ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δε φτάνουν οι διαπιστώσεις

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Ξεπέρασαν πια και το έσχατο όριο ανοχής απέναντι στο σχεδόν ολοκληρωτικό ευτελισμό μιας τόσο κρίσιμης για τους κοινωνικούς και τους πολιτικούς μας θεσμούς δημόσιας λειτουργίας, που ασκείται, ως γνωστόν, από ιδιώτες. (...) Δεν επιτρέπεται, το ύψιστο αγαθό της ενημέρωσης να μετατραπεί σε προϊόν ή μέσον πολιτικού εκβιασμού και ιδιοποίησης της λαϊκής κυριαρχίας, σε εμπόριο ανθρωπίνων συναισθημάτων και δημόσιου κανιβαλισμού...». Τα παραπάνω ανήκουν στον πρόεδρο της Βουλής, Απ. Κακλαμάνη, και αποτελούν ορισμένα μόνον απ' όσα είπε στην ομιλία του, στη διάρκεια της Δημόσιας Διαβούλευσης που οργάνωσε το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Και δεν έχουμε, βέβαια, την παραμικρή αντίρρηση στις διαπιστώσεις του. Συμφωνούμε κι επαυξάνουμε.

Οι διαπιστώσεις αυτές, όμως, δε λύνουν το πρόβλημα. Ούτε καν επιχειρούν να αναζητήσουν τις βαθύτερες αιτίες και τις ρίζες του. Και δεν τα σημειώνουμε αυτά, για να μηδενίσουμε την αξία των διαπιστώσεων του προέδρου της Βουλής. Αυτή υπάρχει, έτσι κι αλλιώς. Ο καθένας καταλαβαίνει, όμως, ότι για ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα - όπως και οι διαπιστώσεις υποδηλώνουν - είναι επιτακτικά αναγκαίες και οι προτάσεις για την αντιμετώπισή του. Είναι επιτακτικά αναγκαία η αναζήτηση των αιτιών του. Πολύ περισσότερο, όταν ο ομιλών είναι ηγετικό στέλεχος του κόμματος, που κυβερνά κοντά δυο δεκαετίες αυτήν τη χώρα.

Οι βαθύτερες αιτίες του προβλήματος

Διατυπώθηκαν, βέβαια, και διάφορες προτάσεις από μια σειρά ομιλητές στην εκδήλωση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης. Κάποιες απ' αυτές, εάν υλοποιηθούν και εάν συντρέξουν μια σειρά άλλοι παράγοντες, μπορούν να εξασφαλίσουν κάποιας μορφής περιορισμό των κυμάτων παραπληροφόρησης, χειραγώγησης και αποπροσανατολισμού, που εκπέμπουν σήμερα οι κρατικοί και ιδιαίτερα οι ανήκοντες σε επιχειρηματικούς ομίλους τηλεοπτικοί σταθμοί. Ανάμεσά τους, ιδιαίτερη σημασία έχουν όσες στοχεύουν στην ενίσχυση της μαζικής αντίστασης, στην καλλιέργεια και διαμόρφωση ανάλογων κριτηρίων από τους εργαζόμενους. Οι προτάσεις αυτές, όμως - ακόμη και οι τελευταίες - παρά την αδιαμφισβήτητη αξία τους, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ριζικά το πρόβλημα. Γιατί, όπως πολύ εύστοχα υπογράμμισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην ίδια εκδήλωση: «Οι αρχές που διέπουν τη λειτουργία, τόσο των κρατικών, όσο και των μέσων ενημέρωσης που ανήκουν στην ιδιοκτησία των επιχειρηματικών ομίλων, είναι οι ίδιες με τις αρχές που κυριαρχούν στο πολιτικό σύστημα της χώρας, στην οικονομία, στην κοινωνία. Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην πλειοψηφία των ΜΜΕ είναι μέρος του πολιτικού προβλήματος και όχι έξω και πάνω από αυτό».

Μια αποκαλυπτική δημοσκόπηση

Μπορεί, στη Μεγάλη Βρετανία, η «ασφαλιστική μεταρρύθμιση» να μην έχει ακόμη ολοκληρωθεί, αλλά, πάντως, έχει προχωρήσει περισσότερο από τη δική μας χώρα. Στη σημερινή φάση, η κυβέρνηση του Τόνι Μπλερ προωθεί την ενθάρρυνση της ιδιωτικής ασφάλισης των εργαζομένων, ως «συμπληρωματικής», που θα 'λεγε και ο Ακης Τσοχατζόπουλος. Διαβάστε, λοιπόν, τα αποτελέσματα σχετικής έρευνας της κοινής γνώμης, που πραγματοποίησε η εταιρεία «MORI» και της οποίας τα αποτελέσματα δόθηκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα: Επτά στους δέκα Βρετανούς, μεταξύ 25 και 34 ετών, είναι πεπεισμένοι ότι θα περάσουν τα γηρατειά τους μέσα στη φτώχεια, ενώ μόνο ένας στους δύο δηλώνει ότι έχει κάποια ιδιωτική ασφάλιση. Μόνο το 6% των ερωτηθέντων είναι ικανοποιημένοι από την πολιτική της βρετανικής κυβέρνησης, στο θέμα των συντάξεων, ενώ το 43% δηλώνει ότι τα εισοδήματά τους δεν τους επιτρέπουν την «πολυτέλεια» της ιδιωτικής ασφάλισης.

