«Ξεπέρασαν πια και το έσχατο όριο ανοχής απέναντι στο σχεδόν ολοκληρωτικό ευτελισμό μιας τόσο κρίσιμης για τους κοινωνικούς και τους πολιτικούς μας θεσμούς δημόσιας λειτουργίας, που ασκείται, ως γνωστόν, από ιδιώτες. (...) Δεν επιτρέπεται, το ύψιστο αγαθό της ενημέρωσης να μετατραπεί σε προϊόν ή μέσον πολιτικού εκβιασμού και ιδιοποίησης της λαϊκής κυριαρχίας, σε εμπόριο ανθρωπίνων συναισθημάτων και δημόσιου κανιβαλισμού...». Τα παραπάνω ανήκουν στον πρόεδρο της Βουλής, Απ. Κακλαμάνη, και αποτελούν ορισμένα μόνον απ' όσα είπε στην ομιλία του, στη διάρκεια της Δημόσιας Διαβούλευσης που οργάνωσε το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Και δεν έχουμε, βέβαια, την παραμικρή αντίρρηση στις διαπιστώσεις του. Συμφωνούμε κι επαυξάνουμε.

Οι διαπιστώσεις αυτές, όμως, δε λύνουν το πρόβλημα. Ούτε καν επιχειρούν να αναζητήσουν τις βαθύτερες αιτίες και τις ρίζες του. Και δεν τα σημειώνουμε αυτά, για να μηδενίσουμε την αξία των διαπιστώσεων του προέδρου της Βουλής. Αυτή υπάρχει, έτσι κι αλλιώς. Ο καθένας καταλαβαίνει, όμως, ότι για ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα - όπως και οι διαπιστώσεις υποδηλώνουν - είναι επιτακτικά αναγκαίες και οι προτάσεις για την αντιμετώπισή του. Είναι επιτακτικά αναγκαία η αναζήτηση των αιτιών του. Πολύ περισσότερο, όταν ο ομιλών είναι ηγετικό στέλεχος του κόμματος, που κυβερνά κοντά δυο δεκαετίες αυτήν τη χώρα.