ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Ρεαλισμός» τους είναι το χρήμα

Ξέροντας καλά ότι ο ελληνικός λαός κάθε άλλο παρά καλοβλέπει τη σύσφιξη των σχέσεων με το κράτος του Ισραήλ, τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ έπιασαν από χτες δουλειά, επιδιώκοντας να εξωραΐσουν τη στρατηγική της πολιτικοστρατιωτικής προσέγγισης και να συγκαλύψουν τους κινδύνους που συνεπάγεται για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της περιοχής η βαθύτερη ενσωμάτωση της χώρας στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Κυρίαρχο επιχείρημα, όσων στηρίζουν την εμβάθυνση των σχέσεων με το κράτος του Ισραήλ, είναι ο «ρεαλισμός», ο οποίος - όπως ισχυρίζονται - πρέπει να χαρακτηρίζει την ελληνική εξωτερική πολιτική.

Για ποιον ρεαλισμό μιλάνε; Είναι καθαρό ότι ο «ρεαλισμός» που τους ενδιαφέρει είναι αυτός της ντόπιας αστικής τάξης και των συγκυριακών και μακροπρόθεσμων συμφερόντων της. Αυτός ο «ρεαλισμός» είναι που επιβάλλει τη στενότερη συνεργασία Ελλάδας - Ισραήλ στον εμπορικό - επιχειρηματικό τομέα, κορωνίδα της οποίας είναι η πολιτικοστρατιωτική συνεργασία. Διαφημίζουν την αναιμική αύξηση των Ισραηλινών τουριστών στην Ελλάδα και την ίδια ώρα χώνουν κάτω από το χαλί το γεγονός ότι το Ισραήλ ετοιμάζεται να επιτεθεί στο Ιράν και απειλεί με πόλεμο το Λίβανο. Πολύ περισσότερο, κρύβουν ότι το κράτος - φονιάς δολοφονεί επί 50 και πλέον χρόνια τους Παλαιστινίους, κατέχοντας τα εδάφη τους και αρνείται το δικαίωμα ενός λαού να έχει τη δική του πατρίδα.

Οι θιασώτες της πολιτικής του «ρεαλισμού» λένε πως αυτός προηγείται της ηθικής και συστήνουν ότι είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας να τα έχει καλά και με τους Αραβες και με τους Ισραηλινούς. Δηλαδή, και με το θύτη και με το θύμα, προκειμένου οι μπίζνες να εξελίσσονται ανεμπόδιστα. Προσπαθούν, ακόμα, να πείσουν ότι είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας να εκμεταλλευτεί το ρήγμα στις σχέσεις Ισραήλ - Τουρκίας και να συσφίξει τις σχέσεις της με το πρώτο. «Ρεαλιστικό» για την αστική τάξη είναι να στοιχίζεται με τη μια ή την άλλη ισχυρότερη χώρα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, προσδοκώντας να αποκομίσει οφέλη. Γι' αυτό, τα κυρίαρχα ΜΜΕ σιγοντάρουν τη στρατηγική της κυβέρνησης για βαθύτερη εμπλοκή στους ανταγωνισμούς που εξελίσσονται, για το ποια ιμπεριαλιστική δύναμη θα πάρει το πάνω χέρι σε περιφερειακό επίπεδο, με στόχο να εξυπηρετήσει σαν δύναμη κρούσης τους συνολικότερους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ.

Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις συμμετέχουν στους ΝΑΤΟικούς στρατούς κατοχής ανά τον κόσμο, έχοντας πληρώσει σκληρά στο παρελθόν τη στοίχιση της χώρας με τη μια ή την άλλη ανταγωνιστική μερίδα του παγκόσμιου κεφαλαίου. Αλλωστε, με τον ίδιο τρόπο που η πλουτοκρατία επιζητεί το «ρεαλισμό» στην προσέγγιση με το Ισραήλ, ζητάει και την απεμπόληση των κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, προκειμένου να προχωρήσουν οι ενεργειακές επιχειρήσεις με συνεκμετάλλευση. «Θεός» της είναι το χρήμα και το κέρδος. Αυτόν το «ρεαλισμό» επικροτούν τα αστικά ΜΜΕ και η κυβέρνηση, οδηγώντας το λαό πιο βαθιά στο τούνελ των επικίνδυνων σχεδιασμών και ανταγωνισμών στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Ακόμη και με εμπλοκή σε πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς όπως π.χ. η συμμετοχή ελληνικού στρατού στο Αφγανιστάν. Να γιατί έχει πολύ μεγάλη σημασία να αντιπαλέψει ο λαός εμφανείς ή υποβόσκουσες μελλοντικές στρατιωτικές αναμετρήσεις, αντιπαλεύοντας τη δράση των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, την εξουσία τους στην Ελλάδα έως την ανατροπή τους.

Κυβερνητικός κουρνιαχτός

Μπόλικο κουρνιαχτό σηκώνει η κυβέρνηση το τελευταίο διάστημα γύρω από τα φαινόμενα της φοροδιαφυγής, στην προσπάθειά της να συσκοτίσει τα πράγματα, να κρύψει τα αίτια και της καπιταλιστικής κρίσης και των βάρβαρων μέτρων της πολιτικής που εφαρμόζει. Η πλουτοκρατία δεν έχει δα και λόγο να σκοτίζεται, από τη στιγμή που έχει στη διάθεσή της κάθε είδους νόμιμες φοροαπαλλαγές, «τρόπους», ελαφρύνσεις κ.ο.κ.

Ολοφάνερο είναι και το γεγονός ότι η πρεμούρα που δείχνει η κυβέρνηση στοχεύει στις λαϊκές συνειδήσεις. Εχει να κάνει με τη «δικαιολόγηση» της απάνθρωπης πολιτικής, των νέων «πακέτων» που ετοιμάζουν απέναντι στο λαό.

