ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Σύγκλιση» της φτώχειας

Δεν περνά μέρα που η κυβερνητική προπαγάνδα να μην προωθεί το σλόγκαν περί περί «ισχυρής Ελλάδας». Γιαυτό κι εμείς θα τους υπενθυμίζουμε διάφορα στοιχεία χρήσιμα για πολλαπλά συμπεράσματα. Να θυμίσουμε λοιπόν τα στοιχεία της Eurostat, όπου η Ελλάδα καταλαμβάνει την τελευταία θέση από τις χώρες της ΕΕ με βάση το κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Συγκεκριμένα, βρίσκεται στο 68% του κοινοτικού μέσου όρου, ενώ ακόμα και οι άλλες «φτωχές», Ισπανία (82%) και η Πορτογαλία (74%), βρίσκονται σαφώς πιο πάνω. Ακόμα χειρότερα είναι τα στοιχεία που αφορούν τις περιφέρειες, αφού η Ελλάδα έχει την πιο φτωχή περιοχή, την Ηπειρο, με 51% του μέσου κοινοτικού όρου, ενώ από τις 46 περιοχές της ΕΕ που εμφανίζουν κατά κεφαλήν ΑΕΠ κάτω του 75% οι δέκα είναι ελληνικές. Με λίγα λόγια, η μισή Ελλάδα (αν εξαιρεθεί η Αττική) βρίσκεται περίπου στο μισό του μέσου κοινοτικού όρου. Κατά τα λοιπά, ζήτω η πραγματική σύγκλιση! Κι ας μας λέτε παλαιομοδίτες ορισμένοι, όταν σας μιλάμε για ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη, η οποία θα υπάρχει όσο υπάρχει καπιταλισμός, γιατί η ανισομετρία αποτελεί βασικό νόμο του...

Αμηχανία σεναρίων

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αμηχανία φαίνεται να επικρατεί, εκτός από τη ΝΔ και στο φιλικό της Τύπο, γύρω από τις τελευταίες εξελίξεις. Ο Γ. Κύρτσος, για παράδειγμα, στο χθεσινό κύριο άρθρο του εκτιμά ότι «κάποιοι μοιράζουν την τράπουλα των συμφερόντων με έναν τρόπο που δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί». Δεν ξέρουμε καν -προσθέτει- εάν την τράπουλα τη μοιράζουν αυτοί που φαίνονται ότι τη μοιράζουν. Αφού επισημαίνει τον αιφνιδιασμό που πραγματοποιήθηκε σε βάρος των συμφερόντων Κόκκαλη παραθέτει δύο, τα επικρατέστερα, σενάρια: «Ισως το διαπλεκόμενο σύστημα δοκιμάζει την αντοχή του κ. Κόκκαλη και του ομίλου του για να διαπιστώσει εάν «δικαιούται» τη συνέχιση του πρωταγωνιστικού του ρόλου. Ισως πάλι φτάνουμε στο τέλος του «παραδοσιακού» συστήματος συμφερόντων και εξουσίας μέσα από την ενεργοποίηση σεναρίων από το εξωτερικό». «Μπορεί, διευκρινίζει, να είμαστε κοντά στο τέλος του αυτόνομου ρόλου των μεγάλων και διαπλεκόμενων συμφερόντων που θα ενταχθούν σε πολυεθνικές εταιρίες». Μα η ΟΝΕ γιατί έγινε;

Εποχές Βαν Φλιτ

Εποχές που ο Βαν Φλιτ, οι Αμερικανοί, γενικότερα, έλεγχαν κατευθείαν τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις, δίνοντάς τους οι ίδιοι εντολές και αναθέτοντάς τους πολεμικές επιχειρήσεις, θυμίζει η αποστολή της φρεγάτας «ΨΑΡΑ» στην ευρύτερη περιοχή του Περσικού Κόλπου, για να συμμετάσχει στην πολεμική επιχείρηση των Αμερικανών «Διαρκής Ελευθερία».

Η επιχείρηση αυτή ξεκίνησε με πρόσχημα την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» με τον πόλεμο κατά του Αφγανιστάν και τώρα σχεδιάζεται να συνεχιστεί κατά του Ιράκ ή όπου αλλού επιβάλλουν τα στρατηγικά συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και απειλεί να συμπαρασύρει, συνολικά, τη χώρα μας στον πολεμικό χορό που έχουν στήσει οι ιμπεριαλιστές. Συνολικά, δύο ελληνικές φρεγάτες, τα «ΨΑΡΑ» και η «ΣΑΛΑΜΙΣ», έχουν διατεθεί στους Αμερικανούς γι' αυτόν τον πόλεμο, ενώ, ήδη, ελληνικό εκστρατευτικό σώμα έχει καταφθάσει στο Αφγανιστάν και έπεται συνέχεια.

Η αναχώρηση της ελληνικής φρεγάτας «ΨΑΡΑ», που ορίστηκε για τις 13 Μάρτη, ανακοινώθηκε προχτές από το ελληνικό ΓΕΕΘΑ, κατόπιν σχετικού αιτήματος των Αμερικανών, με τη μορφή στρατιωτικής εντολής, που υποβλήθηκε γραπτώς στο ΓΕΕΘΑ, ενώ, λίγο πριν ανακοινωθεί η αποστολή της φρεγάτας, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα, Τ. Μίλερ, είχε επισκεφθεί στο γραφείο του, στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας, τον Γ. Παπαντωνίου.

