Το γεγονός ότι όλο και πιο συχνά σπανίζει η μέρα που δε θα βρεθεί όλο και κάποια κατηγορία εργαζομένων στο δρόμο, να διεκδικεί με δυναμικό τρόπο τα αιτήματά της, είναι δηλωτικό της πραγματικότητας που βιώνει η εργατική τάξη της χώρας μας.(Μάλιστα, τα μηνύματα κι από άλλα σημεία του πλανήτη βεβαιώνουν πως αυτό που συμβαίνει δεν αφορά καθόλου μόνο μια χώρα). Αυτή η πραγματικότητα βοά πως οι πολιτικές που εφαρμόζονται εμπεριέχουν - συνεπάγονται απολύσεις, ανεργία, ακρίβεια, σύνταξη μετά θάνατον, ανθρώπινη περίθαλψη μόνο για όποιον έχει και πληρώνει, ράντσα για την εργατική τάξη, καταστροφή - ξεκλήρισμα για τους αγρότες, «προλεταριοποίηση» για τα μικρομεσαία στρώματα και ο κατάλογος των επιπτώσεων μακραίνει. Η αντίδραση είναι καθημερινή.

Κι αυτό, την ώρα που είναι άπειρες, κυριολεκτικά με ρυθμό «μπαράζ», οι προσπάθειες της άρχουσας τάξης και των κυβερνήσεών της - της δικής μας συμπεριλαμβανομένης - να πείσουν την εργατική τάξη, συνολικά τα λαϊκά στρώματα, ότι είναι μονόδρομος οι πολιτικές που εφαρμόζονται. Πολιτικές, οι οποίες, τόσο γι' αυτήν καθαυτή στο σύνολό της την εργατική τάξη, όσο και για τον ατομικό εργάτη σημαίνουν μύρια όσα δεινά. Τι κρύβει αυτό το προπαγανδιστικό μπαράζ; Οτι αυτές οι πολιτικές είναι πράγματι μονόδρομος, στα πλαίσια του αναγκαστικού για τους καπιταλιστές ανταγωνισμού. Ενός ανταγωνισμού, που, για να είναι κερδοφόρος, απαιτεί μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Οτι αυτές οι πολιτικές είναι μονόδρομος για την εργατική τάξη, μόνο στο βαθμό που η ίδια η εργατική τάξη αποδέχεται ως και δικό της μονόδρομο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.

Κανένας εργάτης, βέβαια, δε θέλει να αυτοκτονήσει. Ετσι, παρά το προπαγανδιστικό μπαράζ για τον καπιταλιστικό μονόδρομο, όλο και περισσότεροι τον αμφισβητούν στην πράξη, ακόμα κι όταν δε συνδέουν τις καθημερινές διεκδικήσεις τους με συνολική αμφισβήτηση του συστήματος. Το νέο στοιχείο, που προκύπτει και επιβάλλεται να αναδειχτεί, είναι πως όλο και περισσότεροι βρίσκονται μπροστά σε μια παλιά αλήθεια: Λύσεις επιμέρους δεν υπάρχουν. Οι καπιταλιστές δεν είναι ηλίθιοι. Δε θα άφηναν να συγκεντρώνεται πίεση στο καζάνι, αν μπορούσαν να εκτονώνουν σταθερά και κατά διαστήματα τις αιτίες ή αφορμές που κάνουν το καζάνι να βράζει. Απλά, δεν μπορούν.

Ας το πούμε, λοιπόν, πιο καθαρά. Η εργατική τάξη ως σύνολο - και ο ατομικός εργάτης - δεν έχει κανένα λόγο να ανησυχεί για τα αδιέξοδα των καπιταλιστών και των κυβερνήσεών τους. Εχει κάθε λόγο να ανάγει το επιμέρους πρόβλημα στην πηγή που το γεννά. Εχει κάθε λόγο να δει την εικόνα ολόκληρη. Και υπάρχει ασφαλής τρόπος γι' αυτό. Να κοιτάζει καθημερινά το σύνολο των πλευρών της ζωής του. Κι αντί να παθαίνει εγκεφαλικό από την αγωνία για το πώς θα καλύψει αυτήν ή την άλλη τρύπα, να αρχίσει να παίρνει έμπρακτα θέση στο μόνο δοκιμασμένο δρόμο, που οδηγεί σε λύσεις, τόσο στο γενικό, όσο και στο επιμέρους: Το δρόμο της ολομέτωπης αντιπαράθεσης με το κεφάλαιο και τις πολιτικές του εκφράσεις. Χωρίς παραμύθιασμα ότι με ένα κάποιο επίδομα, που ανακουφίζει σήμερα, θα ζει ανθρώπινα και αύριο.