ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Επιχείρηση αφοπλισμού των εργαζομένων

Γρηγοριάδης Κώστας

Πρωτοβουλία για την επίτευξη μιας «Εθνικής κοινωνικής αναπτυξιακής συμφωνίας» πήρε ο πρόεδρος της ΟΚΕ και πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, Χρήστος Πολυζωγόπουλος. Με δυο λόγια ο κύριος Πολυζωγόπουλος, θέλει τους εργαζόμενους να καθήσουν να συζητήσουν και «να τα βρουν» με τους βιομήχανους και τους κεφαλαιοκράτες.

Σε τι θα πρέπει να συμφωνήσουν οι εργαζόμενοι; Επί της ουσίας, σε όλα τα μεγάλα προβλήματα που τους απασχολούν. Από την ανάπτυξη και τη «διά βίου μάθηση» μέχρι το ασφαλιστικό,τις εργασιακές σχέσεις, την Υγεία, αλλά και τις προτεραιότητες της Στρατηγικής της Λισαβόνας. Και εννοείται ότι βάση αυτής της συμφωνίας, θα είναι η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, όργανο της οποίας είναι και η ΟΚΕ. Που σημαίνει ότι μια τέτοια «συμφωνία», εκ των προτέρων θα πρέπει να εκφράζει τις στρατηγικές επιδιώξεις της ΕΕ και των κομμάτων της δικομματικής εναλλαγής (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και θα απεμπολεί τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων.

Με δεδομένο ότι αυτός ο «κοινωνικός διάλογος» θα διαρκέσει ένα χρόνο, προκύπτει ότι η επόμενη κυβέρνηση, «θα έχει στο πιάτο» μια «εθνική συμφωνία», κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των εργοδοτών. Μια συμφωνία που θα είναι λάδι στα γρανάζια της αντιλαϊκής επίθεσης, που θα εξαπολυθεί μετά τις εκλογές όποιο κόμμα και αν είναι στην κυβερνητική εξουσία. Ετσι δικαιώνεται και ο ρόλος της ΟΚΕ, ως βασικού μοχλού του «κοινωνικού εταιρισμού» και του αφοπλισμού των εργαζομένων, αλλά και η τοποθέτηση στο νέο του πόστο του πρώην προέδρου της ΓΣΕΕ.

Στο βούρκο της υποταγής

Βουτηγμένη στο βούρκο της ταξικής συνεργασίας είναι η πλειοψηφία του επιχειρησιακού σωματείου στη ΛΑΡΚΟ, η οποία αυτό που βρήκε να κάνει για την πανελλαδική πανεργατική απεργία της Τρίτης ήταν να βγάλει ανακοίνωση για ...μη συμμετοχή!

Οι εργατοπατέρες έτρεξαν να δώσουν χείρα βοηθείας στους εργολάβους και στη διοίκηση της ΛΑΡΚΟ, οι οποίοι, μπροστά στο φόβο της απεργίας, κράτησαν περισσότερη ώρα όσους δούλευαν στη βάρδια της νύχτας της Δευτέρας προς Τρίτη, ώστε, αν χρειαστεί, να κάνουν υπερωρία... Μάλιστα, το τελευταίο διάστημα η εργοδοτική τρομοκρατία εντείνεται: Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εργολάβοι αρνούνται να δώσουν ακόμα και την άδεια που δικαιούνται οι εργάτες, οι οποίοι δουλεύουν μέσα σε άθλιες και ανεξέλεγκτες συνθήκες εργασίας. Με ατέλειωτα ωράρια, όμηροι των τρίμηνων συμβάσεων. Τις παραμονές της απεργίας, το φιρμάνι που «κυκλοφόρησε» στο εργοστάσιο ήταν «αν απεργήσεις, δε θα ανανεωθεί η σύμβασή σου».

Απέναντι σε όλο αυτό το όργιο τρομοκρατίας η πλειοψηφία του σωματείου όχι μόνο μένει άπραγη, αλλά, όπως επιβεβαιώνεται καθημερινά, «βάζει πλάτη» για να περάσει.

