Η απόλυτη απαγόρευση απόδοσης των δαπανών νοσηλείας στο εξωτερικό είναι αντίθετη προς το κοινοτικό δίκαιο, αποφάνθηκε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μετά από προσφυγή Ελληνίδας που ο σύζυγός της το 1998 νοσηλεύτηκε δυο φορές στην Αγγλία και πλήρωσε 13.600 λίρες. Το ποσό αυτό ζήτησε ο ασθενής από το Ταμείο του - τον Οργανισμό Ασφάλισης Ελεύθερων Επαγγελματιών - που απέρριψε το αίτημα για το λόγο ότι, κατά την ελληνική νομοθεσία, οι δαπάνες νοσηλείας σε ιδιωτικά θεραπευτήρια της αλλοδαπής δεν αποδίδονται παρά μόνον εφόσον αφορούν παιδιά ηλικίας κάτω των 14 ετών.

Μετά το θάνατο του ασθενούς η σύζυγός του άσκησε αγωγή ενώπιον του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, το οποίο ζήτησε από το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων να διευκρινίσει αν η ελληνική νομοθεσία είναι σύμφωνη με τις αρχές της Συνθήκης περί ελεύθερης παροχής υπηρεσιών. Και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο συστήνει ότι «μπορούν να λαμβάνονται μέτρα λιγότερο περιοριστικά και περισσότερο σύμφωνα προς την ελευθερία παροχής υπηρεσιών» για την απόδοση των δαπανών. Για την ουσία βεβαίως, που είναι η δωρεάν παροχή υπηρεσιών υγείας, δε λένε οι νόμοι τους. Εκτός και αν θεωρούν ότι ακόμη και αυτή η συμμετοχή των Ταμείων ή η εξολοκλήρου πληρωμή νοσηλείας απ' αυτά, δηλαδή από χρήματα των ασφαλισμένων, θεωρείται δωρεάν.

Η συγκεκριμένη απόφαση φαίνεται σαν ευεργετική για τους αρρώστους, αλλά είναι ευεργετική για την ελεύθερη αγορά και όχι τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Αυτές μπορούν να τις καλύψουν δημόσια συστήματα Υγείας, με δωρεάν υπηρεσίες και στην περίπτωση που χρειάζεται διαπιστωμένη μετακίνηση στο εξωτερικό αυτό να γίνεται με δημόσια δαπάνη.