ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Βαρέθηκαν τα λόγια τα μεγάλα

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πολύ στριμωγμένα είναι τα πράγματα στην κυβέρνηση μπροστά στις αγροτικές κινητοποιήσεις, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός υποχρεώθηκε χτες να κάνει τις χιλιοειπωμένες εξαγγελίες, οι οποίες μόνο ως εμπαιγμός και κοροϊδία ηχούν στα αυτιά των αγροτών. Λες και κάποιος άλλος βρίσκεται στην κυβέρνηση τα τελευταία έξι χρόνια, ο Κ. Σημίτης δήλωσε ανερυθρίαστα ότι η κυβέρνηση «επιδιώκει την αύξηση του γεωργικού εισοδήματος», «να έχει ο πολίτης της υπαίθρου πρόσβαση σε άρτιες υπηρεσίες εκπαίδευσης, υγείας, πρόνοιας και διοίκησης και να μην υστερεί από κατοίκους αστικών περιοχών σε αντιμετώπιση των προβλημάτων του ή σε ευκαιρίες για απασχόληση, πληροφόρηση, ψυχαγωγία, καλύτερη ποιότητα ζωής». Είναι φανερό όμως ότι δεν τα λέει για να ακούσουν οι αγρότες, αλλά για τους κατοίκους των μεγάλων αστικών κέντρων, ώστε να δημιουργήσει μια βολική για την κυβέρνηση εικόνα και να δυσκολέψει τις συμμαχίες των αγωνιζόμενων αγροτών. Δε θα τα καταφέρουν όμως, γιατί εργαζόμενοι της πόλης και της υπαίθρου βρίσκονται κάτω από κοινό παρονομαστή: την αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης.

Δημαγωγία χωρίς όρια

Αχαλίνωτη είναι η δημαγωγία της ΝΔ απέναντι στις κινητοποιήσεις των αγροτών. Ενώ επί της ουσίας συμφωνεί με τις σχετικές κοινοτικές πολιτικές, την ΚΑΠ και την εφαρμοζόμενη από την κυβέρνηση πολιτική, προσπαθεί να διασκεδάσει την αντιαγροτική στάση της με φραστική και υποκριτική στήριξη «στα δίκαια αιτήματα των αγροτών», αποφεύγοντας, όμως, να αναφέρει ποια θεωρεί ως τέτοια και κυρίως πώς πιστεύει ότι θα ικανοποιηθούν τα αιτήματα. Ταυτόχρονα, όταν μπαίνει το ζήτημα της υποστήριξής της στις κινητοποιήσεις, τάσσεται, όπως έκανε πάλι χτες ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος, υπέρ των αγροτικών κινητοποιήσεων αλλά «δε συμφωνούμε με μορφές όπως το κλείσιμο των δρόμων που στρέφονται εναντίον κοινωνικών ομάδων». Δηλαδή, πώς αλλιώς θα έλεγε στους αγρότες να αυτοαφοπλιστούν και να παραδοθούν στη μοίρα τους;

Αντιδραστική ενοποίηση

Το βρετανικό σχέδιο για τη δημιουργία τριμελούς Διευθυντηρίου στην ΕΕ (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία), το οποίο θα λαμβάνει τις κρίσιμες αποφάσεις σε μια διευρυμένη ΕΕ, έρχεται να γελοιοποιήσει, αν μη τι άλλο, τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς, ότι, δήθεν, η χώρα μας βρίσκεται στο «σκληρό πυρήνα» και συμμετέχει ισότιμα στη διαμόρφωση και λήψη των αποφάσεων στην ΕΕ. Οχι, βέβαια, ότι μέχρι τώρα οι αποφάσεις δε λαμβάνονται από Διευθυντήριο, με βάση το γαλλογερμανικό άξονα, αλλά τώρα πια ανοιχτά τίθεται θέμα επίσημης θεσμοθέτησης του Διευθυντηρίου και, μάλιστα, κατά τα πρότυπα του ΟΗΕ (στο ρόλο του Συμβουλίου Ασφαλείας, το τριμελές Διευθυντήριο!). Είναι ολοφάνερο ότι η πολιτική ενοποίηση της ΕΕ επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις στους εγχώριους ευρωλάγνους, αλλά αυτοί «σαν έτοιμοι από καιρό» είναι πανέτοιμοι να αποδεχτούν μια παραπέρα αντιδραστικοποίηση του οικοδομήματος των μονοπωλίων.

Τους έχουν πάρει χαμπάρι

Η κυβέρνηση, μέσω του υπουργού Υγείας, θέλει να χρησιμοποιήσει τους πανεπιστημιακούς γιατρούς, ως αιχμή του δόρατος, στην επιχείρηση της παραπέρα εμπορευματοποίησης του εναπομείναντος δημόσιου συστήματος υγείας και, συγκεκριμένα, των δημοσίων νοσοκομείων. Θέλει να χρησιμοποιήσει το κύρος και τη φήμη τους, σαν κράχτη, στα απογευματινά ιδιωτικά ιατρεία των νοσοκομείων, στις... σουίτες, κλπ., κλπ. Οι πανεπιστημιακοί γιατροί -μια μεγάλη μερίδα τους- θέλουν τη διατήρηση της μέχρι σήμερα κατάστασης. Τη διατήρηση, δηλαδή, του δικαιώματός τους, να έχουν και ιδιωτικό ιατρείο ή να εργάζονται και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις Υγείας, παράλληλα με το πανεπιστημιακό ρόλο τους και τη συμμετοχή τους στο δημόσιο σύστημα υγείας.

