«Ψηφιακή διείσδυση στην ανώτατη εκπαίδευση», μέσα από το πρόγραμμα με τον ...διαφημιστικό τίτλο «Δες το ψηφιακά» ανακοίνωσαν χτες πανηγυρικά μετά από συνάντηση με τον πρωθυπουργό οι υπουργοί Παιδείας και Εθνικής Οικονομίας. Να σημειωθεί ότι την ίδια ώρα χιλιάδες φοιτητές και σπουδαστές διαδήλωναν για μια ακόμα φορά στους δρόμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης ενάντια σε μία πολιτική που υποθηκεύει το μέλλον τους, που μετατρέπει τα Πανεπιστήμια σε παραμάγαζα επιχειρήσεων, που ιδιωτικοποιεί την Παιδεία, υψώνει κι άλλους φραγμούς στη μόρφωση. Αιτήματα που αφορούν κάθε λαϊκή οικογένεια και στα οποία δε συμπεριλαμβάνεται η ικανοποίηση των στόχων της Λισαβόνας, τους οποίους υπηρετεί το παραπάνω πρόγραμμα της κυβέρνησης.

Σύμφωνα με όσα ανακοινώθηκαν, το πρόγραμμα που συγχρηματοδοτεί η ΕΕ παρέχει τη δυνατότητα στο 20% των πρωτευσάντων φοιτητών στις εξετάσεις του 2006 (12,5 χιλιάδες φοιτητές περίπου) να αποκτήσουν φορητό ηλεκτρονικό υπολογιστή, ο οποίος θα είναι συνδεδεμένος και στο Ιnternet. Οπως είπε μάλιστα ο Γ. Αλογοσκούφης, θα «μπορούν οι φοιτητές αυτοί και να επιβραβεύονται για την προσπάθεια που έκαναν για την εισαγωγή τους στο Πανεπιστήμιο, αλλά και να συμμετάσχουν στην ψηφιακή επανάσταση». Σε αντίστοιχο κλίμα η Μ. Γιαννάκου δήλωνε ότι «θέλουμε να δώσουμε ίσες και πάρα πολλές ευκαιρίες στους νέους», κάνοντας λόγο για «μεγάλο ποιοτικό βήμα». Λες και τα έως τώρα χάλια της εκπαίδευσης οφείλονται στην απουσία υπολογιστών. Αλήθεια, ποιους κοροϊδεύουν;

Η απόλυτη απαγόρευση απόδοσης των δαπανών νοσηλείας στο εξωτερικό είναι αντίθετη προς το κοινοτικό δίκαιο, αποφάνθηκε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μετά από προσφυγή Ελληνίδας που ο σύζυγός της το 1998 νοσηλεύτηκε δυο φορές στην Αγγλία και πλήρωσε 13.600 λίρες. Το ποσό αυτό ζήτησε ο ασθενής από το Ταμείο του - τον Οργανισμό Ασφάλισης Ελεύθερων Επαγγελματιών - που απέρριψε το αίτημα για το λόγο ότι, κατά την ελληνική νομοθεσία, οι δαπάνες νοσηλείας σε ιδιωτικά θεραπευτήρια της αλλοδαπής δεν αποδίδονται παρά μόνον εφόσον αφορούν παιδιά ηλικίας κάτω των 14 ετών.

Μετά το θάνατο του ασθενούς η σύζυγός του άσκησε αγωγή ενώπιον του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, το οποίο ζήτησε από το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων να διευκρινίσει αν η ελληνική νομοθεσία είναι σύμφωνη με τις αρχές της Συνθήκης περί ελεύθερης παροχής υπηρεσιών. Και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο συστήνει ότι «μπορούν να λαμβάνονται μέτρα λιγότερο περιοριστικά και περισσότερο σύμφωνα προς την ελευθερία παροχής υπηρεσιών» για την απόδοση των δαπανών. Για την ουσία βεβαίως, που είναι η δωρεάν παροχή υπηρεσιών υγείας, δε λένε οι νόμοι τους. Εκτός και αν θεωρούν ότι ακόμη και αυτή η συμμετοχή των Ταμείων ή η εξολοκλήρου πληρωμή νοσηλείας απ' αυτά, δηλαδή από χρήματα των ασφαλισμένων, θεωρείται δωρεάν.

Η συγκεκριμένη απόφαση φαίνεται σαν ευεργετική για τους αρρώστους, αλλά είναι ευεργετική για την ελεύθερη αγορά και όχι τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Αυτές μπορούν να τις καλύψουν δημόσια συστήματα Υγείας, με δωρεάν υπηρεσίες και στην περίπτωση που χρειάζεται διαπιστωμένη μετακίνηση στο εξωτερικό αυτό να γίνεται με δημόσια δαπάνη.