Κάτι άλλαξε μετά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον. Μετά τις συζητήσεις του με τον Πρόεδρο Μπους και την τηλεφωνική του επαφή με τον αντιπρόεδρο Ντικ Τσέινι, ο Κ. Σημίτης άρχισε να ενδιαφέρεται για τις εξωτερικές υποθέσεις της χώρας σε βαθμό που δε μας είχε συνηθίσει. Μάλιστα, επιστρέφοντας από την Ουάσιγκτον, στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο της νέας χρονιάς, «ανακήρυξε» το 2002 έτος της εξωτερικής πολιτικής!
Δεν έχει επιλύσει τα εσωτερικά του - ούτε καν τα εσωκομματικά του - προβλήματα ο πρωθυπουργός, για να δικαιολογείται η διάθεσή του να ασχοληθεί με τα εξωτερικά. Το γεγονός ότι η χώρα αναλαμβάνει την προεδρία της ΕΕ το πρώτο εξάμηνο του 2003 είναι μια δικαιολογία γι' αυτή τη στροφή, όχι όμως αρκούντως ικανοποιητική. Το ξαφνικό ενδιαφέρον του Κ. Σημίτη για τα εξωτερικά ζητήματα προέρχεται ατόφιο από τις συζητήσεις του στην Ουάσιγκτον. Μοιάζει να είναι το αποτέλεσμα συγκεκριμένων και σαφέστατων αμερικανικών οδηγιών, αποτυπωμένων σε «οδικό χάρτη», που ο πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει.
Δεν είναι μυστικό ότι η Ουάσιγκτον απαιτεί μια ταχύτατη διευθέτηση περιφερειακών εκκρεμοτήτων, όπως είναι το Κυπριακό και τα Ελληνοτουρκικά. Δεν είναι επίσης μυστικό ότι η αμερικανική διπλωματία επιδιώκει να φορέσει το ΝΑΤΟικό «καπέλο» στην Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Αμυνας. Γνωστό επίσης είναι ότι η Ουάσιγκτον καλεί τους Ευρωπαίους να καταβάλουν το μερίδιό τους σε χρήμα και άνδρες, τόσο για τη διατήρηση της μεταπολεμικής κατάστασης στα Βαλκάνια, όσο και για την εν εξελίξει εκστρατεία στην Κεντρική Ασία και στην Απω Ανατολή. Ο Ελληνας πρωθυπουργός δεν είναι σε θέση να μη λάβει υπόψη του τις ανάγκες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Αμέσως μετά την επιστροφή του από την αμερικανική πρωτεύουσα άρχισε να βαδίζει στο δρόμο που του υπέδειξαν.
Τα Ελληνοτουρκικά αποτελούν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα βηματισμού στο δρόμο που υπέδειξαν οι Αμερικανοί. Η ελληνική κυβέρνηση ήδη προετοιμάζεται για την «αναβάθμιση» του ελληνοτουρκικού διαλόγου, εμπλουτίζοντας την ατζέντα με τα ζητήματα του Αιγαίου. Ταυτόχρονα, χρησιμοποιώντας κάθε διαθέσιμο μηχανισμό, η κυβέρνηση επιχειρεί να καλλιεργήσει στην κοινή γνώμη την πεποίθηση ότι ο εφ' όλης της ύλης διάλογος με την Αγκυρα είναι επιλογή της, που γίνεται με γνώμονα τα συμφέροντα της χώρας.
Το ζήτημα της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Αμυνας πολλαπλασιάζει τις δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει η ελληνική κυβέρνηση. Οι αμερικανικές απαιτήσεις για το «καπέλωμα» του ευρωστρατού από το ΝΑΤΟ ίσως άφηναν αδιάφορο τον Ελληνα πρωθυπουργό, αν οι προτεινόμενες ρυθμίσεις δε νομιμοποιούσαν τις τουρκικές απαιτήσεις στο Αιγαίο και εντός του πλαισίου της ΕΕ.
Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς και την υπόθεση της Κύπρου, την οποία ο αμερικανικός παράγοντας έχει τοποθετήσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αντιλαμβάνεται ότι το 2002 είναι πράγματι έτος εξωτερικής πολιτικής. Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής...
Δημήτρης ΜΗΛΑΚΑΣ
Feeds
Τα είπαν για τρίτη φορά 