Εχετε, μήπως, καμιά αμφιβολία, για το περιεχόμενο των αντίστοιχων σχεδίων, που απεργάζονται οι εδώ ομοϊδεάτες του Τόνι Μπλερ;

Απαίτηση η απλή αναλογική

Αποτελεί χρέος μας να καταγγείλουμε ό,τι αλλοιώνει την πολιτική ζωή και δημιουργεί κίνδυνο για τη δημοκρατία». Με αυτή τη φράση ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης προσπάθησε χθες στη Βουλή να δικαιολογήσει τα όσα είπε τις προηγούμενες μέρες περί «πολιτικής εκτροπής» και «απαξίωσης του πολιτικού συστήματος». Κι όμως δεν ακούσαμε ποτέ τον Κ. Σημίτη να καταγγέλλει το εκλογικό σύστημα που εφαρμόζεται. Αν δεν είναι η ενισχυμένη αναλογική παράγοντας «αλλοίωσης της πολιτικής ζωής», τότε ποιος είναι;

Κι όμως η κυβέρνηση Σημίτη δεν προτίθεται να αλλάξει το εκλογικό σύστημα έτσι ώστε να εκλείψει μια από τις πηγές αυτής της αλλοίωσης, εφαρμόζοντας δηλαδή την απλή αναλογική. Αντίθετα η κυβέρνηση, όπως έχει επίσημα εξαγγείλει διά στόματος του καθ' ύλην αρμόδιου υπουργού Εσωτερικών, προσανατολίζεται μετά τον Οκτώβρη στην αλλαγή του ισχύοντος εκλογικού συστήματος σε ακόμα πιο καλπονοθευτική και ληστρική κατεύθυνση. Ολες οι πληροφορίες από τα κυβερνητικά επιτελεία συγκλίνουν ότι πρόκειται για κάποια παραλλαγή του πλειοψηφικού γερμανικού συστήματος. Αυτό, πάντως, που είναι ξεκάθαρο είναι οι επιδιωκόμενοι στόχοι. Είναι σαφές ότι ο εκλογικός νόμος σχεδιάζεται να χρησιμοποιηθεί, για μια ακόμα φορά, ως ισχυρό εργαλείο για την αναμόρφωση - αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος. Σταθερή επιδίωξη είναι να ενισχυθεί και θωρακιστεί το πολιτικό σύστημα, φυσικά μέσω της παραπέρα νόθευσης της λαϊκής ετυμηγορίας. Στόχος τους, να μην ακούγεται η φωνή της εργατικής τάξης στο Κοινοβούλιο. Στη βάση αυτή επιχειρείται ακόμη και παραλλαγή του δικομματικού συστήματος με το διπολισμό (κεντροδεξιά - κεντροαριστερά). Ολα δείχνουν ότι με το νέο εκλογικό νόμο επιδιώκεται να υπηρετείται και η δημιουργία ενός διπολικού σχήματος.

Το ΠΑΣΟΚ προκειμένου να πλασάρει καλύτερα το νέο ληστρικό εκλογικό σύστημα, το συνδέει και με την προοπτική δημιουργίας της κεντροαριστεράς και τη συγκρότηση πολυκομματικών κυβερνήσεων. Γι' αυτό το λόγο φαίνεται να απευθύνονται στην ηγεσία του ΣΥΝ, αλλά και του ΚΕΠ. Από την πλευρά της η ηγεσία της ΝΔ δε διαφωνεί με το λεγόμενο γερμανικό σύστημα, αλλά θέλει να το επιβάλει με τους δικούς της όρους και να εξυπηρετηθεί το κομματικό συμφέρον της.

Η ανάγκη για την καθιέρωση της απλής αναλογικής καθίσταται επίκαιρη όσο ποτέ. Γιατί είναι το μοναδικό εκλογικό σύστημα που αποτυπώνει τον πραγματικό εκλογικό συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα και σε τελευταία ανάλυση αυτό είναι το δίκιο για το εκλογικό σώμα, η θέληση του οποίου πρέπει να αποτυπώνεται όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένα, στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, στη Βουλή. Ετσι θα σταματήσει να υπάρχει η στρέβλωση, να κυβερνά πολιτικό κόμμα, η δύναμη του οποίου στο λαό είναι μειοψηφία, αλλά στη Βουλή, ελέω εκλογικού νόμου, πλειοψηφία. Είναι ζήτημα διεύρυνσης των ορίων αυτής της κάλπικης δημοκρατίας που ενισχύει τα κόμματα του κατεστημένου. Και όσο τα ενισχύει, τόσο περισσότερο χειροτερεύουν οι όροι για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων.