Οπως ακούσαμε χτες από τα ΜΜΕ, οι κ.κ. Καραμανλής και Παπανδρέου προσήλθαν στη Βουλή και «διασταύρωσαν τα ξίφη τους» για το θέμα της οικονομίας (σ.σ.: όπως μας διευκρινίστηκε αργότερα, ευτυχώς δεν ...τραυματίστηκε κανείς από τους δυο τους).

Το ένα θέμα, λοιπόν, είναι το «ποιοι» μιλούν (και «διασταυρώνουν τα ξίφη τους»...) για την οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει ο ελληνικός λαός.

Το άλλο θέμα είναι η οικονομική κατάσταση των εργαζομένων, αυτή καθαυτή.

*

Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι απλή: Οι «ξιφομάχοι» δεν είναι άλλοι απ' αυτούς που κυβέρνησαν και κυβερνούν την Ελλάδα αδιατάρακτα για πάνω από τρεις δεκαετίες μετά τη μεταπολίτευση. Οι ίδιοι που από κοινού ομνύουν στην «ελεύθερη αγορά». Που ξεπουλάνε το δημόσιο πλούτο. Που αναγκάζουν τους Ελληνες να δουλεύουν σε μισές δουλειές. Που σπρώχνουν τα νοικοκυριά στην τοκογλυφία των τραπεζικών δανείων. Και που ψηφίζουν προϋπολογισμούς λιτότητας στο πλαίσιο του συμφώνου σταθερότητας.

Ψηφίζουν, δηλαδή, προϋπολογισμούς κομμένους και ραμμένους στα μέτρα που ορίζει η συνθήκη του Μάαστριχτ.

*

Στο δεύτερο ερώτημα, ποια είναι δηλαδή η οικονομική κατάσταση του λαού, ας περιοριστούμε σ' ένα και μόνο δείκτη. Πρόκειται για δείκτη απολύτως ενδεικτικό των συνεπειών που έχει προκαλέσει στον τόπο η υπογραφή που έβαλαν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ (και ΣΥΝ) στη συνθήκη του Μάαστριχτ:

-- Οταν ο κ. Σημίτης ανέλαβε την πρωθυπουργία, οπότε και τέθηκε μεγαλοπρεπώς ο «εθνικός στόχος» της ένταξης στην ΟΝΕ, τα χρέη των ελληνικών νοικοκυριών προς τις τράπεζες λόγω δανείων ήταν 3,6 δισ. ευρώ (τέλη 1995).

-- Οταν το ΠΑΣΟΚ παρέδωσε την κυβερνητική εξουσία στη ΝΔ, και αφού είχε ήδη επιτευχθεί το ...ΟΝΕδίτικο «ιδεώδες», τα χρέη λόγω δανεισμού (τέλη 2003) των ελληνικών νοικοκυριών προς τις τράπεζες είχαν εκτιναχτεί στα 37,2 δισ. ευρώ.

• Δηλαδή στην οκταετία διακυβέρνησης Σημίτη τα «φέσια» των λαϊκών νοικοκυριών προς τους τραπεζίτες υπερδεκαπλασιάστηκαν! Αυτό ήταν το (επί ΠΑΣΟΚ) κόστος ..των θυσιών που κατέβαλε ο ελληνικός λαός για την ένταξη και παραμονή της Ελλάδας στην ΟΝΕ...

Μετά το ΠΑΣΟΚ ήρθε η «σεμνότητα και η ταπεινότητα». Που σημαίνει ότι τώρα οι δερβεναγάδες της Κομισιόν δεν έχουν να χαίρονται το χαμόγελο του κ. Παπαντωνίου, αλλά το χαμόγελο του κ. Αλογοσκούφη. Οσο για το χαμόγελο των Ελλήνων πολιτών, αυτό συνεχίζει να παραμένει παγωμένο στα χείλη τους:

• Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία για το 2007, τα χρέη των ελληνικών νοικοκυριών προς τους τραπεζίτες έχουν απογειωθεί στα 104 δισ. ευρώ. Δηλαδή απ' όταν ανέλαβε την κυβέρνηση ο Κ. Καραμανλής τα «φέσια» υπερτριπλασιάστηκαν!

Αυτή είναι η οικονομική κατάσταση των Ελλήνων.

Με άλλα λόγια: Οι πολιτικοί απόγονοι εκείνων που στο καθεστώς του πρωτόγονου αντικομμουνισμού έλεγαν στα λαϊκά στρώματα ότι «θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα σας πάρουν τα σπίτια», είναι αυτοί που τελικά παρέδωσαν τα σπίτια, το βιος και τους ανθρώπους μαζί στις τράπεζες!

*

Είμαστε ένας λαός, λοιπόν, που από την ημέρα της εφαρμογής της συνθήκης του Μάαστριχτ είδε τα χρέη του προς τις τράπεζες να έχουν αυξηθεί από τα 3,6 δισ. ευρώ του 1995 στα 104 δισ. ευρώ του 2007!

Μιλάμε για αύξηση ...μόλις 2.788%! Σε λιγότερο από 15 χρόνια.

Πρόκειται, ομολογουμένως, για «κατόρθωμα». Τα τρία κόμματα, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, μπορούν να επαίρονται ότι με την υπογραφή τους κάτω από τη συνθήκη του Μάαστριχτ δημιούργησαν το κατάλληλο περιβάλλον για να μπορούν οι κ.κ. Λάτσης, Κωστόπουλος Σάλας, Βγενόπουλος κλπ. να ζουν το «μύθο» τους σε μια Ελλάδα υποθηκευμένη (μαζί με το λαό της) στους τραπεζίτες...