Οπως καταλαβαίνετε και οι μεν και οι δε, μόνον την ενίσχυση και βελτίωση του δημόσιου συστήματος Υγείας, την ικανοποίηση των αντίστοιχων αναγκών των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, δεν έχουν στο μυαλό τους. Ας μην προσπαθούν, επομένως, να ξεγελάσουν τους ασφαλισμένους και γενικότερα τους εργαζομένους. Τους έχουν πάρει χαμπάρι...

«Ιη-σουίτες»

Αν αρρωστήσεις,

φουκαρά,

μη χολοσκάς,

για κοίτα,

έτοιμη

ο Παπαδόπουλος

σου έχει

τη... σουίτα,

να 'τηνε

στο διάδρομο

με ράντζο

από... μαόνι

και θέα

απεριόριστη

προς... όπου

πάμε μόνοι!

***

Αν αρρωστήσεις

φουκαρά

ευλόγησε

το «Πέσυ»,

έτοιμη

στο διάδρομο

σου έχει

...«άλφα» θέση,

«σουίτα»

μ' όλα τα κομφόρ

πρώτο που λένε

πράμα

και μην ακούς

που μερικοί

αυτά τα λένε

«γάμα»!

Ο οίστρος

Ολομέτωπη αντιπαράθεση

Το γεγονός ότι όλο και πιο συχνά σπανίζει η μέρα που δε θα βρεθεί όλο και κάποια κατηγορία εργαζομένων στο δρόμο, να διεκδικεί με δυναμικό τρόπο τα αιτήματά της, είναι δηλωτικό της πραγματικότητας που βιώνει η εργατική τάξη της χώρας μας.(Μάλιστα, τα μηνύματα κι από άλλα σημεία του πλανήτη βεβαιώνουν πως αυτό που συμβαίνει δεν αφορά καθόλου μόνο μια χώρα). Αυτή η πραγματικότητα βοά πως οι πολιτικές που εφαρμόζονται εμπεριέχουν - συνεπάγονται απολύσεις, ανεργία, ακρίβεια, σύνταξη μετά θάνατον, ανθρώπινη περίθαλψη μόνο για όποιον έχει και πληρώνει, ράντσα για την εργατική τάξη, καταστροφή - ξεκλήρισμα για τους αγρότες, «προλεταριοποίηση» για τα μικρομεσαία στρώματα και ο κατάλογος των επιπτώσεων μακραίνει. Η αντίδραση είναι καθημερινή.

Κι αυτό, την ώρα που είναι άπειρες, κυριολεκτικά με ρυθμό «μπαράζ», οι προσπάθειες της άρχουσας τάξης και των κυβερνήσεών της - της δικής μας συμπεριλαμβανομένης - να πείσουν την εργατική τάξη, συνολικά τα λαϊκά στρώματα, ότι είναι μονόδρομος οι πολιτικές που εφαρμόζονται. Πολιτικές, οι οποίες, τόσο γι' αυτήν καθαυτή στο σύνολό της την εργατική τάξη, όσο και για τον ατομικό εργάτη σημαίνουν μύρια όσα δεινά. Τι κρύβει αυτό το προπαγανδιστικό μπαράζ; Οτι αυτές οι πολιτικές είναι πράγματι μονόδρομος, στα πλαίσια του αναγκαστικού για τους καπιταλιστές ανταγωνισμού. Ενός ανταγωνισμού, που, για να είναι κερδοφόρος, απαιτεί μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Οτι αυτές οι πολιτικές είναι μονόδρομος για την εργατική τάξη, μόνο στο βαθμό που η ίδια η εργατική τάξη αποδέχεται ως και δικό της μονόδρομο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.

Κανένας εργάτης, βέβαια, δε θέλει να αυτοκτονήσει. Ετσι, παρά το προπαγανδιστικό μπαράζ για τον καπιταλιστικό μονόδρομο, όλο και περισσότεροι τον αμφισβητούν στην πράξη, ακόμα κι όταν δε συνδέουν τις καθημερινές διεκδικήσεις τους με συνολική αμφισβήτηση του συστήματος. Το νέο στοιχείο, που προκύπτει και επιβάλλεται να αναδειχτεί, είναι πως όλο και περισσότεροι βρίσκονται μπροστά σε μια παλιά αλήθεια: Λύσεις επιμέρους δεν υπάρχουν. Οι καπιταλιστές δεν είναι ηλίθιοι. Δε θα άφηναν να συγκεντρώνεται πίεση στο καζάνι, αν μπορούσαν να εκτονώνουν σταθερά και κατά διαστήματα τις αιτίες ή αφορμές που κάνουν το καζάνι να βράζει. Απλά, δεν μπορούν.

Ας το πούμε, λοιπόν, πιο καθαρά. Η εργατική τάξη ως σύνολο - και ο ατομικός εργάτης - δεν έχει κανένα λόγο να ανησυχεί για τα αδιέξοδα των καπιταλιστών και των κυβερνήσεών τους. Εχει κάθε λόγο να ανάγει το επιμέρους πρόβλημα στην πηγή που το γεννά. Εχει κάθε λόγο να δει την εικόνα ολόκληρη. Και υπάρχει ασφαλής τρόπος γι' αυτό. Να κοιτάζει καθημερινά το σύνολο των πλευρών της ζωής του. Κι αντί να παθαίνει εγκεφαλικό από την αγωνία για το πώς θα καλύψει αυτήν ή την άλλη τρύπα, να αρχίσει να παίρνει έμπρακτα θέση στο μόνο δοκιμασμένο δρόμο, που οδηγεί σε λύσεις, τόσο στο γενικό, όσο και στο επιμέρους: Το δρόμο της ολομέτωπης αντιπαράθεσης με το κεφάλαιο και τις πολιτικές του εκφράσεις. Χωρίς παραμύθιασμα ότι με ένα κάποιο επίδομα, που ανακουφίζει σήμερα, θα ζει ανθρώπινα και αύριο.