ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αντιλαϊκή συμμαχία η ΕΕ

Η όξυνση των ανταγωνισμών στην ΕΕ που κάθε τόσο έρχονται στο προσκήνιο, είτε με την καπιταλιστική κρίση που βαθαίνει στην Ευρωζώνη, και όχι μόνο, είτε με τη διαπραγμάτευση για το λεγόμενο προϋπολογισμό της Ενωσης που γίνεται αυτές τις μέρες, αποδεικνύει όλο και περισσότερο αυτό που επανειλημμένα τονίζει το ΚΚΕ από την ίδρυσή της. Οτι η ΕΟΚ και η ΕΕ είναι μια αντιλαϊκή ένωση του κεφαλαίου κάτι που φαίνεται με ακόμη πιο επώδυνο τρόπο στην περίοδο της κρίσης και που βιώνουν στις πλάτες τους οι εργάτες, οι φτωχοί αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι άνεργοι, η νέα γενιά.

Η ΕΕ δεν είναι όπως προβάλλουν αστοί και «νεοαριστεροί» οπορτουνιστές διαχειριστές του συστήματος μια διακρατική οργάνωση που απλά μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα και... πιο αλληλέγγυα. Είναι μια διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση, ένωση καπιταλιστικών κρατών, που θεμέλιό της έχει τα μονοπώλια. Η κάθε αστική τάξη συμμετέχει σε αυτή επιδιώκοντας οφέλη που βασίζονται στην περαιτέρω εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων στην κάθε χώρα. Από κοινού οι αστικές τάξεις της χτυπάνε λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις, προβάλλουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, θέλοντας να φέρουν την τιμή της εργατικής δύναμης στα επίπεδα της Ινδίας και της Κίνας, για να αυξήσουν την κερδοφορία των μονοπωλίων. Ταυτόχρονα, όμως - επειδή η καπιταλιστική κρίση είναι στο DNA του συστήματος, είναι αντικειμενικό γεγονός, πέρα από τη θέληση των καπιταλιστών και των εκπροσώπων τους -, εξελίσσεται η φαγωμάρα των αστών. Εδώ βασικό στοιχείο είναι η θέση που έχει κάθε αστικό κράτος στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, ανάλογα με την οικονομική, στρατιωτικο-πολιτική δύναμή του. Αυτή η ανισομετρία μεγαλώνει και λόγω κρίσης και λόγω της πολιτικής για το ξεπέρασμα της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Που πέρα από την καταστροφή της κύριας παραγωγικής δύναμης, της εργατικής τάξης (γενικευμένη ανεργία, ξεχαρβάλωμα εργασιακών σχέσεων, κατάργηση εργατικών κατακτήσεων κλπ), είναι απαραίτητη και καταστροφή μέρους του κεφαλαίου. Στον καταμερισμό αυτής της ζημιάς, στο κυνήγι νέων πεδίων κερδοφορίας, στον ανταγωνισμό τους με άλλα κέντρα, οι καπιταλιστές βγάζουν τα μαχαίρια...

Για τα λαϊκά στρώματα, πρώτα και κύρια τους εργάτες, πρέπει να αποτελεί βασικό κριτήριο για το πώς κρίνουν τη στάση κάθε πολιτικής δύναμης απέναντι στην ΕΕ. Οι μισθωτοί, οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και της υπαίθρου, οι φτωχοί αγρότες, έχουν πλέον πολύχρονη εμπειρία. Τα αστικά κόμματα, οι κυβερνήσεις τους και η ΕΕ ευθύνονται για το σημερινό δράμα του ελληνικού λαού, τα βάρβαρα μέτρα των μνημονίων. Και οι δυνάμεις σαν το ΣΥΡΙΖΑ, που έβαλαν πλάτη στον «ευρωμονόδρομο», που και σήμερα στηρίζουν τον ίδιο καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης με άλλο μείγμα διαχείρισης, πρέπει επίσης να καταδικαστούν. Δεν υπάρχουν λύσεις για το λαό που να μη συγκρούονται με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και της ΕΕ.

