«Γιατί, λοιπόν, αφού συμφωνούμε στους ίδιους στόχους (σ.σ. στην οικονομία), αρνούνται κάθε συνεννόηση; Γιατί ενώ ομολογούν, έστω και τώρα, την αναγκαιότητα της δημοσιονομικής εξυγίανσης, αρνούνται τη συναίνεση σε κοινές πολιτικές; Γιατί εάν και εφόσον έχουν κάτι να πουν, δεν τολμούν να το πουν; Τι επιτέλους προτείνουν;». Αναμφίβολα τα παραπάνω ερωτήματα που έθεσε απευθυνόμενος προς το ΠΑΣΟΚ, χτες στη Βουλή, ο Κ. Καραμανλής, έχουν ρητορικό και δημαγωγικό χαρακτήρα. Επιπλέον τα έθεσε εκ του ασφαλούς αφού γνωρίζει ότι το ΠΑΣΟΚ στηρίζει στην πράξη τις αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» που προωθεί η κυβέρνηση. Το επιβεβαίωσε άλλωστε περίτρανα αμέσως μετά στην ομιλία του ο Γ. Παπανδρέου, με την κριτική και τις εποικοδομητικές προτάσεις που έκανε για όλα: από το Ασφαλιστικό, μέχρι την αντιμετώπιση των καρτέλ, της ακρίβειας, των στεγαστικών δανείων κοκ. Παρόλο που η μοναδική έγνοια του προέδρου του ΠΑΣΟΚ ήταν να πείσει ότι η πολιτική του διαφέρει από την ταξική πολιτική της ΝΔ, το μόνο που κατάφερε να δείξει είναι ότι διαφέρει μόνο στη δημαγωγία των κοινότοπων διαπιστώσεων πάνω στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Βέβαια το ίδιο έκανε και ο Κ. Καραμανλής στην «αντιπολίτευση», αρνούμενος τη συναίνεση που ο ίδιος τώρα ζητάει... Οι σικέ κοκορομαχίες είναι όρος ύπαρξης του δικομματισμού...