Για την απόσπαση κατακτήσεων και τη δημιουργία των προϋποθέσεων για πιο ριζοσπαστικές αλλαγές προς όφελος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Οι ταξικές δυνάμεις βγαίνουν ακόμα πιο δυνατές από την προχτεσινή αναμέτρηση. Με νέους πρωτοπόρους εργάτες στις γραμμές τους. Με καινούριους τόπους δουλειάς, όπου φτάνει πλέον η φωνή του ΠΑΜΕ και ριζώνουν οι θέσεις του. Με καινούρια γνώση και πείρα από τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του, την αναμέτρηση με την τακτική του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού. Οι χιλιάδες εργάτες του ιδιωτικού τομέα, που την Τετάρτη απέργησαν μαζικά, παρέδωσαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα σε κάθε αποδέκτη. Πως δεν είναι διατεθειμένοι να ανεχτούν τον εμπαιγμό του ενός «ευρώ» αύξηση και δε θ' αφήσουν σε χλωρό κλαρί όσους την υπέγραψαν σε βάρος των εργαζομένων. Οτι ο αγώνας ενάντια στο σύνολο των αντιασφαλιστικών νόμων θα είναι ανυποχώρητος.

Ολοένα και περισσότεροι εργάτες αντιλαμβάνονται την ανάγκη όξυνσης της ταξικής πάλης, χωρίς συμβιβασμούς και λοβιτούρες στο κεφάλαιο, μπροστά στα σοβαρά συσσωρευμένα προβλήματα και τα χειρότερα που έρχονται. Από δω πηγάζει και το διαρκώς αυξανόμενο κύρος του ΠΑΜΕ, η καταξίωσή του σε περισσότερους τόπους δουλειάς. Τα ταξικά συνδικάτα αρνήθηκαν να κηρύξουν σιωπητήριο, όταν οι εντεταλμένες από τα κόμματά τους συνδικαλιστικές πλειοψηφίες υπέγραφαν τη σύμβαση του αίσχους και παρέπεμπαν στο αόριστο μέλλον τις όποιες κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο Πετραλιά. Το ΠΑΜΕ αρνήθηκε να κόψει το πλαίσιο και τις διεκδικήσεις του στα μέτρα των εργοδοτικών αξιώσεων, για χάρη της «κοινωνικής συναίνεσης», της «ανταγωνιστικότητας», των «αντοχών της οικονομίας».

Το δυνάμωμα του ταξικού εργατικού κινήματος, η οργάνωση των εργαζομένων στα συνδικάτα, η όξυνση της πάλης με την κυρίαρχη πολιτική και τους φορείς της στους τόπους δουλειάς, είναι όροι αναγκαίοι για την πραγματική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού προς όφελος των εργαζομένων. Η συνειδητοποίηση από τον εργάτη ότι κριτήριο στην πάλη του δεν μπορεί να είναι άλλο από την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, από τη διεκδίκηση του πλούτου που ο ίδιος παράγει, εκ των πραγμάτων βοηθάει στην αναγκαία πολιτικοποίηση της πάλης, αφού τον φέρνει αντιμέτωπο με την εργοδοσία, τα κόμματα του κεφαλαίου, τους κάθε λογής οπορτουνιστές. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, από σήμερα κιόλας, εντείνουν τη μάχη για τον επόμενο κορυφαίο σταθμό. Τον ταξικό γιορτασμό της 1ης Μάη 2008.