Εσείς τι λέτε; Πώς γίνεται ο κύκλος εργασιών (τζίρος) να αυξάνεται κατά 8%, αλλά τα καθαρά προ φόρων κέρδη να αυξάνονται κατά 23%; Το στοιχείο προκύπτει από την ανάλυση των ισολογισμών των μεγάλων επιχειρήσεων στο χώρο του εμπορίου, για το έτος 2003. Η αντίστοιχη ανάλυση των ισολογισμών των επιχειρήσεων στο χώρο της βιομηχανίας δίνει αντίστοιχα ποσοστά 7,1% και 10,1%. Με δυο λόγια, δηλαδή, τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων αυξάνονται με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς, απ' ό,τι αυξάνονται οι πωλήσεις τους. Και αυτό συμβαίνει, όταν μειώνονται τα έξοδα (συνήθως, με τη μείωση του λεγόμενου εργατικού κόστους) και δυναμώνει η εκμετάλλευση των εργαζομένων, έτσι ώστε να αυξάνεται το κέρδος ανά μονάδα προϊόντος.

Τα προαναφερόμενα στοιχεία για το χώρο του εμπορίου είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και για έναν ακόμη λόγο. Εάν πάρει κανείς υπόψη του ότι ο επίσημος δείκτης τιμών στα τρόφιμα και ποτά, το 2003, αυξήθηκε περισσότερο από 8%, τότε, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι εργαζόμενοι κατανάλωσαν περίπου τα ίδια ή και λιγότερα απ' το 2002, αλλά τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων σημείωσαν σημαντική άνοδο. Ας είναι ...καλά η πολιτική των πρώην και νυν κυβερνώντων, η «ελεύθερη αγορά», η μονόπλευρη σκληρή λιτότητα, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, κλπ., κλπ...

«Ωραία. Είσαι, είμαι, είναι με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Αφού, λοιπόν, κατά τη γνώμη του Αβραμόπουλου, της Διαμαντοπούλου και του Παπαδημούλη άπαντες είμαστε με την EE, τι διάολο τις θέλουμε τις εκλογές; Αλλη δουλειά δεν είχαμε, να ρίχνουμε χαρτιά στις κάλπες, για το παχουλό μεροκάματο των επερχόμενων ευρωβουλευτών. Κάπως έτσι πορευόμαστε ως χώρα, ως εκλογές και ως γραφείο ευρέσεως εργασίας 24 εκλεκτών της κομματικής νομενκλατούρας. Και κάπου εκεί, στους δρόμους και στα τσιμέντα, εκατομμύρια Ευρωπαίοι, χωρίς λάπτοπ, χωρίς Internet και χωρίς βουλευτική και υπουργική εξάρτηση και πελατεία, βλέποντας την Αννα να χαριεντίζεται με τον Δημήτρη και τον Δημήτρη με τον Παπαδημούλη, υποβάλλουν τις εξής απλοϊκές ερωτήσεις: Αυξήθηκε το μεροκάματο; Οχι! Περιορίστηκε η ανεργία; Οχι! Εξασφαλίστηκαν τα Ταμεία; Οχι! Οχυρώθηκαν τα ανατολικά μας σύνορα με την Τουρκία; Οχι! Επιβλήθηκε δικαιότερη λύση στην Κύπρο; Οχι! Μπορούμε να καλλιεργούμε ό,τι γουστάρουμε; Οχι! E, τότε, Οχι εσύ, Οχι κι εγώ!»

Του Δημήτρη Δανίκα, από τη «στήλη άλατος» των χτεσινών «Νέων».

Μέχρι εκεί φτάσανε... Να παρέχουν - με διακριτικό τρόπο φυσικά - στα στρατεύματα των ΗΠΑ που αναχωρούν για το εξωτερικό, τις... καλύτερες και πλέον αισθησιακές αναμνήσεις πριν την αποχώρηση. Νέες κοπέλες έχουν δημιουργήσει την «Επιχείρηση: "Πάρτε Εναν Στρατιώτη" για την Πατρίδα», με σκοπό να βοηθήσουν τη χώρα, με οποιοδήποτε τρόπο, όπως λένε. Πηγαίνουν σε μπαρ και εστιατόρια που βρίσκονται κοντά σε στρατιωτικές βάσεις και συχνάζουν οι στρατιώτες και τους παρέχουν την παρέα τους και ό,τι προκύψει... ώστε «οι άνδρες να φεύγουν από την πατρίδα ικανοποιημένοι, με ανυψωμένο το ηθικό τους (...), ξεκούραστοι και γεμάτοι αυτοπεποίθηση(...)». Οπως αναφέρουν, «πιστεύουμε ότι τα μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ αξίζουν την υποστήριξή μας και είμαστε πρόθυμες να δώσουμε τις περιποιήσεις μας για να τους κάνουμε χαρούμενους».

Θα μπορούσε να είναι και φάρσα. Εμείς, πάντως, το βρήκαμε στο διαδίκτυο.