Η «βίαιη φιλελευθεροποίηση»...

Πριν καλά καλά ξεκινήσει η περιβόητη νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ φαίνεται να φτάνει προς το τέλος της. Μόλις τον Ιούνη του 2003 ψηφίστηκε από τα κράτη - μέλη της ΕΕ και χωρίς ακόμη να έχουν εφαρμοστεί πλήρως οι αλλαγές που προέβλεπε, επέρχεται με το νέο έτος και άλλη αναθεώρηση. Τα πρώτα σενάρια, συζητήσεις και απόψεις που ακούγονται και γράφονται τον τελευταίο καιρό στα γραφεία των Βρυξελλών κάνουν λόγο για ακόμη χειρότερες αλλαγές σε βάρος των μικρών και μεσαίων αγροτών. Ανάμεσα σε άλλα προβλέπεται η περαιτέρω μείωση των κονδυλίων στήριξης του γεωργικού τομέα και γενικότερα η εφαρμογή ενός μοντέλου γεωργίας πλήρως παραδομένου στους κανόνες της «ελεύθερης» αγοράς. Τα σενάρια είναι τόσο ορατά που και οι πλήρως συμβιβασμένες ηγεσίες των ευρωπαϊκών αγροτικών συνομοσπονδιών COPA και COGECA - με αφορμή τις αλλαγές στον αμπελοοινικό τομέα - προειδοποιούν τους αρμόδιους να μην προχωρήσουν σε ...«βίαιη φιλελευθεροποίηση», τουλάχιστον όχι άμεσα...

... και ο μονόδρομος της μικρομεσαίας αγροτιάς

Οταν ακούγονται τέτοιες απόψεις από τους πιο ένθερμους οπαδούς της αντιαγροτικής ΚΑΠ - που βρίσκεται σε ισχύ σήμερα - εύκολα καταλαβαίνει κανείς «πού το πάνε» οι κυρίαρχοι κύκλοι των Βρυξελλών, με τις αλλαγές που θα προτείνουν τους αμέσως επόμενους μήνες. Με σκοπό να προσθέσουν ένα «γερό χαρτί» στις διαπραγματεύσεις που εξελίσσονται στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και να αποσπάσουν τα κέρδη που επιδιώκουν για λογαριασμό των ευρωπαϊκών πολυεθνικών. Φυσικά οι εξελίξεις αυτές θα επηρεάσουν άμεσα και σε πολύ μεγάλο βαθμό τη μικρομεσαία αγροτιά της χώρας μας - που ήδη συνθλίβεται από την υπάρχουσα ΚΑΠ - η οποία δε θα πρέπει να ...ξεχάσει όλους εκείνους που της υπόσχονταν «εγγυημένο και εξασφαλισμένο εισόδημα» μέχρι το 2013, παρουσιάζοντας τις πρόσφατες αντιδραστικές αλλαγές ως «μονόδρομο». Ταυτόχρονα, να συνταχθεί με το συνεπές αγροτικό κίνημα που εξαρχής την προειδοποίησε, κόντρα σε όλους, ότι στόχος και της προηγούμενης αναθεώρησης και της επερχόμενης, είναι η κολλιγοποίηση των μικρών και φτωχών αγροτών και η δημιουργία των νέων τσιφλικάδων. Γιατί αυτός είναι ο δικός της, αγωνιστικός, μονόδρομος για την αξιοπρεπή διαβίωσή της...

Με ή χωρίς επιτήρηση...

Η πρόταση της Κομισιόν για την άρση της επιτήρησης της ελληνικής οικονομίας λειτούργησε σαν το σύνθημα του αφέτη. Στη ΝΔ, με πρώτον τον πρωθυπουργό, έσπευσαν να πανηγυρίσουν για τα θετικά αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής, μιλώντας για τον άθλο που κατάφεραν, διαβεβαιώνοντας, βέβαια, την ΕΕ και το κεφάλαιο, ότι θα συνεχίσουν να πορεύονται στην κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων. Στο ΠΑΣΟΚ, με πρωταγωνιστή τον Γ. Παπανδρέου, αμφισβήτησαν τα οικονομικά στοιχεία και μίλησαν για πολιτική απόφαση και «μυστικές συμφωνίες» κυβέρνησης - ΕΕ που θα πληρώσει ο λαός.

