Η επιστολή της Κοντολίζα Ράις, με την οποία σαφώς τάσσεται υπέρ της εισόδου της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ με το όνομα «Μακεδονία», είναι το δεύτερο χαστούκι που δέχεται η ελληνική κυβέρνηση από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, γύρω από το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ. Το πρώτο ήταν το φθινόπωρο του 2004 όταν η κυβέρνηση Μπους προχώρησε στην αναγνώριση της γειτονικής χώρας με τη συνταγματική ονομασία της, παρά την έκκληση του ίδιου του Κ. Καραμανλή προς τον Αμερικανό πρόεδρο κατά την επίσκεψή του λίγους μήνες νωρίτερα στο Λευκό Οίκο. Η ειρωνεία είναι ότι τον τελευταίο καιρό η ελληνική κυβέρνηση καλλιεργούσε την εντύπωση πως, χάρη στις δικές της προσπάθειες και κυρίως χάρη στην υποστήριξη του σχεδίου Αχτισαάρι για την ανεξαρτησία του Κοσσόβου, οι ΗΠΑ, εν είδει ανταλλάγματος, είχαν αναλάβει να πιέσουν την κυβέρνηση της ΠΓΔΜ να δεχτεί ονομασία κοινής αποδοχής. Η προχτεσινή επιστολή Ράις στην οποία δηλώνεται ευθέως ότι «η έλλειψη αμοιβαία αποδεκτής λύσης για το θέμα αυτό δε θα εμποδίσει την πορεία ένταξης της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ», ήρθε να προσγειώσει ανώμαλα, για ακόμα μια φορά, την ελληνική κυβέρνηση. Αν κρίνουμε όμως από τις αντιδράσεις της (βλέπε δηλώσεις Ντ. Μπακογιάννη) δεν είναι σε θέση -ούτε θέλει- να βγάλει τα απαραίτητα συμπεράσματα. Ακριβώς γιατί πρώτη προτεραιότητα της εξωτερικής πολιτικής της είναι η ευθυγράμμιση με την πολιτική των ΗΠΑ - ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή. Αρνείται, μεταξύ άλλων, να αποδεχτεί ότι η ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου θα πυροδοτήσει αρνητικές καταστάσεις, όπως συμβαίνει με κάθε βίαιη αλλαγή συνόρων...