Το ΚΚΕ επιβεβαιώθηκε σε όλα όσα είπε στο λαό για την ΕΕ. Ο λαός πρέπει τώρα να απορρίψει τα σύγχρονα διλήμματα. Η ΕΕ θα αποτελεί πάντα εχθρό των λαϊκών συμφερόντων και δικαιωμάτων. Η λαϊκή πάλη μπορεί να γίνει αποτελεσματική και νικηφόρα μόνο όταν έχει στόχο την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ και από τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, μονομερή διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής με εργατική - λαϊκή εξουσία. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, του ταξικού λαϊκού κινήματος.

Πόλεμος στον πόλεμο των μονοπωλίων

Γρηγοριάδης Κώστας

«Φιλελληνική ομοβροντία», διαπίστωναν με έκδηλη ικανοποίηση στον πρωτοσέλιδο τίτλο τους τα χθεσινά «Νέα», επικαλούμενα τις δηλώσεις που έγιναν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τη Γαλλία, την Κομισιόν και από τον επίτροπο Ολι Ρεν, με τις οποίες «καλούν τους διεθνείς πιστωτές να υπάρξει συμφωνία για τη βιωσιμότητα του χρέους και την εκταμίευση της δόσης». Πρόκειται βέβαια για παραπλανητική «ματιά» στις εξελίξεις, ακριβέστερα μέσα από τα «μάτια» της πλουτοκρατίας, που τη βολεύει να δημιουργεί διαρκώς ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές και αντιθέσεις, όπως αυτή που χωρίζει τους εταίρους και δανειστές ανάμεσα σε «φιλέλληνες» ή «ανθέλληνες», ακριβώς για να ρίχνει στάχτη στα μάτια του λαού για τις πραγματικές αντιθέσεις και να τον στοιχίζει πίσω από τη δική της στρατηγική παρουσιάζοντας τα δικά της εγωιστικά συμφέροντα ως συμφέροντα ολόκληρου του λαού. Ομως, στις συνόδους κορυφής της λυκοσυμμαχίας δεν συναντώνται εκπρόσωποι λαών, αλλά εκπρόσωποι αστικών τάξεων καπιταλιστικών κρατών που δίνουν λυσσαλέα μάχη για να κερδίσουν ό,τι μπορούν από τη λεία της καταλήστευσης των λαών για λογαριασμό των δικών τους μονοπωλίων. Ομονοούν απόλυτα μεταξύ τους όμως προκειμένου να αυγατίσουν τα κέρδη τους, ξεζουμίζοντας και εξαθλιώνοντας τους λαούς. Σε κάθε σύνοδο κορυφής της ΕΕ όλες οι κυβερνήσεις καλούνται να επιδείξουν τα «λάφυρα» από τον πόλεμο διαρκείας κατά των λαών και ταυτόχρονα να καταθέσουν συγκεκριμένα εχέγγυα για την κλιμάκωση αυτού του πολέμου προκειμένου να είναι αξιόπιστα στη λυκοσυμμαχία. Ακριβώς αυτό έκανε, για ακόμα μια φορά, ο Ελληνας πρωθυπουργός επιδεικνύοντας διαρκώς «τις θυσίες του λαού». Με δύο λόγια, η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να χάνονται και να εγκλωβίζονται στις ενδοϊμπεριαλιστικές διαμάχες και ανταγωνισμούς αλλά να βλέπουν το κυρίαρχο, δηλαδή τον πόλεμο που έχουν κηρύξει σε βάρος τους και άρα πώς θα αντεπιτεθούν οργανώνοντας το δικό τους πόλεμο ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους.