Η στάση τους δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη. Αν και η διαδικασία της «επιτήρησης» και της δρομολογημένης, τώρα, άρσης της, δεν έχει προηγούμενο, όλοι θυμόμαστε τις ...αναποδογυρισμένες τους αντιδράσεις, όταν είχε ανακοινωθεί η ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. Τότε, πανηγύριζαν οι του ΠΑΣΟΚ για τα επιτεύγματα της δικής τους κυβέρνησης, ενώ οι Νεοδημοκράτες έκαναν λόγο για πολιτικές αποφάσεις και παραχωρήσεις που είχαν γίνει από την ΕΕ, και τις οποίες θα πλήρωνε αργότερα ο λαός. Και γεννιέται το ερώτημα: Είναι τυχαίο ότι και στις δύο περιπτώσεις τα επιχειρήματα είναι ακριβώς τα ίδια, για αυτόν που είναι στην κυβέρνηση και για εκείνον που βρίσκεται στην αντιπολίτευση και το μόνο που αλλάζει είναι το κόμμα που τα διατυπώνει, ανάλογα με τη θέση του ως προς την κυβερνητική εξουσία; Είναι τυχαίο ότι και οι μεν και οι δε, ενώ στην ουσία κινούνται στην ίδια τροχιά, όταν είναι κυβέρνηση πανηγυρίζουν για την πολιτική τους, και όταν είναι αντιπολίτευση, θυμούνται τα δεινά που απειλούν τους εργαζόμενους; Σίγουρα όχι.

Και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι πολιτικές τους επιλογές, η επιδίωξη να προωθήσουν τις αναγκαίες για το κεφάλαιο και την οικονομική ολιγαρχία μεταρρυθμίσεις, η ταύτισή τους, ουσιαστικά, με τις κεντρικές αξιώσεις της πλουτοκρατίας, συνοδεύεται πάντα με όλο και μεγαλύτερα δεινά για τους εργαζόμενους, με ακόμα σκληρότερα μέτρα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Το παραδέχονται όμως, μόνο όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση και έχουν στραμμένη την προσοχή τους στις επόμενες κάλπες. Τότε που μπαίνουν σε λειτουργία οι μηχανισμοί αποπροσανατολισμού και ψηφοθηρίας, τότε που δίνονται υποσχέσεις και καλλιεργούνται ελπίδες, οι οποίες την επομένη των εκλογών αποδεικνύονται φρούδες.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο γνωρίζουν, αλλά το 'χουν υιοθετήσει και το περιλαμβάνουν στα προγράμματά τους ότι είτε με επιτήρηση είτε χωρίς αυτήν, οι επόμενοι στόχοι που πρέπει να τεθούν προς υλοποίηση, είναι οι νέες αντιδραστικές ανατροπές στο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, η παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, οι ιδιωτικοποιήσεις, η ακόμα μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της Παιδείας, της Υγείας, η πολιτική συνεχούς συγκράτησης των μισθών και των συντάξεων. Και η ουσία είναι μία: Οι εργαζόμενοι που χτες μάτωναν με το ΠΑΣΟΚ και σήμερα πληρώνουν την πολιτική της ΝΔ, θα κληθούν και αύριο να υποταχθούν σε νέα μέτρα και πολιτικές που υπαγορεύουν το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του. Ανεξάρτητα από την ύπαρξη της επιτήρησης ή όχι. Εμπλοκή σ' αυτήν την προοπτική μπορούν να προκαλέσουν μόνο οι εργαζόμενοι και το αγωνιστικό κοινωνικοπολιτικό τους κίνημα, καταφέροντας το δικό τους αποφασιστικό πλήγμα στις δυνάμεις της δικομματικής εναλλαγής.