Η υπόθεση αυτή είναι ένα ακόμα δείγμα του γεγονότος ότι οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις έχουν υπαχθεί κατευθείαν στο αμερικανικό Πεντάγωνο. Εξάλλου, αυτή είναι η λογική του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ, της κατάργησης των εθνικών ορίων επιχειρησιακής ευθύνης ανάμεσα στις χώρες - μέλη του και της μετατροπής των ΝΑΤΟικών στρατηγείων σε κέντρα επιχειρήσεων, στο οποία υπάγονται κατευθείαν οι ένοπλες δυνάμεις των χωρών - μελών του ΝΑΤΟ. Πρόκειται για μια λογική, που εκφράζεται και με την αναθεώρηση του εθνικού αμυντικού δόγματος της Ελλάδας, το οποίο, από δόγμα προστασίας των συνόρων, έγινε δόγμα προστασίας της διεθνούς νεοταξικής «ασφάλειας» και «σταθερότητας».

Το αίτημα, λοιπόν, δεν υποβλήθηκε στην ελληνική κυβέρνηση, ή, έστω, στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, αλλά κατευθείαν στο ΓΕΕΘΑ. Ο υπουργός Αμυνας απλώς ασχολήθηκε με πρακτικά ζητήματα γύρω από την εφαρμογή αυτής της εντολής και, μάλιστα, υπό την καθοδήγηση του Τ. Μίλερ. Προσχηματικά και μόνον προβάλλουν προϋπάρχουσα απόφαση του ΚΥΣΕΑ, που υποτίθεται ότι νομιμοποιεί τη συμμετοχή της Ελλάδας στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».

Η ουσία είναι ότι η κυβέρνηση έχει παραδώσει τη χώρα και τις Ενοπλες Δυνάμεις στην υπηρεσία των ΑμερικανοΝΑΤΟικών. Ο βαθμός της εμπλοκής της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, δεν εξαρτάται από την ελληνική κυβέρνηση και από τη στάση της, αλλά από τις ανάγκες και τις επιλογές των Αμερικανών. Ομως, υπάρχει και ο λαϊκός παράγοντας, που έχει δώσει δείγματα της στάσης του, είτε αυτή καταγράφεται μέσα από διεθνείς δημοσκοπήσεις, είτε εκδηλώνεται με τη συμπεριφορά του ελληνικού λαού και της νεολαίας, όπως έγινε με την άρνηση των νέων να καταταγούν στα νεοταξικά αποσπάσματα του Επαγγελματικού Στρατού, με αποτέλεσμα να μην καλυφθούν ούτε οι μισές από τις 5.000 θέσεις Επαγγελματικών Οπλιτών που προκήρυξε το ΓΕΣ.

Οι παγίδες των διαπλεκομένων

Η δίωξη κατά Κόκκαλη επανέφερε στο προσκήνιο το διαβόητο ζήτημα της διαπλοκής. «Πέραν τραγικών αλλοιώσεων, που αυτή επιφέρει στη λειτουργία της δημοκρατίας, υπάρχουν και οι καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία, η οποία θέλει να κινείται σε συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού», σημειώνει, στο χτεσινό άρθρο της, η «Καθημερινή». Υπάρχουν πλήθος πολιτικά ερωτήματα, σημειώνει στο δικό της άρθρο η «Ελευθεροτυπία» και διευκρινίζει: «Πώς ο κ. Κόκκαλης γιγαντώθηκε, πώς μονοπωλούσε τις προμήθειες του ΟΤΕ, πώς έγινε ο άρχοντας του τζόγου, πώς έκλεινε τις δουλιές με το Δημόσιο;». Προφανώς, πρόκειται για υποκρισία. Δεν είναι μόνον ο Κόκκαλης, που γιγαντώθηκε μέσα από τις κρατικές προμήθειες. Αλλο αν μεγάλωσε τόσο, που κάνει τους ανταγωνιστές του να ασφυκτιούν και προκαλεί «αντισυσπειρώσεις». Ομως, οι πάντες γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει υγιής ανταγωνισμός, μη διαπλεκόμενος καπιταλισμός. Ακριβώς γιατί ο καπιταλισμός μπορεί να υπάρξει μόνο μέσω της διαπλοκής - σύμφυσης κράτους και μονοπωλίων (δε μιλάνε τυχαία οι κομμουνιστές για κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό). Στο θερμοκήπιο αυτό, έχουν γιγαντωθεί οι πολυεθνικές και, βέβαια, έχουν επέλθει σημαντικές, ποιοτικές, αλλαγές στη σχέση οικονομίας - πολιτικής, κράτους - μονοπωλίων. Τα τελευταία, εκτός των άλλων, μπορούν, μέσω και της τεράστιας δύναμης των ΜΜΕ που ελέγχουν, να ποδηγετούν ασφυκτικότερα τις πολιτικές εξελίξεις και να βάζουν στην ημερήσια διάταξη τη «δημοκρατία της αγοράς». Οι εργαζόμενοι δε θα πέσουν στην παγίδα να πάνε με το ένα ή το άλλο στρατόπεδο οικονομικοπολιτικών συμφερόντων. Γιατί, απλά, όλοι τους έχουν από κοινού στο στόχαστρο τα λαϊκά συμφέροντα.