Και είναι τέτοια η πρεμούρα τους, που το υπουργείο Οικονομικών έδωσε «λίστα» σχετικά με τις επιχειρηματικές αμοιβές, από το σύνολο της οποίας και εφόσον υποτεθεί ότι όλοι οι φοροφυγάδες φορολογούνται με το ανώτατο συντελεστή, που ισχύει για τα προσωπικά εισοδήματα, η συνολική απώλεια για το κρατικό ταμείο φτάνει δε φτάνει τις 490 χιλιάδες ευρώ, όλα κι όλα. Σταγόνα στον ωκεανό αποτελούν και τα δήθεν ευρήματα της δεύτερης λίστας με ληξιπρόθεσμα χρέη μεγαλοφοροφυγάδων. Είναι, δηλαδή, απόλυτα φανερό πού το πάνε. Με το νέο προϋπολογισμό, προσχέδιο του οποίου κατατίθεται στη Βουλή το φθινόπωρο, βάζουν μπροστά τα ακόμη χειρότερα.

Ασυδοσία στα μονοπώλια

Γρηγοριάδης Κώστας

Με επικοινωνιακούς λεονταρισμούς του τύπου «δεν θα επιτρέψουμε κερδοσκοπικά παιχνίδια» και με διαρροές περί κοστολογικών ελέγχων και ενεργοποίησης της Επιτροπής Ανταγωνισμού, κάνει πως «τρίζει τα δόντια» στους αλευροβιομήχανους και στους μεγαλοεισαγωγείς - που κλιμακώνουν τις μεθοδεύσεις για κερδοσκοπικές ανατιμήσεις στο αλεύρι - η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας. Στην πραγματικότητα, κανενός είδους αποτελεσματική παρέμβαση δεν μπορεί να κάνει η κυβέρνηση για τη συγκράτηση των τιμών και την προστασία των λαϊκών εισοδημάτων από τους κάθε λογής κερδοσκόπους. Γιατί, απλούστατα, εφαρμόζει πολιτική που με κάθε τρόπο ενισχύει τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου και ένας από αυτούς είναι και η πολιτική της «ελεύθερης αγοράς». Εχει εκχωρήσει πλήρη ασυδοσία στα μονοπώλια να καταληστεύουν τους εργαζόμενους και μέσα από τις κερδοσκοπικές ανατιμήσεις. Τους έχει εκχωρήσει το θράσος να μιλούν για «επιβεβλημένες και αναγκαίες» ανατιμήσεις στο αλεύρι, που θα φέρουν αλυσιδωτές ανατιμήσεις σε είδη καθημερινής ανάγκης, την ίδια ώρα που ο λαός γονατίζει κάτω από τα βάρη των αλλεπάλληλων αυξήσεων στο ΦΠΑ, η ανεργία αυξάνεται, οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται. Αυτή είναι η πολιτική τους. Τα πράγματα είναι καθαρά: `Η με τα επιχειρηματικά κέρδη θα είσαι ή με τις ανάγκες του λαού. Ολα τα άλλα είναι φούσκες στην προσπάθεια της κυβέρνησης να αποκρύψει τις ευθύνες της και να κάμψει τη λαϊκή αγανάκτηση.

Μετρούν την αρρώστια με το πόσο μειώνει τα κέρδη

Τις συνέπειες που έχει ο καρκίνος στη μείωση της παραγωγικότητας εξετάζουν διάφοροι επιστήμονες και φορείς, για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι όσο περισσότεροι εργαζόμενοι νοσούν τόσο περισσότερο απειλείται η οικονομία. Συμπέρασμα λογικό, καθώς η ομαλή λειτουργία της παραγωγής έχει να κάνει και με το αν υπάρχουν αρκετοί και ικανοί (γι' αυτό και πρώτα απ' όλα υγιείς) εργαζόμενοι για να ενταχθούν σε αυτή. Ωστόσο, το θέμα είναι αν εξετάζεις τους εργαζόμενους ως απλά γρανάζια της παραγωγικής αλυσίδας (και άρα θες να μη χαλάνε γρήγορα και εύκολα γιατί η αντικατάστασή τους κοστίζει) ή ως εκείνους που ως παραγωγοί του πλούτου πρέπει να γεύονται κάθε πρόοδο από την ανθρώπινη εργασία.

Γιατί εκείνοι τους οποίους ξαφνικά έπιασε ο πόνος για τους καρκινοπαθείς δε μιλούν για τις συνθήκες εργασίας και ζωής που εκθέτουν τους εργαζόμενους καθημερινά σε αμέτρητους κινδύνους (συχνά μάλιστα και «αόρατους» αφού, π.χ., πόσες έρευνες γίνονται για να διαπιστωθούν οι συνέπειες των νέων πρώτων υλών στην υγεία; Οι επαγγελματικές ασθένειες δεν καταγράφονται). Επειτα, αν πραγματικά θέλουν γερούς εργάτες, ή εργάτες των οποίων τα προβλήματα υγείας θα αντιμετωπίζονται άμεσα και αποτελεσματικά, γιατί δεν αντιδρούν στη σημερινή κατάντια των δημόσιων νοσοκομείων και καρκινολογικών κέντρων; Βέβαια, αν το έκαναν αυτό πώς θα άνοιγαν διάπλατα οι πόρτες ώστε οι καρκινοπαθείς να γίνονται καλοί πελάτες για τα μονοπώλια της Υγείας; Γιατί στον καπιταλισμό ο εργάτης δεν αντιμετωπίζεται παρά ως εργαλείο για να αυγαταίνουν τα πλούτη τους οι πολυεθνικές...