Αξιώνουν φτηνούς και υποταγμένους εργάτες

«Πολύ δύσκολα θα μπορέσει να ζήσει κάποιος με 586 ευρώ. Από την άλλη, μακάρι να είχαν όλοι τα 586 ευρώ». Επαίσχυντη και άθλια η δήλωση που έκανε χτες (στη ΝΕΤ) ο υπουργός Εργασίας, Γ. Βρούτσης, αξιώνοντας θρασύτατα στην πραγματικότητα από τους εργαζόμενους να είναι ευχαριστημένοι με μισθό 500 ευρώ, αδιαφορώντας προκλητικά αν μπορούν να ζήσουν με αυτά. Ο υπουργός επικαλέστηκε ξεδιάντροπα ότι «ένα 25% του πληθυσμού δεν έχει ούτε αυτό το ποσό», επιχειρώντας να το παίξει προστάτης των εκατομμυρίων ανέργων, που όμως οι επιχειρήσεις και το σύστημα που υπηρετεί δημιούργησαν και ταυτόχρονα να υποδαυλίσει τον εμφύλιο ανάμεσα σε εργαζόμενους με μισθούς πείνας και ανέργους. Είναι ολοφάνερο ότι αυτό που θέλει η κυβέρνηση είναι να συμβιβαστούν οι εργαζόμενοι με την ιδέα όλοι οι μισθοί θα προσεγγίσουν τα 500 ευρώ και άρα να το πάρουν απόφαση να ζουν με αυτά τα λεφτά. Βέβαια, λέει ψέματα ο υπουργός ότι ο κατώτατος μισθός των 586 ευρώ (μεικτά) είναι ένα «δίχτυ ασφαλείας» προς τα κάτω. Μετά την κατάργηση της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης, η - εκάστοτε - κυβέρνηση που θα αποφασίζει για τον κατώτατο μισθό, θα μπορεί να τον κατεβάζει ακόμα πιο κάτω, γιατί ως σταθερό γνώμονα έχει την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την προσέλκυση των επενδύσεων. Αυτή ακριβώς είναι η αιτία του κακού, ότι δηλαδή τα πάντα - μισθοί, ωράριο, εργασιακές σχέσεις, Κοινωνική Ασφάλιση - υποτάσσονται στο να ενισχυθούν η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των μονοπωλίων. Αν δεν απαλλαγεί ο εργαζόμενος λαός από το ζυγό της εξουσίας των μονοπωλίων και το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα δε θα μπορέσει ποτέ να απολαύσει τον πλούτο που μόνο αυτός παράγει.

Μνημεία καιροσκοπισμού και συντεχνιασμού

Στις 7 Νοέμβρη 2012 η Ομοσπονδία και ο Σύλλογος Υπαλλήλων Υπουργείου Εργασίας έστειλε επιστολή στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου ζητώντας «να εξαιρεθούν οι υπάλληλοι του ΣΕΠΕ» από τη ρύθμιση του τρίτου μνημονίου που προβλέπει ότι υπάλληλοι συγκεκριμένων κατηγοριών μπαίνουν σε διαθεσιμότητα. Η ρύθμιση αυτή σε πρώτη φάση αφορά σε 47 εργαζόμενους στο ΣΕΠΕ. Στις 15 Νοέμβρη 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει σχετική Ερώτηση στη Βουλή ζητώντας και αυτός «να μην τεθούν σε διαθεσιμότητα οι 47 διοικητικοί υπάλληλοι του ΣΕΠΕ».

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΑΣΥ (πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ) δίνουν ρεσιτάλ καιροσκοπισμού καλλιεργώντας το συντεχνιασμό και τελικά παίζουν με την αγωνία των εργαζομένων που απολύονται.

Αντί να καταδικάσουν συνολικά το βάρβαρο μέτρο των απολύσεων, λένε στους εργαζόμενους του υπουργείου να κοιτάξουν τον εαυτό τους. Να προσπαθήσουν αυτοί να εξαιρεθούν και δεν πειράζει αν απολυθούν οι υπόλοιποι χιλιάδες εργαζόμενοι σε άλλα υπουργεία ή φορείς του Δημοσίου. Ετσι αποδυναμώνουν την ίδια την πάλη ενάντια στις απολύσεις, γιατί απαραίτητος όρος για να είναι αποτελεσματική είναι η ενιαία πάλη του συνόλου των εργαζομένων. Ομως τέτοιες θέσεις τους διασπούν και φέρνουν σε αντιπαράθεση τον έναν κλάδο απέναντι στον άλλο.